«Τιμὴ καὶ σέβας εἰς ἐκείνους ποὺ ἀντιστέκονται!»

«Τιμὴ καὶ σέβας εἰς ἐκείνους ποὺ ἀντιστέκονται!»

Μοναχὸς Ἀβέρκιος

Πατρ. Ἀθηναγόρας: Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία «ὀφείλει νὰ κατέλθη»… – ΟΧΙ! τοῦ ἀπαντᾶ μὲ σθένος ὁ μακαριστὸς Κερκύρας Μεθόδιος Κοντοστάνος

Ἡ ἔκπτωση ἐπί θεμάτων ἀκριβείας τῆς Πίστεως- βιβλικῶς καὶ πατερικῶς- ἐκ μέρους μερικῶν κατὰ καιροὺς μονομερῶς δυτικόφιλων μασόνων κληρικῶν, εἶναι τραγική.

Δόξα τῷ Θεῷ, ὅμως, ὑπάρχουν ἐπίσης πανάξιοι κληρικοὶ- ὄχι τόσο πολλοὶ ἐκ μέρους τῶν Ἐπισκόπων μας – οἱ ὁποῖοι σθεναρῶς ἀντιστέκονται. Ἀντιστέκονται δηλαδὴ στὴν δόλια[1] προσπάθεια γιὰ τὴν «ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν» καὶ τῶν θρησκειῶν, μὲ προετοιμαζομένη παρομοίως τὴν ἔλευση ὡς παγκόσμιου «ποιμένα» καὶ κυβερνήτη, ἑνὸς ἀντίχριστου ἢ καὶ τοῦ ἴδιου τοῦ προφητευμένου Ἀντίχριστου[2]!

Ὅλα ἐτοῦτα τὰ ἔχουμε κατὰ καιροὺς γράψει- ἀπὸ αὐθεντικὰ ντοκουμέντα – εἰς τὸν Ὀρθόδοξο Τύπο καὶ στὸ σχετικά, μεγάλο βιβλίο μας[3], τὸ διατιθέμενο εἰς τὰ Γραφεῖα τοῦ Ὀρθοδόξου Τύπου, Κάνιγγος 10, στὴν ὁμώνυμη πλατεῖα τῶν Ἀθηνῶν.

Τὸ σημερινὸ θέμα μας εἶναι ἡ σθεναρὴ ἀντίσταση ποὺ προέταξε στὸ ζήτημα τῆς «ἑνώσεως τῶν ἐκκλησιῶν» ὁ ἄλλοτε Μητροπολίτης Κερκύρας, μακαριστὸς Μεθόδιος Κοντοστάνος (1942- 1967).

Τὶς σχετικὲς πληροφορίες καὶ τὰ κείμενα ποὺ προσεχῶς ἐδῶ σὺν Θεῷ θὰ παρουσιάσουμε ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ἀλληλογραφία[4] μεταξὺ Ἀθηναγόρα καὶ τοῦ ἐν λόγῳ ἀξιωτάτου Μητροπολίτου Μεθοδίου Κοντοστάνου, ἡ ὁποία ἀλληλογραφία ἔγινε κατὰ τὸ ἔτος 1961, ἕνα ἔτος πρὸ τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου, τοῦ θεμελίου τοῦ σύγχρονου Οἰκουμενισμοῦ.

Αἱ βαθύτεραι ρίζαι

Ἂς πάρουμε τὰ πράγματα μὲ τὴν σειρά τους, ἀπὸ τὴν ἀφετηρία τους.

Ὅπως εἶναι γνωστὸ στοὺς ἀναγνῶστες τοῦ Ὀρθοδόξου Τύπου, ὅλο τὸ φάσμα τοῦ σκοτεινοῦ ἀντιχριστιανικοῦ κόσμου, διὰ τῶν διαφόρων – μυστικῶν ἢ μὴ – ὀργανώσεων αὐτοῦ μάχεται σκληρὰ κατὰ τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Χριστοῦ[5] καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του, ἀρχαιόθεν.

Ἕνας τρόπος «κατεδαφίσεως» τῆς μοναδικῆς αὐθεντίας, τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας εἶναι τὸ νὰ φέρουν δολίως τὴν «προσέγγιση», «ἑνότητα», «ἕνωση» καὶ ἐντέλει «συγχώνευση»[6] Αὐτῆς μὲ τὶς «Ἐκκλησίες» καὶ τὶς «θρησκεῖες» τοῦ κόσμου τούτου, ὁμοίως καὶ τῶν διαφόρων κρατῶν καὶ φυλῶν καὶ πολιτισμῶν καὶ γλωσσῶν πάσης τῆς γῆς.

Γιατί ὅλα ἐτοῦτα;

Μὰ διότι μόνον ἕναν, κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον χαλαρὰ «ἑνωμένον» κόσμον, δίχως σαφεῖς κώδικες ἀξιῶν καὶ παγιωμένες ἀρετές, δίχως ἐθνικὴ συνείδηση καὶ προοπτική, μπορεῖ νὰ κυβερνήσει- δίχως ἀντιρρήσεις- ΕΝΑΣ ἡγέτης, θρησκευτικὸς καὶ «πολιτικός», ὁ νέος, τάχα, σωτήρας/ Χριστὸς[7]. Δηλαδὴ ὁ Ἀντίχριστος! Ὁ Ἀντίχριστος, τὸν ὁποῖον οἱ ἴδιοι βεβαίως κύκλοι προετοιμάζουν διὰ τῶν θεοσοφικῶν/ τεκτονικῶν[8] καὶ τῶν θυγατρικῶν αὐτῶν Ὀργανώσεων.

Τὰ εὐλογοφανῆ ἢ καὶ εὔλογα πολλάκις προσχήματα

Ἐπειδὴ ὅμως δὲν μποροῦν αὐτὰ νὰ τὰ παρουσιάσουν ἔτσι «γυμνὰ» καὶ «ὠμὰ» στὴν ἀνθρωπότητα, βρίσκουν πρὸς τοῦτο κατὰ καιροὺς διάφορα εὐλογοφανῆ ἢ καὶ πραγματικῶς εὔλογα προσχήματα, γιὰ νὰ συγκαλύψουν τὶς βαθύτερες, σκοτεινὲς ἐπιδιώξεις αὐτῶν.

Ἰδοὺ ἡ σειρὰ τῶν κατὰ καιροὺς προβληθέντων ὑπ’ αὐτῶν προσχημάτων, τουλάχιστον ἀπὸ τὸν ΙΘ΄ αἰῶνα ἕως σήμερα. Εἶπαν λοιπόν:

– Νὰ ἑνωθοῦμε ὅλοι, γιὰ ν’ ἀντιμετωπίσουμε ἀπὸ κοινοῦ τὶς ὑλιστικὲς θεωρίες τοῦ ΙΘ΄ αἰώνα (ἀθεΐα, ἱστορικὸν ὑλισμό, δαρβινικὲς θεωρίες κτλ.).

– Νὰ ἑνωθοῦμε χάριν τῆς παγκοσμίου εἰρήνης (αὐτὰ τὰ εἶπαν κατὰ τὸν μακρὸν Α΄ Παγκόσμιον Πόλεμον, 1912- 1918).

– Νὰ ἑνωθοῦμε ὅλοι, γιὰ ν’ ἀντιμετωπίσουμε τὴν παγκόσμια πτώχεια.

– Νὰ ἑνωθοῦμε ὅλοι, Ἐκκλησίες, θρησκεῖες, τεκτονισμὸς κλπ., ὡς ἀπόρθητο πνευματικὸ -καὶ ὄχι μόνο – τεῖχος κατὰ τοῦ ἀθέου κομμουνισμοῦ[9].

– Νὰ ἑνωθοῦμε ὅλοι κατὰ τῆς παγκόσμιας τρομοκρατίας.

– Νὰ ἑνωθοῦμε – τέλος- γιὰ ν’ ἀντιμετωπίσουμε ἀπὸ κοινοῦ τὴν κλιματικὴ ἀλλαγὴ (τὸ τελευταῖο ἐτοῦτο εἶναι τώρα πολύ τῆς μόδας…)

Ἰδοὺ καὶ τὰ πλέον ἐπίφοβα καὶ τὰ πονηρότερα…

Κατὰ τὶς δεκαετίες 1950- 1960 ποὺ δυνάμωσε ἡ Ρωσία (ὡς Σοβιετικὴ Ἕνωση), ἡ Δύση ἄρχισε ν’ ἀνησυχεῖ περισσότερο καὶ ἐντάθηκε ὁ Ψυχρὸς Πόλεμος. Ἐπιστρατεύθηκε τότε -πέραν τοῦ ΝΑΤΟ- καὶ αὐτὸς ὁ Πάπας, ὁ ὁποῖος ἔβγαλε στὴν ἐπιφάνεια τὸ παλαιότερο ἐκεῖνο εὐλογοφανὲς ἢ καὶ εὔλογο πρόσχημα: Νὰ ἑνωθοῦμε ὅλοι, οἱ Ἐκκλησίες, οἱ θρησκεῖες καὶ ἡ Μασονία γιὰ τὴν ἀπὸ κοινοῦ ἀντιμετώπιση τῆς κομμουνιστικῆς πλημμυρίδος[10].

Γιὰ τὸν ἴδιο λόγο ἐπιστρατεύθηκε ΚΑΙ ὁ Μασόνος[11] Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ἀπὸ κοντὰ δὲ καὶ ὁ Πατριάρχης Βενέδικτος – Τέκτων[12] καὶ αὐτός, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ ἦτο Ἀρχιμανδρίτης.

Αὐτὴ τὴ φορὰ ὅμως προέκυψε ΚΑΙ τὸ ἐνδιάμεσο, σαφῶς γεωπολιτικῆς χροιᾶς πρόσχημα: Νὰ «τὰ βροῦμε» οἱ μασόνοι καὶ οἱ παπικοί τῆς Ἀμερικῆς «χάριν τοῦ ἀμερικανικοῦ ὁράματος»![13]

Διερώτημα: Μήπως ὅμως στὸ πίσω μέρος τῆς κεφαλῆς τῶν μηχανευομένων αὐτὰ ὑπῆρχε καὶ ἡ πονηριά, ὅτι στὴν «κακὴ αὐτὴ κομμουνιστικὴ Ρωσία» κυριαρχοῦσε ἔστω καὶ κρυφὰ ὁ προαιώνιος «μισητὸς» ἐχθρὸς αὐτῶν, ἡ Ὀρθόδοξη δηλαδὴ Ἐκκλησία, ὡς ὁ βαθύτερος στόχος παντὸς πονηρευομένου, ὅπως εἶναι ὅλοι οἱ προάγοντες τὸν διαβόητο Οἰκουμενισμό;

Ὁ «Συνασπισμὸς» λοιπὸν αὐτός: ΝΑΤΟ καὶ Πάπα καὶ ἡμετέρων Πατριαρχῶν σιγὰ- σιγὰ συγκροτήθηκε!

Ἀλλὰ μήπως ὁ παπισμὸς ἤθελε ταυτοχρόνως…

Ἀλλὰ μήπως ὁ παπισμὸς ἤθελε ταυτοχρόνως- καὶ πέραν τῶν ἀνωτέρω- τὴν καθυπόταξη καὶ «ὑπακοὴ» εἰς αὐτὸν τῆς εὐρύτερης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας[14], ὅπως ἀπὸ αἰώνων ἐπιχειροῦσε, καὶ τοῦ διδόταν ΤΩΡΑ ἡ εὐκαιρία;

Ὅσα ὁ τότε Μητρ. Κερκύρας Μεθόδιος Κοντοστάνος διέβλεψε ἔγιναν «ὁδηγὸς» ἡμῶν καὶ παράδειγμα;

Ὅλα τὰ παραπάνω – ποὺ στοιχειοθετοῦνται ἀπολύτως εἰς τὰ τεκτονικὰ ἔντυπα, καὶ ὄχι μόνο – τὰ ἀντιλήφθηκε ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ὁ τότε (τὸ 1960) Μητροπολίτης Κερκύρας, μακαριστὸς Μεθόδιος Κοντοστάνος, καί, ἀνθιστάμενος, παρεμβαίνει μὲ σθένος. Ἔτσι ξεκίνησε ἡ ἀλληλογραφία αὐτοῦ μὲ τὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀλληλογραφία αὐτοῦ μετὰ τοῦ τότε Πατριάρχη Μόσχας Ἀλεξίου, ἀκόμη καὶ ὅταν ὁ Πατριάρχης ἐκεῖνος ἐπισκέφθηκε τὴν Ἑλλάδα καὶ δὲν τοῦ δόθηκε ἐδῶ ἡ δέουσα προσοχή, ὅπως ὁ ἀείμνηστος ἐκεῖνος Μητροπολίτης ἔγραψε καὶ λίαν ἐπιτυχῶς ἐπεσήμανε, ἀλλὰ εἰς ὦτα μὴ ἀκουόντων[15].

Γιατί «μὴ ἀκουόντων»;

Μὰ διότι τὸ «ἀνήκομεν [δεμένοι χειροπόδαρα!] εἰς τὴν Δύσιν», ὅπως παλαιότερα εἶπε ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς, ἰσχύει, ἀπὸ τῆς δημιουργίας τοῦ ἑλληνικοῦ Κράτους ἕως σήμαερα, ἀκόμη καὶ ἐκκλησιαστικῶς, στὴν πραγματικότητα. Στὴν πραγματικότητα τοῦ παρασκηνίου.

Πάντα ταῦτα τὰ ἐξαιρετικῶς ἐνδιαφέροντα

Πάντα ταῦτα τὰ ἐξαιρετικῶς ἐνδιαφέροντα, τὰ ὁποῖα εἶναι καὶ πάλι ἐκ τῶν πραγμάτων ἄκρως ἐπίκαιρα, δημοσιεύθηκαν κατὰ τὸ ἔτος 1961 παρὰ τοῦ Μεθοδίου Κοντοστάνου, εἰς τρία τεύχη. Ὡς δεῖγμα δὲ τοῦ ὑψηλοῦ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος τοῦ τότε Μητροπολίτου Κερκύρας, ἐπὶ τῇ ἐμφανίσει τοῦ διαβόητου Οἰκουμενισμοῦ, παραθέτουμε ἐδῶ ὀλίγα ἀπὸ τὰ σπουδαῖα, τὰ ὁποῖα ἔγραψε καὶ ἀπέστειλε δι’ ἐπιστολῆς ὁ Μεθόδιος Κοντοστάνος πρὸς τὸν Πατριάρχην Ἀθηναγόραν, ὁ ὁποῖος διὰ προηγηθείσης ἐπιστολῆς αὐτοῦ ζητοῦσε ἀπὸ τὸν Κερκύρας συνεργασίαν[16] εἰς τὰ ἁλματώδη οἰκουμενιστικὰ του ἀνοίγματα.

Ἰδοὺ ἡ σειρά:

– Ἀθηναγόρας πρὸς τὸν Μεθόδιον Κοντοστάνον:

«… Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Κερκύρας καὶ Παξῶν, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀγαπητὲ ἀδελφὲ καὶ συλλειτουργὲ (…)

Διερχόμεθα κρισίμους ἐκκλησιαστικοὺς καὶ κοινωνικοὺς καιροὺς εἰς ἀντιμετώπισιν τῶν ὁποίων ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὀφείλει νὰ κατέλθη (…)

…Βέβαιοι περὶ τῆς πολυτίμου συνεργασίας τῆς ὑμετέρας ἀγάπης καὶ ἐν τούτῳ, ἐπικαλούμεθα ἐπ’ αὐτὴν τὴν χάριν καὶ τὸ ἄπειρον ἔλεος τοῦ ἐν Βηθλεὲμ Γεννηθέντος Χριστοῦ, Χριστούγεννα 1960, Ὁ Κων/λεως ἀγαπητὸς ἐν Χριστῷ ἀδελφὸς»[17].

Ὀλίγα ἀπὸ τὴν ἀπάντηση τοῦ Κερκύρας, ἰδίως ἀπὶ τῆς φράσεως τοῦ Ἀθηναγόρα «…ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὀφείλει νὰ κατέλθη…»:

«…Τὰ σημειωθέντα αὐτῷ πρὸς με Ὑμετέρῳ σεβαστῷ Γράμματι, εἶναι πολλῆς καὶ συμπυκνωμένης περιεκτικότητος. Διά τοῦτο δέ, δὲν δύναται νὰ κατανοηθῆ κατ’ ἐσωτερικότητα[18] ἐκεῖνο τὸ ὅτι «..ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὀφείλει νὰ κατέλθη», ἀλλὰ πρέπει νὰ δοθῆ διευκρίνησις περὶ τούτου. Πῶς «ὀφείλει νὰ κατέλθη» ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ὡς προβάλλει ἡ Ὑμετέρα Θ. Παναγιότης, ἐν τῇ ἡγετικῇ ἰδιότητι τῆς Ὀρθοδοξίας;

Τὸ «ὀφείλει νὰ κατέλθη» νοεῖται, ἢ πρέπει νὰ νοηθεῖ, ὅτι ὀφείλει νὰ κατέλθη εἰς συνεργασίαν; Οὐδεὶς ἀποκλείει συνεργασίαν, ἀλλ’ ὄχι ἐν ἀναγνωρίσει εἰς τὴν Αὐτοῦ Ἁγιότητα τὸν Πάπαν τῆς Ρώμης δικαιοδοσίαν παγχριστιανικῆς αὐθεντίας, ὡς ἡ ἀξίωσις προβάλλεται διὰ τοῦ «πρωτείου» καὶ δὴ αὐθεντίας ἰσοχρίστου, ὡς ἀξιοῖ ἡ ἰδιότης τοῦ «ἀλαθήτου»·

…Τὸ προβαλλόμενον ζήτημα τῆς Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν εἶναι πραγματικῶς μεγάλο. Ἀλλ’ ἡ Ἑνότης ἔχει τεθῆ ὡς προϋπόθεσις ἀναγνωρίσεως τοῦ «Πρωτείου» καὶ «ἀλαθήτου»», καὶ κατὰ συνέπειαν, τῆς Αὐτοῦ Ἁγιότητος τοῦ ἑκάστοτε Πάπα καὶ ἰσοχρίστου.

…Παντὶ ποὺ δῆλον, ὅτι διὰ τοιαύτης ἀναγνωρίσεως δὲν προάγεται ἡ πίστις πρὸς τὸν Θεόν, ἀλλὰ τουνατίον, ὑποθάλπεται ἡ ἀπιστία…».

Συνεχίζοντας ὁ ἄλλοτε Κερκύρας Μεθόδιος τὰ πρὸς τὸν Πατρ. Ἀθηναγόρα γραφόμενά του, ἀρνεῖται τὴν μετ’ αὐτοῦ αἰτηθεῖσαν «συνεργασίαν» ὡς ἀκολούθως:

«Ὅσον δὲ ἀφορᾶ εἰς τὴν συνεργασίαν τῆς ἐμῆς ταπεινότητος, ὡς Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς καὶ ὡς Ἕλλην ταπεινός τῆς Κερκύρας Ἱεράρχης, ὁμολογῶ ὅτι δὲν συμφωνῶ εἰς Ἕνωσιν ἐν ἀναγνωρίσει τῶν παπικῶν ἀξιώσεων καὶ πάσης ἄλλης κακοδοξίας. Μετὰ βαθυτάτου σεβασμοῦ, ὁ Κερκύρας καὶ Παξῶν Μεθόδιος[19]… Ἐν Κερκύρᾳ τῇ 13ῃ Σεπτεμβρίου 1961».

Διερώτημα τοῦ μοναχοῦ Ἀβερκίου

– Πόσοι, ἆραγε, ἐκ τῶν κατὰ καιροὺς Ἱεραρχῶν μας εἶχαν καὶ ἔχουν τὸ ὁμολογιακὸν θάρρος νὰ εἰποῦν ἕνα «ΟΧΙ», πρὸς Πατριάρχην εἰς παρόμοιες ἢ ἀνάλογες περιστάσεις;

…Ὅλα ἐτοῦτα τὰ σημειώνει, πάντως ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία. τὰ καταγράφει ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία, ἄλλοτε μὲ ὁλόχρυσα γράμματα καὶ ἄλλοτε μὲ χρώματα μελανά. Ἴσως, μάλιστα, νὰ καταγράφονται ἀκόμη καὶ στὸ οὐράνιο «βιβλίον τῆς ζωῆς»…

(τὰ τοῦ ἄλλοτε Μητροπολίτου Κερκύρας εἶναι πολλὰ καὶ θαυμαστά. Θὰ ἐπανέλθουμε)

Μοναχὸς Ἀβέρκιος

Σημειώσεις:

1. Δόλια ὡς πρὸς τὰ σκοπούμενα καὶ τὰ προβαλλόμενα κατὰ καιροὺς προσχήματα. 2. Στὸ βιβλιάριο τῶν θεοσοφικῶν καὶ μασόνων Ἀννιὲ Μπέζαντ καὶ Τσάρλς Ληντμῆτερ, ὑπὸ τὸν τίτλο Η ΕΛΕΥΣΙΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΟΥ, Ἔκδοσις τοῦ Τάγματος τοῦ Ἀστέρος τῆς Ἀνατολῆς, Ἕλλην. Ἔκδοση, 1926. 3. Ὁ τίτλος τοῦ βιβλίου τοῦ μοναχοῦ Ἀβερκίου εἶναι : «Ἡ Μασονία ἀπὸ αὐθεντικὲς πηγές, Παγκόσμια Κυβέρνηση, Παγκόσμια θρησκεία, καὶ διατίθεται στὸ βιβλιοπωλεῖο τοῦ Ὀρθ. Τύπου, ὁδὸς Κάνιγγος ἀρ. 10, Πλατεῖα Κάνιγγος. 4. Δημοσιευμένη εἰς τρία τεύχη, Α΄, Β΄, Γ΄, κατὰ τὸ ἔτος 1961 στὴν Κέρκυρα. Μέρος ἐξ αὐτῶν θὰ παρουσιαστοῦν, σὺν Θεῷ, ἀπὸ τὶς στῆλες τοῦ Ὀρθ. Τύπου. 5. Στὸ βιβλίο τεκτονικὲς ὁμιλίες, Σπύρου Μάγου, 1904- 1933, σελ. 100 καὶ ἀλλοῦ. 6. Στὸ πνευματιστικὸ περιοδικὸ, Ὁ Κόσμος τῆς ψυχῆς, τεῦχος 200, σελ. 243 (1967). 7. Ὅπως παραπάνω, ὑποσημείωση 2. 8. Ὅπ. π. ὑποσημείωση 2. 9. Στὸ θεοσοφικὸ/ τεκτονικὸ περιοδικὸ ΙΛΙΣΟΣ, τ. 48, 1966, σσ. 317-321. 10. Ὅπ. π. 11. Μασόνος ὁ Ἀθηναγόρας αὐτός, τεκτ. περ. Πυθαγόρας 1995, τ.50, σελ. 152. 12. Πυθαγόρας 1994, τ. 46, σ. 127. 13. Πυθαγόρας, 1978, τ. 9, σ. 20. 14. Τεκτ. περιοδικὸ ΑΘΗΝΑ, 1893., σ. 131 κ.ἑξ., Πυθαγόρας Τ, Ἰ (1930), σελ. 17. 15. Μητροπολίτου Κερκύρας Μεθοδίου Κοντοστάνου, Ἀπόψεις ἐπὶ τοῦ Προβλήματος τῆς Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, μέρος Β΄ Κέρκυρα 1961. 16. Ὅπ. π., τεῦχ. Γ΄. 17. Ὅπ. π. 18. Ὅπ. π. 19. Ὅπ. π. , τεῦχος Β΄.

orthodoxostypos.gr

https://aktines.blogspot.com/2024/11/blog-post_908.html