Halloween: Μιά ξενόφερτη γιορτή πού μοιάζει ἀθῶα, ἄλλα ἐξοικειώνει τά παιδιά μέ τόν ἀποκρυφισμό

Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης

Τό Halloween εἶναι μιά «εἰσαγόμενη» γιορτή πού ὄχι μόνο δέν συμβαδίζει μέ τήν Ὀρθοδοξία, ἄλλα ἀποτελεῖ καί πνευματικό κίνδυνο γιά τά παιδιά, λόγῳ τῆς παγανιστικῆς προέλευσης τῆς.

Halloween: Μέ πίκρα διαπιστώνει κανείς πώς σέ αὐτή τή χώρα βασιλεύει ἀκόμα ὁ μιμητισμός, σέ μιά ἀέναη λογική «ψωροκώσταινας». Κυριαρχεῖ ἡ τάση νά μαϊμουδίζουμε ξενόφερτα ἔθιμα, σάν νά μήν ζοῦμε σέ μιά χώρα πού διαθέτει τόν... μεγαλύτερο πολιτισμικό πλοῦτο τοῦ κόσμου.

Κρατᾶμε τόν πολιτισμό μας κλειδαμπαρωμένο στό σκονισμένο μπαοῦλο τῆς λησμονιᾶς καί πότε - πότε τοῦ ρίχνουμε μιά κλεφτή ματιά γιά νά θυμηθοῦμε τί μας κάνει Ἕλληνες, ἄν τό κάνουμε καί αὐτό. Ἀντιμετωπίζουμε ὡς «μπανάλ» τά γνήσια ἑλληνικά ἔθιμα πού βασίζονται στίς μακραίωνες παραδόσεις μας, καί υἱοθετοῦμε καταναλωτικά πανηγυράκια πού μᾶς ὑπαγορεύει τό Hollywood.

Ἔθιμα πού «κοστίζουν» καί ἔθιμα πού βολεύουν

Ἀγκαλιάζουμε σάν ἔθιμο ὄχι αὐτό πού προστάζει ἡ ἱστορία τῶν προγόνων μας, ἄλλα ἐκεῖνο πού μᾶς κάνει νά περνᾶμε περισσότερο καλά, ἐκεῖνο πού δέν στοιχίζει τίποτα στήν «πάρτη» μας, ἐκεῖνο πού «χαϊδεύει» τήν ωραιοπάθεια μᾶς, ἐκεῖνο πού δέν μᾶς βάζει σέ περισυλλογή γιά τήν σημερινή κατάντια μας. Καλοβλέπουμε ό, τί δέν μᾶς φέρνει πρό τῶν εὐθυνῶν μας, ἀπέναντι σέ αὐτούς πού θυσιάστηκαν γιά τήν Ἑλλάδα καί τήν Ὀρθοδοξία.

Γιά νά τιμήσεις ὀρθά την 25η Μαρτίου ἤ την 28η Ὀκτωβρίου (καί ἄλλες ἐθνικές μας ἑορτές) πρέπει νά μπεῖς σέ μιά διαδικασία νά μάθεις τήν ἱστορία σου, νά μπεῖς σέ μοιραῖες συγκρίσεις τοῦ «τότε» μέ τό «τώρα», νά ἀναλογιστεῖς τά διαχρονικά χρέη σοῦ πρός τούς ἐλευθερωτές σου, νά συντονιστεῖς στό συλλογικό πνεῦμα τῆς Ἑλλάδας καί ὄχι νά ἐγκλωβιστεῖς στό ἀτομικό σκεπτικό τῆς καλοπέρασης. Τίς ἴδιες ἀξίες ἐμπνέουν καί τά ἔθιμα τῆς λαϊκῆς παράδοσης, ἀλλά καί θρησκευτικά ἔθιμα πού ἔχουν νά κάνουν μέ τιμές πρός ἁγίους τῆς Ὀρθοδοξίας.

Τά ἑλληνικά μας ἔθιμα ἀπαιτοῦν τήν ἀναθύμηση σημαινόντων γεγονότων, τήν τιμή πρός τίς θυσίες κάποιων, καί ἀσφαλῶς τήν αὐτοκριτική ἀπό μέρους μας. Στόν καιρό μας ὅμως δέν ἔχει μείνει χῶρος γιά τιμές πέρα ἀπό τό τομάρι μας, οὔτε διάθεση γιά αὐτομεμψία. Κάπως ἔτσι λοιπόν, μιά μεγάλη μερίδα τῶν Ἑλλήνων προτιμᾶ νά ἀποτίει φόρο τιμῆς ἀκόμα καί στό «τίποτα», παρά νά πονοκεφαλιάζει τήν συνείδηση τοῦ.

Αὐτές εἶναι οἱ παρενέργειες ἀπό μιά πολυετῆ κατανάλωση τοῦ νεοταξικοῦ «χυλοῦ» πού σερβίρεται σέ μεγάλες ποσότητες στήν παιδεία, στήν ἐνημέρωση, στήν διαφήμιση, στήν καταναλωτική κουλτούρα. Ζοῦμε πλέον στήν ἐποχή τῆς εὐκολίας. Ἀποθεώνονται τά εὔκολα καί προσπερνιοῦνται τά δύσκολα. Εἶναι δύσκολο νά μιμηθεῖς ἕναν ἅγιο ἤ ἕναν ἥρωα, ἄλλα δέν κοστίζει τίποτα νά γίνεις ἕνας μασκαρᾶς (κυριολεκτικά καί μεταφορικά).

Τό Halloween κερδίζει ἔδαφος καί στήν Ἑλλάδα

Ἐδῶ καί λίγα χρόνια ἔχει εἰσέλθει δυναμικά στήν ἑλληνική πραγματικότητα, ἕνα παρασιτικό ἔθιμο, αὐτό τοῦ Halloween. Αὐτή ἡ «γιορτή» - στήν σημερινή της μορφή - μεταφέρθηκε στήν Ἑλλάδα ἀπό τήν χώρα τοῦ «θείου Σάμ» καί πλασαρίστηκε ὡς μιά ἀθώα καί διασκεδαστική ἐκδήλωση γιά μικρούς καί μεγάλους.

Ἕνα πλήρως ἐμπορευματοποιημένο καταναλωτικό ἔθιμο, ὅπου δεσπόζουν σκαλιστές κολοκύθες, μάγισσες, φαντάσματα, ξωτικά καί μεταμφιέσεις πού παραπέμπουν σέ ταινίες τρόμου. Πίσω ἀπό αὐτό τό ἔθιμο ἀνθεῖ μιά ὁλόκληρη βιομηχανία πού ἀποφέρει δισεκατομμύρια κάθε χρόνο, καί ἐπεκτείνεται στόν κινηματογράφο, τά καταστήματα παιχνιδιῶν, τά κοστούμια, τά γλυκά, τά διακοσμητικά ἀντικείμενα κ.λπ.

Στήν Ἑλλάδα πλέον, πολλά σχολεῖα διοργανώνουν πάρτι μέ θέμα τό Halloween, κέντρα διασκέδασης κάνουν βραδιές Halloween, ἐμπορικά καταστήματα κάνουν καμπάνιες Halloween, καί τό φαινόμενο ὁλοένα καί ἐξαπλώνεται κάθε χρόνο.

Ὅμως τό Halloween εἶναι μιά γιορτή πού ὄχι μόνο δέν συμβαδίζει μέ τήν διδασκαλία τῆς Ὀρθοδοξίας, ἄλλα ἀποτελεῖ ἕνα εἰδωλολατρικό μίασμα πού μολύνει τήν κοινωνία. Κάθε Ἕλληνας πολίτης μπορεῖ νά βρεῖ σοβαρούς λόγους γιά νά πάρει ἀποστάσεις ἀπό αὐτό τό ξενόφερτο ἔθιμο, ἄλλα ἰδιαίτερα ὁ χριστιανός θά πρέπει νά ἀπέχει πλήρως, καί κυρίως γιά πνευματικούς λόγους.

Παγανιστικό ἔθιμο πού «ἀγκαλιάστηκε» ἀπό τόν ἀποκρυφισμό

Ἡ γιορτή τοῦ Halloween ἔχει σαφέστατα παγανιστικές ρίζες καί πιθανότατα προέρχεται ἀπό τούς Κέλτες τῆς Βρετανίας, τῆς Ἰρλανδίας καί τῆς Βόρειας Γαλλίας. Οἱ εἰδωλολατρικοί αὐτοί λαοί πίστευαν ὅτι ἡ ζωή ξεκίνησε ἀπό τόν θάνατο καί γιόρταζαν τήν ἀρχή τοῦ χειμῶνα στίς 31 Ὀκτωβρίου καί τήν ἑπόμενη μέρα, ὡς ἐποχή πού κυριαρχεῖ τό σκοτάδι. Ταυτόχρονα ὅμως πίστευαν ὅτι τή μέρα αὐτή μποροῦσαν οἱ νεκροί καί τά πνεύματα τοῦ σκότους νά περιφέρονται στόν κόσμο τῶν ζωντανῶν. Ἔτσι μέσῳ αὐτῆς τῆς γιορτῆς προσπαθοῦσαν ἐξευμενίσουν τά πνεύματα.

Μετά τήν ἐξάπλωση τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἔγινε μιά (ἀποτυχημένη) προσπάθεια νά ἀντικατασταθεῖ τό Halloween μέ τήν ἑορτή τῶν Ἁγίων Πάντων τῶν Καθολικῶν, καί νά γιορτάζεται 31 Ὀκτωβρίου καί 1 Νοεμβρίου. Ἀπό ἐκεῖ προέρχεται καί ἡ ὀνομασία τῆς γιορτῆς «All Hallows Ἐvening» (παραμονή τῶν Ἁγίων Πάντων) καί μέ παραφθορά: Halloween. Στήν πραγματικότητα ὅμως, αὐτή ἡ γιορτή δέν ἔχασε ποτέ τόν παγανιστικό πυρῆνα της καί τήν σύνδεση της μέ τό μαγικό στοιχεῖο.

Ὁ διαβόητος ἱδρυτής τῆς «ἐκκλησίας τοῦ Σατανᾶ», Anton Szandor LaVey, στήν σατανιστική βίβλο του κατατάσσει τό Halloween ὡς μιά ἀπό τίς δυό σημαντικότερες γιορτές τοῦ σατανιστικοῦ ἡμερολογίου (ἡ ἄλλη εἶναι ἡ «Βαλπουργιανή Νύχτα»). Τό Halloween ὡς «πνευματική» ἑορτή, ἔχουν οἰκειοποιηθεῖ - πλήρως - σύγχρονες παγανιστικές δοξασίες τῆς Νέας Ἐποχῆς (ὅπως ἡ θρησκεία τῆς Wicca), ἄλλα καί σατανιστικές κινήσεις.

Οἱ παγίδες τοῦ Halloween

Οὐσιαστικά μέσῳ του Halloween, τά παιδιά ἐξοικειώνονται μέ τήν μαγεία καί τόν κόσμο τῶν πονηρῶν πνευμάτων, ἐνῶ τούς ἐντυπώνεται πώς εἶναι δυνατόν νά ἔχουν κάποιου εἴδους «μαγική» ἐπαφή καί ἐπικοινωνία μέ τούς νεκρούς. Μικρά παιδιά ἀποκτοῦν μιά ωραιοποιημένη καί παραπλανητική εἰκόνα γιά τίς μάγισσες, τήν μαγεία, τά πνεύματα, τά «πλάσματα» τοῦ σκότους, καί συνδυάζουν τίς ἀποκρυφιστικές πλάνες μέ τό παιχνίδι καί τή διασκέδαση. Ὑπάρχει κάτι πιό ἐπικίνδυνο ἀπό αὐτό;

Ἀκόμα, τό γεγονός ὅτι τό Halloween εἶναι περισσότερο γιορτή πού ἀπευθύνεται στή νεολαία, δίνει πρόσφορο ἔδαφος σέ ἀποκρυφιστικές θρησκεῖες νά προσηλυτίζουν νεαρά μέλη καί νά τά ἐντάσσουν στίς τάξεις τους.

Ἐπιπλέον, ἡ ἀνάδειξη τέτοιων ἑορτῶν ἐπιχειρεῖ νά ἐξισώσει τίς παραδόσεις μας καί τίς θρησκευτικές ἑορτές μας, μέ ρωμαιοκαθολικές ἑορτές, παγανιστικές δοξασίες καί νεοεποχίτικες «παγκόσμιες ἡμέρες». Βλέπουμε πώς κάποιοι ἐπιδιώκουν νά δώσουν προβάδισμα σέ πανθρησκειακά ἔθιμα, γιά νά «θάψουν» σταδιακά στήν λήθη τίς παραδοσιακές γιορτές τῆς Ἑλλάδας καί τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὁπωσδήποτε, ἡ γιορτή τοῦ «Halloween» εἶναι ἕνα ξένο σῶμα στήν ἑλληνική κοινωνία, ἕνας ἀκόμα δούρειος ἵππος τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καί τῆς πανθρησκείας, πού μέ ἕνα -φαινομενικά - ἀθῶο πρόσωπο ἐπιδιώκει νά ἐξοικειώσει τούς ἀνθρώπους μέ στοιχεῖα πού δέν συμβιβάζονται μέ τήν Ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη. Ἡ Ἑλλάδα πρέπει νά στραφεῖ πρός τήν τιμή τῶν πραγματικῶν ἀξιῶν πού τήν ἀνέδειξαν στό παγκόσμιο στερέωμα, καί ὄχι νά συμβιβάζεται μέ... κολοκύθια.

sportime

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2022/11/halloween.html#more