Περί Θείου Φωτισμοῦ

❈ Ὁ σκοτισμός τοῦ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀκριβῶς, τό νά μή βλέπει ὁ νοῦς τόν Θεό. Ὅπως ἕνας καθρέφτης, πότε εἶναι φωτεινός; Ὅταν εἶναι στραμμένος πρός τόν ἥλιο. Ὅταν στραφεῖ πρός τή γῆ, σκτοτίζεται, χάνει τό φῶς του, τό ὁποῖο εἶναι ἐξ ἀντανακλάσεως βέβαια. Ἔτσι καί ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἕνα κάτοπτρο τό ὁποῖο εἶναι φωτεινό ὅταν βλέπει πρός τόν Θεό. Ὅταν κοιτάει πρός τή γῆ, σκοτίζεται.

Γι’ αὐτό μᾶς λένε οἱ Πατέρες, ὅτι ἐσκοτίσθη ὁ νοῦς τοῦ Ἀδάμ ὅταν ἁμάρτησε. Γιατί ἐσκοτίσθη ὁ νοῦς τοῦ Ἀδάμ; Διότι, ἐνῶ μέχρι τότε ἔβλεπε πρός τόν Θεό, πρός τό Φῶς, τόν Ἥλιο τῆς δικαιοσύνης, μετά κοίταξε πρός τά κτίσματα, πρός τόν καρπό, στήν ἀρχή ἡ Εὔα καί μετά ὁ Ἀδάμ μέ τήν ὑποκίνησή της καί ἑπομένως, ἔχασε τόν προσανατολισμό του, ἔχασε τό φῶς του…

Ἔτσι καί σήμερα οἱ ἄνθρωποι ὅλοι εἶναι σκοτισμένοι. Γιατί εἶναι σκοτισμένοι; Διότι δέν βλέπουν στόν Θεό, δέν προσεύχονται, ἀλλά βλέπουν πρός τά ὑλικά πράγματα καί θέτουν ὡς σκοπό τῆς ζωῆς τους τό νά ἀποκτήσουν πράγματα

- ὁ κύριος σκοπός - νά ἀποκτήσουν ὑλικά ἀγαθά ἤ νά ἔχουν καί κάποια ἀναγνώριση ἀπό τόν κόσμο, μιά δόξα τοῦ κόσμου, μάταιη ὅπως ξέρουμε.

Ἴερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 29 – 3 – 2015)