Ἕνα ἀστέρι τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ πρώτη μάχη, Κεφ.Β μέρος α΄

ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΠΑΥΛΟΣ

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΧΗ

ΚΕΦ. Β΄ μέρος α΄

Μετά ἀπό μερικές ἑβδομάδες ἀκούστηκε ὅτι ἔρχεται ὁ Αὐτοκράτορας. Ὁ Ἔπαρχος ἄρχισε νά στολίζη τήν πόλη γιά τήν ὑποδοχή του. Οἱ κεντρικοί δρόμοι, ὅπως ἡ Μέση ὁδός, μέχρι καί τόν Ἱππόδρομο στρώθηκαν μέ χαλιά βαρύτιμα καί δάφνες, παρ᾿ ὅλο πού ὁ Κωνστάντιος δέν εἶχε ἐπιτύχει κάποια ἐντυπωσιακή στρατιωτική νίκη. Οἱ στρατιωτικές φρουρές ἑτοιμάστηκαν, γιά νά πλαισιώσουν τήν ὑποδοχή, ἀλλά οἱ περισσότεροι πολίτες δέν ἔδειχναν καί πολύ ἐνθουσιασμένοι ἀπ᾿ τό γεγονός. Ἴσως θυμόνταν τό αἶμα πού χύθηκε στό συγγενικό καί φιλικό περιβάλλον τοῦ συνετοῦ αὐτοκράτορα Κωνσταντίνου ἀμέσως μετά τό θάνατό του, γιά νά στερεωθῆ δῆθεν ἡ βασιλεία τοῦ Κωνστάντιου. Ἡ βασιλεία του ἄρχισε μέ ἀδικοχυμένο αἷμα.

Ἔπειτα εἶχε διαρρεύσει στό λαό ἡ φήμη ὅτι πλαστογραφήθηκε ἡ διαθήκη τοῦ Βασιλέως Κωνσταντίνου καί, ἐνῶ στήν ἀνατολή εἶχε ἀφήσει διάδοχό του τόν ἄλλο γυιό του, τόν Κωνσταντῖνο, ἐβασίλευσε ὁ Κωνστάντιος¹. Τόν Κωνστάντιο ὁ Μ. Κωνσταντῖνος τόν εἶχε ἀφήσει διάδοχο “στάς ἄνω Γαλλίας καί τάς Βρεττανικάς νήσους μέχρι τοῦ Ἑσπερίου ὠκεανοῦ”.

Ὅταν τήν ἑπομένη μπῆκε στήν πόλη ἀπό τίς μεγαλόπρεπες πύλες τοῦ τείχους ὁ Αὐτοκράτορας, τό ἅρμα του τό συνόδευε πλῆθος ἀνωτέρων ἀξιωματικῶν τοῦ στρατοῦ. Οἱ Βυζαντινοί ἐντυπωσιάστηκαν ἀπό τό ὑπεροπτικό ὕφος πού εἶχε, παρ᾿ ὅλο πού στήν ἐμφάνιση ἦταν μικρόσωμος. Πίστευε, ὅπως γράφουν οἱ σύγχρονοί του ἱστορικοί, πώς ἔπρεπε ὡς Βασιλεύς νά ἐπιβάλλεται στό λαό μέ τό ἀνάλογο ὕφος καί μέ πολυτελεῖς ἐμφανίσεις. Ὅταν δέ ἦταν μπροστά σέ ἄλλους, οὔτε αὐτές τίς φυσικές κινήσεις δέν ἔκανε, γιά νά μή μειωθῆ ἡ βασιλική του μεγαλοπρέπεια!

