Ἡ ἀντιμετώπιση τῶν σαρκικῶν παθῶν

Ἡ ἀντιμετώπιση τῶν σαρκικῶν παθῶν

Οἱ σαρκικές ἁμαρτίες καί διαστροφές ἀντιτίθενται στό ἔργο τοῦ Χριστοῦ, ἐμποδίζουν τήν θέωσή μας καί μάλιστα τήν θέωση τοῦ σώματός μας, ἀφοῦ τό καταμολύνουν μέ τά δαιμονικά «μικρόβια» τῶν παθῶν. Ὁδηγοῦν τόν ὅλο ἄνθρωπο στήν φθορά καί τόν αἰώνιο θάνατο. Ἡ σαρκική ἁμαρτία μᾶς μολύνει πάρα πολύ, διότι, στήν περίπτωση αὐτήν, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἔχουμε τήν κύρια εὐθύνη καί ὄχι ὁ πονηρός. Τό ἀντίθετο συμβαίνει στήν περίπτωση τῆς ἀθέλητης ὑπερηφάνειάς μας. Ἐκεῖ ἔχουμε κάποια ἐλαφρυντικά, διότι ἐπηρεαζόμαστε ἔντονα ἀπό τόν μεγάλαυχο[1] καί ἄκρως ὑπερήφανο διάβολο. «Ὁ Θεός εἶναι πιό σπλαχνικός στήν ἀθέλητη ὑπερηφάνειά μας», παρατηρεῖ ὁ θεολογῶν νομικός κ. Ἀνδρέας Χριστοφόρου, «διότι ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἡ ἀσθένεια τοῦ πονηροῦ καί μᾶς ἐπηρεάζει ἄμεσα. Εἶναι ἀνάμικτη ἡ ὑπερηφάνειά μας μέ τήν δαιμονική ἐνέργεια. Στήν σαρκική, ὅμως, ἁμαρτία ἔχουμε ἐμεῖς τήν πρώτη εὐθύνη, διότι ὁ πονηρός δέν ἔχει σάρκα καί ἡ πληροφορία τῆς συνειδήσεώς μας εἶναι πεντακάθαρη πρίν ἁμαρτήσουμε, διότι ἡ ἀνθρώπινη φύση εἶναι ἑνωμένη μέ τήν Θεότητα στήν ὑπόσταση τοῦ Χριστοῦ καί κάθεται ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός! Ἀπό ἐκεῖ, ὡς δορυφόρος, στέλνει καθαρό σῆμα γιά τήν σαρκική ἁμαρτία.. (κανείς δέν δικαιοῦται νά λέγει ὅτι δέν ἤξερε τί εἶναι ἐπιτρεπτό καί τί ἀνεπίτρεπτο, γιατί μᾶς πληροφορεῖ συνειδησιακά ἀπό τόν οὐρανό ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ. Ἀφοῦ δέν ἤξεραν, γιατί ντρέπονται νά τό συζητήσουν ἄνετα, ἀκόμη καί νά τό ἐξομολογηθοῦν; Ἡ ἐντροπή δείχνει βαθύτατη ἐνοχή...).

Μετά τήν ἁμαρτία, θολώνει ὁ νοῦς ἀπό τήν δαιμονική ἐνέργεια πού εἰσχωρεῖ μέσα του, λόγω τῆς ἁμαρτίας πού κάναμε. Ὅμως καί πάλιν, μετά τήν ἁμαρτία ὁ ἄνθρωπος νιώθει βάρος, ταραχή, νεῦρα. Ἄν θέλουμε νά ποιμάνουμε σωστά ἕναν ἄνθρωπο, πρέπει νά ἀρχίσουμε ἀπό τό νά τόν βοηθήσουμε νά συνειδητοποιήσει τήν σαρκική ἁμαρτία του, ὅπως ἔκανε ὁ Χριστός στήν Σαμαρείτιδα ἤ στήν Ἁγία Μαρία τήν Αἰγυπτία. Δέν εἶχαν ὑπερηφάνεια;
Ὅμως ὁ Κύριος ξεκίνησε ἀπό τἠν σαρκική τους ἁμαρτία, πού δείχνει τήν ποιμαντική τῆς μετάνοιας πού μᾶς διδάσκει ὁ Χριστός. Ὕστερα εἶδαν σίγουρα καί τήν ὑπερηφάνεια. Ἀλλά ἄρχισαν ἀπό τά σαρκικά. Ἄν ἡ σχέση πρίν ἀπό τόν γάμο δέν εἶναι ἁμαρτία, τότε γιατί ὁ Χριστός ἔλεγξε τήν Σαμαρείτιδα καί γιατί χρόνια πολλά μετανοοῦσε στήν ἔρημο ἡ Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία; Ἄν ζοῦσαν σήμερα, πολλοί μεταπατερικοί πνευματικοί θά τίς δικαίωναν καί δέν θά μετανοοῦσαν... Γι’ αὐτό ὁ Θεός κατέστρεψε τά Σόδομα καί τά Γόμορρα καί ἦταν ἕτοιμος καί γιά τήν Νινευί. Tά σαρκικά ὅλοι τά συνειδητοποιοῦν καί μποροῦν νά μετανοήσουν. Διότι ἐδόθη στόν Χριστό ἐξουσία ἐπί πάσης σαρκός, δηλαδή νά πληροφορεῖ κάθε ἄνθρωπο στόν κόσμο, καί εἶναι ἡ μόνη ἁμαρτία πού κανείς δέν ἐμπλέκεται, παρά μόνον ἡ ἀπόφασή μας. Ἄν, τώρα, οἱ προγαμιαῖες σχέσεις εἶναι φοβερές, διότι ἀποπροσανατολίζουν τήν διαχείριση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἀπό τήν προοπτική τῆς θεώσεως, ἀπείρως φοβερότερες εἶναι οἱ παρά φύσιν σχέσεις, διότι ἀκυρώνουν τό «κατ’ εἰκόνα» στόν ἄνθρωπο. Τόν κατεβάζουν κάτω τῶν ἀλόγων ζώων καί τόν παραδίδουν ὁλοσχερῶς στόν διάβολο, γιατί μέσα στόν ἄνθρωπο ἀκυρώνονται οἱονεί οἱ βασιλικοί χαρακτῆρες, πού μᾶς προικοδότησε ὁ Θεός! Εἰδικά ὁ σοδομισμός εἶναι ἡ ἀναίρεση τῆς ἀνθρωπίνης ἀξίας καί προοπτικῆς. Αὐτός πού βασιλεύει ἀντιπροσωπευτικά στά δεξιά τοῦ Πατρός μέ τήν φύση πού θέωσε ὁ Χριστός, ξεπέφτει στά πέταυρα[2] τοῦ Ἅδου καί ἐξομοιώνεται μέ τόν διάβολο! Στήν ὑπερηφάνεια, λοιπόν, μοιραζόμαστε κάτι πού τό ἐπινόησε ὁ διάβολος. Τό ἔχει καί μᾶς τό μεταδίδει. Στά σαρκικά, ὅμως, ὑπαίτιοι εἴμαστε μόνον ἐμεῖς. Ἐκεῖνος δέν ἔχει σῶμα καί δέν ἁμάρτησε σαρκικά. Ὁπότε, γαργαλίζει μέ ἐπιθυμίες καί λογισμούς, γιά νά μᾶς ρίξει στήν σαρκική ἀκολασία καί τότε νά ἀποκτήσει δικαιώματα πάνω μας. Δέν μπορεῖ νά μᾶς μεταδώσει ἄμεσα τήν ἁμαρτία, διότι τήν ἀγνοεῖ. Συνεπῶς, ὑπεύθυνη εἶναι μόνον ἡ θέλησή μας. Μποροῦμε νά ἀρνηθοῦμε, ξεκάθαρα. Μᾶς πληροφορεῖ καθαρά ὁ Χριστός καί ἡ θεοδύναμη συνείδησή μας».

Ἡ γαστριμαργία, ἡ σπατάλη καί ἐν γένει ἡ ἀπουσία ἐγκράτειας παίζουν κυρίαρχο ρόλο στήν δημιουργία καί καλλιέργεια τῶν παρά φύσιν παθῶν. Αὐτά ὅλα ἐπισύρουν τήν παιδαγωγική ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ. «Ἐξ αἰτίας τῆς ἐπαίσχυντης (κάκιστης) σπατάλης καί ἀκρασίας (ἀπουσίας ἐγκράτειας) πού ὑπῆρχε στά Σόδομα», παρατηρεῖ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, «κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό καί ἔπεσε σ’ αὐτούς φωτιά. Διότι αὐτό, λέγει ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ, ἦταν τό ἀνόμημα τῶν Σοδόμων, τό ὅτι ζοῦσαν σπάταλα μέσα σέ πλησμονή (ὑπερβολική κατανάλωση) ἄρτων. Ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς σπατάλης, ἀφοῦ ἀγνόησαν καί αὐτήν τήν φύση (τήν φυσική τάξη), ὀλίσθησαν στίς παρά φύσιν μίξεις (στήν ὁμοφυλοφιλία)»[3]. Ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος ἐκθέτει ἀναλυτικά τά ἁμαρτήματα τῶν Σοδομιτῶν, πού τούς ὁδήγησαν στόν ὄλεθρο. «Τά ἁμαρτήματα τῶν Πενταπόλεων μέ πρωτεύουσα τά Σόδομα», διδάσκει ὁ σοφός Γέροντας, «ἦταν: 1) ἡ εὐημερία ἡ ἀπεριόριστη, ἡ εὐθυμία, ὁ πλοῦτος, 2) ἡ ἀσπλαχνία πρός τούς ἔχοντας ἀνάγκη, δηλαδή ἡ ἀπουσία ἐλεημοσύνης, 3) ἡ ἔσχατη ἠθική ἐξαχρείωση, μέσα στήν ὁποία κορυφαία ἦταν ἡ ὁμοφυλοφιλία, ἀπό μικροῦ ἕως μεγάλου»[4].

Ἀπαιτεῖται ἐγκράτεια, προσοχή στίς αἰσθήσεις καί μάλιστα στούς ὀφθαλμούς, γιά νά μήν ὑποδουλωθεῖ ὁ πνευματικός ἀγωνιστής στά δυσθεράπευτα καί τόσο διαδεδομένα σαρκικά πάθη. «Θά μπορέσεις τελείως νά ἀπέχεις (ἀπομακρυνθεῖς) ἀπό αὐτά (τά σαρκικά ἁμαρτήματα)», παρατηρεῖ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, «ἐάν φυλαχθεῖς ἀπό τίς ἄκαιρες συναναστροφές μέ αὐτές (τίς γυναῖκες) καί δέν εὐχαριστεῖσαι μέ τά πορνικά λόγια καί ἀκούσματα· καί ἐάν ἀπομακρύνης τά μάτια τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός σου ἀπ’ αὐτές ὅσο εἶναι δυνατόν καί συνηθίσεις νά μήν βλέπεις μέ περιέργεια στό κάλλος τῶν προσώπων... Διότι ἀπό αὐτό ὁ δείλαιος καταντᾶ καί στήν αἰσχρουργία (αἰσχρή πράξη) διά τοῦ σώματος. Καί τί λέω γιά πορνεία καί μοιχεία καί γιά ὅλες τίς ἀκαθαρσίες πού συμπεριλαμβάνονται σ’ αὐτή; Διότι, ἀπό τό νά βλέπει μέ περιέργεια ἀκόλαστα στά κάλλη τῶν σωμάτων, σύρεται καί στίς παρά φύσιν ἀσέλγειες ὁ ἄνθρωπος»[5].

Στήν ἐποχή μας, ἐποχή νεονικολαϊτισμοῦ, ἔχει κυριαρχήσει ἡ φιληδονία καί ἔχουν ἐπικρατήσει τά σαρκικά ἁμαρτήματα καί μάλιστα ἡ μοιχεία-πορνεία. «Φαίνεται στήν ἐποχή μας», ἐπισημαίνει ὁ μακαριστός π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, «τό πνεῦμα τῆς μοιχείας πάρα πολύ διαδεδομένο... Ἔχει φρίξει τό πνεῦμα μου γιά τό θέμα τῆς μοιχείας!»[6].

Ἀπαιτεῖται συστηματική φυλακή τῶν αἰσθήσεων, νηστεία, γενικότερη ἐγκράτεια, ἄσκηση, συχνή ἐξομολόγηση, συχνή μετοχή στήν Θεία Κοινωνία κατόπιν εὐλογίας τοῦ Πνευματικοῦ, ἔτσι ὥστε, μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, νά μπορέσει ὁ ἄνθρωπος νά χαλιναγωγήσει, νά ὑπερβεῖ καί νά νεκρώσει τά σαρκικά πάθη. Ἐπίσης, θά πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά εἶναι ταπεινός καί νά μήν νομίζει, ὅτι πλέον ἔχει ὁριστικά νικήσει αὐτό τό πάθος, ἔστω καί ἄν κατάφερε κάτι ἐναντίον του ὥς τώρα ἤ εἶναι πλέον προχωρημένης ἡλικίας. «Ποτέ μου δέν θά ξεχάσω», διδάσκει ταπεινά ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος «καί ἔχω τήν ἐλπίδα στό Θεό, ἐπειδή ποτέ μου δέν θά ξεχάσω ἐκεῖνο τό ὁποῖο λέγει ὁ Ἅγιος Νεῖλος ὁ Σιναΐτης: «Μή θαρρήσῃς στό δαίμονα τῆς πορνείας, μέχρι θανάτου σου»! Εἶστε μάρτυρες πολλοί ἀπό σᾶς, πού τό λέγω κατ’ ἰδίαν αὐτό, ὅτι μπορεῖ κανείς στά γηρατειά του νά κάνει πράγματα πολύ βρώμικα καί ἁμαρτωλά, πάρα πολύ βρώμικα, γιατί πίστεψε ὅτι δέν μπορεῖ νά τά κάνει. Ἄν ὅμως πιστεύεις ὅτι μπορεῖς νά πέσεις πολύ χαμηλά, αὐτό θά σοῦ δημιουργεῖ μέσα σου τό φόβο τοῦ Κυρίου καί ἔχεις ὄχι τή βεβαιότητα, ἀλλά τήν ἐλπίδα ὅτι δέν θά σέ ἀφήσει ὁ Κύριος νά φθάσεις σέ κατάντημα»[7]. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπισημαίνει: «Αὐτός πού νομίζει ὅτι στέκεται ἄς προσέχει μήπως πέσει»[8].

Τά σαρκικά πάθη δέν προσβάλλουν μόνο τούς νέους ἀλλά κάθε ἡλικία. Βλέπουμε, γιά παράδειγμα, στήν Παλαιά Διαθήκη τήν ἱστορία τῆς πάναγνης καί σωφρονεστάτης Σωσάννας[9], τήν ὁποία ἐπιθύμησαν σαρκικά καί ἐπιβουλεύθηκαν δύο προχωρημένης ἡλικίας δικαστές[10]. Ὁ φρόνιμος νέος εἶναι προτιμότερος καί πλέον ἄξιος ἐμπιστοσύνης ἀπό ἕναν ἀπρόσεκτο ἡλικιωμένο. «Εἶναι μία κουβέντα», διηγεῖται ὁ σοφός π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, «πού τήν ἔκανα κάποτε μέ τήν ἀδελφή μου, πολύ, πολύ πρίν γίνω κληρικός, εἴκοσι χρόνων νά ἤμουνα; Κάπου ἐκεῖ. Τῆς λέω: «Ἄν ἔπρεπε νά σέ ἐμπιστευτῶ σέ κάποιον, σέ ποιόν μποροῦσα; Σέ ἕναν νέο φρόνιμο ἤ σέ ἕναν ἡλικιωμένο, γέρο ἄνθρωπο, πού δέν εἶχε ζήσει καλά στή ζωή του;». Καί τῆς εἶπα: «Στό φρόνιμο νέο, γιατί ὁ ἡλικιωμένος ἄνθρωπος πού ἔμαθε ἄσχημα, εἶναι μουρντάρης!». Καί πόσα τέτοια ἀκούω! Νά διδάσκουν παπποῦδες τά ἐγγονάκια τους ἄσχημα πράγματα. Τό θέμα τῆς ἠθικῆς, μέ τή στενή σημασία, δέν γνωρίζει ὅρια ἡλικίας»[11]. Δυστυχῶς, ὅσο προχωρεῖ ἡ ἡλικία, τά σαρκικά πάθη, ἄν δέν ἔχουν χαλιναγωγηθεῖ στήν νεότητα, ἐκδηλώνονται πλέον ἀδιάντροπα. «Νά προσπαθήσης νά ξερριζώσης τά πάθη σου», συμβούλευε ὁ Ὅσιος Παΐσιος, «ὅσο εἶσαι νέα, γιατί, ἄν τά ἀφήσης, θά αἰχμαλωτισθῇ ἡ ψυχή σου σέ διάφορες ἐπιθυμίες καί θά εἶναι δύσκολο νά ἐλευθερωθῇς ἀπό αὐτές. Ὅσοι ἀπό νέοι δέν ξερριζώνουν τά πάθη τους, ὑποφέρουν πολύ στά γεράματα, διότι γερνᾶνε μέ τά πάθη, τά ὁποῖα γίνονται «παλιά κακά» δυσκολοθεράπευτα. Ὅσο μεγαλώνει ὁ ἄνθρωπος, ἀρχίζει νά ἀγαπᾶ τά πάθη του. Ἔρχεται ἡ ἡλικία τῆς ἀγάπης, τῆς στοργῆς καί γίνεται πιό ἐπιεικής στόν ἑαυτό του. Ἐξασθενεῖ καί ἡ θέληση καί ὁ ἀγώνας κατά τῶν παθῶν γίνεται πιό δύσκολος. Ὁ νέος ἔχει ζωντάνια· ἐάν ἀξιοποιήση αὐτήν τήν ζωντάνια στό ξερρίζωμα τῶν παθῶν, προκόβει»[12]. Πάντοτε, βέβαια, χρειάζεται προσοχή, διότι τό σαρκικό φρόνημα μπορεῖ νά φαίνεται ὅτι ἔχει ἐξαλειφθεῖ ἀλλά στήν πραγματικότητα νά ζεῖ ἀκόμη στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἀνεξαρτήτως ἡλικίας.

«Ἕνας ἄνθρωπος ἑκατό χρόνων», ἐρωτᾶ ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, «θά πρέπει νά προσέχει στό δαίμονα τῆς πορνείας; Δέν εἶναι μία ὑπόθεση πού ἀφορᾶ στούς νέους; Ἀφορᾶ σέ ὅλους, σέ κάθε ἡλικία! Πρό πολλῶν ἐτῶν βρῆκα στό νοσοκομεῖο, στό δωμάτιο τῶν κρατουμένων -οἱ φυλακές εἶχαν ἐδῶ ἕνα δωμάτιο πού νοσηλεύονταν κρατούμενοι, καί τό παράθυρο εἶχε σίδερα καί ἀπ’ ἔξω ὑπῆρχε φρουρός φύλακας- βρῆκα ἕναν γέροντα ὀγδοντατεσσάρων ἐτῶν, ὁ ὁποῖος ἔκανε φόνο ἀπό μιά ὑπόθεση ἀντιζηλίας γιά μιά γυναῖκα. Ἀκοῦτε; Ὀγδοντατεσσάρων ἐτῶν! Καί βέβαια, ὄχι γιατί τό λέει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί οἱ Πατέρες μᾶς τό βεβαιώνουν, ἀλλά τό εἶδα καί ἐγώ! Τό εἶδα ἀπό μία ἐμπειρία. Ἄν ἔπρεπε νά σᾶς πῶ περισσότερα, θά σᾶς ἔλεγα καί ἄλλα περιστατικά. Σᾶς λέω μόνο αὐτό τό χτυπητό παράδειγμα. Γι’ αὐτό δέν πρέπει νά ἔχομε ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό μας, νά λέμε: «Ἐγώ μπορῶ νά ξεκινήσω κάτι, ἀλλά σέ κάποιο σημεῖο νά σταματήσω». Πρόκειται περί μιᾶς χιονοστιβάδας! Ξεκίνησε τήν πορεία της πρός τά κάτω ἡ χιονοστιβάδα; Εἶναι ἀδύνατο πλέον νά συγκρατηθεῖ! Γι’ αὐτό θέλει πάρα πολλή προσοχή, ἀπό τήν ἀρχή!»[13].

Σύγχρονος μέγας Γέρων παρατηρεῖ ὅτι θά πρέπει ἰδιαίτερα νά προσεχθοῦν τά σαρκικά πάθη. Αὐτά μεταδίδονται κατ’ ἐξοχήν στά μικρά παιδιά ἀπό τούς ἀνεξομολόγητους-ἀμετανόητους γονεῖς καί τούς μεγαλύτερους γενικότερα. «Nά συνιστᾶτε», διδάσκει ὁ Ὄσιος Γέροντας, «σέ ὅλους καθαρή ἐξομολόγηση[14]. Nά μήν ἀφήνουμε παλιές ἤ πρόσφατες σοβαρές ἁμαρτίες. Θά τίς βρίσκουμε πάντοτε μπροστά μας. Δύο σοβαρά ἐπίπεδα πτώσεων εἶναι:

- Οἱ σαρκικές ἁμαρτίες καί

- Οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις.

Ἰδιαίτερα ὅ,τι σχετίζεται μέ τά σαρκικά πάθη, μικρά, μεγάλα, σοβαρά ἤ κάποια πού δέν τούς δίνουμε καί πολλή σημασία, λόγω πλύσης ἐγκεφάλου καί συνειδήσεως ἀπό τήν τηλεόραση καί ἀπό τό διαδίκτυο· πρέπει (ὅλα αὐτά) νά καθαρίζονται ἀπό τήν ψυχή. Διαφορετικά λιμνάζει τό κακό καί μάλιστα πολλαπλασιάζεται ἐντός τῆς ψυχῆς, ὅπως ἐπικίνδυνα πολλαπλασιάζονται τά μικρόβια στίς ἑστίες μολύνσεως. Ὑποφέρει καί ἀρρωσταίνει (ψυχικά) καί σωματικά ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά μεταφέρει κατά ἕναν μυστικό, ἀθέατο τρόπο τήν πνευματική του νόσο καί στό περιβάλλον του καί δή στά καθαρά μικρά παιδάκια. Τά μικρά ἀπορροφοῦν ἀμέσως τό καλό καί εὔκρατο κλίμα ἤ τό κακό πού κρύβεται μέσα στίς ψυχές τῶν μεγαλυτέρων. Τά μικρόβια κυκλοφοροῦν χωρίς νά τά βλέπουμε. Σχεδόν ὅλες οἱ ψυχολογικές καί πολλές σωματικές ἀρρώστιες τῶν παιδιῶν ὀφείλονται στίς κρυφές ἁμαρτίες, τίς ἀνεξομολόγητες τῶν γονέων. Ἡ καθαρή ἐξομολόγηση φέρνει τήν ἴαση καί στούς γονεῖς καί στά τέκνα τους, σωματική καί ψυχική ὑγεία.

Στίς ἀνθρώπινες σχέσεις ὁ ἀτομισμός καί ἡ φιλαυτία μολύνουν τόν νοῦν τῶν ἀνθρώπων, δέν θέλουν νά ὑπομένουν, τσακίζουν τούς γάμους, τίς συγγένειες, τίς συνεργασίες καί ἀκυρώνουν τήν συνεργασία μέ τόν Θεό. Ἀποτέλεσμα: τό κατρακύλισμα τῶν ἡμερῶν μας, ἡ κρίση, οἱ αὐτοκτονίες, ὁ πολύς χῶρος πού οἰκειοθελῶς δώσαμε καί δίνουμε στόν πονηρό, νά μᾶς ἀνακατεύει καί νά ἐφευρίσκει μηχανές μόνιμης ἐγκατάστασης στίς ψυχές μας, στίς οἰκογένειές μας, στά σχολεῖα μας, στούς χώρους ψυχαγωγίας-ψυχοκτονίας, στίς συνεργασίες μας, στούς κυβερνητικούς χώρους. Ἡ καθαρή ἐξομολόγηση θά φέρει εἰρήνη καί χαρά μέσα μας καί γύρω μας...»[15].

Ἡ σύγχρονη ἐποχή μας ἔχει πολλούς ἀνθρώπους, μεταξύ τῶν ὁποίων καί γονεῖς, πού ὄχι μόνο δέν μετανοοῦν-ἐξομολογοῦνται ἀλλά κατ’ ἐξοχήν χλευάζουν τήν ἁγνότητα καί τήν ἠθική. «Ἄν πεῖτε», παρατηρεῖ ὁ διακριτικός π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, «νά ζήσουν ζωή ἐγκρατείας, βίο σώφρονα καί καθαρό, θά σᾶς κοιτάξουν μέ οἶκτο καί θά ποῦν ὅτι εἶστε διεστραμμένοι. Εἶπαν οἱ βρώμικοι τούς καθαρούς ἀκάθαρτους! Ὅταν... ἡ ἀκαθαρσία γίνεται νόμος, γίνεται ἔθος, γίνεται πράξη, οἱ ἄνθρωποι μεταξύ των δέν ντρέπονται καί θά ποῦν ἀνώμαλο τόν σώφρονα καί τόν ἠθικό καί τόν ἁγνό ἄνθρωπο! Ἐκεῖ ἔφτασε ἡ ἐποχή μας, στό νά ἔχει, ὄχι πιά διαστροφή πράξεων, ἀλλά νά ἔχει καί διαστροφή ἀντιλήψεων, δηλαδή πλέον ὁ ἄνθρωπος ἀληθινά ἔχει διαστραφεῖ!»[16].

Δυστυχῶς, εἶναι τέτοια ἡ σύγχρονη διαστροφή πού οἱ γονεῖς, ὄχι μόνο μυστικά, ἀλλά καί φανερά σπρώχνουν τά τέκνα τους στίς σαρκικές ἁμαρτίες. «Ξέρετε πόσοι γονεῖς», ἐπισημαίνει θρηνητικά ὁ σεβαστός π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, «...γονεῖς, πατέρες ἤ μητέρες, στέλνουν τό παιδί τους νά ξεπορτίσει, δηλαδή νά πέσει στήν πορνεία, γιά νά μή γίνει τάχα, δῆθεν, ἀνώμαλο, νά μήν ἀποκτήσει κόμπλεξ! Καί ἐπιθυμοῦν, τά ἀγόρια τους τουλάχιστον, νά ἔχουν φιλενάδα; Ὦ, ταλαίπωρε πατέρα! Ὦ, ταλαίπωρη μητέρα, ἄν ἤξερες τί κάνεις τώρα! Ρίχνεις ἐσύ μέ τά χέρια σου τό παιδί σου στήν πορνεία, δηλαδή στήν κόλαση! Δέν τό ἀντιλαμβάνεσαι αὐτό; Τί λόγο θά δώσεις στό Θεό;»[17].

Ἡ μόνη σωτηρία ἀπό τίς σαρκικές ἁμαρτίες καί τά ἀντίστοιχα πάθη δέν εἶναι ὁ νεονικολαϊτικός-νεοορθόδοξος-μεταπατερικός «συμβιβασμός» μέ αὐτά ἤ ἡ ἀμνήστευσή τους, ἀλλά ἡ πνευματική ζωή (ἐγκράτεια, φυλακή τῶν αἰσθήσεων καί τῆς φαντασίας, ἀδιάλειπτη προσευχή, γνήσια ταπεινοφροσύνη, μετοχή στά ἅγια Μυστήρια), ἡ εἰλικρινής ἐξομολόγηση καί ἡ ἀληθινή μετάνοια τόσο τῶν γονέων ὅσο καί τῶν τέκνων τους.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό Βιβλίο:Ἐν Χριστῷ ἀγάπη ἤ Μεταπατερική θεολογία (Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου) – Νέο βιβλίο

[1]               Μεγάλαυχος = καυχησιάρης (Δ. Δημητράκου, Νέον Ὀρθογραφικόν Ἑρμηνευτικόν Λεξικόν, Ἐκδόσεις Δέλτα 1964).

[2]               Πέταυρον = σανίδα, παράγκα ἀπό σανίδες, ἰκρίωμα (σκαλωσιά), παγίδα, καταπακτή. Ἐδῶ μεταφορικά εἶναι τά ἀπαίσια βάθη, οἱ χῶροι, τά ἐρειπιώδη καταγώγια τοῦ Ἅδη.

[3]               Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ὁμιλία στ' Περί νηστείας, EΠE 9,186-188. PG 151,85 AB: «...Διά τήν ἐν Σοδόμοις  ἐξάγιστον σπατάλην καί ἀκρασίαν οὐρανόθεν αὐτοῖς ὁ ἐμπρησμός κατηνέχθη. Tοῦτο γάρ φησίν Ἰεζεκιήλ ὁ Προφήτης τό ἀνόμημα Σοδόμων, ὅτι ἐν πλησμονή ἄρτων ἐσπατάλων. Ἀπό γάρ τῆς σπατάλης ταύτης καί τήν φύσιν ἀγνοήσαντες εἰς τάς παρά φύσιν ἐξωλίσθησαν μίξεις..».

[4]               Ἠσαΐας, ὁμιλία 4η.

[5]               Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ, Δεκάλογος τῆς κατά Χριστόν νομοθεσίας, EΠE 8,498-500.E.X. 5,258. PG 150,1097,C-D : «..Δυνήση τούτων τελείως ἀποσχέσθαι, ἐάν φυλάξη τάς πρός αὐτάς καιρούς συντυχίας καί τοῖς πορνικοῖς λόγοις καί ἀκούσμασι μή ἐπιτρέπη· καί αὐτήν τήν ὄψιν τοῦ τε σώματος καί ψυχῆς ἀποστρέψης ἀπ’ αὐτῶν, ἐφ’ ὅσον δυνατόν, καί συνεθίσης μή περιέργως ὀρᾶν τῷ κάλει τῶν προσώπων ἐνορᾶν... ἀπό τούτου δέ καί ἐπί τήν διά σώματος αἰσχρουργίαν καταντᾶ ὁ δείλαιος. Kαί τί λέγω πορνείας καί μοιχείας καί πάντα τά ἐν αὐτή τῇ φύσει μύση; Καί γάρ καί εἰς τάς παρά πάσαν φύσιν ἀσελγείας ἀπό τοῦ περιέργως ἐνορᾶν τοῖς τῶν σωμάτων κάλεσιν ἀκολάστως κατασύρεται ὁ ἄνθρωπος…».

[6]               Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, Δευτερονόμιο, ὁμιλία 16η, Παντελῆ Γκίνη, Συλλογή ἀναφορῶν γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου (1927-2006) γιά τά σαρκικά ἁμαρτήματα, http://iskiriaki.com/wordpress/archives/7068.

[7]               Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, Σειράχ, ὁμιλία 253η, Παντελῆ Γκίνη, Συλλογή ἀναφορῶν γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου (1927-2006) γιά τά σαρκικά ἁμαρτήματα, http://iskiriaki.com/wordpress/archives/7068..

[8]               Α΄Κορ. 10, 12: «Ὁ δοκῶν ἑστᾶναι βλεπέτω μή πέσῃ».

[9]               Δαν. 1, 1-64.

[10]             Δαν. 1, 8.

[11]             Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, Σειράχ, ὁμιλία 154η, Παντελῆ Γκίνη, Συλλογή ἀναφορῶν γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου (1927-2006) γιά τά σαρκικά ἁμαρτήματα, http://iskiriaki.com/wordpress/archives/7068..

[12]             Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου, Τά πάθη ξερριζώνονται εὔκολα ὅσο εἶναι τρυφερά, Λόγοι Ε΄, Πάθη καί ἀρετές,σελ. 30-31, ἔκδ. Ἱ.Ἡσ. Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 2006, http://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr/2009/10/blog-post.html.

[13]             Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, Πνευματική Διαθήκη Τωβίτ, ὁμιλία 11η, Παντελῆ Γκίνη, Συλλογή ἀναφορῶν γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου (1927-2006) γιά τά σαρκικά ἁμαρτήματα, http://iskiriaki.com/wordpress/archives/7068.

[14]                    Διότι, ὅπως δίδασκε ὁ Ὅσιος Παΐσιος, ἡ καθαρή Ἐξομολόγηση κόβει, ἀφαιρεῖ τά δικαιώματα τοῦ διαβόλου.

                Βλ. Ἁγίου Παϊσίου, Λόγοι Α΄, Μέ πόνο καί ἀγάπη γιά τόν σύγχρονο ἄνθρωπο, σελ. 53-54. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος ἐλευθερώνεται ἀπό τήν δαιμονική κυριαρχία καί μπορεῖ πιό ἄνετα νά τηρήσει τίς θεῖες ἐντολές καί νά ἐργαστεῖ τίς ἀρετές. Ἡ κάθε ἁμαρτία, ὅταν παραμένει ἀνεξομολόγητη-ἀμετανόητη, καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο δέσμιο τοῦ πονηροῦ καί ὑποχείριό του, ὑποκείμενο στίς δαιμονικές ἐνέργειες, μαγεῖες κ.λ.π.

[15]             Ἀπό φυλλάδιο ἱερέως-Πνευματικοῦ πού κατέγραψε τήν συνομιλία μέ τόν Γέροντα.

[16]             Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, Δευτερονόμιο, ὁμιλία 17η, Παντελῆ Γκίνη, Συλλογή ἀναφορῶν γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου (1927-2006) γιά τά σαρκικά ἁμαρτήματα,

 http://iskiriaki.com/wordpress/archives/7068.

[17]             Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, Ἰεζεκιήλ, ὁμιλία 4η, Παντελῆ Γκίνη, Συλλογή ἀναφορῶν γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου (1927-2006) γιά τά σαρκικά ἁμαρτήματα,

                 http://iskiriaki.com/wordpress/archives/7068.