Βιβλιογραφία.Χαράλαμπου Βασιλόπουλου Ἀρχιμανδρίτου. Πατήρ Ἰάκωβος Βαλοδῆμος, ἕνας σύγχρονος ἅγιος (1870-1960)

Πρωτότυπος Ιεραπόστολος

Κάθε άνθρωπος του Θεού είναι αδύνατον να μην αντιμετωπίσει στη ζωή του θλίψεις καί βάσανα. «Πολλαί αι θλίψεις τών δικαίων», καί «διά πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις τήν βασιλείαν του Θεού», λέγει η Γραφή. Καί ο πατήρ Ιάκωβος δοκίμασε τις δικές του θλίψεις, με μόνη τήν διαφορά, ότι γι’ αυτόν μερικές ήσαν περισσότερο οδυνηρές. Καί αυτό, διότι προερχόταν από εκείνους ακριβώς, από τούς οποίους θα περίμενε κατανόηση καί υποστήριξη. Προερχόταν από τήν... Μητρόπολη Ιωαννίνων, στην οποία υπαγόταν.

Η Μητρόπολή του, η οποία τότε δι’ άλλα ζητήματα ενδιαφερόταν καί όχι για τά ζητήματα τής αρετής καί της αγιότητος, επόμενο ήταν να μην τον προσέξει. Καί όχι μόνο δεν τον πρόσεξε, αλλά καί κάποτε, το 1939, τον κατεδίωξε, διότι επίστευσε τις συκοφαντίες καί τις ραδιουργίες μερικών, πού επεδίωκαν ίδια οφέλη. Τον απέλυσε από την ενορία. Τον πέταξε καί από το Μοναστηράκι του.
Τού επήρε συγχρόνως καί ό,τι με κόπους καί ιδρώτες επί έτη είχε δημιουργήσει εκεί. Διότι αυτός, φυσικά, ουδέποτε φρόντισε να φτιάξη σακούλα καί προκοπή δική του. Καί έτσι μία ωραία πρωία ο φτωχός Ιερομόναχος βρέθηκε πεταγμένος έξω, στερούμενος τών πάντων, γέρων, χωρίς να έχει τίποτε άλλο, εκτός από το τριμμένο ράσο του.

Καί όμως ουδείς πικρός λόγος ή παράπονο, για τήν αδικία, πού του έκαμαν, ξέφυγε από τά χείλη του.

Είναι αλήθεια, ότι ήταν θλιμμένος. Αλλά θλιβόταν όχι διότι υπέφερε οικονομικώς, αλλά διότι του επήραν τήν ενορία καί δεν θα είχε πλέον πεδίον δράσεως, για να οφέλη ψυχές.

Στην θλίψη του αυτή κατέφυγε στον Πνευματικό του, για να τον συμβουλευτεί τι να κάμνη εις το έξης.

-Τί πράγματα ατομικά είχες καί σου τά πήραν; τον ερωτά ο Πνευματικός.

-Δεν ήταν τίποτε σπουδαία, απαντά. Μόνον ένα βόδι, πού είχα χρεωθεί καί το αγόρασα.

-Καί το χρέος πώς θα το βγάλεις τώρα, πού δεν έχεις τίποτε καί είσαι καί άνεργος;

-Έχει ο Θεός, πάτερ μου, λέγει ατάραχος. Ο Θεός, πού δεν αφήνει τά πουλάκια, δεν θ’ αφήσει καί μας.

-Τί αισθάνεσαι γι’ αυτούς πού σέ αδίκησαν καί σέ διώκουν;

-Τί να αισθανθώ. Οι καημένοι δεν φταίνε. Είναι ο μισόκαλος (σατανάς) πού τούς βάζει. Είναι αξιολύπητοι, ο Θεός να τους ελεήσει. Μόνον τί να κάμω πες μου να μή χάνω τον καιρό μου, γιατί είναι πολύτιμος καί θα μάς ζητήσει λόγον ο Θεός για τήν κάθε ώρα καί το κάθε λεπτό, πώς το χρησιμοποιήσαμε.

Ο Πνευματικός του τότε του συνέστησε να περιέρχεται τά διάφορα χωριά, να διδάσκει τούς Χριστιανούς, να τούς νουθετεί καί να τούς εξομολογεί. Ο π. Ιάκωβος τά έθεσε αμέσως εις εφαρμογή. ’Έκαμε περιοδείες στα χωριά τής Ηπείρου. Εις τον δρόμο πού πήγαινε κάτι καλό είχε να πει στους χωρικούς, τούς οποίους συναντούσε.

-Στα Γιάννενα, πού πηγαίνετε, τούς έλεγε, να πάτε καί στο Άρχιμανδρειό, στην Εκκλησία, ν’ απιθώσετε το φόρτωμα, πού έχετε επάνω σας.

-Τί φόρτωμα μας λες, παππούλη; Δεν έχομε κανένα φόρτωμα.

-Ναι, παιδιά μου, έχετε φόρτωμα βαρύτερο καί από αλάτι. Είναι οι αμαρτίες, πού έχει καθένας καμωμένες. Εκεί είναι μία απιθώστρα καλή. Είναι ένας πνευματικός καλός καί ξεφορτώνει τον κόσμο από τις αμαρτίες. Να πάτε καί να δείτε πόσο ελαφρωμένοι θα γυρίσετε. Άλλοτε πάλι τούς ρωτούσε:

-Ξέρετε να κάμετε το σταυρό σας;

-Τί; Τον σταυρό μας δεν ξέρουμε παππούλη; -Να τον κάνετε καλά! Να, έτσι. Μπάλα, ζώση, πλάτη με πλάτη (δηλ. έννοούσε στο μέτωπο, στη μέση, στον ώμο τον δεξιό καί στον ώμο τον αριστερό). Την επωδό του αυτή τήν γνωρίζουν ακόμη καί τά μικρά παιδιά τών ευσεβών οικογενειών καί ακούονται να λέγουν:

-Πώς λέει ό Πάτελ Ιάκωβος, Τασούλη, να κάνουμε το σταυλό μας; Καί ό τετράχρονος Τασούλης άπαντά:

-Να! Μπάλα, ζωνάρι, πλάτη σέ πλάτη.

«Ο σταυρός, παιδιά μου, έλεγε, είναι “όπλον κατά του διαβόλου”. Το όπλο, άμα είναι κακοφτειαγμένο, δεν πετυχαίνει καί δεν σκοτώνει τον εχθρό. Καί τον σταυρό, άμα δεν τον κάνης καλά, δεν τον σκιάζεται ο σατανάς. Αλλά το όπλο το καλό, για να σκοτώνει τον εχθρό, πρέπει να του βάλουμε καί σφαίρες μέσα. Έτσι καί ο σταυρός θέλει καί σφαίρες μέσα. Ποιες είναι οι σφαίρες του σταυρού; Είναι τά λόγια τής προσευχής. Μαζί με το σταυρό, πού κάνετε, να λέτε π.χ. “Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ καί Λόγε του Θεού, ελέησον με τον αμαρτωλό”. Τότε γίνεται καπνός ο σατανάς.

Όταν όμως αντί για σταυρό παίζουμε μαντολίνο, τότε ο σατανάς γελάει. Ή να τον κάνουμε καλά, ή να μην τον κάνουμε καθόλου».

’Αν κανείς είχε τήν καλή περιέργεια, θα έβλεπε τον πάτερ Ιάκωβο πίσω από καμία μάνδρα ή σταθμευμένο αυτοκίνητο να κάνη τούς ωραίους σταυρούς του καί να λέγει: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε όλον τον κόσμο καί μένα τον αμαρτωλό».

Εννοείται ότι τήν εργασία του κατά τήν περιοδεία εκείνη τήν προσέφερε δωρεάν. Δεν είχε αξιώσεις, ούτε πληρωμής, ούτε φιλοξενίας. Είχε μία αδελφή γερόντισσα καί τυφλή. Αυτή περιήρχετο μερικά σπίτια καί ζητιάνευε. Ό,τι δέ είδους αλεύρι τής έδιδαν (από σιτάρι ή σίκαλη ή καλαμπόκι) το ανακάτευε όλο μαζί καί το έψηνε στην στάχτη. Φανταστείτε τώρα τί ψωμί έγίνετο αυτό από μία τυφλή. Από αυτό, λοιπόν, το ψωμί το ανακατεμένο με τήν στάχτη, έπαιρνε εις το ταγάρι του καί μετέβαινε στα γύρω χωριά, για να έργασθή. Εις τά μακρινά χωριά τον φιλοξενούσαν οι Ιερείς. Η εργασία του εκείνη έφερε ωφέλεια σέ πολλές ψυχές.

Όταν κατόπιν επέστρεψε στον πνευματικό του, ρωτήθηκε πώς είδε τά χωριά. «Πώς να τά δώ, είπε. Τά χωριά είναι σαν ένα χωράφι σπαρμένο με σιτάρι. Όπου το χωράφι έχει φουσκί ή λίπασμα, το σιτάρι είναι καλύτερο καί διακρίνεται από το άλλο. ’Έτσι είναι καί τά χωριά. Σέ όποιο χωριό βρίσκεται καλός παπάς καί εργάζεται καί τούς τρέφει πνευματικώς, αυτό το χωριό το βλέπεις να είναι καλύτερο από τά άλλα. Εκεί καί ό κόσμος είναι καλός καί διακρίνεται. 'Όσα όμως χωριά δεν έχουν καλούς παπάδες, εκεί καί οι Χριστιανοί είναι αχαμνοί. Καί σήμερα πολλοί κληρικοί δεν είναι καλοί. 

Τήν ιεροσύνη, τζάνουμ, τήν πήρε σήμερα ο κοντούρας κι’ ό ράφτης», (άνθρωποι δηλ. χωρίς ζήλον άλλ’ ώς επάγγελμα). Επαινούσε τούς καλούς κληρικούς. Συνιστούσε δέ εις τούς Χριστιανούς να πηγαίνουν εις τήν Εκκλησία εις τήν οποία ακούεται κήρυγμα. Καί ο ίδιος, όταν λειτουργούσε, αν καί ολίγων γραμμάτων, κήρυττε. Εξηγούσε το Ευαγγέλιο απλά.

Αργότερα είδε το σφάλμα της η Μητρόπολη Ιωαννίνων καί τον επανέφερε εις το αγαπημένο του Μοναστηράκι. Άλλ’ αυτός δεν έπαυε καί κατόπιν να εξορμά στα διάφορα χωριά τής Ηπείρου, για να εξομολογεί καί νουθετεί τούς Χριστιανούς. Άλλοτε πάλιν επισκεπτόταν τις παιδικές κατασκηνώσεις καί έκαμνε υπαίθριες λειτουργίες, για τούς κατασκηνωτές παρ’ όλα τά 85 καί τά 90 του χρόνια.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ.

ΠΑΤΗΡ ΙΑΚΩΒΟΣ ΒΑΛΟΔΗΜΟΣ. ΈΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΆΓΙΟΣ. 1870-1960

 ΕΚΔΟΣΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ.

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2015/05/1870-1960-4.html