Τό χάρισμα τῆς εὐχῆς καί τό διορατικό χάρισμα, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου 12-11-2018
(Λουκ. 14,12:15)
«μακάριος ὃς φάγεται ἄριστον ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ» αλλά μακάριος και αυτός ο οποίος προγεύεται την Βασιλεία του Θεού, μετέχοντας στη Θεία Χάρι. Ο Άγιος Πορφύριος από πολύ μικρός γεύτηκε τα θεία χαρίσματα, και έζησε μέσα στη χάρι του Θεού. Μας περιγράφει πως έλαβε από τον Θεό το διορατικό χάρισμα.
Στις τέσσερις η ώρα την νύχτα λέγει ο Άγιος, χτύπησαν οι καμπάνες στο Κυριακό των Καυσοκαλυβίων. Ο Γέρο- Δημάς ένας άγνωστος Άγιος ασκητής μόλις άκουσε τις καμπάνες, έκανε μερικές μετάνοιες και σταμάτησε να προσεύχεται. Κάθισε στο πεζούλι κι έρχεται ο Μακαρούδας- έτσι τον λέγανε τον Μακάριο χαιδευτικά. Ήταν γρήγορος και γλυκομίλητος. Αγγελούδι ήταν. Τι ωραία που άναβε τα καντήλια! Πίσω του άνοιξε την πόρτα ο γέρο- Δημάς και μπήκε και αυτός μέσα. Στάθηκε λίγο να τακτοποιηθεί στο στασίδι του για την ακολουθία, νομίζοντας πως κανείς δεν τον είχε δει. Ο Άγιος Πορφύριος τον είχε δει προηγουμένως, πως προσευχόταν και πως έκανε μετάνοιες και πως ήταν μέσα στην χάρι. Και αυτή η χάρις ακτινοβολήθηκε και στον Άγιο μικρό τότε Πορφύριο. Επήγα και προσκύνησα λέει ο Άγιος Πορφύριος την Αγία Τριάδα. Μετά εγύρισα και στάθηκα παράμερα. Στο «Μετά φόβου Θεού…» πολλοί πατέρες κοινώνησαν. Έβαλα κι εγώ μετάνοια και μετάλαβα. Από τη στιγμή που μετάλαβα, μου ήρθε μια χαρά υπερβολική, ένας ενθουσιασμός.
Γιατί η ένωσης με τον Θεό, πράγματι γίνεται κατεξοχήν με τα Άγια Μυστήρια και η χάρις του Αγίου Πνεύματος έγινε αισθητή στον Άγιο Πορφύριο, ως χαρά υπερβολική και ενθουσιασμός. Μετά την ακολουθία έφυγα στο δάσος μόνος μου, γεμάτος χαρά και αγαλλίαση, Τρέλα! Νοερώς έλεγα την Ευχαριστία πηγαίνοντας για την καλύβα. Με πάθος έτρεχα μες στο δάσος, πηδούσα απ’ τη χαρά μου, άνοιγα σ’ έκσταση τα χέρια μ’ ενθουσιασμό, δυνατά και φώναζα: «Δόξα Σοι ο Θεοοός! Δόξα Σοι ο Θεοοός!». Τα χέρια μου μείνανε ξερά, γίνανε κόκκαλο, ξύλο, κι ανοιγμένα ίσα σχημάτιζαν με το σώμα μου σταυρό. Δηλαδή αν με έβλεπες από το πίσω μέρος, θα έβλεπες ένα σταυρό. Το κεφάλι μου σηκωμένο προς τον ουρανό, το στέρνο ετέντωνε με τα χέρια να φύγει για τον ουρανό. Το μέρος που είναι η καρδιά επήγαινε να πετάξει. Πόση ώρα ήμουν σε αυτή την κατάσταση δεν ξέρω. Όταν συνήλθα, έτσι όπως ήμουν, κατέβασα τα χεράκια μου και σιωπηλός με δάκρυα προχώρησα πάλι με βρεγμένα τα μάτια μου.
Έφθασα στο κελί. Δεν εκολάτσισα κατά την συνήθειά μου. Να μιλήσω δεν μπορούσα. Πήγα στην εκκλησία, αλλά, όπως συνήθιζα να ψάλλω διάφορα κατανυκτικά, δεν έψαλα. Κάθισα στο στασίδι και έλεγα το «Κύριε Ιησού χριστέ ελέησόν με». Συνέχιζε εκείνη η κατάσταση αλλά πιο ήρεμα. Μ’ έπνιγε η συγκίνηση. Αναλύθηκα σε δάκρυα. Έφευγαν αβίαστα απ’ τα μάτια μου, μόνα τους. Δεν τα ήθελα, αλλά ήταν συγκίνηση για την επίσκεψη του Θεού. Δεν σταμάτησαν ως το βράδυ. Δεν μπορούσα να ψάλλω, να σκέπτομαι, να μιλώ. Κι αν βρισκόταν άλλος εκεί, δεν θα του μιλούσα. Θα έφευγα, να είμαι μόνος.
Είναι η εμπειρία της Θείας Χάριτος. Η εμπειρία της θεώσεως.
Ένα είναι βέβαιο. Ο Γερο- Δημάς μου μετέδωσε τα χαρίσματα της ευχής και το διορατικό, την ώρα που ο ίδιος προσευχόταν στο νάρθηκα της Αγίας Τριάδος, του Καθολικού των Καυσοκαλυβίων. Αυτό που έπαθα, ποτέ δεν το είχα σκεφθεί, ούτε ποτέ επιθυμήσει, ούτε το περίμενα. Οι Γέροντές μου δεν μου είχαν μιλήσει γι’ αυτά τα χαρίσματα. Αυτή την παράδοση είχαν. Δεν με δίδασκαν με λόγια. Μόνο με την στάση τους. Διαβάζοντας τους βίους των Αγίων και των Οσίων, έβλεπα τα χαρίσματα που τους έδινε ο Θεός. Οι Πατέρες δεν έκαναν εκβιασμούς, δεν ζητούσαν σημεία, δεν ζητούσαν χαρίσματα. Εγώ δεν είπα ποτέ μου- πίστεψε με- να έπαιρνα κάποιο χάρισμα από τον Θεό. Ποτέ δεν το σκέφτηκα. Και αυτό που ποτέ δεν σκέφτηκα παρουσιάστηκε ξαφνικά κι εγώ ποτέ δεν του έδωσα σημασία. Ο άνθρωπος του Θεού παραμένει ταπεινός, γνωρίζει ότι τα χαρίσματα, είναι ξένος πλούτος δεν είναι δικά του, είναι δώρα του Θεού, μην υπερηφανεύεται.
Κατά το απογευματάκι της ίδιας μέρας εβγήκα από την εκκλησία. Κάθισα στο πεζούλι και κοίταζα κατά την θάλασσα. Πλησίαζε η ώρα που συνήθως ερχόντουσαν οι Γέροντές μου. Εκεί που κοίταζα, μήπως έλθουν, τους είδα να προβάλουν. Τους είδα να κατεβαίνουν κάτι μαρμάρινα σκαλιά. Αυτός όμως ο τόπος ήτανε μακρινός, δεν έπρεπε κανονικά να τους βλέπω. Είναι το χάρισμα το διορατικό που κανείς βλέπει και πίσω από βουνά και πίσω από εμπόδια φυσικά, που κανονικά ο άνθρωπος δεν μπορεί να δει με τα φυσικά του μάτια, αλλά με τα μάτια της ψυχής, όταν αυτά ανοίξουν ο άνθρωπος βλέπει, εκεί που δεν μπορούν να δουν τα φυσικά μάτια. Έτσι και ο Άγιος Γέροντας έβλεπε πίσω από το βουνό τους Γέροντές του που ερχόντουσαν.
Τους είδα με την χάρι του Θεού. Ενθουσιάσθηκα λέει. Ήτανε η πρώτη φορά που μου συνέβηκε αυτό. Πετάγομαι, έξω, τρέχω και τους φθάνω. Παίρνω τα δισάκια. - Πως το ήξερες ότι ερχόμαστε; Λέει ο Γέροντας. Εγώ δεν μίλησα. Όταν εφθάσαμε στο κελλί πλησιάζω τον μεγάλο γέροντα, τον πατέρα Παντελεήμονα, μυστικά και κρυφά από τον παπα- Ιωαννίκιο, και του λέω: - Γέροντα, δεν ξέρω πως να στο εξηγήσω. Ενώ ήσασταν πίσω από το βουνό, εγώ σας είδα φορτωμένους κι έτρεξα. Το βουνό ήταν σαν τζάμι και έβλεπα πίσω. – Καλά, καλά λέει ο Γέροντας, μη δίνεις σημασία σ’ αυτά, ούτε να το πεις πουθενά, γιατί ο πονηρός παρακολουθεί. Δηλαδή ο Γέροντας του πολύ συνετά τον συμβουλεύει να μην δίνει σημασία στα θεία αυτά χαρίσματα, στις θείες ενέργειες για να μην πάθει υπερηφάνεια.
Ο Θεός είναι που δίδει τα θεία χαρίσματα, στον κάθε ένα ανάλογα με την πίστη που έχει, όπως μας λένε οι Άγιοι. Και είναι ντροπή λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος να καμαρώνει κάποιος για τον ξένο στολισμό. Ομοίως είναι εσχάτη ανοησία να υπερηφανεύεται κανείς για χαρίσματα που του έδωσε ο Θεός.
«Πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον ἀπὸ τοῦ Πατρὸς τῶν Φώτων», όπως μας λέει και ο Άγιος Ιάκωβος στην καθολική του επιστολή. Κάθε δώρο τέλειον κατεβαίνει εκ των άνω απ’ τον ουρανό από τον Πανάγαθο Θεό που είναι ο δημιουργός και ο πατέρας όλων των πνευματικών και υλικών φώτων. Ρώτησε κάποιον λέει ο Άγιςο Ιωάννης της Κλίμακος έναν διορατικό γιατί ο Θεός στόλισε μερικούς με χαρίσματα και θαυματουργικές ικανότητες, αφού προγνώριζε τις μελλοντικές πτώσεις τους. Για να προφυλάξει τους ομοίους του στα χαρίσματα, για να φανεί ότι έχουμε αυτεξούσιο, για να καταστήσει τους πεσόντες αναπολόγητους την ημέρα της κρίσεως. Μπορεί ο άνθρωπος να έχει χαρίσματα αλλά δεν χάνει την ελευθερία του, μπορεί να την χρησιμοποιήσει κακώς και να χάσει τα χαρίσματα του Θεού. Όποιος υπερηφανεύεται για τα φυσικά του χαρίσματα ποτέ δεν θα πετύχει τα υπερφυσικά χαρίσματα σημειώνει πάλι ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος.
Ο Θεός δεν δίνει σε κανένα μεγάλο χάρισμα χωρίς μεγάλο πρώτα πειρασμό παρατηρεί και ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος. Κανένα χάρισμα που δίνει ο Θεός δεν παραμένει χωρίς προσθήκη, εκτός και αν δεν ευχαριστούμε τον Θεό για ό,τι έχουμε. Ο Θεός θέλει συνεχώς να μας δίνει και να αυξάνει τα χαρίσματα, τα θεία σε μας και το κάνει αυτό όταν ευχαριστούμε τον Θεό για αυτά που μας δίνει. Τα χαρίσματα του Θεού λέει πάλι ο Αββάς Ισαάκ έρχονται μόνα τους αν ο τόπος της καρδιάς είναι καθαρός. Και δεν χρειάζεται αλλά και δεν πρέπει ο άνθρωπος, να ζητάει τα θεία χαρίσματα. Το κλειδί της καρδιάς για την απόκτηση των Θείων χαρισμάτων δίνεται μέσω της αγάπης προς τον πλησίον. Όσο κανείς αγαπά τον πλησίον τόσο κανείς γεμίζει με τα Θεία χαρίσματα. Το πιο υψηλό χάρισμα του Θεού είναι η μετοχή στα παθήματα του Χριστού. Να ζει κανείς μετέχοντας τα θεία πάθη, να πάσχει για χάρη του Χριστού. Η πίστη και η χρήση του Μυστηρίου της Θείας Κοινωνίας, μας χαρίζουν τα μεγαλύτερα χαρίσματα, ανακαινίζοντάς μας. Βλέπουμε αυτό και στην περίπτωση του Αγίου Πορφυρίου που μετά από την Θεία Κοινωνία, γεύτηκε τα θεία χαρίσματα.
Αν λάβεις χάρισμα, ζήτησε από τον Θεό, πρώτον ταπείνωση, δεύτερον φύλακα άγγελο και τρίτον να σου πάρει το χάρισμα αν πρόκειται να πέσεις στην υπερηφάνεια. Για ό,τι καυχόμαστε θα παραχωρήσει ο Θεός να το χάσουμε, προκειμένου να ταπεινωθούμε. Ποτέ δεν πρέπει για τίποτα να καυχάται ο άνθρωπος. Ο Θεός από πρόνοια λέει και ο Ιερός Χρυσόστομος, έδωσε διαφορετικά χαρίσματα σε όλους, για να υπάρχει πολύ συμφωνία και αγάπη. Ώστε ο καθένας επειδή θα έχει ανάγκη τον πλησίον να συσφίγγει μαζί του, να γίνεται ένα μαζί του σε κοινό δεσμό. Αυτό έθεσε και ως νόμο και στα επαγγέλματα και στα δικά μας μέλη και στα φυτά και σε όλα. Κανένας δεν μπορεί να υπάρξει μόνος του όλοι έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον, για να παραμένουμε ταπεινοί και να ενωνόμαστε με τον δεσμό της αγάπης. Μην υπερηφανεύεσαι για το χάρισμά σου που σου δόθηκε από το Θεό, λέει ο Ιερός Χρυσόστομος, δεν το έλαβες εσύ ούτε το βρήκες, και δίνονται τα χαρίσματα προς διακονία μέσα στην εκκλησία, διακονία προς τους άλλους αδερφούς. Αυτός που είναι ταπεινός και δεν έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, γίνεται πιο επιμελής όταν πάρει κάποιο χάρισμα. Πιστεύει ότι έλαβε χωρίς να το αξίζει και θεωρεί τον εαυτό του ανάξιο. Όποιος όμως νομίζει ότι έχει κατορθώσει κάτι, το πράγμα είναι οφειλή προς αυτόν και φουσκώνει. Όποιος έχει το χάρισμα του λόγου, όταν μεταδίδει σε άλλους αυξάνει το κέρδος, διότι κάνει και άλλους σοφούς. Αν όμως κρύψει το τάλαντο και το κρατήσει μόνο για τον εαυτό του, στερεί και από τον εαυτό του το κέρδος, αφού δεν καρπώθηκε την ωφέλεια των πολλών. Το ίδιο λέει ο Ιερός Χρυσόστομος, όποιος έχει άλλα χαρίσματα, το να γιατρεύει παραδείγματος χάρη άλλους, εξάπλωσε τη δωρεά, και χωρίς ο ίδιος να στερείτε με το να δίδει, γεμίζει πολλούς με την πνευματική δωρεά. Ο κανόνας αυτός ισχύει για όλα τα πνευματικά και στη Βασιλεία των Ουρανών αυτός που κάνει πολλούς κοινωνούς της Βασιλείας μαζί με τον εαυτό του, θα απολαύσει την Βασιλεία των Ουρανών πολύ περισσότερο, ενώ όποιος δεν επιδιώκει να κάνει και άλλους κοινωνούς του παραδείσου, θα ξεπέσει και ο ίδιος από τα αιώνια αγαθά του. Γι’ αυτό η σωτηρία μας είναι στα χέρια του πλησίον. Τα χαρίσματα λέει πάλι ο Ιερός Χρυσόστομος έρχονται δεύτερα, προηγείται η ενάρετη ζωή. Πολλοί βέβαια που παρουσίασαν χαρίσματα επειδή έγιναν φαύλοι κολάστηκαν, όπως εκείνοι που στο όνομα του Χριστού προφήτευσαν και έβγαλαν δαιμόνια και έκαναν πολλά θαύματα όπως ο Ιούδας ο προδότης.
Ενώ άλλοι πιστοί που έζησαν καθαρό βίο, δεν χρειάστηκαν τίποτε άλλο για να σωθούν. Ας μην ζητάμε λοιπόν, τα χαρίσματα του Θεού, αυτά έρχονται μόνα τους αν υπάρξει καθαρά καρδία, όπως λέει ο Αββάς Ισαάκ, ας ζητάμε γνήσια μετάνοια, και ταπεινό φρόνημα και την χάρι του Θεού ώστε να τηρούμε τις άγιες εντολές του.
