Ο ΝΟΙΚΟΚΥΡΗΣ.

Είναι σήμερα ό Θεός λιγότερο νοικοκύρης στον οίκο Του απ ότι ήταν τον καιρό του χτισίματος των ινδικών παγόδων ή των ιερών του Νείλου ή του ναού των Ιεροσολύμων ή τού θυσιαστηρίου στην Ακρόπολη; Όχι, ό Θεός είναι νοικοκύρης στον οίκο Του πάντα εξίσου, και τον καιρό πού οι φιλοξενούμενοι στον οίκο Του ήταν ξεμέθυστοι και με φόβο Θεού και τον καιρό πού ήταν μεθυσμένοι και άθεοι.


Με την ίδια υπομονή και με ανωτερότητα παρατηρεί ό Νοικοκύρης και τούς μεν και τούς δε, και το ίδιο αναπόφευκτα στέλνει τον θάνατο και στους μεν και στους δε. Όλοι οι φιλοξενούμενοι έρχονται και παρέρχονται, ενώ ό Νοικοκύρης παραμένει. Κάθε φιλοξενούμενος τρώει την μερίδα του και φεύγει. Έρχεται ό δεύτερος, ό τρίτος, με την σειρά. Άλλος πληρώνει την μερίδα του με εργασία, άλλος με τεμπελιά, άλλος με προσευχή, άλλος με ύβρεις, άλλος με φόβο και άλλος με ασωτία. Ό καθένας όμως πρέπει κάτι να αφήσει στον τραπέζι. Ό Νοικοκύρης είναι ικανοποιημένος. Ότι και να τού αφήσει ό καθένας. Ασταμάτητα γεμίζει τον τραπέζι του και ασταμάτητα προσκαλεί και νέους καλεσμένους. Και όλα αυτά συμβαίνουν γρήγορα σαν στρόβιλος.

'Άδειες μέρες πέφτουν στη μια μεριά της μηχανής, γεμάτες βγαίνουν έξω από την άλλη. Χιλιάδες κούνιες μπαίνουν από τη μία πόρτα, χιλιάδες νεκρικά κασόνια βγαίνουν από την άλλη. Το κλάμα τής γέννας ανακατώνεται με τον κλάμα του θανάτου· το γρύλισμα του χορτάτου μεν το κλάμα του πεινασμένου· το τρέμουλο του ασθενέστερου με την γκρίνια του δυνατού. Και όλα αυτά γεμίζουν ώρες και λεπτά. Πρέπει να γεμίσει μεν κάτι κάθε ώρα και κάθε λεπτό. Με ο,τιδήποτε. Διότι όσα μας δίνει αυτός ό κόσμος τόσα και ζητά από μας. Όλες οι ώρες και τα λεπτά τής ζωής μας φωνάζουν: «Γεμίστε μας με ο,τιδήποτε, εμείς φεύγουμε στην αιωνιότητα, ή κοιλιά μας χωνεύει τα πάντα!».

Και στην βιασύνη παίρνουν από μας ό,τι και να τους προσφέρουμε: την μορφή μας σε κάθε στιγμή ,τις σκέψεις μας, το θυμό μας ή το γέλιο, τις ύβρεις ή την εξομολόγηση στον Θεό, την κλοπή ή την δολοφονία. Παίρνουν βιαστικά οι ώρες την τωρινή φωτογραφία του σώματος και τής ψυχής μας και φεύγουν στην αιωνιότητα. Πετούν οι δεύτερες πίσω τους, τρέχουν οι τρίτες, πίσω από' αυτές καλπάζουν οι τέταρτες, πίσω από' αυτές σέρνονται οι πέμπτες. Όλες τους δίπλα μας, γύρω από μάς και μέσα από μάς θα τρέξουν, και φωτογραφίζοντας την φωτογραφία μας θα χαθούν.

Και τελικά θα έρθουν και εκείνα τα τελευταία λεπτά, πού θα φωτογραφίσουν το κίτρινο και το κρύο πρόσωπο μας, πάνω από το όποιο θα καίει τον νεκρώσιμο κερί και γύρω από το όποιο θα στέκουν κλαμένοι οι συγγενείς και οι φίλοι μας. Θα μείνει μόνο ή ανάμνηση μας στις ψυχές των συγγενών και των φίλων. Όμως και αύτη ή ανάμνηση θα πεθαίνει βαθμιαία, κομμάτι κομμάτι, με τον θάνατο των συγγενών και των φίλων μας. Θα παραμείνει ίσως ακόμα ή δόξα μας, κρατική ή στρατιωτική ή συγγραφική. Ένα λεπτό πίσω από άλλο λεπτό θα τρέχει και θα φωτογραφίζει την μορφή αυτής της γήινης δόξας μας και θα παίρνει την φωτογραφία στην αιωνιότητα. Και αυτής ή μορφή θα είναι όλο και πιο ωχρή, ώσπου τελικά ένα λεπτό θα πάρει μαζί του και την τελευταία σκιά της δόξας μας, εντελώς σκεπασμένη από τον φώς καινούργιων ήλιων.
Πιο δυνατό κυρίαρχο χρειάζεται ή γη, αγαπητά αδέλφια, από όσο είναι οι άνθρωποι, πού στην γη μεγαλώνουν, από την γη τρέφονται και στην γη σαπίζουν. Ή γη χρειάζεται κυρίαρχο πού να ξέρει τον δρόμο της και να την οδηγεί στον δρόμο της. Τον κυρίαρχο πού μπορεί να της δώσει την βροχή και το φώς, και πού μπορεί με την ανάσα του να ζωντανέψει την σκόνη της και να χαράξει τον δρόμο και το στόχο σε κάθε κόκκο της ζωοποιημένης σκόνης! Η γη γνωρίζει και αναγνωρίζει τον κυρίαρχο Της. Εάν το γνωρίζαμε και Τον αναγνωρίζαμε εμείς οι άνθρωποι, θα είχαμε από αυτό δυο οφέλη . Την ειρήνη και την καλή θέληση.
http://apantaortodoxias.blogspot.com/2011/08/blog-post_3497.html (Με απαραίτητες διορθώσεις)