Η Ζάννα Σολογκασβίλι:
– Όταν ο γιος μου Αρτσίλ έγινε 15 χρονών, αρρώστησε από μια σπάνια ασθένεια, η οποία είναι γνωστή ως Σύνδρομο Γκιγιέν-Μπαρέ (GBS). Πρόκειται για μια σπάνια πάθηση, στην οποία το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται στα περιφερειακά νεύρα. Οι ιατροί μάς προειδοποίησαν ότι η ασθένεια αποτελεί ενδεχόμενο κίνδυνο για τη ζωή του παιδιού. Ιδιαίτερες ελπίδες για ανάρρωση του γιου μου δεν μας έδιναν. Στο νοσοκομείο είχαν επιχειρήσει αρκετά επεξεργασμένες και δαπανηρές θεραπείες. Μετά την ολοκλήρωσή τους, μας έδωσαν εξιτήριο και μας προειδοποίησαν: «Ο Αρτσίλ έχει οξεία ανοσοανεπάρκεια που έχει προκληθεί από τη συγκεκριμένη ασθένεια. Να προσέχετε πολύ! Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αρρωστήσει ή να μολυνθεί από κάποιον άλλον ιό». Το δωμάτιο στο οποίο κοιμόμουν εγώ, είχε κρύο, γι΄ αυτό τον βάλαμε στο δωμάτιο όπου κοιμόταν η μάνα μου. Εκεί είχε ζέστη. Η μάνα μου είναι και αυτή ανάπηρη και μετακινείται με αναπηρικό καροτσάκι. Εκείνη τη νύχτα, κάμποσες φορές μπήκα στο δωμάτιο, έχοντας την έγνοια για τον ύπνο και την υγεία του παιδιού μου. Μια από τις νύχτες, είχα σκεπάσει καλά τον Αρτσίλ με πάπλωμα, του έκανα το σημείο του σταυρού και πριν βγω από το δωμάτιο ζήτησα από τον γέροντα Γαβριήλ να «προσέξει το παιδί». Κοιμήθηκα. Μετά από λίγες ώρες, ακούω στον ύπνο μου μια καθαρή φωνή: «Σήκω! Σήκω! Κοίτα το παιδί…». Πρώτα σκέφτηκα ότι ήταν όνειρο, αλλά, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, με τη βοήθεια του Θεού, ανέλυσα τίνος ήταν η φωνή, πήδηξα από το κρεβάτι και έτρεξα στο δωμάτιο του Αρτσίλ. Το παιδί κοιμόταν, το πάπλωμα ήταν στο πάτωμα. Επειδή οι μύες του Αρτσίλ έχουν προσβληθεί και δε λειτουργούν, δε θα μπορούσε με τίποτα να σκεπαστεί με πάπλωμα. Εκτός από αυτό, κοιμόταν βαθειά και δεν καταλάβαινε ότι κρυώνει.
Να πώς εκπλήρωσε την παράκλησή μου ο γέροντας Γαβριήλ και με ξύπνησε. Τόση παρρησία έχει ο πατήρ Γαβριήλ μας. Όσο μπορούμε πηγαίνουμε τακτικά στην Ιερά Μονή Σαμταβρό, και μια ωραία μέρα ευτυχήσαμε να προσκυνήσουμε το σακάκι και άλλα κειμήλια του Αγίου Γαβριήλ. Όταν ο Αρτσίλ ακούμπησε τα κειμήλια και το σακάκι του πατέρα Γαβριήλ, ένιωσε απέραντη χαρά. Προσευχόταν, όπως μπορούσε. Δε θα ξεχάσω τα μάτια του, γεμάτα χαρά κι αγάπη. Μετά από ένα διάστημα, ο Αρτσίλ άρχισε να γίνεται καλά. Σήμερα είναι αυτόνομος σωματικά. Βέβαια, δεν μπορεί να τρέχει, αλλά κινείται ελεύθερα. Παλαιότερα δεν μπορούσε να κάθεται ίσια ούτε στο αναπηρικό καροτσάκι. Δεν μπορούσε να κρατάει το λαιμό. Δεν μπορούσε να κουνάει ούτε τα δάχτυλα, λόγω της ατροφίας στα χέρια και τα πόδια. Ο Κύριος, με τις πρεσβείες του γέροντα Γαβριήλ, για δεύτερη φορά μου χάρισε το αγόρι μου. Μετά την ανάρρωση, ο Αρτσίλ μου είπε ότι όταν ήταν καθηλωμένος στο κρεβάτι, δεν μπορούσε να κινείται και δεν είχε δυνάμεις για τίποτα, είχε δει τον γέροντα Γαβριήλ να κάθεται δίπλα στο κρεβάτι του χωρίς να τον αφήνει. «Ήξερα ότι θα με βοηθήσει. Καθόταν δίπλα και με κοιτούσε με πολλή αγάπη», λέει ο Αρτσίλ.
http://apantaortodoxias.blogspot.com/2021/11/blog-post_502.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου