Ἅγιος Νεκτάριος: ΑΓΩΓΗ ΠΑΙΔΩΝ & ΜΗΤΕΡΕΣ Β΄

ΒΑΡΒΑΡΑΣ Χ. ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Πρόλογος ……………………………………………………………………………..9

Α. Ὁ Διευθυντής τῆς Ριζαρείου Ἐκκλ. Σχολῆς …………………………..11

Β. Ὁ Παιδαγωγός ……………………………………………………………….23

Γ. Ὁ Θεολόγος ………………………………………………………………….37

Συγγράμματα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως ……………………….. 53

Παραρτήματα:

Α. Περί τῆς Ἑλληνικῆς Φιλοσοφίας ὡς προπαιδείας εἰς τόν Χριστιανισμόν ………………………………………………………………….63

Β. Περί τῆς κλήσεως καί ἀποστολῆς τοῦ Ἕλληνος ………………………..79

Ὑποσημειώσεις …………………………………………………………………….87

Γ. Ἡ ἀγωγή τῶν παίδων καί αἱ μητέρες ………………………………………93

Η ΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΩΝ ΚΑΙ ΑΙ ΜΗΤΕΡΕΣ

Ἡ τῶν παίδων ἀγωγὴ ἀπὸ τῆς βρεφικῆς ἡλικίας ἀνάγκη νὰ ἄρχηται, ὅπως αἱ ψυχικαὶ τοῦ παιδὸς δυνάμεις ἀπ᾿ αὐτῆς τῆς ἐκδηλώσεως αὐτῶν διευθύνωνται εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς πρὸς τὸ καλόν, τὸ ἀγαθόν, τὸ ἀληθές, καὶ ἀπομακρύνωνται τοῦ κακοῦ, τοῦ αἰσχροῦ καὶ τοῦ ψευδοῦς· ἡ ἡλικία αὕτη δύναται νὰ θεωρηθῇ ἡ ἀσφαλεστέρα βάσις, ἐφ᾿ ἧς μέλλει νὰ οἰκοδομηθῆ ἡ ἠθικὴ καὶ διανοητικὴ τοῦ παιδὸς μόρφωσις. Διὸ ὁ μὲν Φωκυλίδης λέγει· «Χρὴ παῖδ᾿ ἔτ᾿ ἐόντα καλὰ διδασκέμεν ἔργα», διότι ἀπό τῆς παιδικῆς ἡλικίας, ὡς ἀπὸ ἀφετηρίας, ὁρμᾶται ὁ ἄνθρωπος πρὸς τὸ στάδιον, ὅπερ μέλλει νὰ διατρέξῃ ἐν τῷ βίῳ του. Ὁ δὲ Μέγας Βασίλειος ἀποφαίνεται· «εὔπλαστον ἔτι οὖσαν καὶ ἁπαλὴν τὴν ψυχὴν καὶ ὡς κηρὸν εὔτηκτον ταῖς τῶν ἐπιβαλλομένων μορφαῖς ῥαδίως ἐκτυπουμένην πρὸς πᾶσαν ἀγαθῶν ἄσκησιν εὐθὺς καὶ ἐξ ἀρχῆς ἐνάγεσθαι χρή. Ὥστε τοῦ λόγου προσγενομένου καὶ τῆς διακριτικῆς ἕξεως προσελθούσης, δρόμον ὑπάρχειν ἐκ τῶν ἐξ ἀρχῆς στοιχείων καὶ τῶν παραδοθέντων τῆς εὐσεβείας τύπων, τοῦ μὲν λόγου τὸ χρήσιμον ὑποβάλλοντος, τοῦ δὲ ἤθους εὐμάρειαν πρὸς τὸ κατορθοῦν ἐμποιοῦντος». Καὶ τίς τῷ ὄντι δὲν ὁμολογεῖ ὅτι αἱ πρῶται ἐντυπώσεις αἱ κατὰ τὴν παιδικὴν ἡλικίαν γενόμεναι δὲν ἀποβαίνουσιν ἀνεξάλειπτοι; Τίς ἀμφιβάλλει ὅτι κατὰ τὴν μικρὰν ἡλικίαν τοσοῦτον ἰσχυρῶς ἐκτυποῦνται ἐπὶ τῆς ἁπαλῆς ψυχῆς τοῦ παιδὸς αἱ ἐπιδράσεις, ὥστε καθ᾿ ὅλον τὸν βίον νὰ παραμένωσι ζωηραί;

Πρὸς τὴν ἡλικίαν ταύτην ἡ φύσις ἔταξε παιδαγωγοὺς τοὺς γονεῖς καὶ ἰδίως τὰς μητέρας· ταύτας ἄρα ἀναγκαῖον διὰ τὸ ὑψηλὸν τοῦτο καθῆκον τοῦ παιδαγωγοῦ προσηκόντως νὰ ἐκπαιδεύωμεν καὶ ἐπιμελῶς νὰ ἀνατρέφωμεν, διότι αὗται θέλουσι χρησιμεύει τοῖς ἑαυτῶν τέκνοις εἰκόνες καὶ ὑποδείγματα, ὧν ἐκμαγεῖα ἔσονται τὰ τέκνα. Ὁ παῖς τοσοῦτον ἀπομιμεῖται τὰς ἀρετὰς ἤ τὰ ἐλαττώματα τῆς μητρός, ἔτι δὲ καὶ τὴν φωνὴν καὶ τοὺς τρόπους, καὶ τὸ ἦθος καὶ τὴν συμπεριφοράν, ὥστε λίαν καταλλήλως δύναταί τις νὰ παρομοιώσῃ τὰ τέκνα πρὸς τὰς ὀρειχαλκίνους πλάκας τοῦ φωνογράφου, τὰς δεχομένας πρῶτον τὰ ἴχνη τῆς φωνῆς καὶ ἐκπεμπούσας τὸ δεύτερον τὴν φωνὴν μετὰ τοῦ αὐτοῦ τόνου, τοῦ αὐτοῦ ὕφους, καὶ τοῦ αὐτοῦ χρωματισμοῦ, μεθ᾿ οὗ ἐξεφωνήθη. Πᾶν νεῦμα, πᾶσα λέξις, πᾶν κίνημα καὶ πᾶσα πρᾶξις τῆς μητρός, γίνεται νεῦμα καὶ λέξις, καὶ ἔκφρασις, καὶ κίνημα καὶ πρᾶξις τοῦ παιδός, διὸ λέγει καὶ ὁ Ἀστέριος (ὁμιλ. ε΄ εἰς τὸν Ματθαῖον)· « ὁ μὲν γὰρ τῶν παίδων τῆς μητρικῆς φωνῆς τὴν ὁμοιότητα σώζει, ἄλλος τὸ πολὺ τοῦ χαρακτῆρος ἐφέλκεται· ἕτερος τὴν τοῦ ἤθους κατάστασιν ἐμορφώθη πρὸς τὴν τεκοῦσαν»[1]. Ἡ μήτηρ διὰ τῆς ἐνδελεχοῦς μετὰ τοῦ παιδὸς συνδιατριβῆς καὶ τῆς συνεχοῦς ὑποδείξεως τῶν αὐτῶν παραστάσεων ἐπιδρᾷ ἐπὶ τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ ἤθους τοῦ παιδὸς καὶ δίδωσι αὐτὴ πρώτη τὴν πρώτην ὤθησιν πρὸς τὸ ἀγαθόν.

Ἡ μήτηρ δι᾿ ἑνὸς βλέμματος, δι᾿ ἑνὸς φιλήματος, διὰ τῆς μειλιχίου αὐτῆς φωνῆς καὶ τῶν ἁβρῶν αὐτῆς θωπευμάτων, δύναται νὰ διεγείρῃ εὐθὺς εἰς τὴν καρδίαν τοῦ παιδὸς τὴν πρὸς τὸ ἀγαθὸν ῥοπὴν καὶ κλίσιν· ὁμοίως ἡ αὐτὴ δι᾿ ἑνὸς δυσμενοῦς βλέμματος, δι᾿ ἑνὸς δακρύου κυλιομένου ἐπὶ τῶν παρειῶν της, διὰ μιᾶς ἐκφράσεώς της δηλωτικῆς τῆς θλίψεως τῆς καρδίας της δύναται νὰ ἀπομακρύνη τὸν παῖδα ἀπὸ τοῦ ὀλεθριωτάτου τῆς καρδίας κινδύνου. Ὁ παῖς ἐν τῷ μητρικῷ κόλπῳ ἀνατρεφόμενος, καὶ ἐν τῇ μητρικῇ ἀγκάλῃ θερμαινόμενος ἀρχίζει νὰ ἀγαπᾷ πρὶν ἤ καταμάθῃ τὴν ἔννοιαν τῆς ἀγάπης καὶ ἀρχίζει νὰ ὑποτάσσῃ τὴν ἑαυτοῦ θέλησιν εἰς τὸν ἠθικὸν νόμον, πρὶν ἤ καταμάθῃ τὴν ἔννοιαν τοῦ ἠθικοῦ νόμου, καὶ τὴν πρώτην δὲ περὶ Θεοῦ ἔννοιαν μόνον ἡ μήτηρ εἶναι καταλληλοτάτη νὰ διεγείρῃ ἐν τῇ παιδικῇ καρδίᾳ. Τούτου ἕνεκα ὁ μὲν μέγας Βασίλειος λέγει (ἐπιστολ. σκγ΄) «ἥν ἐκ παιδὸς ἔλαβον ἔννοιαν περὶ Θεοῦ παρὰ τῆς μακαρίας μητρός μου, ταύτην αὐξηθεῖσαν ἔσχον ἐν ἐμαυτῷ· οὐ γὰρ ἄλλα ἐξ ἄλλων μετέβαλον ἐν τῇ τοῦ λόγου συμπληρώσει, ἀλλὰ τὰς παραδοθείσας μοι παρ᾿ αὐτῆς ἀρχὰς ἐτελείωσα»[2]· ὁ δὲ μέγιστος τῶν σημερινῶν παιδαγωγῶν Πεσταλότσης ἀναθέτων ἅπασαν τὴν θρησκευτικὴν τοῦ παιδὸς ἀγωγὴν εἰς τὰς μητέρας ἀνακράζει, «ἐπίστευσα εἰς τὴν μητέρα μου· ἡ καρδία αὐτῆς κατέδειξεν εἰς ἐμὲ τὸν Θεόν, Θεός μου εἶναι ὁ Θεὸς τῆς μητρός μου. Θεὸς τῆς καρδίας μου εἶναι ὁ Θεὸς τῆς καρδίας της· μῆτερ, μῆτερ! σὺ κατέδειξάς μοι τὸν Θεὸν ἐν τοῖς προστάγμασί σου καὶ ἐγὼ εὗρον αὐτὸν ἐν τῇ ὑπακοῇ μου· μῆτερ, μῆτερ! Ἐὰν λησμονήσω τὸν Θεόν, λησμονήσω σὲ αὐτήν».

Ἀλλ᾿ ὅπως πᾶσα καλὴ πρᾶξις, πᾶσα καλὴ λέξις, καὶ πᾶσα καλὴ διάθεσις τῆς μητρὸς ἀποτελοῦσιν τὸν ἀκρογωνιαῖον λίθον τῶν μετὰ ταῦτα καλῶν πράξεων, λόγων καὶ διαθέσεων τοῦ παιδός, οὕτω καὶ πᾶσα κακὴ πρᾶξις, λόγος καὶ διάθεσις τῆς μητρὸς ἐγκλείουσι τὰ φθοροποιὰ σπέρματα τῶν μετὰ ταῦτα κακῶν πράξεων, λόγων καὶ διαθέσεων τοῦ παιδός, διὸ τοιοῦτος ἀποβαίνει ὁ παῖς, οἵα εἶναι ἡ μήτηρ αὐτοῦ. Ἐὰν λοιπόν ἡ τῆς μητρὸς ψυχὴ εἶναι δυσειδὴς καὶ μοχθηρά, ἤ μέλαινα, ἤ διεφθαρμένη, ἤ σκληρὰ καὶ τραχεῖα, αἱ δὲ κλίσεις κακαί, καὶ οἱ τρόποι σκανδαλώδεις, καὶ οὐχὶ σεμνοί, ἤ ἄν αὕτη εἰς ἀσέβειαν ῥέπῃ, ἤ εἰς ὀργήν, ἤ εἰς πάθη παράφορα καὶ μίση, ταχέως μέλλουσι νὰ βλαστήσωσι καὶ παρὰ τῷ παιδὶ τῶν μοχθηρῶν τούτων κακιῶν τὰ βλαστήματα. Ἄν δὲ τοὐναντίον τῆς μητρὸς ἡ ψυχὴ εἶναι θεοειδής, καθαρά, ἱλαρά, ἀθώα καὶ πλήρης φόβου Θεοῦ, αἱ δὲ κλίσεις εὐγενεῖς καὶ ἅγιαι, καὶ αἱ διαθέσεις εἰρηνικαί, φιλόθεοι καὶ φιλάνθρωποι, τότε καὶ ἡ τοῦ παιδὸς ψυχὴ εἰς τοιοῦτον κάτοπτρον κατοπτριζομένη καὶ ἀνεπαισθήτως ταύτην ἀπομιμουμένη ἀποβαίνει αὐτῇ ὁμοία καὶ σὺν τῷ χρόνῳ προϊόντι ἀποφαίνει τῶν ἀγαθῶν σπερμάτων τὴν βλάστησιν. Διὰ τοῦτο ὅταν ὁ Μέγας Ναπολέων ἠρώτησε διάσημόν τινα παιδαγωγὸν (τὴν Campan), τίνος δέεται ἡ Γαλλία ὅπως ἀποκτήσῃ καλοὺς κἀγαθοὺς ἄνδρας; Μητέρων, ἀπήντησε πρὸς τὸν μονάρχην ἡ περίφρων γυνή. Τότε κατάστησον λοιπὸν ἱκανὰς τοιαύτας διὰ τὸν μέγαν τοῦτον ἐθνικὸν σκοπόν, εἶπεν ὁ μέγας ἀνήρ.

Αἱ μητέρες δύνανται διὰ τὴν ἐπιρροήν, ἥν ἐπὶ τὰ τέκνα ἑαυτῶν κέκτηνται, νὰ διαπλάσωσιν αὐτὰ κατὰ ἴδιον χαρακτῆρα, ὡς ὁ κεραμεὺς τὴν κέραμον κατὰ τὸ ἴδιον σχέδιον. Περὶ τοῦ εὐπλάστου τῆς παιδικῆς ἡλικίας ἔλεγεν ὁ Διογένης τὰ ἑξῆς: «Τὴν τῶν παίδων ἀγωγὴν ἐοικέναι τοῖς τῶν κεραμέων πλάσμασιν· ὡς γὰρ ἐκεῖνοι ἁπαλὸν μὲν τὸν πηλὸν ὄντα, ὅπῃ θέλουσι σχηματίζουσι καὶ ῥυθμίζουσιν, ὀπτηθέντα δὲ οὐκέτι δύνανται πλάσσειν οὕτω καὶ τοὺς νέους μὴ διὰ πόνου παιδευθέντας, τελείους γενομένους ἀμεταπλάστους γίνεσθαι». Ὁ δὲ Πλούταρχος (ἐν τῷ περὶ παίδων ἀγωγῆς) ἀποφαίνεται· «εὔπλαστον καὶ ὑγρὸν ἡ νεότης καὶ ταῖς τούτων ψυχαῖς ἁπαλαῖς ἔτι τὰ μαθήματα ἐντήκεται». Κατὰ τὴν ἁβρὰν ἄρα τοῦ παιδὸς ἡλικίαν αἱ μητέρες δύνανται ἀποτελεσματικώτερον καὶ ἐντονώτερον νὰ ἐπιδράσωσιν ἐπὶ τῆς ψυχῆς τοῦ παιδὸς καὶ ἐπὶ τοῦ φρονήματος καὶ ἐπὶ τοῦ αἰσθήματος καὶ ἐπὶ τοῦ νοῦ καὶ ἐπὶ τῆς φαντασίας καὶ ἐπὶ τοῦ ἤθους, διότι κατὰ τὴν μετὰ ταῦτα ἡλικίαν ἀποσκληρουμένης τῆς παιδικῆς καρδίας, καθίσταται, ἄν ὄχι ἀδύνατος, λίαν δυσχερὴς ἡ διαπαιδαγώγησις, ὡς ὀρθῶς ὁ θεῖος Χρυσόστομος ἀποφαίνεται· «ἐξ ἀρχῆς ἔδει ταῦτα (τὰ ἐλαττώματα) προορῶντας, ὅτε εὐήνιος ἦν καὶ κομιδῇ νέος χαλινοῦν μετ᾿ ἀκριβείας, ἐθίζειν πρὸς τὰ δέοντα, ῥυθμίζειν, κολάζειν αὐτοῦ τὰ νοσήματα τῆς ψυχῆς. Ὅτε εὐκολωτέρα ἡ ἐργασία, τότε τὰς ἀκάνθας ἐκτέμνειν ἔδει, ὅτε ἁπαλωτέρας οὔσης τῆς ἡλικίας εὐκολώτερον ἀνεσπῶντο, καὶ οὐκ ἀμελούμενα τὰ πάθη καὶ αὐξανόμενα δυσκατέργαστα γέγονε. Διὰ τοῦτο, φησί, κάμψον ἐκ νεότητος τὸν τράχηλον αὐτοῦ, ὅτι εὐκολωτέρα γένοιτ᾿ ἄν ἡ παιδαγωγία» (Χρυσ. Ἑρμ. Εἰς α΄ Τιμόθ. 5, τόμ. 3,378).

Κατὰ ταῦτα αἱ μητέρες διά τε τὸν ὑψηλὸν αὐτῶν προορισμὸν καὶ διὰ τὴν ἀσχέτως πρὸς τὴν ἰδιότητα ταύτην ὑποκειμενικὴν αὐτῶν ἀξίαν ἀνάγκη ἐκ βρεφικῆς ἡλικίας νὰ λαμβάνωσι τὴν πρέπουσαν αὐταῖς ἀνατροφήν· εἶναι δὲ πρέπουσα εἰς αὐτὰς ἀνατροφὴ ἡ ἀντικείμενον μορφώσεως ἔχουσα τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν· διότι τὰ δύο ταῦτά εἰσι τὰ δύο κέντρα, περὶ ἅ περιστρέφεται ἥ τε διανοητικὴ καὶ ἠθικὴ μόρφωσις τοῦ ἀνθρώπου. Ἐὰν θἄτερον ἀμεληθῇ, ἡ μόρφωσις ἀποβαίνει ἀτελὴς καὶ χωλή. Ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδία, καίτοι ὄργανα μιᾶς ψυχῆς, οὐχ ἧττον ἀνομοίων μέσων καὶ τρόπων μορφώσεως δέονται· διότι ἡ μὲν καρδία διὰ τὸ συναίσθημά της ἀνήκει εἰς τὸν μεταφυσικὸν κόσμον, ὁ δὲ νοῦς διὰ τὴν διάνοιαν εἰς τὸν φυσικόν· διὸ καὶ ἑκάτερον ταῖς οἰκείαις ἀληθείαις ἀνάγκη νὰ ἐκδιδάσκηται. Εἶναι δὲ οἰκεῖαι ἀλήθειαι, τοῦ μὲν νοῦ ἡ παιδεία, τῆς δὲ καρδίας ἡ θρησκεία· παιδείαν ἄρα καὶ θρησκείαν ἀνάγκη νὰ παρέχωμεν εἰς τὰ κοράσια ἡμῶν, ὅπως δυνηθῶσι καὶ ταῦτα νὰ μεταδώσωσιν αὐτὰ εἰς τὰ ἑαυτῶν τέκνα. Ἡ παιδεία καὶ ἡ θρησκεία εἰσὶ δύο φαεινοὶ φάροι οἱ τὸν ποντοπόρον ὁδηγοῦντες ἄνθρωπον κατὰ τὸ πολυκύμαντον τοῦ βίου αὐτοῦ στάδιον καὶ προφυλάσσοντες αὐτὸν ἀπὸ παντὸς ναυαγίου καὶ ἀπομακρύνοντες παντὸς κινδυνώδους σκοπέλου· εἰσὶν οἱ δύο τῆς ψυχῆς ὀφθαλμοί, δι᾿ ὧν τὰ περὶ αὐτὴν σκοποῦσα βαδίζει ἀπροσκόπτως εἰς τὴν εὐδαιμονίαν καὶ σωτηρίαν· εἰσὶ τὰ δύο πνευματικὰ ὄργανα, τὰ τελειοῦντα τὸν ἄνθρωπον καὶ ἀναδεικνύονται αὐτὸν ἄξιον τῆς ὑψηλῆς αὐτοῦ καταγωγῆς καὶ τῆς ἐν τῷ κόσμῳ ὑψηλῆς αὐτοῦ περιωπῆς. Μόνον οὕτω μορφωθεῖσαι μητέρες δύνανται νὰ ἀναδείξωσι τέκνα χρηστά, καλοὺς πολίτας καὶ γενναιόφρονας ἄνδρας· παραδείγματα λαμπρὰ πρόκεινται ἡμῖν αἱ μητέρες ὅλων τῶν μεγάλων καὶ ἐναρέτων ἀνδρῶν· παραδείγματα λαμπρὰ πρόκεινται αἱ τῶν ἁγίων τριῶν ἱεραρχῶν μητέρες, Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.

Αὗται ἐπιθυμοῦσαι νὰ ἐκπαιδεύσωσιν, ὅσον ἔνεστι τελειότερον, τὰ ἑαυτῶν τέκνα καὶ διὰ τῆς ἑλληνικῆς σοφίας καὶ ἐπιστήμης τὸν νοῦν αὐτῶν νὰ λαμπρύνωσιν, οὐδόλως ὤκνησαν νὰ παραδώσωσιν αὐτὰ εἰς διδασκάλους ἐθνικούς, ὅπως διανοητικῶς προσηκόντως ἀναπτυχθῶσιν, εἰς οὐδὲν λογιζόμεναι τὴν τῶν διδασκάλων ἑτεροδοξίαν, διότι εἶχον πεποίθησιν εἰς ἑαυτάς, εἶχον πεποίθησιν, ὅτι τὸν ἑαυτῶν ἔρωτα πρὸς τὴν ἀληθῆ παιδείαν, καὶ τὸν θερμὸν ζῆλον πρὸς τὴν θρησκείαν, ὅλως διωχέτευσαν διὰ τοῦ ἰδίου παραδείγματος ἐν ταῖς καρδίαις τῶν ἰδίων τέκνων, ἐγνώριζον ὅτι οὐδὲν θὰ ἰσχύσῃ νὰ κλονίσῃ τὰς θρησκευτικὰς ἀρχὰς καὶ πεποιθήσεις τῶν υἱῶν των, διότι αὗται μετ᾿ ἐπιμελείας εἶχον οἰκοδομηθῇ ἐπὶ πέτρας! Συνακολούθως λοιπὸν πρὸς ἑαυτὰς ἡ μὲν Νόννα καὶ Ἐμμέλεια, αἱ καλαὶ κἀγαθαὶ μητέρες Βασιλείου καὶ Γρηγορίου, ἀποστέλλουσιν αὐτοὺς εἰς Ἀθήνας, εἰς τὴν ἑστίαν μὲν τῆς παιδείας καὶ τῶν φώτων, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸ κέντρον τῆς εἰδωλολατρείας, ὅπου ἡ ἐθνικὴ θρησκεία ἦν ἐντεθρονισμένη μεθ᾿ ὅλης τῆς μεγαλοπρεπείας αὐτῆς, δὲν διεψεύσθησαν καὶ αἱ πεποιθήσεις αὐτῶν· διότι οἱ δύο νέοι σπουδασταὶ ζωηρὸν ἔχοντες ἐν τῇ ἑστίᾳ τῆς καρδίας των τὸ πῦρ τῆς εἰς τὸν Χριστὸν πίστεως διετέλεσαν ἀνεπηρέαστοι καθ᾿ ὅλον τὸ διάστημα τῶν σπουδῶν των, διότι οὔτε ἐκ τῆς διδασκαλίας τῶν συστηματικῶς πολεμούντων τὸν Χριστιανισμὸν σοφιστῶν κλονισθέντες οὔτε ἐκ τῶν μεγαλοπρεπῶν τελετῶν τῆς ἐθνικῆς λατρείας δελεασθέντες, ἀκμαῖοι δὲ καὶ ζωηροὶ κατὰ τὰς θρησκευτικὰς πεποιθήσεις διατελοῦντες ἐπανῆλθον εἰς τὰς ἑαυτῶν μητέρας ἀμοιβὴν αὐταῖς ἑαυτοὺς παρέχοντες ἐπὶ τῷ παιδαγωγικῷ πόνῳ, τῇ μητρικῇ φροντίδι καὶ τῇ ἑαυτῶν ἀρετῇ· ἦν δὲ πράγματι πλουσία ἡ ἀμοιβή, διότι ἀπελάμβανον τοὺς υἱοὺς αὐτῶν μέλη Χριστοῦ, ἤτοι μέλη ἑαυτῶν, διότι ὁ μὴ ὤν μέλος Χριστοῦ οὐδὲ μέλος ἐστὶ χριστιανῆς μητρός, διότι ἡ χριστιανὴ μήτηρ οὖσα μέλος Χριστοῦ ἀδυνατεῖ νὰ ἔχῃ μέλος ἀλλότριον, μέλος σεσηπός, μέλος διεφθαρμένον· ἡ ἀποπλάνησις λοιπὸν τῶν υἱῶν ἤθελεν εἶναι ἀπώλεια! Πρεπόντως ἄρα δυνάμεθα νὰ καλέσωμεν ἀμοιβὴν πρὸς αὐτὰς τὴν τήρησιν τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως τῶν υἱῶν αὐτῶν, ὅπερ οὐδέποτε θὰ συνέβαινεν, ἐὰν μὴ αἱ μητέρες ἦσαν χριστιανικῶς μεμορφωμέναι.

Ἡ δὲ μήτηρ τοῦ Ἰωάννου ἡ καλὴ κἀγαθὴ Ἀνθοῦσα, εἰκοσαέτις χηρεύσασα, καὶ ἕνα μόνον υἱὸν ἔχουσα, ἐπεδόθη ὅλη εἰς τὴν ἀνατροφὴν αὐτοῦ ἐν μείζονι μοίρᾳ τιθεῖσα τὴν ἐπιμέλεια τῆς ἀνατροφῆς τοῦ υἱοῦ αὐτῆς, ἤ τὸν δεύτερον γάμον· ὡσαύτως δὲ καὶ αὕτη τὸν προσφιλέστατον αὐτῇ μονογενῆ υἱόν της εἰς ἀκμὴν ἐλθόντα, καὶ μείζονος δεόμενον ἐκπαιδεύσεως, δὲν ἐδίστασε νὰ παραδώσῃ εἰς χεῖρας ἐθνικοῦ διδασκάλου πρὸς ἀνάπτυξιν τῶν πνευματικῶν αὐτοῦ δυνάμεων· ἡ πεποίθησις εἰς τὴν ἑαυτῆς πίστιν ἦν πεποίθησις εἰς τὸ ἑαυτῆς τέκνον, διότι ἐγίνωσκεν, ὅτι πᾶσαν ἐνεκένωσεν εἰς τὸν ἀγαπητόν της υἱόν, καὶ δὲν διεψεύσθη, διότι ὁ Ἰωάννης ἀμέσως μετὰ τὸ πέρας τῶν σπουδῶν του ἐπὶ μικρὸν τὸ τοῦ ῥήτορος μετελθὼν ἔργον, παρεδόθη εἰς τὴν λειτουργίαν τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Λιβάνιος, διδάσκαλος τοῦ Ἰωάννου, ἐπὶ τῇ ἀποτυχίᾳ τῆς προσηλυτίσεως τοῦ Ἰωάννου εἰς τὴν ἑαυτοῦ θρησκείαν ἀλγήσας μεγάλως· οἴμοι! ἀνέκραξεν, οἷαί εἰσι παρὰ τοῖς χριστιανοῖς γυναῖκες! Σημαίνων τὴν ἀφορμὴν τῆς ἀποτυχίας. Πόσον τῇ ἀληθείᾳ ὡραῖα! Πόσον λαμπρὰ παραδείγματα πρόκεινται ἡμῖν αἱ εὐσεβεῖς αὗται μητέρες; Πόσον θαυμασταὶ εἰκόνες! Πόσον θαυμαστὰ πρότυπα! Τίς δύναται νὰ ἀρνηθῇ ὅτι αἱ μητέρες ἀναδεικνύουσι τοὺς μεγάλους καὶ ἐναρέτους ἄνδρας. Διὸ λέγει ὁ Ῥουσσὼ ἐν τῷ Αἰμιλίῳ αὐτοῦ· «Οἱ ἄνδρες θέλουσιν εἶναι πάντοτε τοιοῦτοι, οἵους ἄν θέλωσιν αἱ γυναῖκες· ἄν θέλετε νὰ γίνωσι μεγάλοι καὶ ἐνάρετοι, διδάξατε τὰς γυναῖκας τί εἶναι μεγαλεῖον καὶ ἀρετή». Τὰς μητέρας λοιπόν, κατὰ τὰ προκείμενα ἡμὶν παραδείγματα, ἀνάγκη νὰ μορφώσωμεν, ἀρχόμενοι τῆς φροντίδος ἀπὸ τῆς παιδικῆς αὐτῶν ἡλικίας, ὅπως ἀσφαλεῖς ὧμεν περὶ τῆς μελλούσης καρποφορίας καὶ τῶν ἀποτελεσμάτων.

Ἀνάγκη, λοιπόν, θρησκευτικῶς καὶ διανοητικῶς νὰ μορφώσωμεν τὰς θυγατέρας ἡμῶν, ὅπως ἀναδείξωμεν αὐτὰς ἀξίας τοῦ προορισμοῦ αὐτῶν. Παιδεία λοιπόν εὐσεβὴς καὶ θρησκεία μουσοτραφής, ἀνάγκη νὰ συνυπάρχωσι, διότι τὰ δύο ταῦτα εἶναι τὰ μόνα ἀσφαλῆ ἐν τῷ βίῳ ἐφόδια τὰ δυνάμενα ποικίλως νὰ βοηθήσωσι τὸν ἄνθρωπον.

Ἡ μονομερὴς ἀνατροφὴ ὡς ἐπιλήψιμος ἄγει εἰς τὰ ἑξῆς δύο ἄτοπα, ἤ εἰς τὴν δεισιδαιμονίαν, ἤ εἰς τὴν περιφρόνησιν τῶν Θείων, διότι τὸ κατάντημα τοῦτο εἶναι φυσικὴ ἀκολουθία καὶ τὸ ἄμεσον ἀποτέλεσμα τοῦ εἴδους τῆς ἀνατροφῆς.

Ἡ διανοητικὴ καὶ θρησκευτικὴ μόρφωσις εἶναι δύο ἑτερογενῆ δένδρα ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ πεδίου πεφυτευμένα, ἅτινα δέον νὰ τυγχάνωσιν ἴσης ἐπιμελείας καὶ φροντίδος πρὸς παράλληλον ἀνάπτυξιν· διότι ἡ ἄνισος καλλιέργεια θέλει ἐπιφέρει τὴν δυσανάλογον ἀνάπτυξιν, ἥτις ἕξει ὡς ἀποτέλεσμα τὴν αὔξησιν μὲν τοῦ ἑνὸς καὶ ἐπικράτησιν, τὸν μαρασμὸν δὲ τοῦ ἑτέρου καὶ ταπείνωσιν· διότι ἐὰν ἡ ἐπιμέλεια στραφῇ περὶ τὸν νοῦν μόνον, ἡ καχεξία του θρησκευτικοῦ τοῦ ἀνθρώπου συναισθήματος εἶναι ἀναπόδραστος. Ἐὰν δὲ περὶ τὴν θρησκείαν μόνην οὐχὶ τὴν μουσοτραφῆ στραφῇ ἡ φροντὶς ἡμῶν, αἱ διανοητικαὶ δυνάμεις θέλουσι μαρανθῇ καὶ ἐξαμβλυνθῇ· συνέπεια δὲ τῆς μὲν πρώτης περιπτώσεως ἔσται ἡ ἀθρησκεία καὶ ἀθεΐα, αἷς παρακολουθοῦσιν ἄπειρα δεινά! τῆς δὲ δευτέρας ἡ δεισιδαιμονία, ἡ ἐριννὺς αὕτη τῆς ἀνθρωπότητος, ἥτις πῦρ καὶ μάχαιραν κρατοῦσα ταῖς χερσὶν ἀπειλεῖ θάνατον πρὸς πάντα ἑτεροδοξοῦντα. Τοιαῦτα τὰ ἀποτελέσματα τῆς μονομεροῦς ἐκπαιδεύσεως καὶ τῆς ἀτελοῦς τῶν μητέρων ἀγωγῆς.

¶ Ο ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

ΕΚ ΤΟΥ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ

Ἰασίου 1 – 11521 Ἀθήνα, τηλ. 7210.734, Fax 7238.149

[1] Ἀστερίου Ἐπισκόπου Ἀμασείας. Ὁμιλία Ε΄ ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγελίου εἰς τὸ «Εἰ ἔξεστιν ἀνθρώπῳ ἀπολῦσαι τὴν γυναῖκα αὐτοῦ κατὰ πᾶσαν αἰτίαν», Migne P. G. 40, 236C.

Ὁ Ἀστέριος, Ἐπίσκοπος Ἀμασείας τῆς ἐν Πόντῳ τῆς Καππαδοκίας, ὑπῆρξε σύγχρονος τῶν μεγάλων Καππαδοκῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Δ΄ αἰῶνος καὶ εἶναι γνωσττὸς εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴ γραμματεία διὰ τὴν πηγαίαν εὐσέβεια καὶ τὴν ρητορικὴν αὐτοῦ δεινότητα. Δὲν πρέπει νὰ συγχέεται μετὰ τοῦ ἀρειανόφρονος Ἀστερίου τοῦ σοφιστοῦ.

[2] Εἰς τὴν ἔκδοσιν τοῦ Migne τὸ κείμενον ἔχει οὕτως: «ἥν ἐκ παιδὸς ἔλαβον ἔννοιαν περὶ Θεοῦ παρὰ τῆς μακαρίας μητρός μου καὶ τῆς μάμμης Μακρίνης, ταύτην αὐξηθεῖσαν ἔσχον ἐν ἐμαυτῷ· οὐ γὰρ ἄλλα ἐξ ἄλλων μετέβαλον ἐν τῇ τοῦ λόγου συμπληρώσει, ἀλλὰ τὰς παραδοθείσας μοι παρ᾿ αὐτῶν ἀρχὰς ἐτελείωσα». (Βασιλείου Μεγάλου, Ἐπιστολὴ ΣΚΓ, 3, P. G. 32, 825C).

Για να δείτε όλα τα άρθρα του Βιβλίου, πατήστε ΕΔΩ

https://enromiosini.gr/arthrografia/agvgh_paidivn/