Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου. Λόγοι Δ΄. 1) Σεβασμὸς τῶν παιδιῶν πρὸς τοὺς γονεῖς καὶ τοὺς μεγαλυτέρους 2) Ἡ ἀγάπη τῶν παιδιῶν πρὸς τοὺς γονεῖς μετὰ τὸν γάμο τους

Λόγοι Δ΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ" ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Μέρος τρίτο. Κεφάλαιο 2ο

Ὁ σεβασμὸς καὶ ἡ ἀγάπη τῶν παιδιῶν πρὸς τοὺς γονείς

Σεβασμὸς τῶν παιδιῶν πρὸς τοὺς γονεῖς καὶ τοὺς μεγαλυτέρους

Τὸ παιδὶ, ὅταν εἶναι μικρὸ, δὲν κάνει τίποτε, καὶ οἱ γονεῖς του τὸ φροντίζουν γιὰ τὸ φαγητό του, γιὰ τὸ ντύσιμό του κ.λ.π. Τὸ βοηθοῦν ἀπὸ ἀγάπη, χωρὶς αὐτὸ νὰ κοποιάζη. Αὐτὸ μόνον καμμιὰ δουλίτσα κάνει.
Καὶ μήπως ἔτσι ξεπληρώνει τὸν κόπο ἤ τὰ ἔξοδα ποὺ κάνουν οἱ γονεῖς γι’ αὐτὸ; Ἀλλά, ὅταν τὸ παιδὶ μεγαλώση καὶ δὲν καταλαβαίνη τὶ τοῦ πρόσφεραν οἱ γονεῖς του, αὐτὸ εἶναι πολὺ βαρύ!
Παλιὰ οἱ γονεῖς ἔδερναν τὸ παιδὶ καὶ ἐκεῖνο τὸ δεχόταν χωρὶς λογισμούς.
Πολλὲς φορὲς οὔτε καταλάβαινε γιατί τὸ ἔδερναν. Σήμερα τὰ παιδιὰ εἶναι ὅλο «γιατί καὶ γιατί;» καὶ ἀντιλογία. Δὲν ἔχουν ἁπλότητα.
Ὅλα τὰ περνᾶνε ἀπὸ κόσκινο. Δὲν ἔρχεται ὅμως ἔτσι ἡ θεία Χάρις. Ὅταν τὸ παιδὶ δὲν νιώθη τὸν πατέρα του ὡς πατέρα καὶ δὲν δέχεται τὴν παιδαγωγία τοῦ πατέρα, εἶναι νόθο παιδί. Μερικὰ παιδιά, ἄν τοὺς κάνουν οἱ γονεῖς μιὰ μικρὴ παρατήρηση, «θὰ κόψω τίς φλέβες», λένε ἀμέσως.
Τί νὰ τὰ κάνουν τότε οἱ γονεῖς; Ὑποχωροῦν, καὶ τελικὰ τὰ παιδιὰ καταστρέφονται.
Τὸ παιδὶ πρέπει νὰ καταλάβη ὅτι, ἐὰν οἱ γονεῖς καμμιὰ φορὰ τοῦ δίνουν κανένα σκαμπίλι, δὲν τὸ κάνουν ἀπὸ κακότητα, ἀλλὰ ἀπὸ ἀγάπη, γιὰ νὰ διορθωθῆ, νὰ γίνη καλύτερο καὶ νὰ χαίρεται ἀργότερα.

Ἐμεῖς, ὅταν ἤμασταν μικρά, εἴτε μᾶς χάιδευαν οἱ γονεῖς μας, εἴτε μᾶς ἔδερναν, εἴτε μᾶς φιλοῦσαν, ὅλα τὰ δεχόμασταν. Καταλαβαίναμε ὅτι ὅλα τὰ ἔκαναν γιὰ τὸ καλό μας. Εἴχαμε μεγάλη ἐμπιστοσύνη. Μερικὲς φορὲς μάλιστα ἡ μητέρα μου ἄλλο παιδὶ ἔφταιγε καὶ ἄλλο μάλωνε, γιατὶ δὲν προλάβαινε νὰ κάνη ...δικαστήριο. Ὁ ἔνοχος ὅμως, ὅταν ἔβλεπε ὅτι μάλωσε τὸν ἄλλον ποὺ δὲν ἔφταιγε, ἐπειδὴ τὸν πείραζε ἡ συνείδηση, ἔλεγε «ἐγὼ ἔφταιγα», καὶ ὁ ἄλλος δικαιωνόταν.
Στὴν οἰκογένεια οἱ μικροὶ πρέπει νὰ ἔχουν σεβασμὸ καὶ πρὸς τοὺς γονεῖς καὶ πρὸς τοὺς μεγαλύτερους. Νὰ αἰσθάνονται ὡς ἀνάγκη τὸν σεβασμό, τὴν ὑποταγὴ καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν μεγάλο. Οἱ μεγαλύτεροι πάλι νὰ ἔχουν ἀγάπη πρὸς τοὺς μικροὺς, νὰ τοὺς βοηθοῦν καὶ νὰ τοὺς προστατεύουν.
Ὅταν ὁ μικρὸς σέβεται τὸν μεγάλο καὶ ὁ μεγάλος ἀγαπάη τὸν μικρὸ, δημιουργεῖται μιὰ ὄμορφη οἰκογενειακὴ ἀτμόσφαιρα. Ὁ πατέρας μου ἔλεγε: «Ὑπακοὴ στὸν μεγάλο ἀδελφὸ σας». Ἐμεῖς ξέραμε ὅτι ὁ πατέρας μᾶς ἀγαπάει ὅλους καὶ εἴχαμε πιὸ πολὺ θάρρος στὸν πατέρα. Στὸν μεγάλο ἀδελφό, ποὺ δὲν βρίσκαμε τὴν ἀγάπη τοῦ πατέρα, κάναμε μεγάλη ὑπακοή[6].
Ὅταν οἱ σύζυγοι ἔχουν σεβασμὸ μεταξύ τους καὶ τὰ παιδιὰ ἔχουν σεβασμὸ πρὸς τοὺς γονεῖς, ἡ ζωὴ στὴν οἰκογένεια εἶναι εἰρηνικὴ, πάει ρολόι. Ποτὲ σὲ μιὰ τέτοια οἰκογένεια ὁ μεγάλος γιὸς δὲν λέει στὴν μητέρα του «κοίταξε ἐδῶ, μάνα, αὐτὸ μὴν τὸ ξανακάνης» ἤ «γιατὶ τὸ ἔκανες αὐτὸ ἔτσι καὶ ἐκεῖνο ἀλλιῶς;», ἀλλὰ οὔτε ὁ πατέρας στὴν μάνα μιλάει μὲ τὲτοιον τρόπο. Ὁ μεγάλος μπορεῖ νὰ ἀστειεύεται μὲ τὸν μικρὸ, γιὰ νὰ τὸν κάνη νὰ χαρῆ, ἀλλὰ ὁ μικρὸς δὲν πρέπει νὰ ἀποκτήση παρρησία μὲ τὴν χαρὰ ποὺ νιώθει ἀπὸ τὰ πειράγματα τοῦ μεγάλου. Ὅταν ἥμουν στὴν Μονὴ Στομίου καὶ κατέβαινα καιμμιὰ φορὰ νὰ ψωνίσω διάφορα ὑλικά, ἕνα παιδάκι, ποὺ τὸ σπίτι του ἦταν πάνω στὸ δρόμο, μόλις μὲ ἔβλεπε, ἐρχόταν κοντά μου καὶ ἐγὼ τοῦ φιλοῦσα τὸ χέρι.
Ὕστερα συνήθισε κι ἔτρεχε καὶ μοῦ ἔδινε μόνο του τὸ χέρι νὰ τὸ φιλήσω! Ἐγὼ πάλι τοῦ τὸ φιλοῦσα. Μετὰ μοῦ εἶπαν οἱ γονεῖς του: «Μὴν τοῦ φιλᾶς, Πάτερ, τὸ χέρι, γιατὶ τρέχει στοὺς παπάδες καὶ δίνει τὸ χεράκι του νὰ τὸ φιλήσουν καί, ἅμα δὲν τὸ φυλήσουν, βάζει τὰ κλάματα».

Ἡ ἀγάπη τῶν παιδιῶν πρὸς τοὺς γονεῖς μετὰ τὸν γάμο τους

Ὁ Καλὸς Θεὸς οικονόμησε, ὥστε τὸ ἀνδρόγυνο νὰ συνδέεται μὲ τέτοιου εἴδους ἀγάπη, ποὺ νὰ ἐγκαταλείπουν ἀκόμη καὶ τοὺς γονεῖς τους καὶ ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναίκα. Ἄν δὲν ὑπῆρχε αὐτὴ ἡ ἀγάπη, δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ κάνουν δική τους οἰκογένεια. Ὁ σκοπὸς τῶν γονέων λήγει μετὰ τὴν ἀποκατάσταση τῶν παιδιῶν.
Στὴν συνέχεια τὰ παιδιὰ τοὺς ὀφείλουν μόνον πολὺ σεβασμὸ καὶ τὸση ἀγάπη, ὅση χρειάζεται πρὸς τοὺς γονεῖς. Δὲν θέλω νὰ πῶ μὲ αὐτὸ νὰ μὴν ἀγαποῦν τοὺς γονεῖς τους, ἀλλὰ νὰ ἔχουν πρῶτα ἀγάπη μεγάλη μεταξύ τους καὶ μετὰ νὰ ἀγαποῦν τοὺς γονεῖς τους.
Νὰ εἶναι τόσο ἀγαπημένοι, ὥστε ἀπὸ τὴν ἄφθονη ἀγάπη ποὺ θὰ ἔχουν, νὰ δίνουν καὶ στοὺς γονεῖς τους τὴν ὑπερχείλιση τῆς ἀγάπης τους καὶ ὅλον τὸν σεβασμό τους καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη τους. Ἡ ἀγάπη τους νὰ εἶναι ἀρχοντική, γιὰ νὰ φροντίζη ὁ ἕνας γιὰ τοὺς γονεῖς τοῦ ἄλλου, ὅσο μπορεῖ περισσότερο.
Πολὺ βοηθάει στὴν ὁμόνοια τῆς οἰκογένειας, ὁ ἄνδρας νὰ ἀγαπάη τὴν γυναίκα του περισσότερο ἀπὸ τὴν μητέρα του καὶ ἀπὸ κάθε ἀγαπητὸ καὶ συγγενικό του πρόσωπο. Ἡ ἀγάπη του πρὸς τοὺς γονεῖς του νὰ διοχετεύεται διὰ μέσου τῆς γυναίκας του. Τὸ ἴδιο φυσικὰ πρέπει νὰ κάνη καὶ ἡ γυναίκα.
Γνωρίζω ἀνδρόγυνα ποὺ στὶς ἀρχὲς ἔχουν προβλήματα μεταξύ τους, ἐπειδὴ ἡ γυναίκα ἤ ὁ ἄνδρας ἀγαπάει τὴν μάνα του μὲ ὑπερβολικὴ ἀγάπη. Αὐτὸ ξεκινάει ἀπὸ τὸ φιλότιμο ποὺ ἔχουν· νιώθουν μεγάλη εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴν μάνα τους.
Σιγὰ -σιγὰ ὅμως, ὅταν συνδεθοῦν μεταξύ τους, δὲν θὰ ὑπαρχη πρόβλημα. Δὲν θὰ ἦταν φυσιολογικό, ἄν ἀγαποῦσαν ἀμέσως ὁ ἕνας τὸν ἄλλον μὲ τέτοια ἀγάπη ποὺ θὰ ἀναπλήρωνε τὴν ἀγάπη τῆς μάνας.
Ὅταν ὁ σύζυγος σέβεται τοὺς γονεῖς του, αὐτὸ εἶναι τιμή του, ὅπως καὶ γιὰ τὴν νύφη τιμὴ εἶναι νὰ σέβεται καὶ νὰ ἀγαπᾶ τὴν πεθερά της, γιατὶ γέννησε τὸν ἄνδρα της, τὸν μεγάλωσε, καὶ τώρα μεγάλον τὸν χαίρεται αὐτή.
Ὅλα αὐτὰ μιλοῦν ἀθόρυβα στὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν τους.
Ἡ μάνα, ὅταν παντρέψη τὸν γιό της, ἐπειδὴ πρῶτα ἔβρισκε μεγάλη ἀντακούφιση ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ τῆς ἔδειχνε –καὶ οἱ γέροι γίνονται ξανὰ σὰν μωρά-, νιώθει, ὅπως νιώθει τὸ μεγαλύτερο παιδὶ, ὅταν δῆ στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μητέρας ἄλλο μωρό. Βλέπεις, ἄν δὲν κόψη κανεὶς τὰ πάθη, ὅταν εἶναι νέος, ὅσο μεγαλώνει, ἐξασθενεῖ ἡ θέληση καὶ τὰ πάθη αὐξάνουν περισσότερο.
Ἡ νύφη ὅμως δὲν πρέπει νὰ τὸ παρεξηγήση αὐτό. Ἄν μάλιστα φροντίζη τὴν ἡλικιωμένη πεθερά της, ἄς κάνη λίγη ὑπομονή, γιὰ νὰ μὴ χάση τὸν μισθὸ ποὺ ἀποταμιεύει ἀπὸ τὴν φροντίδα ποὺ τῆς προσφέρει. Ἄν τώρα ὑπηρετῆ μὲ ὑπομονὴ τὴν πεθερά της, ἀργότερα, ὅταν περάση ἡ ταλαιπωρία, θὰ χαίρεται γιὰ τὸ καλὸ ποὺ τῆς πρόσφερε.
Φυσικὰ καὶ ἡ πεθερὰ πρέπει νὰ ἀγαπάη τὶς νύφες της σὰν κόρες της. Ἡ γιαγιά μου -ἡ μητέρα τοῦ πατέρα μου- ἀγαποῦσε τὴν μητέρα μου πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸν πατέρα μου. Ὅταν παντρεύτηκαν τὰ ἀδέλφια μου, ἔλεγαν οἱ γειτόνισσες: «Τώρα ποὺ θὰ ἔρθουν οἱ νυφάδες...». Καὶ ἡ μητέρα μου τὶς ἔλεγε: «Γιατὶ τὸ λέτε αὐτό; Ἐμένα ἡ πεθερά μου μὲ ἀγαπάει πιὸ πολὺ καὶ ἀπὸ τὴν κόρη της. Γιατί κι ἐγὼ νὰ μὴν ἀγαπάω ἔτσι τὶς νύφες μου;» Καὶ πράγματι τὶς ἀγαποῦσε κι ἐκείνη σὰν κόρες της.



6.Ὁ Γέροντας εἶχε ἑπτὰ ἀδέλφια.

Ἀπόσπασμα ἀπό τίς σελίδες 133-137 τοῦ βιβλίου:

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Δ΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»

http://anavaseis.blogspot.com/2011/09/1-2_18.html