Αὐτά ὅμως ἦσαν ἀσήμαντα ἐλαττώματα συγκριτικά μέ τή μεγάλη του παρέκκλιση ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Πίστη. Τόσο πολύ ἔκλινε πρός τόν ἀρειανισμό, ὥστε ἐξαπέλυσε διωγμούς ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων καί ἰδιαίτερα τῶν κληρικῶν καί Ἐπισκόπων καί καταταλαιπώρησε τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ἐπί τῆς βασιλείας του ὅλες οἱ μεγάλες πόλεις, ὅπως τῆς Ἀντιόχειας, τῆς Ἀλεξάνδρειας καί τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἶχαν θρησκευτικό ἀναβρασμό καί ἔγιναν πεδία ταραχῶν καί μαχῶν. Ἀλλά καί τώρα ἐρχόταν στήν Κωνσταντινούπολη ὀργισμένος κατά τῶν Ὀρθοδόξων καί εἰδικώτερα κατά τοῦ ἁγίου Παύλου. Εἶχε τήν ἀπαίτηση μετά τό θάνατο τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξάνδρου ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως νά παραμείνη ἀκέφαλη κατά τήν ἀπουσία του, μέχρις ὅτου ἔρθη ἐκεῖνος νά τῆς βάλη ἀρειανό Πατριάρχη! Ἔτσι, ἐφ᾿ ὅσον δέν ἀναγνώριζε τό θείο Παῦλο ὡς Πατριάρχη, ἀπέφυγε νά τόν πλησιάση γιά νά πάρη τίς εὐλογίες τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν κατά τήν ὑποδοχή του τόν περίμενε, ὅπως συνηθιζόταν.

Ὁ Παῦλος ἄρχιζε νά πίνη τό ποτῆρι τῶν θλίψεων. Ἡ πρώτη πικρή γεύση, ἦταν ἡ περιφρόνηση. Ὁ νεαρός Αὐτοκράτορας καί τό παλάτι καθώς καί ἀρκετοί ἀπό τούς ἐπισήμους πολιτικούς ἄρχοντες φρόντιζαν νά ἐπιδεικνύουν τήν περιφρόνησή τους. Δέν ἔχαναν εὐκαιρία γιά νά τόν κάνουν νά καταλάβη ὅτι τόν ἀγνοοῦσαν.

Δέν εἶναι γνωστό ἄν τελικά ἡ συνάντηση τοῦ Κωνστάντιου μέ τό θεῖο Παῦλο ἔγινε μετά ἀπό πρόσκληση τοῦ πρώτου ἐν εἴδει “κλήσεως πρός ἀπολογίαν” ἤ ἐάν ὁ ταπεινός Παῦλος ξεκίνησε νά τόν συναντήση στά ἀνάκτορά του, γιά νά τόν καλωσορίση γιά τήν ἐπιστροφή του. Πάντως ἡ συνάντηση αὐτή, ἄν κρίνη κανείς ἀπ᾿ τή μετέπειτα ἐξέλιξη τῶν γεγονότων, θά πρέπει νά ἦταν θυελλώδης.

Ὁ βράχος τῆς Πίστεως ἄρχισε νά δέχεται τά πρῶτα ἀφρισμένα κύμματα τῆς ὀργῆς τοῦ αὐτοκράτορα. Μπροστά του ὁ Παῦλος στάθηκε γενναῖος ἀλλά καί νηφάλιος.

• Δέ σέ ἀναγνωρίζω ὡς Πατριάρχη τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ φώναξε μέ ὀργή γεμάτη ἀσέβεια.
• Ἡ ἐκλογή μου, Κράτιστε, ἔγινε σύμφωνα μέ τούς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος εἰρηνικά.
• Ἐγώ ὅμως δέν ἐπικύρωσα, φώναξε ὁ Κωνστάντιος τεντώνοντας μάταια τό μικρό του ἀνάστημα, φορτωμένος ἐγωϊσμό.
• Αὐτό θά γινόταν μέ τήν ἐπιστροφή σας. Δέν ἦταν δυνατόν τόσον καιρό ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως νά μένη ἀκέφαλη.

Βλέποντας ὁ Κωνστάντιος τήν ἀταραξία του κατάλαβε πώς εἶχε νά κάνη μ᾿ ἕναν ὑπολογίσιμο ἀντίπαλο. Αὐτός οὔτε ἔτρεμε μπροστά του, οὔτε τόν γέμιζε μέ δουλικές φιλοφρονήσεις. Ἦταν βέβαια εὐγενικός καί εὐπρεπής καί στά λόγια του καί στόν τρόπο πού μιλοῦσε. Δέν τοῦ ἔδινε τή δυνατότητα νά τόν κατηγορήση γιά ἀσέβεια στό αὐτοκρατορικό του ἀξίωμα. Προσπάθησε λοιπόν νά ἐξακριβώση μόνος του· εἶχε ἀκούσει βέβαια πολλά γιά τόν νέο Πατριάρχη σχετικά μέ τίς θέσεις πού εἶχε στά δογματικά “ἰδίαις χερσί” τή γρανιτώδη σταθερότητα τοῦ Παύλου στήν Ὀρθόδοξη Πίστη, ὅταν τόν ἄκουσε νά τοῦ λέγη:

• Κράτιστε Βασιλεῦ, πιστεύω ἀπολύτως καί ἀμετακινήτως στά ὅσα ἐθέσπισεν ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος τῆς Νικαίας· Σύνοδος, ἡ ὁποία ἀπαρτιζόταν ἀπό ἁγίους Ὁμολογητές καί Ἱερομάρτυρες φωτισμένους. Ἡ πίστη στό ὁμοούσιον τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ μετά τοῦ Πατρός ἀποτελεῖ τήν ἀπαραίτητη προϋπόθεση, γιά νά εἶναι κανείς Χριστιανός.

“Καί Θεός ἦν ὁ Λόγος...” βροντοφωνεῖ, Βασιλεῦ, ὁ υἱός τῆς Βροντῆς, ὁ Θεόπνευστος Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἀνά τούς αἰῶνας. Ἔπειτα ὁλόκληρη ἡ ἐπί γῆς ζωή τοῦ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ δέν ἦταν παρά μία συνεχής ἀπόδειξη τῆς Θεότητός Του. Ἀναμάρτητος, Παντοδύναμος, Ὑπερτέλειος, Πανάγιος, Ἀγάπη, Ζωή, Ἀλήθεια καί Φῶς τῶν ἀνθρώπων. Μοναδικός Νικητής τοῦ διαβόλου καί τοῦ θανάτου. Ὅποιος ἀντιπίπτει στόν ἀκρογωνιαῖο αὐτόν λίθο, στόν ἐκ Θεοῦ Θεόν Λόγον, θά συντριβῆ, Κράτιστε, προειδοποίησε μέ παρρησία ὁ Πατριάρχης Παῦλος ὑπενθυμίζοντας τά ἴδια τά λόγια τοῦ Κυρίου στήν προσπάθειά του νά βοηθήση τόν Αὐτοκράτορα νά κατανοήση τήν Ἀλήθεια.

Ὅμως ὁ Κωνστάντιος ἦταν πολύ ἐγωϊστής γιά νά τή διακρίνη καί πολύ διαβρωμένος ἀπό τούς ἀρειανούς πού πλεόναζαν στό περιβάλλον του. Τόν παρατηροῦσε ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἐγκλωβισμένο μέσα στήν πλάνη του καί τόν λυπόταν. Τά “κοράκια” πού εἶχαν καταφάγει ὅ,τι καλό σπέρμα εἶχαν σπείρει μέσα του ὁ φιλόχριστος πατέρας του καί ἄλλοι φωτισμένοι ἄνθρωποι, πού ἔστειλε ὁ Θεός στό δρόμο του γιά νά τόν βοηθήσουν. Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος ἦταν τώρα καί ὁ θεῖος Παῦλος, ἀλλά ὁ νεαρός Αὐτοκράτορας, μεθυσμένος ἀπό τή δόξα τῆς ἐξουσίας καί σκοτισμένος ἀπό τό δηλητήριο τῆς ἀπιστίας, πού τοῦ τό προσέφεραν ἀνάμικτο μέ τό μέλι τῆς κολακείας, δέν ἤθελε νά ἰδῆ τήν ἀλήθεια, πολύ δέ περισσότερο νά τήν ἀναγνωρίση.

Δυστυχῶς ὅμως δέ σταμάτησε ἐκεῖ. Προχώρησε σέ ἀπειλές ἐναντίον τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ καί σέ σαρκασμούς:

• Ὑπῆρχαν πιό κατάλληλοι γιά τό πατριαρχικό θρόνο τῆς Βασιλεύουσας, τοῦ πέταξε γιά μιά στιγμή, ἐκτός ἄν πιστεύετε ὅτι ἐσεῖς εἶσθε ὁ ἄριστος!
• Ἄριστος καί ἅγιος εἶναι μόνον ὁ Θεός, Κράτιστε. Πλήν ὀφείλομεν νά ἀγωνιζόμεθα πρός τελείωσιν καί ἐξαγιασμόν μας. Μετά ὀρθῆς δέ πίστεως, διατηροῦντες τάς Ἀποστολικάς παραδόσεις νά ἀναμένωμεν τό τέλος Του.

Κάποια στιγμή, ἐντείνοντας τίς προσπάθειές του νά δαμάση τόν Παῦλο, τόν ἰσχυρό αὐτό λέοντα τοῦ Χριστοῦ, πού μέ σεμνή παρρησία τολμοῦσε ν᾿ ἀντιτάσσεται στό θέλημα του, κάλεσε σέ βοήθεια τό φίλο του, τόν Εὐσέβιο. Ἐκεῖνος ἔσπευσε νά παρουσιαστῆ ἐνώπιόν του μέ γελοία βιασύνη καί, ἀφοῦ τελείωσε τίς πολυάριθμες δουλικές ὑποκλίσεις του, γύρισε καί κοίταξε μέ σκοτεινό βλέμμα τόν Παῦλο. Μέσα σ᾿ αὐτό τό βλέμμα συνυπῆρχαν τό μίσος μέ τό φθόνο. Ὁ αἰώνιος φθόνος τῶν ἀδίκων πρός τούς δικαίους, τῶν φαύλων πρός τούς ἐναρέτους.

Δέν μποροῦσε ὁ Εὐσέβιος, ὡς ἐχθρός τῆς Πίστεως, νά συγχωρήση τήν ἡρωϊκή σταθερότητα τοῦ Παύλου. Δέ μποροῦσε νά τοῦ συγχωρήση τό ὅτι ἔγινε Πατριάρχης τῆς Βασιλεύουσας. Κατά τήν ἀρρωστημένη αὐταρέσκειά του δέν ὑπῆρχε ἄλλος πιό κατάλληλος ἀπ᾿ αὐτόν. Τώρα ἀπό θέσιν ἰσχύος θά μποροῦσε νά ἐκτονώση τή βαθειά ὀργή του.

Ὁ Πατριάρχης ἀντίθετα τόν κοίταζε ἤρεμος ἀλλά μέ κάποια αὐστηρότητα. Ἄν ὁ Εὐσέβιος ἔβλαπτε μόνο ἐκεῖνον, ἡ Χριστομίμητη ἀνεξικακία του θά τόν βοηθοῦσε νά μήν ἐνοχληθῆ καθόλου. Τώρα ὅμως ἔβλεπε ἕναν ἀδίστακτο διαστροφέα τῆς ἀλήθειας καί διώκτη τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως στήν Ἀνατολική Ἐκκλησία. Γι᾿ αὐτό μέ ἀτσάλινη ἀποφασιστικότητα ἔσυρε τή “μάχαιρα τοῦ Πνεύματος” ἕτοιμος νά συντρίψη τήν ἀπιστία του μέ τή δική του Πίστη καί νά τόν ἀφοπλίση μέ τήν ἀκαταμάχητη δύναμη τῆς ἀλήθειας.

Ὁ Αὐτοκράτορας οὔτε λίγο οὔτε πολύ τοῦ πρότεινε νά συγκοινωνήση μέ τίς ἀρειανικές ἰδέες τίς δικές του καί τοῦ Εὐσεβίου,ὁπότε θά τόν ἀναγνώριζε. Ὁ θεῖος Παῦλος ἀντέδρασε κοφτά σ᾿ αὐτή τήν πρόταση. Ἀπάντησε χωρίς περιστροφές, ξεκάθαρα καί γενναῖα:

• Μή γένοιτο, Βασιλεῦ, τοῦ εἶπε, ν᾿ ἀρνηθῶ ποτέ τή Θεότητα τοῦ Χριστοῦ μου! Ν᾿ ἀρνηθῶ τήν Ἀλήθεια! Προτιμῶ νά πάθω ὁποιανδήποτε ἄλλην συμφοράν εἰς τόν βίον μου πλήν ταύτης.
• Μονοπωλεῖς τήν εὐσέβειαν, Παῦλε, τοῦ ἐπετέθη μέ θράσος ὁ Εὐσέβιος.
• Ἡ εὐσέβεια, γιά νά εἶναι εὐσέβεια, πρέπει πρό παντός νά εἶναι Θεοσέβεια, τοῦ ἀπάντησε ἐκεῖνος μέ τό θάρρος, πού τοῦ ἔδινε ἡ ἀγάπη του στό Πανάγιο Πρόσωπο τοῦ Κυρίου του, καί συνέχισε: Ἐάν καταβιβάζη κάποιος τόν Κτίστην καί Θεόν εἰς τήν θέσιν τοῦ κτίσματος, ὄχι μόνον δέν εἶναι Θεοσεβής, ἀλλά ἀντιθέτως εἶναι Θεομάχος καί ἀνόσιος.
• Μᾶς ὑβρίζεις, Παῦλε! ξεφώνισε ὁ αἱρετικός ἐπίσκοπος.
• Διατί, ἀδελφέ; Σύ ποιεῖς τοιαῦτα;

Ἀπέφυγε ν᾿ ἀπαντήση ὁ Εὐσέβιος καί, ἐπειδή φοβήθηκε ἐπηρεασμό τοῦ Κωνστάντιου, πρόσθεσε:

• Ἐμεῖς εἴμεθα καλλίτεροι Χριστιανοί ἀπό ἐσᾶς, πλήν ἔχομεν εὐρύ πνεῦμα...

Ὁ Παῦλος τόν καθήλωσε μέ τό καθαρό διεισδυτικό του βλέμμα καί τοῦ εἶπε:

• Διερωτᾶται κανείς, ἀδελφέ, πῶς εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχουν Χριστιανοί ἄνευ Χριστοῦ! Ἄν μέν εἶσθε Χριστιανοί, ὅπως λέγεις, θά πρέπει νά πιστεύετε εἰς τήν Θεότητα τοῦ Θεοῦ σας! Ἐάν δέν πιστεύετε, τότε δέν δικαιοῦσθε οὐδέ τοῦ ὀνόματος τῶν Χριστιανῶν!
• Ὁμιλεῖς μετά ἀσεβείας ἐνώπιον τοῦ Βασιλέως, φώναξε ὁ Εὐσέβιος μή μπορώντας νά τόν ἀντιμετωπίση καί γιά νά ἐξωθήση τόν Αὐτοκράτορα ἐναντίον του.
• Ὅταν ὁμιλῆ κάποιος τήν ἀλήθειαν, τιμᾶ τόν συνομιλητήν του, διότι τόν θεωρεῖ ἄξιον ταύτης, ἀποκρίθηκε ὁ συνετός Παῦλος ἀποκρούοντας τήν κατηγορία.

