Πνευματικοὶ ποὺ διαπνέονται ἀπὸ παπικὸ πνεῦμα
Συζητοῦσα μαζί του, ἕνα σχετικὸ θέμα: Ἐπρόκειτο γιὰ κάποιον "αὐστηρὸ" πνευματικό, ποὺ ἀρνήθηκε νὰ ἱκανοποίηση τὴν ἐπιθυμία πνευματικοῦ του παιδιοῦ, νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸν π. Πορφύριο, γιὰ νὰ τοῦ μιλήσει γιὰ σοβαρὸ προσωπικό του πρόβλημα.
Τὸ περιστατικό μου εἶχε προξενήσει ἀλγεινὴ ἐντύπωση καὶ τοῦ τὴν ἐξέφρασα.
Ὃ Γέροντας κούνησε λυπημένος τὸ κεφάλι του καὶ ψιθύρισε: "Τί νὰ πῆς; Εἶναι βλέπεις καὶ πνευματικός". Πάντα ὃ Γέροντας ἦταν πολὺ προσεκτικὸς καὶ ἐπιεικὴς στὶς κρίσεις του γιὰ ἄλλους, ἰδίως ὅταν ἐπρόκειτο γιὰ ἱερεῖς, ποὺ ἔκαναν λάθη.
Ἀντὶ χαρακτηρισμοῦ, προτίμησε νὰ μοῦ μιλήσει παραβολικά:
"Ξέρεις, ὅταν ὃ παπικὸς μισιονάριος πάρη ἐντολὴ γιὰ κάποια ἀποστολή, ἀνεβαίνει στὸ ἀεροπλάνο στὴ Ρώμη καὶ ὅταν φθάσει στὸ ἀεροδρόμιο Ἀφρικανικοῦ κράτους, ἐκεῖ ἀνοίγει ἕνα κλειστὸ φάκελο καὶ διαβάζει, ποιὸ θὰ εἶναι τὸ ἔργο του, ποὺ εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ τὸ ἐκτελέσει, ἔστω κι' ἂν δὲν συμφωνεί. Μὲ ἐμᾶς τοὺς ὀρθοδόξους δὲν γίνεται ἔτσι".
Κατάλαβα, τί περίπου ἤθελε νὰ μοῦ πεῖ. Ἄλλωστε, δὲν ἦταν ἢ πρώτη φορὰ ποὺ διαπίστωνα, ὅτι ὑπάρχουν μέσα στὸν ὀρθόδοξο χῶρο καὶ πνευματικοὶ ὁδηγοί, εὐτυχῶς λίγοι, ποὺ διαπνέονται οὐσιαστικὰ ἀπὸ παπικὸ πνεῦμα. Ποῦ ἀπαιτοῦν τὴν ἐκτέλεση τῶν ἐντολῶν τους, ἀδιαφορώντας γιὰ τὶς ἐσωτερικὲς ἀντιστάσεις τῶν πνευματικῶν παιδιῶν τους.
Καλλιεργοῦν μία ὁλοκληρωτικὴ νοοτροπία. Ἐπειδὴ φοβοῦνται τὴν ἐλευθερία, ἐπιβάλλουν τὴν πειθαρχία καὶ ἀγνοοῦν, ὅτι ἢ ὀρθόδοξη ὑπακοὴ εἶναι καρπὸς ἐλευθερίας. Δὲν πέρασε πολὺς καιρός, καὶ ὁ αὐταρχικὸς πειθαναγκασμὸς ἔφερε τὰ ἀποτελέσματά του: Τὸ ἴδιο πνευματικὸ τέκνο τοῦ "αὐστηροῦ" πατρός, δήλωσε στοὺς φίλους του, ποὺ τὸ προέτρεπαν νὰ δὴ τὸν π. Πορφύριο, ὅτι δὲν ἐπιθυμεῖ πλέον νὰ τὸν ἐπισκεφθεῖ.
Σὲ μία συνάντησή μου μὲ τὸν Γέροντα, τοῦ εἶπα: Νομίζω, ὅτι δὲν ἔρχεται σὲ σᾶς, ὄχι ἐπειδὴ δὲν θέλει νὰ ἔρθει, ἄλλα ἐπειδὴ κάνει ὑπακοὴ στὸν πνευματικό του.
Ὃ Γέροντας μὲ κατέπληξε, λέγοντάς μου: "Κάνει ὑπακοή, ἐπειδὴ οἱ συμβουλὲς τοῦ πνευματικοῦ του ἱκανοποιοῦν τὸν ἐγωισμό του". Πρώτη μου φορᾶ, ἄκουσα τὸν Γέροντα, νὰ μοῦ μιλᾶ τόσο ἀνοιχτά, γιὰ λάθη πνευματικά. Ἤξερα, ὅτι δὲν τὸ ἔκανε ἀπὸ προσωπικὴ εὐθιξία.
Ὃ Γέροντας δὲν καλοῦσε ἀνθρώπους νὰ τὸν ἐπισκεφθοῦν. (Μία μόνη ἐξαίρεση ἀντιλήφθηκα κι' αὐτὴ ἔγινε ἔπειτα ἀπὸ θερμὲς παρακλήσεις φίλων κάποιου προκατειλημμένου, ποὺ βασανιζόταν.
Οὐσιαστικὰ ἐπρόκειτο, γιὰ δική τους ἔμμεση πρόσκληση). Ὃ Γέροντας δὲν ἤθελε νὰ κάνη ὀπαδούς, ἁπλῶς βοηθοῦσε, ὅσους προσέτρεχαν στὸ κελί του.
Ἴσως, μοῦ μίλησε ἔτσι, γιατί ἤθελε νὰ μοῦ ἀποκάλυψη ἄλλη μία δολιότητα τοῦ διαβόλου, μέσα στὶς τάξεις τῶν χριστιανῶν. Καὶ συλλογιζόμουν: "Ὥστε, τὸ κίνητρο τῆς ὑπακοῆς αὐτοῦ του ἀνθρώπου, ἦταν ἢ ἱκανοποίηση τοῦ ἐγωισμοῦ του.”
[Κωνσταντίνου Γιαννιτσιώτη, «Κοντὰ στὸν Γέροντα Πορφύριο», Ἔκδοση Ἱεροῦ
Γυναικείου Ἡσυχαστηρίου «Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος», 1995, σὲλ 387 – 389]
Ἐπίσης [Γέροντος Πορφυρίου Ἱερομονάχου, «ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ», Ἔκδοση Ἱεροῦ Γυναικείου Ἡσυχαστηρίου «Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος», 2002, σὲλ 342]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου