Ο άγιος γονάτισε και ανέπεμψε δέηση στον Θεό:
«Σώσε τους Κύριε!
Συγχώρησε τις αμαρτίες όλων των αμαρτωλών ανθρώπων-
δείξε και πάλι το έλεος Σου.
Ευλόγησε τον μόχθο τους, δώσε άφθονη καρποφορία στους αγρούς τους.
Άνθρωποι είναι, σάρκα και αίμα- ας έχουν κάθε αγαθό-ας Σε υμνούν Κύριε!
Χάριζέ τους υγεία, υγεία και ευφροσύνη-ας Σε μνημονεύουν Κύριε!
Αποδίωξε απ’ αυτούς κάθε κακό, ρύσαι αυτούς από κάθε δυστυχία-ελέησον, Κύριε, άπαντας και, μετά θάνατον, πρόσδεξαι τις ψυχές τους στον Παράδεισο.
Κύριε ελέησον!
Όποιος Εσένα ικετεύει και το όνομά μου επικαλείται, Θεέ μου, χάριν του μαρτυρίου μου, βοήθησε τον, γιά χάρη μου βοήθησέ τον!».
Φωνή εξ ουρανού ακούστηκε τότε:«Δέχομαι την προσευχή σου-τώρα δώσε μου και την ψυχή σου!».
Ο άγιος λευτέρωσε την ψυχή του και πέταξε προς τον Παράδεισο, προτού τον βρει του δημίου το σπαθί!
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Φεβρουάριος), Εκδ. Αθως,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου