Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι τό κατ' ἐξοχήν ἔργο τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ· τό κατ' ἐξοχήν, τό κύριο ἔργο τοῦ ἀνθρώπου

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

 ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΤΗ ΖΗΣΟΥΜΕ

 

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ:ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

 

3. Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Τί εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία.

1) Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι τό κατ' ἐξοχήν ἔργο τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ· τό κατ' ἐξοχήν, τό κύριο ἔργο τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ λέξη Λειτουργία εἶναι σύνθετη ἀπό τίς λέξεις «λεῖτος» καί «ἔργο». Λειτουργία σημαίνει «δημόσιο ἔργο», διότι τό ἐπίθετο λεῖτος (ἀπό τή λέξη λεώς, λαός) σημαίνει: τοῦ λαοῦ=δημόσιο. Καμιά θυσία δέν εἶναι πιό εὐάρεστη στό Θεό Πατέρα ἀπό ἐκείνη, πού προσέφερε ὁ Μονογενής Του Υἱός ἑκούσια στό Γολγοθᾶ. Αὐτήν τή θυσία προσφέρουμε καί μεῖς σέ κάθε Θεία Λειτουρ­γία. Μ' αὐτήν ἐκδηλώνουμε τήν εὐγνωμοσύνη μας, τήν ἀγάπη μας στόν Κύριο, στόν ὕψιστο βαθμό. Τήν προσφέρουμε ὅλοι μαζί, ὁ λαός, ἡ Ἐκκλη­σία.

Εἶναι τό σπουδαιότερο ἔργο πού ἔχουμε νά κάνουμε ὡς ἄνθρωποι: ἀγάπη πρός τόν Θεόλατρεία πρός τόν Θεό (Θεία Λειτουργία). Τό ἕνα τρέφει τό ἄλλο: Ἀγαπώντας τόν Θεό, Τόν λατρεύουμε καί μετέχουμε στή Θεία Λειτουρ­γία μέ μεγαλύτερη θέρμη. Λατρεύοντας τόν Θεό, Τόν ἀγαπᾶμε ὅλο καί περισσότερο.

Γινόμαστε διά μέσου τῆς Θείας Λειτουργίας πιό οἰκεῖοι μέ τόν Θεό¹. «Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό», ἔλεγε χαρακτηριστικά ὁ Στάρετς Παρθένιος, «ἀνάβει μέ τήν ἀδιά­λειπτο προσευχή». Δυνατότερη προσευχή εἶναι αὐτή πού ἐπιτελεῖται στήν κοινή Λατρεία.

Θεία Λειτουργία: Ἡ ἰσχυρότερη προσευχή.

Κατ’ ἐξοχήν ἰσχυρή προσευχή εἶναι ἡ «εὐχή τῆς «Ἁγίας Ἀναφορᾶς»: ἡ ἐπίκληση τοῦ ἱερέα κατά τόν καθαγια­σμό τῶν Τιμίων Δώρων στή Θ. Εὐχαριστία. «Τόσο ξεπερνάει ἡ λατρεία (μέ τή Θεία εὐχαριστία) καί ἡ πρός τόν Θεό ἐξιλέωση καί ἱκεσία μέσα ἀπό τήν σεβάσμια ἱερωσύνη, κάθε ψαλμωδία καί προσευχή, ὅσο ξεπερνάει στή λάμψη ὁ ἥλιος τά ἀστέρια. Γιατί στή Θεία Λειτουργία θυσιάζουμε καί βάζουμε μπροστά μας καί προσφέρουμε γιά τήν ἐξιλέωσή μας τόν ἴδιο τόν Μονογενή Υἱό τοῦ Θεοῦ, πού θυσιάστηκε γιά τούς ἁμαρτωλούς χωρίς ἀντάλλαγμα, ἀπό φιλανθρωπία.... Καί τό σῶμα πού εἶναι ἑνωμένο μέ τή θεότητα, σάν ἀναμμένο κάρβουνο καίει κάθε ἁμαρτία καί φω­τίζει τίς καρδιές ἐκείνων πού προσέρχονται μέ πίστη. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τό Θεϊκό καί Τίμιο Αἷμα, πού πλένει καί καθαρίζει περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἐξαγιαστική τελετή κάθε κηλίδα καί μόλυσμα ἐκείνους πού μέ ὅλη τή δύναμή τους μέ καθαρότητα κι ἁγνότητα κατατολμοῦν νά παίρνουν τά ἅγια. Γιατί μπορεῖ νά συμβεῖ νά ἔχει μείνει μέσα τους κάποια κηλίδα ἤ μόλυσμα (ὁπότε καθαρίζεται μέ τή μετάληψη τοῦ σώματος καί τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ)»².

Ἐκπλήρωση τοῦ «καθ’ ὁμοίωσιν» διά τῆς Θείας Λειτουργίας.

Μετέχοντας στή Θεία Λει­τουργία ἐκπληρώνουμε τόν προορισμό μας, ὁ ὁποῖος εἶναι τό νά ὁμοιά­σουμε στό Θεό. Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη· καί μεῖς λειτουργώντας καί λειτουρ­γού­μενοι, γινόμαστε ἀγάπη, ἀγαπητικά ὄντα ἤ ἀκόμη πιό σωστά λατρευ­τικά, λειτουργικά ὄντα. Θά μπορούσαμε νά ποῦμε, ἐν κατακλείδει, ὅτι ὁ προορισμός μας, ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο πλαστήκαμε καί ὑπάρχουμε, εἶναι ἡ μετοχή μας στή Θεία Λειτουργία. Αὐτή ἡ μετοχή ἀρχίζει σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ζωή καί συνεχίζεται στήν αἰωνιότητα.

Μετέχοντας στήν Θεία Εὐχαριστία καταξιωνόμαστε σάν πρό­σωπα, σάν ἄνθρωποι.

Εἷναι τό πλέον «ἄξιον καί δίκαιον» ἔργο. Εἶναι τό ἔργο πού μᾶς ἁρμόζει ὡς ἀνθρώπων, τό ἔργο πού μᾶς σώζει.

Πλαστήκαμε γιά τόν οὐρανό, γιά τόν Παράδεισο, γιά τό Θεό, ὄχι γιά τή γῆ (τόπος τῆς ἐξορίας μας).

Ἡ Θεία Λειτουργία, «ἡ εὐχαριστία μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό τή γῆ καί μᾶς μεταθέτει στόν οὐρανο. Ἀπό ἀνθρώπους μᾶς κάνει ἀγγέλους»³.

Συμβούλευε ὁ π. Παΐσιος: «...Νά ζεῖτε σέ διαρκή δοξολογία καί εὐχαριστία πρός τόν Θεό, διότι ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία εἶναι ἡ ἀχαριστία καί ὁ χειρότερος ἁμαρτωλός ὁ ἀχάριστος»⁴.

Εἶναι στοιχειῶδες χαρακτηριστικό τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου ἡ ἀναγνώριση τῶν ἀπείρων Θεϊκῶν εὐεργεσιῶν, ὑλικῶν καί πνευματικῶν, πού τοῦ γίνονται καί ἡ ἐπακολουθοῦσα πρός τόν Θεόν δοξολογία καί εὐγνωμοσύνη.

Καθημερινά κατακλυ­ζό­μαστε ἀπό τίς Θεϊκές εὐλογίες. Μεγίστη εὐεργεσία ἡ λύτρωση μας διά τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅλα ὅσα ἔκανε ὁ Θεός γιά τή σωτηρία μας, τά ὀνομάζουμε Θεία Οἰκονομία. Τί πιό ἀναγκαῖο, τί πιό φυσικό ἀπό τό νά δοξολογοῦμε, καί νά εὐχαριστοῦμε συνεχῶς μέ τήν τέλεση τοῦ ἁγιωτάτου Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, γι΄ αὐτήν τή Θεία Οἰκονομία, ἀλλά καί γιά ὅλες τίς καθημερινές προσωπικές εὐεργεσίες... Τί πιό «ἄξιο καί δίκαιο»; «Ἄξιο» τῆς Θείας Μεγαλοπρεπείας καί τῶν Θεϊκῶν δωρεῶν (ὅσο εἶναι δυνατό, βέβαια, μέ τίς φτωχές μας ἀνθρώπινες δυνάμεις), ἀλλά καί «δίκαιο», ἐκπλήρωση στοιχειώδους δικαιοσύνης μπροστά στίς τόσες, στίς ἀναρίθμητες Θεϊκές εὐλογίες.

 

Προδημοσίευση στό διαδίκτυο Γ΄ἔκδοσης (ἐπηυξημένης) τοῦ βιβλίου: (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου)-Τί εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία καί πῶς θά τή ζήσουμε

Σχῆμα μικρό ,Σελίδες: 162, Τιμή:5€, Παραγγελίες στό τηλέφωνο 6944577885 ἤ στό e- mail: hristospanagia@yahoo.gr 

 

1 Ένῶ σ' Ἐκεῖνον δέν προσθέτει τίποτε, ἐμᾶς «οἰκειοτέρους αὐτῷ κατασκευάζει» [TLG, Work #152 57.331.12 to Work #152 57.331.12].

2 Ὁσίου Θεογνώστου, Κεφάλαια περί ἱερωσύνης, κεφ. 72 στό Φιλοκαλία τῶν ἱερῶν Νηπτικῶν, τ. Β΄, σελ. 324 (ἐκδόσεις «Τό περιβόλι τῆς Παναγίας»). Ἐπίσης τό ἀνωτέρω ἀπόσπασμα βρίσκεται καί στό: Ἁγίου Νικολάου Καβάσιλα, Ἑρμηνεία τῆς Θείας Λειτουργίας, Ἐκδόσεις «Τό περιβόλι τῆς Παναγίας», Γ΄ ἔκδοσις, Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 72.

3 Ἅγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, ΕΠΕ 10, 158.

4 Ἀθ. Ρακοβαλή : «Μοῦ εἶπε ὁ π. Παΐσιος», Γ΄ ἔκδοση, Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 176.