Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Παραδοσιακοί καί ὄχι νεωτερισταί

Παραδοσιακοί καί ὄχι νεωτερισταί

 

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

 

ΥΠΑΡΧΟΥΝ κληρικοί καί λαϊκοί, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν ὅτι μέ νέες ἰδέες, μέ ριζικές ἀναθεωρήσεις τῆς παράδοσης καί ἐκσυγχρονισμούς σέ πολλούς τομεῖς, θά προσελκύσουν τούς ἀνθρώπους στήν Ἐκκλησία καί θά τούς πείσουν νά ἀλλάξουν τρόπο ζωῆς, ἀκολουθώντας τίς ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου. Ξεχνοῦν ὅμως τούς Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι ἔδρασαν θεοφιλῶς καί ἀντιμετώπισαν μεγαλύτερα καί δυσκολότερα προβλήματα, χωρίς νά εἶναι ἀντιπαραδοσιακοί καί ἐκσυγχρονιστές.

Οἱ νεωτεριστές ὑστεροῦν σέ δύο πράγματα. Τό πρῶτο εἶναι ἡ ἔλλειψη ἤθους. Ζητοῦν ἀπό τούς ἄλλους αὐτά πού οἱ ἴδιοι περιφρονοῦν στήν προσωπική τους ζωή. Μέ προκλητικό τρόπο διδάσκουν χωρίς νά διδάσκονται. Κατεβαίνουν πολύ χαμηλά, στό ἐπίπεδο τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων, τούς δικαιολογοῦν χωρίς νά τούς ἀφυπνίζουν πνευματικά καί νά τούς ὁδηγοῦν στή μετάνοια. Τό μόνο πού πετυχαίνουν εἶναι νά ἐντυπωσιάζουν τούς ἀνθρώπους καί νά τούς χαροποιοῦν, συμπορευόμενοι τόν κατηφορικό δρόμο τῆς ἀπώλειας. Τό πείραμα τό βλέπουμε συχνά καί στούς νέους Μητροπολίτες, οἱ ὁποῖοι τόν πρῶτο καιρό δείχνουν ἀποφασισμένοι νά ἀσχοληθοῦν μέ τή νέα γενιά, ἐπισκεπτόμενοι τά στέκια της καί μέ τήν ψευδαίσθηση ὅτι θά τήν ἐπηρεάσουν. Τελικά δέν πετυχαίνουν τίποτα τό οὐσιαστικό, γιά νά μή πῶ ὅτι διαβεβαιώνουν τούς νέους ὅτι καλά κάνουν καί ζοῦν κοσμικά, χωρίς νά δείχνουν οὔτε τόν στοιχειώδη σεβασμό πρός τήν Ἐκκλησία.

Τό δεύτερο εἶναι ἡ ἔλλειψη σεβασμοῦ πρός τήν ἐκκλησιαστική παράδοση, ἡ ὁποία δείχνει τόν τρόπο δράσης τῶν κληρικῶν: Ὅ,τι ἔκαναν οἱ Ἅγιοι, αὐτό πρέπει νά κάνουν καί οἱ σύγχρονοι κληρικοί. Ἐκεῖνοι ἀκόμα εἶχαν ἁγιότητα, ἱερό ζῆλο, ταπείνωση καί αὐταπάρνηση. Αὐτά εἶναι ἀναγκαῖα καί στούς κληρικούς τῆς ἐποχῆς μας. Οἱ γνωστοί μας ἐπίσης Γέροντες εἶχαν τά ἴδια χαρακτηριστικά γνωρίσματα μέ τούς Ἁγίους. Ἦταν παραδοσιακοί, σέβονταν καθετί τό ἐκκλησιαστικό καί δέν διαπνέονταν ἀπό πνεῦμα ἀναθεώρησης καί ἐκσυχρονισμοῦ. Ἀντίθετα, θά λέγαμε ὅτι ἦταν προσκολλημένοι στήν παράδοση καί ταπεινά τή συνέχιζαν. Καί αὐτό τούς προσέδιδε κῦρος καί ὁ λαός τούς ἀγαποῦσε καί τούς ἐμπιστευόταν σέ ὅλα τά θέματα τῆς ζωῆς του. Συνέβαινε καί ἕνα ἄλλο ἰδιαιτέρως ἀξιοπρόσεκτο.

Οἱ ἴδιοι Γέροντες δέν πήγαιναν στούς ἀνθρώπους, οὔτε φυσικά καί στά στέκια τῶν νέων, ἀλλά ἐκεῖνοι τούς ἀναζητοῦσαν καί μέ πολλούς κόπους καί θυσίες τούς συναντοῦσαν, γιά νά στηριχτοῦν πνευματικά καί νά ζητήσουν τίς θεοπειθεῖς προσευχές τους. Ἐνδεικτικά θυμούμαστε τό ὑπαίθριο ἀρχονταρίκι τῆς Παναγούδας, ὅπου ὁ Γέροντας Παΐσιος μέ τήν ἀσκητικότητά του καί τό ἀκτινοβόλο ἦθος του - ὄντας ὁ ἴδιος αὐστηρά προσηλωμένος στήν ἁγιορειτική παράδοση καί ἀσυμβίβαστος ἀκόμα καί μέ τίς «ἀθῶες» ἀπολαύσεις τῶν κοσμικῶν - ἐπί σειρά ἐτῶν βοήθησε πνευματικά καί παρηγόρησε πολλούς πονεμένους. Ὑπῆρξε ὁ μέγας ποιμένας, πού δέν εἶχε πτυχία καί μεταπτυχιακές σπουδές, ἦταν ἐλεύθερος ἀπό τήν κοσμική σοφία καί πλούσιος μέ τήν κατά Θεόν σοφία.

Οἱ κληρικοί, ἰδιαίτερα στή δύσκολη καί συνεχῶς μεταβαλλόμενη κοινωνία μας, πρέπει νά ἔχουν ἦθος καί νά εἶναι παραδοσιακοί. Αὐτά βέβαια δέν ἀποκτῶνται εὔκολα. Προϋποθέτουν πνευματικό ἀγώνα καί ἱερό ζῆλο. Οἱ συμβιβασμένοι μέ τόν κόσμο κληρικοί ὑστεροῦν κατά πολύ καί συχνά γίνονται σκανδαλοποιοί.

Ορθόδοξος Τύπος,28/11/2014
 http://aktines.blogspot.gr/2014/11/blog-post_615.html#more