Τὸ ψεῦδος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΤΟ ΠΡΩΤΙΣΤΟ καθῆκον κάθε ὀρθόδοξου εἶναι νά ὑπερασπίζεται τήν πίστη του δηµοσίως καί νά εἶναι προετοιµασµένος νά δεχτεῖ ἀπειλές, διωγµούς, χλευασµούς, περιφρόνηση κ.λπ. Ἰδιαίτερα εὐαίσθητος πρέπει νά εἶναι ἀπέναντι στόν οἰκουµενισµό, ὁ ὁποῖος ἀνατρέπει τήν µόνη καί ἀκριβῆ πίστη στόν ἀληθινό Θεό.

Ὁ λόγιος ἁγιορείτης µοναχός Θεόκλητος ∆ιονυσιάτης χρησιµοποιοῦσε πολλές παροµοιώσεις, γιά νά ἀποκαλύψει τόν ὀλέθριο γιά τήν Ὀρθοδοξία οἰκουµενισµό. ∆υστυχῶς ἡ παναίρεση τοῦ οἰκουµενισµοῦ ἐνθαρρύνεται καί διατηρεῖται ἀπό τό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο, µέ τήν ἐλπίδα ὅτι θά ἀποτελέσει τήν σωσίβιο λέµβο στήν κρίσιµη καί πολλαπλῶς ἐπικίνδυνη ἐποχή µας. Προφανῶς πρόκειται γιά πλάνη, τήν ὁποία δέν µποροῦν νά ἐγκαταλείψουν πολλοί κληρικοί καί θεολόγοι. 

Ὁ οἰκουµενισµός εἶναι κοκτέϊλ διαφόρων παράξενων θρησκευτικῶν δοξασιῶν καί ἐκκεντρικῶν φιλοσοφιῶν. Εἶναι ἀπαράδεκτος συγκρητισµός. Ὅλα χωρᾶνε µέσα. Ἡ ἀλήθεια καί τά ψέµατα. Ἡ Ὀρθοδοξία καί ἡ αἵρεση. Ὁ οἰκουµενισµός µοιάζει µέ ἑτοιµόρροπη στέγη, κάτω ἀπό τήν ὁποία ὑπάρχουν ὅλα ὅσα µποροῦν νά σκεφτοῦν οἱ ἄνθρωποι. «Εἶναι ἕνα δυσθεώρητο ψεῦδος, ἀλλ᾿ ὡραῖο ψεῦδος, ὅπου θέτει εἰς δοκιµασίαν τάς συνειδήσεις, τάς πεποιθήσεις, τήν πίστιν. Εἶναι ἕνα γοητευτικόν µηδέν, ὅπου λαµβάνει ὑπόστασιν ὑπαρξιακήν εἰς τήν ψυχήν...

ἐκείνων, οἵτινες δέν ἔζησαν τήν πληρότητα τῆς Ὀρθοδοξίας καί δέν εὗρον “ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς αὐτῶν”» (Ὀρθόδοξα µελετήµατα, 1974, σελ. 102).

Ὁ οἰκουµενισµός δέν εἶναι κίνηµα, πού ἐπιπόλαια προωθεῖται ἀπό κάποιους µωροφιλόδοξους. Ἔχει σαφεῖς σκοπούς, πού ἄν τούς στοχαστεῖς, θά φρίξεις. Ἡ διάρθρωσή του εἶναι δαιµονική. «Ὑποστηρίζει ὅτι οὐδαµοῦ ὑπάρχει ἀλήθεια. Ὑπόσχεται ὅτι µέ τήν µωσαϊκήν του σύνθεσιν θά δώσῃ λύσιν εἰς ὅλα τά προβλήµατα τοῦ ἀνθρώπου. Ἀποτελεῖ τό µέσον µιᾶς νέας θεωρήσεως τῆς ζωῆς. Εἶναι ἄθεος µέσα εἰς τήν πολυθεΐαν του. Εἶναι ἀσεβής ἐν τῇ ἀποδοχῇ του ὑπό τήν στέγην του, ὅλων τῶν ἀσεβῶν. Παντοῦ βλέπει κλάσµατα ἀληθείας κλάσµατα ἑνός τεθραυσµένου καθρέπτου, τά ὁποῖα φιλοδοξεῖ νά ἑνώσῃ. ∆έν παραδέχεται προσωπικόν Θεόν. Ἀρνεῖται νά δεχθῇ αὐθεντικά, θεόπνευστα δόγµατα. ∆έν πιστεύει εἰς ἀποκεκαλυµµένην ἀλήθειαν. ∆έν ὑπάρχει µία ἀλήθεια, ἀλλά πολλαί, µερικαί, ἀτελεῖς» (αὐτόθι.).

Ἐπίσης ὁ οἰκουµενισµός δέν στενοχωρεῖ κανένα, γι᾿ αὐτόν δέν ὑπάρχουν πατρίδες, δέν ὑπάρχουν θρησκεῖες. Ὑπάρχει µόνο ἕνας ἀόριστος θεός. Στοχεύει στήν πανθρησκεία, δηλαδή οἱ λαοί ἄς ἔχουν τούς θεούς τους, ἄς εἶναι καί εἰδωλολάτρες, ἀρκεῖ νά µή ὑπάρχουν φανατισµοί, γιά νά ἐπικρατήσει στόν κόσµο ἡ εἰρήνη καί οἱ µεγάλοι ἔνοχοι γιά τή δυστυχία τοῦ κόσµου νά ἔχουν ἐλεύθερο πεδίο καί ἀδιατάρακτη δραστηριότητα, γιά νά ἐκµεταλλεύονται τούς λαούς καί νά τούς ἔχουν ὑπό καταπίεση καί πλήρη ἐξάρτηση.

Μπροστά σ᾿ αὐτόν τόν µεγάλο κίνδυνο τῆς παναίρεσης τοῦ οἰκουµενισµοῦ χρειάζεται ἐγρήγορση καί γενναῖο φρόνηµα. Χρειάζεται δηµόσια κατακραυγή καί δυναµική ἀντίσταση.

Ὀρθόδοξος Τύπος, 17/7/2015

thriskeftika

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2015/07/blog-post_38.html#more