1. Να σεβαστούμε την Έρημο
(Πηγή: Γέροντος Παϊσίου «Επιστολές», εκδόσεις «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», σελ. 44-46).
Θα πρέπει λοιπόν όλοι οι Μοναχοί να αποφεύγουμε, όσο μπορούμε, τα σύγχρονα μέσα για την λειτουργία της Μονής και να σεβαστούμε την έρημο με το να προσαρμόζουμε τον εαυτό μας με αυτή, για να μας χαρίσει τότε και η έρημος την αγία της ηρεμία, και να βοηθηθούμε στην ερήμωση της ψυχής μας από τα πάθη μας. Δεν είναι, σωστό να θέλουμε να προσαρμόσουμε την έρημο με τον κοσμικό μας εαυτό, διότι είναι αμαρτία να ατιμάζουμε την έρημο.
Οποίος θέλει από τους μοντέρνους Μοναχούς, μπορεί να κτίση μια Μονή πάνω σε μια πολυκατοικία, για να έχει όλες τις ευκολίες του κόσμου που θέλει, και να απολαμβάνει τα φώτα ή να ανεβαίνει στον τρίτο ουρανό με το ασανσέρ, και ας αφήσει την έρημο ήσυχη.
Δυστυχώς, μερικοί τέτοιοι Μοναχοί με όλο αυτό το κοσμικό τους φρόνημα μεταφέρουν και όλο το κοσμικό τους πνεύμα στην έρημο, με όλα τα κοσμικά μέσα, και συνέχεια ασχολούνται με αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, με εξωραϊσμούς εξωτερικούς, με τούβλα και γλάστρες ένα σωρό, και κομποσκοίνι τι θα πει δεν ξέρουν, παρά μέριμνα, φαΐ καλό και τούβλα. Όλο αυτό φανερώνει τους ανθρώπους: τους σαρκικούς, που είναι τούβλα-πηλός και όχι πνεύμα Θεού. (Δεν εννοώ τα νεόκτιστα Μοναστήρια που αγωνίζονται για να στεγασθούν).
Όταν λοιπόν ο Μοναχός δεν βρει την πνευματική εργασία, δεν βοηθηθεί και από τον Γέροντα και ασχολήται όλο με εξωτερικά, ασφαλώς αγριεύει πνευματικά και στο κελί του ούτε δεμένος δεν μπορεί να καθίσει. Πάντοτε θα του αρέσουν οι επαφές με τους ανθρώπους, να κάνη ξεναγήσεις, να λέει για τους θόλους και τις αρχαιολογίες, να τους δείχνει τις γλάστρες με τα διάφορα λουλούδια, να τους κάνη ένα πλούσιο κοσμικό γεύμα και να αναπαύει εξωτερικούς μόνον ανθρώπους. Εάν εξετάσει κανείς και τι είδους ανάπαυση είναι, θα ιδεί ότι δεν είναι αυτό ανάπαυση, αλλά απλώς με την απασχόληση αυτή ξεχνούν τις στενοχώριες τους λίγο οι άνθρωποι και πάλι επανέρχονται στο άγχος, διότι το κοσμικό φρόνημα είναι σαν το σαράκι που δουλεύει.
Ο σκοπός επομένως των Μονών είναι πνευματικός, και δεν θα πρέπει να υπάρχει το κοσμικό στοιχείο αλλά το ουράνιο, για να πλημμυρίζουν στις ψυχές οι παραδεισένιες γλυκύτητες. Στα κοσμικά δεν μπορούμε να συναγωνιστούμε τους κοσμικούς, διότι, όσο να ’ναι, οι κοσμικοί έχουν περισσότερα μέσα. Επομένως; Οι καημένοι οι κοσμικοί θέλουν από εμάς τους Μοναχούς κάτι το ανώτερο, και, για να πετύχουμε το ανώτερο, θα πρέπει να αποφύγουμε κάθε ανθρώπινη παρηγοριά.
Διότι αδύνατο είναι, να νιώσουμε την θεία παρηγοριά (την παραδεισένια γλυκύτητα), εάν δεν αποφύγουμε την κοσμική και εάν δεν πεθάνει τελείως το κοσμικό μας φρόνημα. Θα πρέπει το κοσμικό φρόνημα, αφού πεθάνει, να γίνει φυτόχωμα, για να αναπτυχθεί μέσα μας το θείο φρόνημα, διότι οι θείες ηδονές δεν γεννιούνται από τις σωματικές ηδονές αλλά από τις σωματικές ωδίνες, που γίνονται στους αγώνες με επίγνωση και διάκριση για την αγάπη του Χριστού από τα φιλότιμα παιδιά Του, για να απεκδυθούν τον παλαιό τους άνθρωπο (τον κοσμικό). Ο Καλός Πατέρας τρέφει μετά τα παιδιά Του, από την γη ακόμη που βρίσκονται, με παραδεισένιες τροφές, και σκιρτάνε αγαλλόμενα -αναστάσεως ημέρα…, αφού φυσικά περάσανε την Μεγάλη Τεσσαρακοστή με αγώνες, την Μεγάλη Παρασκευή στον Σταυρό και, αναστηθήκανε Πνευματικά και ζουν πια την Διακαινήσιμο συνέχεια. Δηλαδή δεν εορτάζουν μια φορά τον χρόνο Ανάσταση, αλλά συνέχεια Πάσχα, Κυρίου Πάσχα.
Ο Καλός μας ο Θεός την ζωή του ανθρώπου την έκανε πολύ γλυκιά, με την καλή της έννοια, την πνευματική, αλλά μερικοί από μας την κάνουμε κόλαση με τις κακομοιριές μας, που δεν πετάμε από πάνω μας το κοσμικό φρόνημα, για να τα αντιμετωπίσουμε τα πράγματα πνευματικά. Και τότε την κάνουμε την ζωή μας γλυκιά, με την κακή της έννοια, και δεν θέλουμε να πεθάνουμε ποτέ και όσο περνάνε τα χρόνια μας αυξάνει και το «αχ» της αγωνίας, και γεμίζει η ψυχή μας από άγχος.
Φθάνουμε δηλαδή πολλές φορές, μερικοί ταλαίπωροι άνθρωποι, σε τέτοιο σημείο που θέλουμε να κρατήσουμε την ψυχή μας μέσα στην εκατόχρονη εξαντλημένη μας σάρκα με ορό και να λέμε «είναι γλυκιά η ζωή» και να τρέμουμε μην πεθάνουμε ενώ για έναν πεθαμένο κοσμικά και αναστημένο πνευματικά δεν υπάρχει, καθόλου αγωνία, φόβος και άγχος ποτέ, διότι και τον θάνατο τον περιμένει με χαρά, επειδή θα πάει κοντά στον Χριστό και θα αγάλλεται, και για το ότι ζει πάλι χαίρεται, διότι ζη πάλι κοντά στον Χριστό και νιώθει ένα μέρος της χαράς του Παραδείσου επί της γης και διερωτάται εάν υπάρχει ανώτερη στον Παράδεισο από αυτήν που νιώθει στην γη.
Αυτή λοιπόν είναι η γλυκιά ζωή, με την πραγματική της και καλή της έννοια. Παρόλο που καταλαβαίνουν οι αληθινοί Μοναχοί ότι αυτό που απολαμβάνουν σ’ αυτήν την ζωή είναι μέρος της χαράς του Παραδείσου και ότι στον Παράδεισο θα είναι περισσότερη, εν τούτοις από πολλή αγάπη προς τον πλησίον τους θέλουν να ζήσουν επί της γης, για να βοηθούν τους ανθρώπους με την προσευχή, να επεμβαίνει ο Θεός, και να βοηθιέται ο κόσμος. Μακάριοι αυτοί οι Μοναχοί, και δι’ ευχών τους ας ελεήσει κι έμενα ο Θεός, τον ταλαίπωρο δυστυχώς ακόμη. Πολύ ήθελα να αξίωνε ο Καλός Θεός όλους τους Μοναχούς που ακολουθήσαμε την Αγγελική ζωή, να φθάσουμε στα μέτρα αυτών των Μοναχών και να λέμε συνέχεια μέρα-νύχτα: «Δόξα τω Θεώ, γιατί ζω, δόξα τω Θεώ, γιατί θα πεθάνω!».
Αυτή είναι η Αγγελική ζωή, την οποία αρχίζουν από την γη ακόμη να την ζουν οι Μοναχοί, ενδυόμενοι το ένα Αγγελικό Σχήμα (είτε νέος είναι είτε νέα), το οποίο Αγγελικό Σχήμα μετατρέπει τα δύο φύλα σε δύο Αγγελικά φτερά και ανεβάζει τις ψυχές πολύ ψηλά με την αγνή αγάπη, και δεν υπάρχει πια σαρκική διάκριση, ουκ ένι άρσεν ή θήλυ (Γαλ. 3, 28).
Αυτή λοιπόν την ζωή που ζούνε από εδώ οι Μοναχοί, θα ζήσουν και όλοι όσοι θα αξιωθούν τον Παράδεισο, διότι στον Παράδεισο δεν θα παντρεύωνται, αλλά θα είναι όπως οι άγγελοι· έτσι είπε ο Χριστός μας στους Σαδουκαίους (Βλέπε Ματθαίος 22, 30). Γι’ αυτό εμείς οι Μοναχοί θα πρέπει μέρα-νύχτα να ευχαριστούμε και να δοξολογούμε τον Θεό για την μεγάλη αυτή τιμή που μας έκανε, να μας καλέση στο Αγγελικό Του Τάγμα, και μας δίδονται όλες οι πνευματικές δυνατότητες, για να αγγελοποιηθούμε από την γη.
Έχε τα όλα αυτά υπόψη σου, αδελφέ μου αρχάριε, και προσπάθησε να πετύχης το ποθούμενο· μια που ξεκίνησες καλά, πρόσεξέ τα όλα όσα ανέφερα, για να καταλήξης και καλά.
http://www.oodegr.com/oode/pateres1/paisios/ekkosmik_monaxismou_1.htm
2,3)Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου. Λόγοι Β΄ Κεφάλαιο 3ον. 2)«Ή αδελφοσύνη» 3)«Ή πνευματική συγγένεια »
Λόγοι Β΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ή ωφέλεια από την καλή συναναστροφή
«Ή αδελφοσύνη»
- Γέροντα, ανησυχώ, όταν λέτε ότι θα περάσουμε δύσκολα χρόνια.
-Να είστε αγαπημένες, μονοιασμένες, καταρτισμένες πνευματικά, να έχετε παλληκαριά, να είστε ένα σώμα, καί μη φοβάσθε τίποτε. Βοηθάει μετά ό Θεός.
Νά καλλιεργήσετε την αγάπη τήν πνευματική. Νά έχετε τέτοια αγάπη πού έχει ή μάνα για το παιδί.
Νά ύπάρχη ή αδελφοσύνη, ή θυσία. Θά περάσουμε σιγά-σιγά δύσκολες μέρες.
Φυσικά εμείς οι μοναχοί φεύγουμε από τον κόσμο καί αφήνουμε γνωστούς καί συγγενείς, για νά μπούμε στην μεγάλη οικογένεια τοϋ Άδάμ-τοϋ Θεού.
Οί λαϊκοί όμως επιβάλλεται νά έχουν σχέσεις μέ γνωστούς καί συγγενείς πού ζουν πνευματικά, γιά νά βοηθιούνται.
Ό Χριστιανός πού αγωνίζεται μέσα στον κόσμο βοηθιέται, όταν εχη σχέσεις μέ πνευματικούς ανθρώπους. Όσο πνευματικά καί νά ζή κανείς, έχει ανάγκη - ιδίως στην εποχή πού ζούμε - άπό τήν καλή συντροφιά.
Ή επαφή μέ πνευματικούς ανθρώπους πολύ τον βοηθάει - περισσότερο καί άπό τήν πνευματική μελέτη -, διότι αυτή ή χαρά τοϋ πνευματικού συνδέσμου τοϋ δίνει όρεξη μεγάλη, γιά να αγωνίζεται
πνευματικά.
Ακόμη και στην εργασία, σε μιά δημόσια υπηρεσία κ.λπ., καλά είναι νά γνωρίζωνται μεταξύ τους οι πνευματικοί άνθρωποι, γιά νά άλληλοβοηθιοϋνται.
Μπορεί, ας υποθέσουμε, νά παρουσιασθή ένα πρόβλημα μεταξύ συναδέλφων, νά χρειάζωνται
-Οταν, Γέροντα, ένας άρνηθη νά μάς εξυπηρέτηση σε κάποια ανάγκη μας, είναι σωστό νά δυσκολευώμαστε νά τοϋ ξαναζητήσουμε κάτι πού θά χρειασθούμε;
- Οχι, δέν πρέπει. Ισως τότε νά μην είχε την δυνατότητα νά εξυπηρέτηση. Είναι σάν νά μοϋ ζητάς ενα σταυρουδάκι, καί σού το δίνω.
Αλλη φορά μού ζητάς, άλλα δέν εχω νά σού δώσω, καί δέν σού δίνω. Έγώ ύστερα αγοράζω σταυρουδάκια, γιά νά έχω νά δίνω, καί έρχεσαι εσύ καί δέν μού ζητάς, ενώ έγώ περιμένω μιά ευκαιρία γιά νά τά μοιράσω.
Σήμερα οί άνθρωποι ζουν στην ϊδια πολυκατοικία καί δέν γνωρίζονται μεταξύ τους.
Παλιά υπήρχε ή γειτονιά, πού βοηθούσε τους ανθρώπους νά γνωρισθούν, καί σέ μιά ανάγκη στήριζε ό ένας τον άλλον.
Πήγαινε, ας υποθέσουμε, ένας κάπου μέ το κάρο καί συναντούσε στον δρόμο έναν γνωστό του. «Άπό πού έρχεσαι; πού πάς; τόν ρωτούσε. Προς τά έκεϊ πάω καί έγώ. Ανέβα πάνω νά πάμε μαζί».
Ή άλλος, αν είχε πρόγραμμα νά πάη κάπου μέ το άλογο, το έλεγε καί στον γείτονα καί τόν ρωτούσε: «Έσύ πού θέλεις νά πάς; Αν μπορής νά περιμένης, σέ τρεις ώρες φεύγω μέ το άλογο καί μπορώ νά σέ πάρω μαζί μου» ή «αύριο θά φύγω γιά 'κει έλα άπό το σπίτι νά κοιμηθής σ' εμάς, γιά νά φύγουμε συντροφιά νωρίς το πρωί».
Σκέφτονταν οί άνθρωποι τόν άλλον καί, όταν μπορούσαν νά κάνουν μιά εξυπηρέτηση, δέν την απέφευγαν. Είχαν την καλή περιέργεια καί ρωτούσαν, γιά νά εξυπηρετήσουν σέ όλες τις περιπτώσεις. Ακόμη και άπό χωριό σε χωριό είχαν γνωστούς.
- Γέροντα, τί βοηθάει να δεθούν πνευματικά οί άνθρωποι;
- Στις μέρες μας και νά μή θέλουν νά δεθούν οί πνευματικοί άνθρωποι, θά τους άναγκάση ό διάβολος νά δεθούν.
Ό διάβολος με τήν πολλή του κακία κάνει το μεγαλύτερο καλό σήμερα στον κόσμο. Γιατί, ας πούμε, ένας πατέρας πού είναι πιστός και θέλει λ.χ. νά κάνη φροντιστήριο στά παιδιά του, θά είναι αναγκασμένος νά βρή έναν καλό και πιστό δάσκαλο, γιά νά βάλη στο σπίτι του.
Ένας δάσκαλος πάλι πού είναι πιστός και θέλει νά κάνη φροντιστήριο σε παιδιά, γιατί δεν διορίσθηκε ακόμη, θά ζήτα νά βρή μιά οικογένεια καλή, γιά νά νιώθη ασφάλεια.
Ή ένας τεχνίτης πού ζή πνευματικά, εϊτε ελαιοχρωματιστής είναι εϊτε ηλεκτρολόγος κ.λπ., θά ψάχνη νά βρή νά δούλεψη σέ μιά καλή οικογένεια, ώστε νά νιώθη άνετα, γιατί σ' ενα κοσμικό σπίτι θά βρίσκη τον μπελά του.
Ένας χριστιανός νοικοκύρης πάλι θά ψάχνη νά βάλη στο σπίτι του έναν καλό τεχνίτη, πού νά είναι και πιστός άνθρωπος. Έτσι θά ψάχνη και ό ένας και ό άλλος νά βρή έναν πνευματικό άνθρωπο, γιά νά μπορή νά συνεργασθή. Σιγά-σιγά λοιπόν θά γνωρισθούν μεταξύ τους οί πνευματικοί άνθρωποι άπό όλα τά επαγγέλματα και άπό όλες τις επιστήμες.
Τελικά ό διάβολος με τήν κακία του, χωρίς νά το θέλη, κάνει καλό: χωρίζει τά πρόβατα άπό τά γίδια. Θά χωρίσουν λοιπόν τά πρόβατα άπό τά γίδια και θά ζουν ως «μία ποίμνη, εις ποιμήν»[1]
Και βλέπεις, άλλοτε στά χωριά είχαν τσομπάνο και ό κάθε χωρικός έδινε τά πρόβατα ή τά γίδια πού είχε, άλλος πέντε, άλλος δέκα, και βοσκούσαν πρόβατα και γίδια μαζί, γιατί τά γίδια τότε ήταν φρόνιμα και δεν χτυπούσαν με τά κέρατα τά πρόβατα.
Τώρα τα γίδια αγρίεψαν και χτυπούν άσχημα τά πρόβατα του Χρίστου. Τά πρόβατα πάλι ψάχνουν καλό βοσκό και κοπάδι μόνον άπό πρόβατα. Γιατί έτσι πού έγινε ό κόσμος, είναι μόνο γιά όσους ζουν στην αμαρτία. Γι' αυτό θά χωρίζωνται οι άνθρωποι και θά ξεχωρίσουν τά πρόβατα άπό τά ερίφια.
Όσοι θά θέλουν νά ζήσουν πνευματική ζωή, σιγά-σιγά δέν θά μπορούν νά ζήσουν μέσα σ' αυτόν τον κόσμο· θά ψάχνουν νά βρουν τους ομοίους τους, ανθρώπους του Θεοϋ, νά βρουν Πνευματικό, καί θά απομακρυνθούν ακόμη περισσότερο άπό τήν αμαρτία.
Καί αυτό τό καλό τό κάνει τώρα ό διάβολος με τήν κακία του, χωρίς νά τό θέλη. Έτσι βλέπουμε, όχι μόνο στις πόλεις άλλα καί στά χωριά, άλλους νά τρέχουν στά νταούλια, στά μπουζούκια κ.λπ., νά ζουν αδιάφορα, καί άλλους νά τρέχουν στις αγρυπνίες, στις παρακλήσεις, στις πνευματικές συγκεντρώσεις, καί οί άνθρωποι αυτοί νά είναι δεμένοι μεταξύ τους.
Στά δύσκολα χρόνια δημιουργείται μιά αδελφοσύνη πολύ δυνατή. Στον πόλεμο δυο χρόνια ζήσαμε μαζί οί στρατιώτες στην διλοχία καί ήμασταν περισσότερο δεμένοι καί άπό αδέλφια, επειδή ζήσαμε όλοι μαζί τις δυσκολίες, τους κινδύνους.
Ήμασταν τόσο συνδεδεμένοι, πού έλεγε ό ένας τον άλλον «αδελφό». Ήταν κοσμικοί άνθρωποι, με κοσμικά φρονήματα, καί όμως δέν ήθελε νά χωρισθή ό ένας άπό τον άλλον.
Ούτε Ευαγγέλιο είχαν διαβάσει ούτε πνευματικά βιβλία. Είχαν τήν απλή κοσμική μόρφωση, με τήν καλή έννοια, άλλα είχαν τό μεγαλύτερο άπό όλα, τήν αγάπη, τήν αδελφοσύνη.
Τώρα τελευταία πέθανε ένας συστρατιώτης μας καί μαζεύτηκαν στην κηδεία του οί άλλοι άπό όλα τά μέρη. Ήρθε καί εδώ προ ήμερων ένας συστρατιώτης μου νά με δή. Πώς μέ αγκάλιασε! Δέν μπορούσα νά βγώ άπό τά χέρια του. Τώρα πολεμάμε μέ τον διάβολο.
Γι' αυτό κοιτάξτε α άδελφωθήτε πιο πολύ. Έτσι θα συμβαδίσουμε όλοι μαζί στον δρόμο πού χαράξαμε, στο απότομο μονοπάτι της ανηφόρας για τον γλυκύ Γολγοθά.
«Ή πνευματική συγγένεια »
- Γέροντα, χθες μας είπατε οτι ολους τους ανθρώπους πού είδατε αυτές τις μέρες τους νιώσατε αδέλφια· πώς είναι ή πνευματική συγγένεια;
- Με ολους τους ανθρώπους είμαστε κατά σάρκα αδέλφια. Ολοι είμαστε αδέλφια και όλοι δούλοι τού Θεού και οι πιστοί είμαστε επιπλέον κατά Χάριν παιδιά τού Θεού, εξαγορασμένοι με το θεϊκό Αίμα τού Χριστού μας.
Στην πνευματική ζωή κατά σάρκα συγγενεύουμε άπό τον Αδάμ και κατά πνεύμα άπό τον Χριστό. Όσοι ζουν πνευματικά νιώθουν μεταξύ τους αυτήν τήν πνευματική συγγένεια. Σκέφτονται τό ϊδιο, επιδιώκουν το ϊδιο, έχουν τον ϊδιο σκοπό.
Αν εΐχες λ.χ. μιά κατά σάρκα αδελφή πού είχε τό πρόγραμμα της, ζούσε κοσμικά κ.λπ., δεν θά ένιωθες καμμιά πνευματική συγγένεια με αυτήν.
- Διαλύεται ποτέ ή πνευματική συγγένεια;
- Όταν πάψη ό ένας νά ζή πνευματικά, παύει νά συγγενεύη με τον άλλον πού ζή πνευματικά. Μόνος του αποχωρίζεται· δεν τον απομακρύνει ό άλλος.
Όπως και όσο ζή κανείς κατά θεόν, τόσο πλησιάζει στον Θεό· όσο απομακρύνεται άπό τήν κατά Θεόν ζωή, τόσο φεύγει μακριά Του. Δέν τον διώχνει ό Θεός· ό άνθρωπος φεύγει μόνος του μακριά άπό τον Θεό. Και όπως ή θεία Χάρις είναι μία δύναμη πού ενεργεί άπό μακριά και μεταδίδεται στους ανθρώπους, έτσι και ή πονηρή ενέργεια τού διαβόλου είναι και αυτή μία δύναμη πού ενεργεί άπό μακριά και μεταδίδεται.
Δύο ψυχές λ.χ. αν είναι σε πνευματική κατάσταση και σκέφτεται ή μία τήν άλλη, υπάρχει μεταξύ τους μια επαφή πνευματική και μεταφέρει ή μία στην άλλη μια δύναμη θεϊκή. Και δύο ψυχές, αν ζουν αμαρτωλά και έχουν κάποια επικοινωνία μεταξύ τους, δέχεται άπό μακριά ή μία άπό τήν άλλη μιά δαιμονική επίδραση· πάει τηλεγράφημα άπό τήν μία στην άλλη.
- Γέροντα, όταν ύπάρχη τέτοια δαιμονική επικοινωνία σε δύο ανθρώπους, αν άλλάξη ο ένας προς το καλό, βοηθιέται ό άλλος;
- Ναί, δεν βρίσκει ανταπόκριση, γιατί δεν σηκώνει ό άλλος τό... ακουστικό. Κόβεται ή γραμμή καί δεν έχει πιά επικοινωνία. Έτσι ίσως προβληματισθή καί, άν θέλη, μπορεί νά βοηθηθη.
- Οταν συναναστρεφώμαστε έναν άνθρωπο πού έχει πάθη, καί δέν έπηρεαζώμαστε άπό τά πάθη του, εμείς επιδρούμε στον χαρακτήρα του;
- Έάν έχουμε πνευματική κατάσταση, αγιότητα, πολύ επιδρούμε, γιατί επιδρά ή Χάρις τού Θεού καί βοηθιέται ό συνάνθρωπος μας.
Οταν άνεχώμαστε τον αδελφό μας άπό αγάπη, εκείνος τό καταλαβαίνει. Οπως καί όταν ύπάρχη μέσα μας κακία, χωρίς νά εκδηλώνεται, πάλι εκείνος τήν καταλαβαίνει. Ο,τι έχει μιά ψυχή, αυτό καί μεταδίδει. Τό πάθος μεταδίδει πάθος, ό θυμός θυμό, ή οργή οργή. Ένώ, όταν στην ψυχή υπάρχουν χαρίσματα, τό χάρισμα θά μεταδώση χάρισμα.
- Οταν δηλαδή κανείς συναναστρέφεται με ενάρετους, βοηθιέται;
- Καί βέβαια βοηθιέται. Άν πάς σε ενα κελλί πού τό θυμιάζουν συνέχεια, όταν βγής, θά μυρίζης θυμίαμα.
Άν πάς σε έναν στάβλο, θά πάρης τήν μυρωδιά τού στάβλου. Άν πάς σε ενα κοσμικό σπίτι, θά μυρίζης κοσμικά αρώματα, όταν φύγης.
Στην Κατοχή είχαμε πέντε στρέμματα πεπονιές, διάφορες ποικιλίες· τις αμερικάνικες της Γεωργικής Σχολής, πού έκαναν άσπρα πεπόνια τόσο μεγάλα καί πολύ γλυκά, τις άργίτικες, πού ήταν οι εντόπιες κ.ά.
"Αν τυχόν οι κολοκυθιές ήταν κοντά σ" αυτές τις καλές, τις αμερικάνικες πεπονιές, έφευγε ή γλύκα από τό πεπόνι και πήγαινε στο κολοκύθι. Τό κολοκύθι γινόταν πιό γλυκό και τό πεπόνι πιο άνοστο. Αυτό γίνεται με την έπικονίαση που κάνουν οί μέλισσες πηγαίνοντας από τό ένα άνθος στο άλλο.
Αν δής πεπόνι μέ ομφαλό μεγάλο, να ξέρης ότι ή πεπονιά θά ήταν κοντά σέ κολοκυθιά.
Αν τυχόν είναι ή άργίτικη πεπονιά κοντά σέ καλή πεπονιά, θά πάρη γλύκα άπό τήν καλή. Θά χάση γλύκα ή καλή πεπονιά, άλλα τουλάχιστον θά πάη ή γλύκα σέ πεπονιά. Αν όμως ή κολοκυθιά είναι κοντά σέ καλή πεπονιά, τό κολοκύθι θά γίνη πιό γλυκό καί, αν τό κάνης φαγητό, θά χρειάζεται ύστερα ένα πλόχερο αλάτι.
Χάνει τό πεπόνι, αλλά δέν ωφελεί καί τό κολοκύθι. Ένώ, αν είναι πεπόνι, χάνει βέβαια τό καλό πεπόνι, άλλα γίνεται τό άλλο πιό γλυκό πεπόνι.
Θέλω νά πω, αν ένας Χριστιανός πού δέν είναι πολύ προοδευμένος πάη κοντά σέ έναν πνευματικά προοδευμένο άνθρωπο, μπορεί νά κουρασθή ό δεύτερος, νά ζημιωθή λίγο, άλλα ωφελείται ό πρώτος. Αν όμως ένας κοσμικός άνθρωπος, πού δέν πιστεύει, πάη κοντά σέ έναν πνευματικό άνθρωπο, θά πάη χαμένος ό κόπος καί ό χρόνος πού θά διάθεση ό πνευματικός άνθρωπος.
Τό πολύ-πολύ ό κοσμικός νά συγκινηθή άπό μερικά πνευματικά πού θά τού πή ό άλλος καί νά τά φιλοσοφήση κοσμικά· θά τά πάρη δηλαδή μέ τό κοσμικό πνεύμα καί δέν θά ώφεληθή. Δηλαδή θά γίνη γλυκύτερο... κολοκύθι.
1. Ίω. 10,16.
Απόσπασμα από τις σελίδες 119 -125 του βιβλίου:
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Β΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου