Ἡ καρποφορία τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ

Ἡ καρποφορία τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Πάντα ἀπασχολεῖ τοὺς κήρυκες τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ γενικότερα τούς ἄξιους κληρικοὺς, ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ διδάσκουν καὶ οἱ προϋποθέσεις ποὺ πρέπει νὰ ὑπάρχουν στοὺς ἀκροατές τους. Δὲν εἶναι ἁπλὸ τὸ θέμα διδασκαλίας καὶ ἀποδοχῆς τοῦ Εὐαγγελίου. Τὸ γεγονὸς ὅτι στοὺς ναοὺς γίνονται πολλὰ κηρύγματα, ἀλλὰ καὶ στὶς αἴθουσες τῶν ἐνοριακῶν κέντρων καὶ τῶν διαφόρων συλλόγων ἐπίσης πολλὲς ὁμιλίες, εἶναι παρήγορο καὶ εὐχάριστο. Ὅμως τὸ θέμα δὲν τελειώνει ἐκεῖ. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι μόνο ἀκρόαμα καὶ θέαμα. Πρέπει νὰ προχωρήσει ἐσωτερικὰ στὸν ἄνθρωπο, νὰ γίνει ἐπιθυμία καὶ θεάρεστη πράξη. Τὸ δεύτερο αὐτὸ στάδιο εἶναι τὸ πιὸ δύσκολο, γιατί ἡ ἐπιθυμία κάποτε ἀτονεῖ καὶ ἡ πράξη ἀναβάλλεται.

Πολλοὶ ἔχουν τὴν ἀνάλογη ἐμπειρία καὶ βιώνουν τὴν πνευματικὴ ζωή. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ γίνειται μὲ πολλὴ προθυμία ἀποδεκτός, προκαλεῖ εὐχαρίστηση καὶ σταθεροποιεῖ τὶς θεοφιλεῖς ἐπιθυμίες, ποὺ καταλήγουν σὲ ἀγαθὲς πράξεις. Βέβαια, ὁ κάθε ἄνθρωπος ἐντυπωσιάζεται περισσότερο ἀπὸ κάποια ἐντολή, χωρὶς νὰ παραθεωρεῖ τὶς ἄλλες, καὶ τὴν καλλιεργεῖ στὴν καρδιὰ του συν­εχῶς, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὁδηγεῖται σὲ κάποια ἰσόβια ἀφοσίωση, ὅπως τὴν ἱερωσύνη, τὸ μοναχισμό, τὴν ἱεραποστολή, ἀλλὰ καὶ τὸν ἔντονο πνευματικὸ ἀγώνα γιὰ τὴν ἀπόκτηση καὶ διατήρηση τῶν ἀρετῶν.

Σημαντικὸ ρόλο στὴν καρποφορία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἔχει καὶ ἡ προσωπικότητα τοῦ κήρυκα. Ὅταν αὐτὸς εἶναι ἐνάρετος καὶ προσφέρει αὐτὸ ποὺ ἔχει ἀποκτήσει ἀπὸ προσωπικὸ ἀγῶνα, τηρώντας τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε τὰ λόγια πείθουν καὶ ὠφελοῦν πνευματικά τούς ἀκροατές του. Ὅταν δηλαδὴ εἶναι βιωματικά. Ἀντίθετα, ὅταν ὁ κήρυκας τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ δὲν ἔχει πνευματικὴ ἐμπειρία, ἀλλὰ ἁπλῶς ἀναλύει τὰ ὅσα διδάσκει τὸ Εὐαγγέλιο μὲ ὑποκριτικὸ τρόπο ἐπιδεικνύοντας τὶς θεολογικές του γνώσεις καὶ τὴν ἐνδεχόμενη ρητορική του δεινότητα, τότε ὄχι μόνο δὲν γίνεται πιστευτός, ἀλλὰ προκαλεῖ καὶ ἀπομακρύνει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Γίνεται κουραστικὸς καὶ συχνὰ ἀσχολεῖται μὲ διάφορα κοινωνικὰ θέματα, ἄλλα καὶ μὲ ὑψηλὲς θεωρητικὲς ἀναλύσεις τοῦ θείου λόγου, ὄντας ἐντελῶς ἄσχετος μὲ αὐτὰ ποὺ ὑποστηρίζει!

Πέρα ἀπὸ τὸ κήρυγμα καὶ τὶς ὁμιλίες, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ διδάσκεται καὶ μὲ τὴν ἐπικοινωνία μὲ πνευματικοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἴσως νὰ μὴ ἔχουν σπουδάσει σὲ πανεπιστήμια καὶ ἐκκλησιαστικὲς σχολές, ἔχουν ὅμως τὴν κατὰ θεὸν σοφία, τὴν ὁποία ἀπέκτησαν μετὰ ἀπὸ πολυετῆ ἀγώνα κατὰ τῶν παθῶν, τηρώντας τὶς ἐντολὲς καὶ ἐνισχυόμενοι ἀπὸ τὶς ἱερὲς ἐμπειρίες τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας. Πολλὲς φορὲς μᾶς ἐντυπωσιάζει ἕνας ἀποφθεγματικός τους λόγος, ποὺ ἐντυπώνεται στὴ μνήμη μας καὶ γίνεται πυξίδα πορείας καὶ σάλπιγγα ἀφύπνισης καὶ ἐγρήγορσης.

Οἱ χριστιανοὶ ποὺ ἔχουν δεχθεῖ τὴν καλὴ ἀλλοίωση στὴν καρδιά τους ἀπὸ τὸ θεῖο λόγο, ἀγωνίζονται πνευματικά, χωρὶς πολὺ κόπο καὶ χωρὶς διακυμάνσεις. Εἶναι πάντα γρηγοροῦντες καὶ ὅταν διαπιστώνουν ὅτι κάποια ἀδυναμία τους τοὺς ἐνοχλεῖ, αὐξάνουν τὴν προσευχή τους καὶ συνεχίζουν πάλι δυνατοί.

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος παρομοιάζει τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ μὲ ζυγὸ ποὺ δὲν πληγώνει τὸν αὐχένα, ἀλλὰ ἀνακουφίζει ἀπὸ ὅλα τὰ πάθη, δι’ αὐτὸ καὶ συμβουλεύει τὸν πνευματικὸ ἀγωνιστή: «Νὰ δεχτεῖς τὸ ζυγὸ μὲ ὅλη σου τὴν προθυμία καὶ τότε θὰ γνωρίσεις καλὰ τὴν ἡδονὴ ποὺ αὐτὸς χαρίζει. Γιατί δὲν σοῦ πληγώνει τὸν αὐχένα, ἀλλὰ δεσπόζει μόνον, γιὰ νὰ τηρεῖται ἡ εὐταξία, γιὰ νὰ σὲ πείσει νὰ βαδίζεις σωστά, γιὰ νὰ σὲ ὁδηγήσει στὴ βασιλικὴ ὁδό, νὰ σὲ προφυλάξει ἀπὸ τοὺς γκρεμοὺς ποὺ εἶναι δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ καὶ νὰ σὲ κάνει νὰ βαδίσεις μὲ εὐκολία τὴ στενὴ ὁδὸ τῆς ἀρετῆς. Ἀφοῦ λοιπὸν εἶναι τόσα τὰ ἐξ αὐτοῦ ἀγαθά, τόση ἡ ἀσφάλεια, τόση ἡ εὐφροσύνη, μὲ ὅλη μας τὴν ψυχὴ καὶ μὲ ὅλη μας τὴν προθυμία ἂς σέρνουμε αὐτὸ τὸ ζυγὸ»

Γιὰ ὅσους χριστιανούς, ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι δὲν ἔχουν τὶς δυνάμεις νὰ ἐφαρμόσουν τὶς ἐντολές, εἶναι χρήσιμη ἡ διαβεβαίωση τοῦ Μεγάλου Βασιλείου: «Ὁ Θεὸς μᾶς ἔχει δώσει τὶς δυνάμεις νὰ τηρήσουμε ὅλες τὶς ἐντολὲς ποὺ μᾶς ἔδωσε, ὥστε νὰ μὴ δυσανασχετοῦμε, σὰν νὰ μᾶς ζητεῖται κάτι πρωτάκουστο, οὔτε νὰ ὑπερηφανευόμαστε σὰν νὰ συνεισφέρουμε κάτι περισσότερο ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ μᾶς δόθηκε. Μὲ αὐτὲς τὶς δυνάμεις, ὅταν ἐνεργοῦμε κατὰ τὸν ὀρθὸ καὶ ἁρμόζοντα τρόπο, ὁλοκληρώνουμε τὸν ἐνάρετο βίο μας μὲ εὐσέβεια. Ὅταν ὅμως ἀχρηστεύουμε τὴν ἐνέργειά τους, παρασυρόμαστε στὴν κακία».

Ὁ Χριστὸς ὅλους τούς ἄνθρωπους τούς καλεῖ κοντά του καὶ τοὺς τονίζει ὅτι θὰ ξεκουραστοῦν, ἂν τὸν ἀκολουθήσουν. Λέει ὁ Κύριός μας: «Ἐλᾶτε σὲ μένα ὅλοι ὅσοι κοπιάζετε καὶ εἶστε φορτωμένοι, κι ἐγὼ θὰ σᾶς ξεκουράσω. Σηκῶστε πάνω σας τὸ ζυγό μου καὶ διδαχτεῖτε ἀπὸ τὸ δικό μου παράδειγμα, γιατί εἶμαι ταπεινὸς στὴν καρδιὰ καὶ οἱ ψυχές σας θὰ βροῦν ξεκούραση. Γιατί ὁ ζυγός μου εἶναι ἁπαλὸς καὶ τὸ φορτίο μου ἐλαφρύ.

Ὁ Μέγας Βασίλειος διευκρινίζει ὅτι «τὸ φορτίο τῶν καθηκόντων ποὺ ἐπιβάλλει ὁ ζυγὸς τοῦ Κυρίου εἶναι ἐλαφρὸ καὶ ἀναπαύει ἐκείνους ποὺ τὸ ἀποδέχονται. Ὅλα δὲ ὅσα εἶναι ξένα καὶ ἀντίθετα μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι βαριὰ καὶ κουραστικά».

orthodoxostypos.gr

https://aktines.blogspot.com/2024/10/blog-post_660.html#more