Ἡ διαστροφή τῆς Ὀρθόδοξης θεολογίας

Ἡ διαστροφή τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῆς Ὀρθόδοξης θεολογίας ἀπό τούς ἐπίδοξους νεοορθόδοξους-μεταπατερικούς θεολόγους γίνεται σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. Διαστρέφουν τήν ἔννοια τῆς ἀγάπης, τῆς ὑπακοῆς, τῆς ἐκκλησιαστικότητας, τοῦ προσώπου, τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς καί κοινωνίας, τῆς ἁμαρτίας, τῆς ἄσκησης, τῆς ἁγιοπνευματικῆς ζωῆς καί τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα.

Ὁμιλοῦν μόνο γιά ἀγάπη χωρίς τίς ἀσκητικές της προϋποθέσεις καί χωρίς τήν σύζευξή της μέ τήν ὑποστατική Ἀλήθεια, πού εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Ἐν ὀνόματι αὐτῆς τῆς διεστραμμένης καί διαστροφικῆς ἀγάπης, διακηρύσσουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά κάνει ὅ,τι θέλει. Διακηρύσσουν βλάσφημα ὅτι στήν Ἐκκλησία, στό ἄμωμο σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἔχει συσσωρευθεῖ πολλή λάσπη καί πολλή σκουριά· ἡ μέν ἀπό τούς φίλους, ἡ δέ ἀπό τούς ἐχθρούς της!!!... Τό χρέος μας εἶναι νά τήν ἀπαλλάξουμε ἀπό αὐτά!!!

Αὐτά ὅμως εἶναι ἀδύνατο νά ἰσχύουν γιά τό ὑπέρ πᾶσαν καθαρότητα πανυπέραγνο σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Μίαν Ἁγίαν Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησία μας!!! Ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό κάθαρση. Ἀνάγκη κάθαρσης ἔχουν οἱ ἄνθρωποι πού θέλουν νά εἰσέλθουν καί νά παραμείνουν ὀργανικά συνδεδεμένοι σ’ Αὐτήν.

Ἡ ὑπέρασπιση τῆς ὀρθῆς πίστεως, ἡ καταπολέμηση τῶν αἱρέσεων καί μάλιστα τοῦ οἰκουμενισμοῦ εἶναι γιά τούς μεταπατερικούς ζηλωτισμός. Ἡ ὑπακοή στούς Ἅγιους Πατέρες καί στούς Ἱερούς Κανόνες εἶναι γιά αὐτούς εὐσεβισμός, πιετισμός, πουριτανισμός, ἀγκύλωση στό παρελθόν, φονταμενταλισμός, φανατισμός, ὀπισθοδρόμηση, ἀπουσία πρωτοτυπίας, ἄρνηση τοῦ παρόντος κ.λ.π. Ἡ δέ καταπολέμηση καί καταφρόνηση τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν εἶναι γιά αὐτούς κομπλεξισμός, ἀγκύλωση, ἐμμονή κ.λ.π.

Κατακρίνουν τούς Ὁσίους Γέροντες καί τούς ἀνθρώπους, πού τούς συμβουλεύονται καί τούς ἀκολουθοῦν, διότι εἶναι δῆθεν πλανεμένοι ἀπό τήν αἵρεση τοῦ Γεροντισμοῦ. Προβάλλουν μία ζωή δῆθεν «ἀναστημένη», μία ψυχολογική-συναισθηματική θρησκευτικότητα. Ἀλλοιώνουν, ἤ καί περιφρονοῦν, τήν ὀρθόδοξη Πατερική θεραπευτική. Διδάσκουν μιάν «ἀνάσταση», χωρίς τίς ἀσκητικές προϋποθέσεις της. Προτρέπουν σέ μιάν ψυχολογική-συναισθηματική ἰδεοληπτική «ἀνάσταση», χωρίς προηγούμενη σταύρωση τῶν παθῶν. Κηρύσσουν «Ἀνάσταση» χωρίς Σταυρό. Ὅπως μᾶς διδάσκει ὁ Ὅσιος Γέρων Ἀναστάσιος, «Oἱ μεταπατερικοί ἔχουν ἕνα ἀνυπέρβλητο σκάνδαλο: τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ!!! Καί ἐπειδή δέν μποροῦν νά Τόν σπάσουν καί νά Τόν ἀφαιρέσουν ἀπό τό κέντρο τῆς Ἐκκλησίας, μάχονται λυσσωδῶς τούς ἐσταυρωμένους. Φωνάσκουν εἰς αὐτούς διατόρως[1] ‘’κατάβηθι ἀπό τοῦ σταυροῦ’’»[2].

Δέν θέλουν νά μιλοῦν γιά Σταυρό, κακοπάθεια, ἀγῶνα κατά τῶν παθῶν.

«Oἱ μεταπατερικοί», ἐπισημαίνει ἐπίσης ὁ π. Ἀναστάσιος, «μέ τόν τρόπο τους σοῦ λένε: «ἕνας σταυρώθηκε γιά νά περνᾶμε ἐμεῖς καλά.. τώρα ξοφλήσαμε... φθάνει... μή μιλᾶτε γιά σταυρό». Ναί, καταργήθηκε ὁ θάνατος, ἀλλά, ἄν δέν δώσουμε καί ἐμεῖς αἷμα, δέν γινόμεθα μέτοχοι τῶν ἐν τῇ Καινῇ Διαθήκῃ διαλαμβανομένων ἀγαθῶν. Eἶναι Διαθήκη σταυρικοῦ αἵματος ἑκατέρωθεν. Αἷμα ὁ Κύριος, αἷμα κι ἐμεῖς, διά νά καταστοῦμε συμβεβλημένα μέλη τῆς Καινῆς Διαθήκης, τῆς νέας βιοτῆς, τῆς ἀναστασίμου δηλονότι ἐμπειρίας καί πραγματικότητος... Σταυρός καί Ἀνάσταση πηγαίνουν μαζί... Ἐδῶ, τά χωρίζουν... Ἀνάσταση σοῦ λένε... ναί, ἀλλά πῶς Ἀνάσταση, ἄν δέν προηγηθεῖ ἡ σταύρωση, ὁ ἀγώνας κατά τῶν παθῶν... ἡ ἀπομάκρυνση τῆς ἁμαρτίας... Καί στήν αἱρετική Δύση πού μιλᾶνε γιά σταυρό, τόν ἐννοοῦν συναισθηματικά καί θεωρητικά. Καθόλου πρακτικά. Γι’ αὐτό, ἐνῶ μιλᾶνε γιά σταύρωση, ζοῦνε μέ πάθηση (δηλαδή ἀνίατη νόσο)»[3].

Θέλουν ἕναν Χριστό «προσαρμοσμένο» στά ἐμπαθή σαρκικά τους μέτρα. Ἡ διαστροφή καί μουσουλμανοποίηση τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας, πού ἐπιχειρεῖται ἀπό τούς μεταπατερικούς-ἀντιπατερικούς «θεολόγους», κληρικούς καί λαϊκούς, ἐλπίζουν ὅτι θά «στεγάσει» τήν διαβρωμένη ἠθικά ζωή πού προβάλλουν. Γενικά, ἀπαξιώνουν τήν μετάνοια καί τόν πνευματικό ἀγῶνα[4], ἐνῶ ἡ μετάνοια καί ἡ κάθαρση διά τοῦ Πνευματικοῦ ἀγώνα καί τῆς Θείας Χάρης εἶναι τό κατ’ ἐξοχήν ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. «Ὑπάρχουν ἄνθρωποι», ἔλεγε ὁ Ὅσιος γέρων Ἀναστάσιος, «πού ἁμάρτησαν πολύ καί ὁ κόσμος τούς θεωρεῖ ξοφλημένους. Ἐκεῖνοι, ὅμως, καλλιεργοῦν συντριβή καί μετάνοια γιά τό ξεγύμνωμα καί τήν ἔνδειά τους. Αὐτή ἡ ἔμπονη ὁρμή τούς ἀπογειώνει καί ξεπερνοῦν ἄλλους πού εἶχαν τηρήσει τάς ἐντολάς, ἀλλά εἶχαν διαμορφώσει μία ἐξιδανίκευση καί μία αὐτάρκεια γιά τόν ἑαυτό τους. Ἕνα ὅμως εἶναι σίγουρο. Τό ἔζησα: οὐδείς θά εἰσέλθει στόν νυμφώνα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἄνευ τοῦ ἐνδύματος τῆς μετανοίας… Διότι, στόν μέλλοντα αἰῶνα, θά ἔχομε ἀποκατάσταση φύσεως, ἀλλά ὄχι ἀποκατάσταση θελήσεως. Ὁπότε τό κήρυγμα τῆς μετανοίας, ἐμβιωμένο καί ὄχι σχηματικό, φρονῶ ἐκ τῆς πείρας μου ὅτι εἶναι τό κατεξοχήν καί μοναδικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας...»[5].

Δυστυχῶς, ἡ μεταπατερική θεολογία προβάλλεται μέσῳ πολλῶν ἐκκλησιαστικῶν σταθμῶν. Σύγχρονος χαρισματοῦχος Γέροντας ὁμολογεῖ: «Πολλοί οἱ πολέμιοι τῆς ὀρθόδοξου παραδόσεως.... Κυρίως ἐκ τῶν ἔσω... Ἀκούω τόν ραδιοφωνικό σταθμό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος... φρίκη κάποιες φορές... Ἐπίσκοποι, ἱεροκήρυκες, θεολόγοι κ.λ.π. θεολογοῦν πάνω στά πάθη τους ἤ καί φθάνουν μέχρι βλασφημίας... Κλείνω ἀμέσως τό ραδιόφωνο... Θά ξεχάσω καί αὐτά πού ξέρω... Πολλή ζημιά γίνεται στίς ψυχές... Καλύτερα νά βάζουν λαϊκά τραγούδια... λιγότερη ζημιά γίνεται... Λίγοι ἀπέμειναν γνήσιοι ἐκφραστές τῆς Πατερικῆς παραδόσεως... καί αὐτούς τούς εἰρωνεύονται καί τούς ἐπιτίθενται πολύ... Κάνουν χαλάστρα στά πάθη...»[6].

Ἀπόσπασμα ἀπό τό Βιβλίο:Ἐν Χριστῷ ἀγάπη ἤ Μεταπατερική θεολογία (Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου) – Νέο βιβλίο

[1]               Διατόρως = διαπεραστικά, μέ ὀξύτητα (Δ. Δημητράκου, Νέον Ὀρθογραφικόν Ἑρμηνευτικόν Λεξικόν, Ἐκδόσεις Δέλτα 1964).

[2]               Προσωπική μαρτυρία ἱερέως- πνευματικοῦ του τέκνου.

[3]               Προσωπική μαρτυρία ἱερέως- πνευματικοῦ του τέκνου.

[4]               Βλ. γιά παράδειγμα τά δημοσιευμένα σχόλια ἑνός μεταπατερικοῦ ἱερέως, πού ἔχουν ἀναρτηθεῖ στήν ἱστοσελίδα του: «Μήν ἀκοῦτε κηρύγματα περί μετανοίας. Oἱ ἄνθρωποι προσπαθοῦν νά δημιουργήσουν ἐνοχές στούς ἄλλους γιά τά δῆθεν πάθη τους, εἶναι κομπλεξικοί. Oὔτε οἱ ἴδιοι πραγματικά ζοῦν, οὔτε τούς ἄλλους ἀφήνουν νά ζήσουν... Tσαλακῶστε τό προφίλ σας... Χαρεῖτε τήν ζωή. Χονδρές ψυχές δέν θέλει ὁ Θεός, εἶπε ὁ Ἅγιος Ποσφύριος. Λεπτές καί ποιητικές θέλει. Νοιῶσε τήν ἐλευθερία τοῦ νά μήν εἶσαι κάποιος, νά μήν πρέπει νά ἀποδείξεις τίποτα σέ κανένα. Ἄφησε ὅλα τά ὅπλα τοῦ «ἐγώ» στό τραπέζι τῆς φαντασίας καί ξαρμάτωτος ἐγκαταλείψου στήν πραγματικότητα τῆς ζωῆς. Νά εἶσαι αὐτό πού εἶσαι καί ὄχι ἐκεῖνο πού οἱ ἄλλοι θέλησαν ἤ φαντάστηκαν γιά τίς δικές σου ἀνάγκες... Ὁ Χριστός δέν θέλει νά μᾶς κάνει καλά δίχως νά μᾶς μάθει τόν τρόπο νά εἴμαστε καλά. Τό θέμα δέν εἶναι περιστασιακά νά θεραπευθοῦμε ἤ νά ξεπεράσουμε ἕνα σκόπελο στή ζωή μας. Ἀλλά νά μάθουμε νά ζοῦμε θαυμαστά καί σέ πληρότητα. Νά ζοῦμε, ὄχι νά ἐπιβιώνουμε. Ἄν βρῆκες ἕναν ἄνθρωπο νά σέ νοιώσει, νά σέ καταλάβει, νά σέ ἀγαπήσει, κράτα τον, κι ἄς εἶναι στήν ἄλλη ἄκρη τῆς γῆς. Φτάνει πού τόν βρῆκες... Δέν θά σοῦ τύχει πολλές φορές στήν ζωή σου. Καί νά θυμᾶσαι ὅτι στά δῶρα λές εὐχαριστῶ κι ἄς μήν τά ξετυλίξεις ποτέ. Ἄν βρεῖς μιά ἀνοιχτή ἀγκαλιά πέσε μέσα. Ἀφήσου, μήν ἀκοῦς αὐτούς πού βγάζουν τά κόμπλεξ τους μέ τήν ἀπαγόρευση στά δῆθεν πάθη. Ὁ Χριστός δέν ἀπαγορεύει. Ἐνισχύει τίς πληγωμένες ψυχές πού ψάχνουν τό ποτάμι τῆς ἀγάπης γιά νά πιοῦν καί νά γίνουν ἀθάνατοι...».

[5]               Αὐτά ἔλεγε ὁ ὅσιος σέ πνευματικό του παιδί λίγες ἡμέρες πρό τῆς μακαρίας τελευτῆς του.

[6]           Προσωπική μαρτυρία ἱερέως- Πνευματικοῦ.