Ἐνῶ συνέβαιναν αὐτά μέσα στά ἀνάκτορα, ὁ εὐσεβής λαός, εἰδοποιημένος “ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ” ὁ ἕνας μέ τόν ἄλλο, εἶχε συγκεντρωθεῖ στό φόρουμ (πλατεία) τῶν ἀνακτόρων ἀνήσυχος καί ἀγανακτισμένος. Μεγάλες ὁμάδες εἶχαν κυκλώσει τούς δύο νοταρίους τοῦ Πατριάρχου, τό Μαρκιανό καί τό Μαρτύριο, καί μέ ἔντονο ἐνδιαφέρον προσπαθοῦσαν νά μάθουν ὅσο τό δυνατόν περισσότερα. Ἄνθρωποι ἁπλοί τοῦ λαοῦ, οἰκογενειάρχες, ἔμποροι τῆς μεγάλης ἀγορᾶς, τεχνίτες, ναυτικοί ντόποι καί ἀπό ἄλλα μέρη τῆς αὐτοκρατορίας, πού εἶχαν φέρει μέ τά πλοῖα τους ἐμπορεύματα στή Βασιλεύουσα, κληρικοί καί σπουδαστές εἶχαν γίνει ἐκείνη τήν ὥρα σάν ἕνας ἄνθρωπος μέ μιά ἀδιάσπαστη ψυχική ἑνότητα. Τούς ἕνωνε ἡ μοναδική ἑνωτική δύναμη, πού μπορεῖ νά ἑνώση πραγματικά τούς ἀνθρώπους: τό Πανάγιον Πνεῦμα!

Ὁ λαός δέν ἀνεχόταν τήν περιφρόνηση πού ἔδειχνε ὁ νεαρός Αὐτοκράτορας στόν Πατριάρχη του. Κυρίως ὅμως δέν συγχωροῦσε τήν ἀσέβεια καί τήν ἀπιστία του στή Θεότητα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Μέ δυσκολία συγκρατοῦσε ὁ Μαρκιανός τούς πιό φλογερούς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀρχίσει νά διαμαρτύρονται δυνατά.

• Ἄς τό καταλάβη ὁ Αὐτοκράτωρ, ἔλεγαν, στή Βασιλεύουσα δέν πρόκειται νά σταθῆ αἱρετικός Πατριάρχης. Ὁ λαός εἶναι Ὀρθόδοξος καί θέλει Ὀρθόδοξο Πατριάρχη. Ἄν ὁ Κωνστάντιος θέλει ἀρειανό, ἄς πάη νά μείνη στά ἀνάκτορα τῆς Νικομήδειας, νά ἔχη τόν Εὐσέβιο!

Ἐν τῷ μεταξύ ἄρχισαν νά κυκλοφοροῦν φῆμες, ὅπως συνήθως γίνεται σέ σοβαρά γεγονότα. Ἄλλοι ἔλεγαν, ἐπειδή ἀργοῦσε ὁ Παῦλος νά κατεβῆ ἀπό τά ἀνάκτορα, ὅτι ἤδη εἶχε συλληφθεῖ. Μερικοί φοβοῦνταν μήπως τόν φονεύσουν. Ἀρκετοί μπῆκαν μέσα στήν Ἁγία Εἰρήνη, πού ἦταν κοντά στά πατριαρχεῖα, καί προσεύχονταν γιά τόν ἡρωϊκό Πατριάρχη καί τόν Ὀρθόδοξο λαό τῆς Βασιλεύουσας.

Στό μεταξύ μέσα στήν αἴθουσα τοῦ θρόνου ὁ ἱερός ἄνδρας συνέχιζε τή μάχη. Ὁ Κωνστάντιος ἄθελά του θαύμαζε τό ψυχικό μεγαλεῖο του καί τό ἀνίκητο φρόνημά του. Ὁ δαίμων ὅμως τοῦ ἐγωϊσμοῦ καί τῆς πλάνης τόν “ἐπανακύλιε” στό βόρβορο τῆς ὀργῆς καί τοῦ μίσους. Σέ μιά στιγμή, γιά νά βοηθήση τό φίλο του τόν Εὐσέβιο, πού εἶχε κυριολεκτικά κατατροπωθεῖ ἀπό τή σοφία τοῦ θείου Παύλου, ζήτησε ἀπό τόν Πατριάρχη συμβιβασμό καί εἶπε:

• Ἐάν ἐπιμένετε εἰς τάς δοξασίας σας, μείνετε μέ αὐτάς· πλήν ὑποσχεθεῖτε πώς θά παύσετε νά ἀναφέρεσθε καί νά διδάσκετε τό ὁμοούσιον τοῦ Υἱοῦ μετά τοῦ Πατρός. Κατ᾿ αὐτόν τόν τρόπον θά εἰρηνεύσει καί ἡ Πολιτεία καί ἡ Ἐκκλησία. Ἄλλως θά εἶσθε ὑπεύθυνος διά τάς ταραχάς καί θά ὑποστεῖτε τάς συνεπείας, ἀπείλησε.

Ὁ Πατριάρχης μπροστά σ᾿ αὐτήν τήν ἀπαράδεκτη πρόταση σιώπησε γιά μερικά δευτερόλεπτα. Μετά ἀκούστηκε βαρειά ἡ φωνή του, λές καί μέ τό δικό του στόμα ἀπαντοῦσαν ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί τῆς ἀπέραντης Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας:

• Μόνον ἐάν ἀποθάνω, θά παύση τό στόμα μου λαλοῦν τήν ἀλήθειαν, διότι εἶναι σωτήριος αὕτη διά τούς ἀκούοντας!

Ὁ Κωνστάντιος ὀργίστηκε καί ἦταν ἕτοιμος νά διατάξη ἐκείνη τή στιγμή τή σύλληψή του, ἀλλά ἕνας ἀπό τούς συμβούλους τοῦ ψιθύρισε ὅτι ὁ λαός εἶχε ξεσηκωθεῖ καί εἶχε γεμίσει ἤδη τούς χώρους γύρω ἀπό τά ἀνάκτορα. Τότε, ἐπειδή φοβήθηκε στάση τοῦ λαοῦ, μέ συγκρατημένη ὀργή τοῦ εἶπε:

• Πηγαίνετε! Ἀπό τοῦδε εἶσθε ὑπό περιορισμόν εἰς τό Πατριαρχικόν κατάλυμα. Εἰς οὐδεμίαν ἄλλην ἐκκλησίαν δύνασθε νά ἱερουργῆτε πλήν εἰς αὐτήν τῶν Πατριαρχείων. Ἐντός δέ τῶν προσεχῶν ἡμερῶν θά σᾶς κρίνη Σύνοδος Ἐπισκόπων!

Μ᾿ ἕνα ἀνεπαίσθητο νεῦμα τοῦ Αὐτοκράτορα ἕνας στυγνός στήν ὄψη φρουρός τόν ὁδήγησε ἔξω ἀπό τήν αἴθουσα καί τόν παρέδωσε σ᾿ ἕνα ἀπόσπασμα στρατιωτῶν.

Αὐτοί ἀπό κάποια μυστική ἔξοδο στό πίσω μέρος τῶν ἀνακτόρων τόν ἀνέβασαν σέ μία κλειστή ἅμαξα καί κατευθύνθηκαν ἀπό ἀπόμερα δρομάκια πρός τά Πατριαρχεῖα.

συνεχίζεται....

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: “ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ”

Διατίθεται εἰς τήν Ἱεράν Μονήν

Παναγίας Βαρνάκοβας Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φωκίδος

Εὐπάλιον – Δωρίδος

1Μέγας Συναξαριστής τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τόμος ΙΔ΄, σελ. 239, ἔκδοσις 1950.