Ο άντρας μίας φίλης μου, που μένουνε κοντά στο Μοναστήρι, μου είπε κάποτε με πολλή συγκίνηση το ακόλουθο φοβερό γεγονός.
Ξεκίνησαν με τον Άγιο [Πορφύριο Καυσοκαλυβίτη] να πάνε ένα ταξίδι.
Το απόγευμα ανηφορίσανε με το αυτοκίνητο σε ένα βουναλάκι στην κορυφή του οποίου υπήρχε ένα εκκλησάκι. Σε κάποιο σημείο ο δρόμος ήταν κλεισμένος, λόγω πυκνής βλάστησης, και έπρεπε να συνεχίσουνε με τα πόδια από ένα μονοπάτι.
Ο Άγιος του ζήτησε να συνεχίσει με κατεύθυνση προς το εκκλησάκι και εκείνος τον ενημέρωσε ότι ήταν αδύνατον να συνεχίσει. Μπροστά τους υπήρχαν βάτα και θάμνοι.
Ο Άγιος του επανέλαβε να συνεχίσει και εκείνος έκανε υπακοή και ξεκίνησε.
Τότε το αυτοκίνητο ανυψώθηκε πάνω από το έδαφος και πετώντας, σταμάτησε ακριβώς μπροστά στο εκκλησάκι!
Αφού κάνανε την Ακολουθία του Εσπερινού, έφυγαν πάλι με τον ίδιο τρόπο. Το αυτοκίνητο πέταξε πάνω από τη βλάστηση και κατέβηκε στον δρόμο. Ο οδηγός τα είχε χαμένα. Είχε χάσει τη φωνή του. Όταν κάποια στιγμή μπόρεσε, ρώτησε τον Άγιο πώς συνέβη αυτό το γεγονός, αλλά εκείνος δεν θέλησε να το σχολιάσει.
Μαρτυρία της κ. Χρυσής Καραμπέρου, από το βιβλίο ο “Όσιος Πορφύριος ο Προφήτης, Μαρτυρίες”, τόμος Α’, έκδοση Αγιοπαυλίτικο Ιερό Κελλί Αγίων Θεοδώρων, Άγιον Όρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου