Κεφάλαια Ἱερατικῆς Διακονίας

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονύσιος Τάτση

8. Ἀμαθεῖς καὶ φιλόδοξοι κληρικοί

Ὁ Μέγας Βασίλειος ἀντιμετώπιζε στὴν ἐποχή του πολλοὺς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι ἦταν ἀμαθεῖς καὶ φιλόδοξοι καὶ δημιουργοῦσαν στὴν Ἐκκλησία δυσεπίλυτα προβλήματα. Τὴ θλιβερὴ αὐτὴ κατάσταση περιγράφει ὡς ἑξῆς: «Θεολόγος ἔγινε ὁ καθένας, ἀκόμα καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἔχει στιγματισμένη τὴν ψυχή του μὲ ἀναρίθμητες ἁμαρτίες. Ἐξαιτίας αὐτοῦ οἱ νεωτεριστὲς βρίσκουν αὐτοχειροτόνητοι καὶ θεσιθῆρες (ποὺ μὲ κάθε μέσο ἐπιδιώκουν ἀξιώματα) μοιράζονται μετὰ ἀπὸ κλήρωση τὴ διοίκηση τῶν Ἐκκλησιῶν, παραμερίζοντας (ἤ καὶ παριφρονώντας) τὸ σχέδιο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Καὶ ἐνῶ οἱ Εὐαγγελικοὶ θεσμοὶ βρίσκονται λόγῳ ἀκαταστασίας σὲ πλήρη σύγχυση, ἐπικρατεῖ μιὰ ἀπερίγραπτη διαμάχη γιὰ τὴν κατάληψη ἐπισκοπικῶν ἀξιωμάτων, ἀφοῦ ὁ καθένας ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ ἐπιδειχθοῦν ἀγωνίζεται... νὰ ἀνέλθει αὐτὸς στὸ ἀξίωμα. Ἐξαιτίας αὐτῆς τῆς φιλαρχίας εἰσχώρησε στὸ λαὸ μιὰ φοβερὴ ἀναρχία. Γι’ αὐτὸ οἱ παρακλήσεις τῶν ἐπισκόπων μένουν χωρὶς κανένα ἀποτέλεσμα καὶ καμιὰ ἐπίδραση, γιατὶ ὁ καθένας σκέπτεται, λόγῳ τοῦ ἐγωϊσμοῦ ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀμάθεια, ὅτι χρέος του εἶναι ὄχι νὰ ὑπακούει καὶ νὰ ὑποτάσσεται σὲ ἄλλους, ἀλλὰ αὐτὸς νὰ ἐξουσιάζει ἄλλους»12.

Παρόμοιες καταστάσεις παρατηροῦμε καὶ στὴν ἐποχή μας, ὅταν γίνονται ἐκλογὲς νέων Μητροπολιτῶν. Οἱ ἐνδιαφερόμενοι δραστηριοποιοῦνται, μεθοδεύ­ουν τρόπους ἐπικοινωνίας μὲ τοὺς ἐκλέκτορες, ἐκλιπαροῦν ὑποκρινόμενοι καὶ τονίζουν ὅτι, παρὰ τὴ θέλησή τους, θὰ δεχθοῦν τὰ βαριὰ καθήκοντα τοῦ ἐπισκόπου, γιὰ νὰ διακονήσουν τὴν Ἐκκλησία! Καὶ μετὰ τὸ πρῶτο χειροκρότημα τῆς ἐκλογῆς καὶ τοὺς ἐνθρονιστήριους λόγους, ποὺ συνήθως δὲν πείθουν, ἐμφανίζεται ἡ πραγματικὴ εἰκόνα τῶν «λαοπρόβλητων» καὶ «ἄξιων» Μητροπολιτῶν, οἱ ὁποῖοι διακονοῦνται (ἀντὶ νὰ διακονοῦν) ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία! Καὶ ὕστερα προβληματιζόμαστε, γιατὶ τὸ ποίμνιο ἀραιώνει καὶ οἱ ναοὶ μένουν χωρὶς ἐκκλησιαζόμενους.

* * *

9. Προϋποθέσεις ἐπιτυχίας

Τὸ ἔργο τοῦ κληρικοῦ γιὰ νὰ ἔχει ἐπιτυχία πρέπει νὰ ὑπάρχουν μερικὲς προϋποθέσεις. Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος σημειώνει σχετικά: «Ποιμὴν στὴν κυριολεξία εἶναι ἐκεῖνος ποὺ μπορεῖ νὰ ἀναζητήσει καὶ νὰ θεραπεύσει τὰ ἀπολωλότα λογικὰ πρόβατα μὲ τὴν ἀκακία του, τὸ ζῆλο του καὶ τὴν προσ­ευχή του»13. Τὸν παρομοιάζει ἀκόμα καὶ μὲ τὸν ἔμπειρο κυβερνήτη ἑνὸς πλοίου, ὁ ὁποῖος μπορεῖ καὶ στὴν τρικυμία νὰ ταξιδέψει, χωρὶς τὸν κίνδυνο νὰ πάθει ναυάγιο: «Κυβερνήτης εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς κόπους του ἀπέκτησε πνευματικὴ δύναμη, καὶ μπορεῖ ὄχι μόνο ἀπὸ τὴν τρικυμία, ἀλλὰ καὶ μέσα ἀπὸ τὴν ἄβυσσο νὰ ἀνασύρει καὶ νὰ σώσει τὸ πλοῖο»14.

Παράλληλα ὁ κληρικὸς χρειάζεται ἔμπειρους καὶ ἐνάρετους συνεργάτες, τοὺς ὁποίους δὲν βρίσκει πάντα. Καὶ δὲν πρέπει νὰ θεωροῦνται συνεργάτες ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι ἐξοικειωμένοι μὲ τὸ ναὸ καὶ ἔχουν φθάσει στὸ σημεῖο νὰ εἶναι ἀθεόφοβοι καὶ νὰ ἐνδιαφέρονται μόνο γιὰ τὰ οἰκονομικὰ τῆς ἐνορίας. Οἱ συν­εργάτες πρέπει νὰ ἔχουν πνευματικὴ ζωὴ καὶ σεβασμὸ πρὸς τὸν ἱερέα τους.

Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Σημειώσεις:

12. Βασιλείου Δ. Χαρώνη, Παιδαγωγικὴ ἀνθρωπολογία Μεγάλου Βασιλείου, τόμος Β΄, Ἀθήνα 2003, σελ. 501-502.

orthodoxostypos

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2023/12/blog-post_43.html#more