«Παν δώρημα τέλειον, άνωθεν από του Πατρός των φώτων» κάθε δώρο τέλειων κατεβαίνει εκ των άνω από πάνω από τον Ουρανό, από τον πανάγαθο Θεό που είναι ο πατέρας όλων των πνευματικών και υλικών φώτων. Δεν πρέπει ποτέ κανείς να υπερηφανεύεται, αν έχει κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα από τον Θεό, αλλά όλοι όπως ακούσαμε έχουμε χαρίσματα και προ πάντων έχουμε τη χάρη του Αγίου Βαφτίσματος, και μπορούμε να εργαστούμε τις θείες εντολές και να φανερώσουμε τις θείες ενέργειες και δωρεές που πήραμε με το άγιο βάπτισμα και το άγιο Χρίσμα. Ο Θεός λέγει ο Άγιος Παΐσιος έδωσε στον κάθε άνθρωπο αυτά που τον ωφελούν. Είτε το μπόι είτε την λεβεντιά είτε την ομορφιά κλπ. Ό,τι θα τον βοηθήσει, άσχετα αν θα το αξιοποιήσει ή όχι. Αν το αξιοποιήσει θα σωθεί και μπορεί να φτάσει στην τελειότητα. Αλλά ο κόσμος βασανίζεται, γιατί να είμαι εγώ έτσι ενώ εκείνος έτσι; μα εσύ έχεις αυτά, εκείνος έχει άλλα. Ένας δια Χριστόν σαλός Ρουμάνος που ασκητεύει στο Άγιον Όρος είπε σε κάποιον που είχε τέτοιους λογισμούς: «Ένας βάτραχος, που είδε το βουβάλι είπε: -θέλω να γίνω και εγώ βουβάλι, φούσκωσε, φούσκωσε και τελικά έσκασε». Ο Θεός αυτόν τον έκανε βάτραχο εκείνον βουβάλι. Πήγε ο βάτραχος, να γίνει βουβάλι και έσκασε. Ο καθένας να χαίρεται όπως ο δημιουργός τον έφτιαξε. Με την υπερηφάνεια κάνουμε τον εαυτό μας δυστυχισμένο, επειδή τον απογυμνώνουμε από τα χαρίσματα που μας δίνει ο Θεός. Αλλά στενοχωρούμε και τον Θεό που πονάει γιατί μας βλέπει δυστυχισμένους, γιατί ενώ έχει άφθονα πλούτη να μας δωρίσει δεν μας τα δίνει για να μην μας βλάψει. Γιατί τι γίνεται, αν μας δώσει ένα χάρισμα βλέπουμε τους άλλους σαν μυρμήγκια και τους πληγώνουμε με την υπερήφανη συμπεριφορά μας. Αν δεν μας δώσει, απελπιζόμαστε. Οπότε και ο Θεός λέει, αν τους δώσω κάποιο χάρισμα υπερηφανεύονται, βλάπτουν τον εαυτό τους και στους άλλους φαίνονται με αναίδεια, αν δεν τους δώσω είναι ταλαίπωροι βασανισμένοι και εγώ δεν ξέρω τι να κάνω. Τα χαρίσματα του Θεού λέγει και ο Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης, δεν πρέπει να τα κρατάς για τον εαυτό σου, αλλά να τα μοιράζεσαι με τους άλλους. Για παράδειγμα πάρε την φύση την ίδια, ο ήλιος δεν κρατάει το φως για τον εαυτό του αλλά το χορηγεί στην γη και στο φεγγάρι. Δεν δίνονται τα ουράνια χαρίσματα, λέει και ο Όσιος Άνθιμος της Χίου, όταν δεν υπάρχουν αυτά τα τρία: νηστεία, αγρυπνία, προσευχή. Αν δεν βάλεις χαλινάρι προπάντων στη γλώσσα και στο νου σου, δεν είναι εύκολο να λάβεις ουράνια χαρίσματα. Και πάντοτε βέβαια θα πρέπει ο άνθρωπος να παραμένει σε ταπεινή κατάσταση. Να έχει ταπεινό φρόνημα. Και έτσι θα αξιωθεί της θείας χάριτος και των μεγάλων χαρισμάτων.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
https://hristospanagia3.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου