«Σκέψεις βασισμένες στήν πρώτη ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρός τόν Τιμόθεο» Μέρος στ΄

Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ

«Ἔχουσαι κρῖμα, ὅτι τήν πρώτην πίστιν ἠθέτησαν· ἅμα δέ καί ἀργαί μανθάνουσι περιερχόμεναι τάς οἰκίας, οὐ μόνον δέ ἀργαί, ἀλλά καί φλύαροι καί περίεργοι, λαλοῦσαι τά μή δέοντα» (ε΄ : 12-13).

Καρπός τοῦ ψεύδους, ὅπως ἐπίσης καί τῆς ἀθυμίας, εἶναι ἡ σύγχυση. Ἀλλά ἡ σύγχυση πού προέρχεται ἀπό τό ψεῦδος διαφέρει ἀπό τή σύγχυση πού γεννιέται ἀπό τήν ἀθυμία.

Ἡ πρώτη ἀποκαλύπτεται στήν αὐταπάτη, στήν αὐταρέσκεια καί τόν αὐτοθαυμασμό γιά δῆθεν ἀρετές καί χαρίσματα, στήν περιφρόνηση καί τήν κατάκριση τοῦ πλησίον. Ὁλοκληρώνεται μέ τήν ὑπερηφάνεια, τήν πλάνη καί τήν διατάραξη τοῦ νοῦ, κάποτε μέ τήν πτώση σέ σαρκικά πάθη, μερικές φορές μέ τήν αὐτοκτονία, ἀλλά πιό συχνά μέ τόν δαιμονισμό καί τήν παραφροσύνη, πού συνήθως ὀνομάζονται κοινῶς “τρέλα”.

Ἡ δεύτερη ἀποκαλύπτεται στήν ἀπραξία, στήν ὀκνηρία, στήν ἐγκατάλειψη τοῦ κελιοῦ, στήν ἐκτόνωση μέ τίς συζητήσεις καί τίς συχνές περιηγήσεις, στή στροφή πρός τή γήινη σοφία καί ἐπιστήμη. Ὅταν ὁ ψυχικός λογισμός, λογισμός πού ταιριάζει στή φύση τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ, ζωογονεῖται, τότε ὁ λογισμός τοῦ Θεοῦ κρύβεται ἀπό τά μάτια τοῦ νοῦ. Ὁ ἄνθρωπος, ξεχνώντας πώς δέν εἶναι αἰώνιος πάνω στή γῆ, στρέφεται ὁλοκληρωτικά στά γήινα καί βαθμιαῖα ξεπέφτει σέ μιά κατάσταση ἀφύσικη, ἐμπαθή, σαρκική. Αὐτή ἡ κατάσταση, σέ σύγκριση μέ τήν ἀληθινή ζωή πού ἔφερε ὁ Χριστός, εἶναι θάνατος τῆς ψυχῆς.

Ὅποιος ἔπεσε σέ μιά ἀπό τίς δύο παραπάνω συγχύσεις, ἰδιαίτερα στήν πρώτη, γίνεται ἐντελῶς ἤ μερικῶς ἀνίκανος γιά τήν ἀσκητική ζωή. Ὡστόσο, ἡ ταπείνωση θεραπεύει ἀκόμα καί τίς ἀδυναμίες πού μέ κάθε ἄλλον τρόπο εἶναι ἀθεράπευτες, ὅπως εἶπε ὁ ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος¹.

«Διαμαρτύρομαι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ... ἵνα ταῦτα φυλάξῃς, χωρίς προκρίματος μηδέν ποιῶν κατά πρόσκλισιν... σεαυτόν ἁγνόν τήρει» (ε΄: 21-22).

Ὅποιος ἐπιθυμεῖ νά τηρεῖ μέ καθαρότητα τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, πρέπει προπαντός νά φυλάγεται ἀπό κάθε πάθος. Ὅταν ἡ καρδιά εἶναι δηλητηριασμένη καί ἀπό τήν παραμικρή ἐμπάθεια, δέν μπορεῖ νά ἐκτελέσει ἅγια κάι καθαρά τό ἅγιο καί καθαρό θέλημα τοῦ Χριστοῦ. Ἐκτελώντας τό δικό της θέλημα, ἀντί γιά τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ, καί συνάμα ἐπιδιώκοντας πεισματικά νά δείξει ὅτι ὑπακούει στόν Χριστό, πέφτει στήν ὑποκρισία. Συχνά ὄχι μόνο δείχνει, ἀλλά καί πιστεύει ἴσως ὅτι κάνει τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ στήν πράξη κάνει τό θέλημα τοῦ διαβόλου.

Συνεχίζεται...

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: “ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ”

Τόμος Γ΄

Τῶν Ἐκδόσεων: Τῆς "Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ Ἀττικῆς”

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά  Μονή.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης 

http://HristosPanagia3.blogspot.com

1Βλ. Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, Κλῖμαξ, ΚΕ΄,57.