Πρέπει, επιπλέον να αναφέρω πως το να επαναλαμβάνονται κάποιες ιδέες των πολιτών ήταν φυσιολογικό, το διαπίστωσα ήδη στην πράξη στην ανάρτηση των σχολίων, αναδείκνυε ενδεχομένως την κυρίαρχη – αρνητική - τάση στον ελληνικό λαό για το θέμα (για όποια κυβέρνηση βέβαια ενδιαφέρεται για τη λαϊκή βούληση και δεν έχει προειλημμένες αποφάσεις παρέχοντας ψευδαίσθηση διαβούλευσης) και φυσικά δεν ανήκε στους περιορισμούς της συζήτησης. Το τονίζω αυτό γιατί κάποιος ίσως χρησιμοποιούσε ένα τέτοιο πρόσχημα για να δικαιολογήσει το συμβάν.
Με πάρα πολλούς ανθρώπους, φίλους και γνωστούς, που μίλησα κατόπιν μου εξέφρασαν το ίδιο παράπονο δικαιώνοντας το συμπέρασμα πως η ανάρτηση των σχολίων στη σελίδα του Υπουργείου στο διαδίκτυο γινόταν επιλεκτικά και όχι καθολικά για όλους τους συμμετέχοντες (ευνόητο πως δεν αναφέρομαι σε προσβλητικά σχόλια κτλ αν υπήρξαν από κάποιους για τα οποία υπήρχε σχετική ανακοίνωση περί μη δημοσίευσης), πράγμα το οποίο θα ήθελα να τονιστεί για να αρχίσουν όλοι οι πολίτες ν’ ανησυχούν και να επαγρυπνούν.
Με πάρα πολλούς ανθρώπους, φίλους και γνωστούς, που μίλησα κατόπιν μου εξέφρασαν το ίδιο παράπονο δικαιώνοντας το συμπέρασμα πως η ανάρτηση των σχολίων στη σελίδα του Υπουργείου στο διαδίκτυο γινόταν επιλεκτικά και όχι καθολικά για όλους τους συμμετέχοντες (ευνόητο πως δεν αναφέρομαι σε προσβλητικά σχόλια κτλ αν υπήρξαν από κάποιους για τα οποία υπήρχε σχετική ανακοίνωση περί μη δημοσίευσης), πράγμα το οποίο θα ήθελα να τονιστεί για να αρχίσουν όλοι οι πολίτες ν’ ανησυχούν και να επαγρυπνούν.
Είμαι κάθετα αντίθετος στην έκδοση και παραλαβή της κάρτας του πολίτη, έστω και προαιρετικά, γιατί έτσι σίγουρα ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου προς μία παγκόσμια «δημοκρατική» δικτατορία και αυτό δυστυχώς δεν αποτελεί πια επιστημονική φαντασία αλλά υπαρκτή νομική και τεχνολογική δυνατότητα στις μέρες μας, για όποιον γνωρίζει σχετικά. Με χαρά διαπίστωσα πως η συντριπτική πλειοψηφία των σχολίων στη διαβούλευση ήταν αρνητική και μάλιστα με πολλά επιχειρήματα, τα οποία είναι υπεραρκετά για όποιον δεν είναι μισαλλόδοξος να πειστεί.
Οι θετικά διακείμενοι είτε αντιτέθηκαν στους χριστιανούς που διατυπώνουν αρνητική γνώμη για την κάρτα είτε, με λύπη διαπίστωσα, πως επικεντρώθηκαν στις διευκολύνσεις που φαινομενικά και αναντίρρητα θα παρέχει η χρήση της, χωρίς να είναι καθόλου ενημερωμένοι για την υπάρχουσα τεχνολογία και χωρίς να εξετάζουν το ζήτημα πολύπλευρα και σε βάθος, όσον αφορά τους τεράστιους κινδύνους που ελλοχεύουν σε συνδυασμό και με την ελληνική πραγματικότητα. Τελείως ευκολόπιστα δέχονται τις γενικόλογες εξαγγελίες του Υπουργείου χωρίς να αναρωτιούνται ούτε αν όντως υπάρχει πρόβλημα ούτε με ποιο τρόπο θα το επιλύσει η συγκεκριμένη κάρτα, γεγονός που θα ήταν αναγκαίο για κάθε υγιώς σκεπτόμενο.
Κατόπιν των παραπάνω, θα ήθελα να επισημάνω με τη σειρά μου κάποια σημεία, ελπίζοντας πως θα ληφθούν υπόψη από την κυβέρνηση, όπως και των υπολοίπων πολιτών, έστω χωρίς ιδιαίτερη ανάλυση στην παρούσα στιγμή, μολονότι θα το ήθελα, λόγω αυτονόητων τεχνικών δυσχερειών σε μία απλή επιστολή-άρθρο. Άλλωστε για όποιον επιθυμεί υπάρχει πλούσια βιβλιογραφία.
Κατ’ αρχήν, η Δημόσια Διαβούλευση από μόνη της είναι χρήσιμη δυνατότητα. Προϋποθέτει, όμως, είτε συγκεκριμένο νομοσχέδιο είτε συγκεκριμένες προτάσεις προκειμένου να σχολιάσουν οι πολίτες επακριβώς και φυσικά πλήρη προηγούμενη ενημέρωσή τους για το τι ετοιμάζεται και πώς θα βοηθήσει και που. Η ορθή και έγκαιρη ενημέρωση και ο επακολουθών διάλογος, παρέχοντας η κάθε κυβέρνηση αξιόπιστες απαντήσεις στις αμφιβολίες του λαού αρκετά πριν από οποιοδήποτε μέτρο, είναι η καρδιά του δημοκρατικού πολιτεύματος. Για το θέμα αυτό το κείμενο που παρατέθηκε ήταν ασαφές, γεμάτο γενικότητες, έμοιαζε με ασύνδετη έκθεση ιδεών, η όλη βιασύνη και εκτέλεση κατέδειξε στην καλύτερη των περιπτώσεων προχειρότητα και φυσικά η θέση του για συζήτηση αμέσως μετά την ανακοίνωση στην Ιερά Σύνοδο από την κυβέρνηση πως θα συζητηθεί ξανά σε 1 περίπου έτος, και τον πιο καλόβουλο του δημιουργεί υποψίες.
Πέρα απ’αυτά, αοριστολογίες του τύπου «θα βοηθηθούν οι πολίτες των απομακρυσμένων περιοχών στις συναλλαγές τους με τη Διοίκηση», όπως αναγράφηκε θεωρώ πως εμπαίζουν τη νοημοσύνη μας από την πλευρά του ΥΠΕΣ, διότι δεν εξηγούν τι παραπάνω θα προσφέρει η κάρτα σε σχέση με το ΚΕΠ. Ας οργανώσει το κράτος την ανέλεγκτη Δημόσια Διοίκηση που ταλανίζεται από αναξιοκρατία, άγνοια, αδιαφορία κτλ(φυσικά όχι ολόκληρη) και τα ΚΕΠ (που κάποια δε γνωρίζουν καν τα καθήκοντά τους και τις υποχρεώσεις τους απέναντι στους πολίτες, όπως δυστυχώς έζησα μια τέτοια ατυχή εμπειρία) και βέβαια τις συγκοινωνίες και την υγεία στις δυσπρόσιτες περιοχές και ας αφήσει τις όμορφες μεγαλοστομίες που παράγουν μόνο εντυπώσεις. Το πρόβλημα δεν είναι στα αντικείμενα αλλά στην ίδια την οργάνωση, λειτουργία και έλεγχο των διαφόρων υπηρεσιών. Αξίζει να προσθέσουμε πως μέχρι πριν αρκετό καιρό (δε γνωρίζω σήμερα) η Αστυνομία δε διέθετε μηχάνημα, όπως στο εξωτερικό, με τα δακτυλικά αποτυπώματα των πολιτών ψηφιοποιημένα για την εξιχνίαση των διαφόρων αδικημάτων λόγω κόστους. Οι όποιες επιτυχίες οφείλονταν σε εμπειρία στελεχών, ερευνώντας σε σωρούς αρχείων σεσημασμένων. Δε διαφωνώ με την αξιοποίηση της τεχνολογίας αλλά με συγκεκριμένες επικίνδυνες χρήσεις της.
Ακόμη, κάθε αλλαγή ή κάτι νέο, λογικό είναι πως έρχεται να καλύψει μια ανάγκη και βέβαια οφείλει να μη δημιουργεί πολύ περισσότερα προβλήματα απ’όσα υπόσχεται πως θα λύσει. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει στην περίπτωση της κάρτας του πολίτη. Τα διάφορα προβλήματα οφείλονται αλλού και δεν επιλύονται με μία κάρτα, χωρίς να πούμε ακόμα το που οδηγεί η χρήση της. Ας εκσυγχρονιστούν οι διάφορες υπηρεσίες και αυτόματα οι περισσότεροι σκοποί της κάρτας πραγματοποιούνται χωρίς αυτήν.
Σε τι χρειάζεται να κουβαλά μαζί του κανείς πλήθος δεδομένων προσιτά σε κάθε υπάλληλο;
Δε συνάδει με την αρχή της αναγκαιότητας; Άλλοι οργανισμοί ακόμη μηχανογραφούνται ενώ αλλού το πρόβλημα είναι η ατιμωρησία κι όχι η ψηφιοποίηση. Ας μην εθελοτυφλούμε! Υπάρχουν προβλήματα σοβαρότατα όπως η εγχώρια ανταγωνιστικότητα, η αξιοποίηση του δημόσιου πλούτου, η προάσπιση εθνικών συμφερόντων, η διαφθορά και ατιμωρησία κτλ και ασχολούμαστε με μία κάρτα επικίνδυνη και που ουσιαστικά δεν εξυπηρετεί. Η επιμονή γι’αυτή χωρίς άλλες δομές και αλλαγές παραλληλίζεται με κάποιον που επιμένει ν΄αγοράσει βενζίνη ενώ δεν έχει αυτοκίνητο και προκαλεί σκέψεις πως εν μέσω οικονομικής κρίσης κάποιοι βρίσκουν ευκαιρία να περάσουν διάφορα απάνθρωπα και αντιλαϊκά μέτρα.
Παρατηρούμε καθημερινά δικαιώματα εργαζομένων που χρειάστηκαν χρόνια και υπέρμετρους αγώνες για να θεσπισθούν να διαγράφονται εν μια νυκτί «λόγω κρίσης».Ομοίως πιστεύω προσπαθούν να περάσουν μέτρα που τύποις φαίνονται ακίνδυνα ή χρήσιμα ενώ πραγματικά εξυπηρετούν τα σχέδια κάποιων για έλεγχο στο μέλλον, όπως η επίμαχη κάρτα που αποτελεί προστάδιο τέτοιου μηχανισμού. Επίσης, οφείλουμε να τονίσουμε και το ενδεχόμενο της «μίζας» εταιριών μέσα σ’όλα τα μέτρα με κάρτες κι αριθμούς. Πριν μερικά χρόνια είχε εκδοθεί μια κάρτα με τον ειδικό εκλογικό αριθμό κάθε πολίτη που έως σήμερα δεν κατάλαβα σε ποιόν χρειάστηκε τελικά!!!
Μαζί με όσα προειπώθηκαν, πολλοί δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως λειτουργεί το chip που θα φέρει. Δεν πρόκειται απλώς για ένα μέσο με τεράστιες δυνατότητες αποθήκευσης δεδομένων. Αντίθετα, με την τεχνολογία στην οποία στηρίζεται RFID (radio frequency identification, στα ελληνικά ονομάζεται ταυτοποίηση μέσω ραδιοσυχνοτήτων) είναι ένας πλήρης μηχανισμός με πομπό, δέκτη και επεξεργαστή και λειτουργεί με αλλά και χωρίς μπαταρία ενεργοποιούμενος από τα σήματα που δέχεται και οι πληροφορίες που διαθέτει μπορούν κάθε φορά να τις επεξεργάζεται, να επανακωδικοποιούνται και να αποστέλλονται εκ νέου στην πηγή, να τροποποιούνται κτλ. Η βιβλιογραφία για τη νέα αυτή υπαρκτή και χρησιμοποιούμενη πλέον τεχνολογική δυνατότητα συνεχώς αυξάνεται.
Ξεκίνησε η ιδέα από το κίνητρο για την ανεύρεση χαμένων παιδιών (απαγωγές, ομηρίες, εκβιασμοί κτλ.), συνεχίστηκε στα εμφυτευόμενα μικροτσίπ στα αιγοπρόβατα και βοοειδή. Παρομοίως στην ανωτέρω τεχνολογία βασίζονται τα νέα βιομετρικά διαβατήρια καθώς και οι νέες κάρτες ανάληψης μετρητών και πιστωτικές με τις οποίες οι περισσότερες τράπεζες αντικαθιστούν τις παλιές.
(Αντί να οργανώσουν καλύτερα την πρόσβαση στους χώρους των ΑΤΜ όπου αναγκαστικά οι επιτήδειοι έπρεπε να τοποθετήσουν μηχανισμό για εξαπάτηση των πελατών και πλαστογράφηση της μαγνητικής κάρτας, επέλεξαν ν’αλλάξουν όλες τις κάρτες με αμφίβολα αποτελέσματα) Εννοείται είναι πιο δύσκολο να πλαστογραφηθούν και γι αυτό τουλάχιστον διακηρύσσεται η χρήση τους, αλλά η ανάγνωση και ο επαναπρογραμματισμός των προσωπικών στοιχείων τους μπορεί να γίνει εξ αποστάσεως με την κατάλληλη συσκευή, προκαλώντας εύλογα ερωτηματικά για το προσεχές μέλλον.
Ο Lukas Grunwald, ερευνητής της εταιρείας DN-Systems, κατάφερε να αντιγράψει τις πληροφορίες από ένα βιομετρικό διαβατήριο σε ένα νέο chip που συμπεριφέρεται σαν διαβατήριο. Δεν είναι τυχαίο πως στη Γερμανία το λογισμικό της αντίστοιχης κάρτας πολίτη αποσύρθηκε σχετικά άμεσα ως τρωτό και έγινε σύσταση στους πολίτες να μην την χρησιμοποιούν για λόγους ασφαλείας. ενώ στην Αγγλία μετά από χρόνια συζήτησης για την εφαρμογή τελικά αναβλήθηκε η χρήση της, προς το παρόν τουλάχιστον.
Αντί να τους μιμηθούμε στα καλά τρέχουμε πρώτοι να υιοθετήσουμε αδοκίμαστα πράγματα. Και βέβαια δεν πρόκειται να υπάρξει τέλειο λογισμικό. Άτρωτο σύστημα δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται, είναι πασίγνωστο στον κόσμο της Πληροφορικής.
Σκεφτείτε να πίνετε καφέ και κάποιος σε διπλανό τραπέζι να «διαβάζει» τις κάρτες σας στην τσέπη σας. Κι αν αυτό το θεωρήσει κάποιος σενάριο ταινίας, ας αναλογιστεί την ποικιλία και σοβαρότητα των θεμάτων που αναφύονται έστω, όχι μόνο από τον οποιοδήποτε, αλλά και από τα αρμόδια όργανα (πχ. ιδιωτικότητας των προσωπικών δεδομένων, ασφαλείας, ψηφιακής ενοχοποίησης, φυσικής κλοπής, υποκλοπής, παρακολούθησης, ανατροπής του τεκμηρίου αθωότητος κτλ.) Η βιομηχανία των RFID οραματίζεται την ενσωμάτωσή τους παντού. Ήδη χρησιμοποιούνται για σήμανση αγαθών και διαχείριση τροφοδοσιών και αποθηκών, για πρόσβαση σε κτήρια, για την ακινητοποίηση αυτοκινήτων, για πληρωμή διοδίων, σε λειτουργία βιβλιοθηκών, κινητά, ανίχνευση με δορυφόρο κτλ. Γιατί πρέπει και ο άνθρωπος να κουβαλά κάτι τέτοιο με τη μορφή κάρτας ή αλλιώς;
Επιβάλλεται να εκθέσουμε κάτι ακόμα που προφανώς δεν αφορά στον καθένα λόγω σεβαστών προσωπικών πεποιθήσεων αλλά οφείλει να μας προβληματίσει όλους, διότι είναι εξίσου σημαντικό πιστεύω. Εξάλλου, οι απλοϊκές ή «τραβηγμένες» ενδεχομένως κατά καιρούς αντιδράσεις κάποιων δεν αναιρούν από μόνες τους την αλήθεια του πράγματος σχετικά με την κάρτα του πολίτη και ό,τι συναφές.
Ο πλέον αδιάφορος ή άπιστος άνθρωπος αν σκεφτεί πως ένα βιβλίο (η Αποκάλυψη του Ιωάννη) που γράφτηκε πριν από εκατοντάδες χρόνια μιλά για τον αριθμό (666) που συναντά σήμερα παντού θα παραξενευτεί με την επιμονή στη χρήση του.
Ήδη στη λεγόμενη φοροκάρτα προτιμήθηκε, ανάμεσα σε άλλα που μπορούν να επιτελέσουν την ίδια λειτουργία, το σύστημα barcode EAN-13 που έχει το παραπάνω νούμερο με τη μορφή των 3 οριοθετητών του γραμμωτού κώδικα χωρίς η ύπαρξή του να είναι αναγκαία ή να παρουσιάζει κάποιο τεχνικό πλεονέκτημα.
Ακόμη όμως κι αν δεν το έχει η κάρτα του πολίτη μπορεί όπως είδαμε στην προηγούμενη παράγραφο να προστεθεί ανά πάσα στιγμή με τον κατάλληλο επαναπρογραμματισμό εξ απόστασης. Η θρησκευτική συνείδηση και οι ατομικές ελευθερίες της πλειονότητας ή μη οφείλουν να γίνουν σεβαστές όπως γίνονται σεβαστά μικρότερα θέματα μειονοτήτων και μάλιστα συχνά ακροβατώντας στα όρια της συνταγματικότητας.
Στην Αγγλία ήταν αρκετές 10.000 υπογραφές για την αναστολή της επιβολής της αντίστοιχης κάρτας του πολίτη αλλά στην Ελλάδα δεν έχει κανείς το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, όπως φαίνεται! Αλλά κι αν ποτέ δεν προστεθεί ο παραπάνω αριθμός που έρχεται σε αντίθεση με τη χριστιανική πίστη πολλών, η χρήση της κάρτας ηλεκτρονικά παντού οδηγεί σε καθεστώς παρακολούθησης και δουλείας αντίθετο όχι μόνο με το σύνταγμα αλλά και την ίδια την ορθόδοξη χριστιανική πίστη και πάλι. Ο άνθρωπος πλάστηκε ελεύθερος και πρόσωπο κι όχι αριθμός και αντικείμενο επεξεργασίας με σκοπό τον πλήρη ψυχοσωματικό του έλεγχο και τη θεμελίωση μιας οργουελικού τύπου «δημοκρατικής δικτατορίας».
Εκτός όλων αυτών, τα προσωπικά μας δεδομένα είναι διάσπαρτα στους διάφορους υπολογιστές των υπηρεσιών που χρησιμοποιούμε. Δεδομένης της συμβατότητας μεταξύ τους είναι δυνατή η ανταλλαγή πληροφοριών ώστε να έχουμε ένα πλήρες προφίλ για κάθε πολίτη.
Σ’ αυτή τη δυνατότητα βασίζεται η διασύνδεση μεταξύ των Εθνικών Συστημάτων Πληροφοριών και της μονάδος τεχνικής υποστήριξης που εδρεύει στο Στρασβούργο σε υλοποίηση των συμφωνιών Σένγκεν. Απομένει η έκδοση ηλεκτρονικών ταυτοτήτων για την αποτελεσματική λειτουργία του συστήματος και την πρόσβαση σε όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες για κάποιον πολίτη και πολλές μάλιστα σε πραγματικό χρόνο.
Πρόκειται για φακέλωμα γιγαντιαίων διαστάσεων και μάλιστα από υπερεθνικά κέντρα εξουσίας, που ήδη ισχύει αλλά όχι στην πλήρη ανάπτυξή του.(Και να μη ξεχνάμε πως το κοινοτικό δίκαιο είναι υπέρτερο του εθνικού). Μετά απ’αυτό η αυτοδιάθεση των πληροφοριών είναι ένα χαμένο δικαίωμα. Τα δεδομένα της ζωής μας θα ταξιδεύουν σε άγνωστες ατραπούς είτε το γνωρίζουμε είτε όχι και ανεξάρτητα από το δικαίωμα που δίνεται σήμερα από το νόμο για αντιρρήσεις ή ανάκληση της συγκατάθεσής μας στην όποια επεξεργασία αφού σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ήδη αργά (αυτονόητο πως μια τέτοια ενέργεια δεν μπορεί να έχει αναδρομικότητα) και πρόκειται στην πραγματικότητα για ένα δικαίωμα ουτοπία. Έχει ειπωθεί χαρακτηριστικά πως από τότε που ψηφίστηκε ο νόμος περί προσωπικών δεδομένων έπαψαν να υπάρχουν προσωπικά δεδομένα. Για τα παραπάνω αρκεί η χρήση μιας ηλεκτρονικής πολυκάρτας παντού, σε κάθε πτυχή της ζωής μας, ακόμη και χωρίς «τσιπάκι», και τα πράγματα υπεραπλουστεύονται. Συναλλαγές, πίστωση, ιατρικό ιστορικό, βιβλιάριο υγείας, τηλεκάρτα, ταυτότητα, δίπλωμα οδήγησης κτλ και μόνο τίμημα η ελευθερία.
Εξειδικεύοντας κάπως τα παραπάνω, είναι αναγκαίο να πούμε πως το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των πληροφοριών είναι η δυνατότητα του καθενός να αποφασίζει μόνος του σχετικά με την αποκάλυψη και τη χρήση των προσωπικών του στοιχείων και αποτελεί έκφραση του γενικού δικαιώματος της ανάπτυξης της προσωπικότητας. Ολοφάνερα αντιτίθεται σ’αυτό η κοινωνία στην οποία οι άνθρωποι δε γνωρίζουν ποιος, που, πότε, τι και με ποιο τρόπο γνωρίζει γι’αυτούς. Επιπρόσθετα, τα δεδομένα με τις σύγχρονες ηλεκτρονικές δυνατότητες αποδεσμεύονται από τον αρχικό σκοπό που έχουν συλλεγεί και συνεπώς η διάκριση σε προσωπικά και μη είναι συμβατική αφού όλα ανάλογα με το σκοπό χρήσης γίνονται εν δυνάμει εμπιστευτικά και επικίνδυνα για το άτομο.
Με σύνθημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, την ασφάλεια, τη δικαιοσύνη κτλ. η Συνθήκη Σένγκεν ορίζει αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα τα οποία δεν είναι ευρέως γνωστά. Είναι απαραίτητο εν συντομία να υπογραμμίσουμε μερικά όπως τα αρ.1-55 του σχετικού Κανονισμού με τα οποία νομιμοποιείται το φακέλωμα, ο άνθρωπος με τη διαφορετικότητά του και τις ιδιαιτερότητές του υποβιβάζεται σε αντικείμενο συλλογής πληροφοριών, καταργείται το απόρρητο της ιδιωτικής ζωής και το δικαίωμα του ατόμου στη μόνωση και ανωνυμία, παρεμποδίζεται η δυνατότητα γνωστοποίησης στους πολίτες των στοιχείων τους που απετέλεσαν αντικείμενο επεξεργασίας (αρ.41παρ.4,αρ.42 του Κανονισμού), καλλιεργείται κλίμα καχυποψίας και ενοχοποίησης των πολιτών ακόμη και των προθέσεων (αρ.5 παρ.1 περιπτ.δ’ και ε’ και αρ.25,40 της Συνθήκης), κατατάσσονται οι πολίτες σε ήσυχους και ανεπιθύμητους (αρ.5,25 της Συνθήκης και αρ.24 του Κανονισμού), εκχωρείται δικαίωμα παρακολούθησης και εντός των συνόρων μιας χώρας χωρίς την προηγούμενη έγκρισή της (αρ.40 της Συνθήκης) και τέλος ανατροπή του τεκμηρίου αθωότητας.
Σε περίπτωση ενοχοποίησης κάποιου εναπόκειται στον ίδιο η απόδειξη της μη ενοχής (αρ.25, 40 της Συνθήκης και αρ.24 του Κανονισμού). Δηλαδή επιτρέπεται προφυλάκιση χωρίς ανάκριση προηγουμένως. Τί θα εμποδίζει τη φυλάκιση αθώων αφού δε θα μπορούν να διαψεύσουν τα στοιχεία που εν αγνοία τους θα περιέχονται στο τσιπ της προσωπικής ηλεκτρονικής κάρτας τους; Οι δικονομικές μας εγγυήσεις γράμμα κενό, λοιπόν!
Περιττό να αναφέρω τώρα και την πιθανότητα ατομικών περιπτώσεων κακόβουλης παραποίησης στοιχείων και εγκληματικής ενέργειας. Ακόμη, όμως, κι αν υποθέσουμε πως όλα λειτουργούν και θα λειτουργούν καλώς προς το συμφέρον των πολιτών παρά τους ασθενείς φραγμούς που θέτει το δίκαιο της πληροφορικής, όπως ήδη αποδείξαμε, προκύπτει αβίαστα το ερώτημα: Ποιος ή ποιοι θα διενεργούν τους ελέγχους ή αυτοελέγχους και θα έχουν πρόσβαση στη βάση δεδομένων σε εθνικό αλλά και ευρωπαϊκό επίπεδο;
Υπάρχει τρόπος ν’αντιμετωπιστεί η διαφθορά κρατικών λειτουργών; Ας θυμηθούμε τον Andre Passeron, ο οποίος εξέφρασε το φόβο πως στον αυριανό κόσμο που θα κυριαρχείται από τους Η/Υ μια συνομωσία των προγραμματιστών θα είναι πιο επικίνδυνη από τους στρατηγούς της παλιάς εποχής. Και αφήνουμε τελείως την ανάλυση για βάσεις DNA και τη Συνθήκη Prum. Μέσα σε κλίμα τρομολαγνείας, υπαρκτής και μη, έχουμε εφησυχάσει κι αφήσαμε τρίτους να μεριμνούν για «χάρη μας».
Σήμερα, επομένως, δεν πρέπει να φοβόμαστε την τρομοκρατία αλλά την εξουσία που αντιδρά στην τρομοκρατία μετατρέποντας τη δημόσια ψευδοασφάλεια σε αυτοσκοπό και καταστρατηγώντας ελευθερίες κι εγγυήσεις που αποκτήθηκαν με αίμα.
Συμπερασματικά, το όλο εγχείρημα είναι πολύ ύποπτο, ιδίως με τον τρόπο και το χρόνο που προωθείται, δεν έχει ενημερωθεί ή πειστεί κανείς για την αναγκαιότητά της κάρτας και για όλους αυτούς τους λόγους (θρησκευτικής συνείδησης, ασφάλειας προσωπικών δεδομένων και προστασίας των ατομικών ελευθεριών κτλ.) πρέπει να σταματήσει άμεσα. Αν και μπορεί να εξυπηρετήσει, οτιδήποτε παρεμφερές δεν έχει καμιά θέση στη ζωή μας επειδή το τίμημα της όποιας επιπλέον άνεσης είναι δυσανάλογα υψηλό, η ίδια η ουσία του ανθρώπου, η ελευθερία.
Σωτήριος Δαραμάρας, Νομικός Λαμία
Χριστιανική Εστία Λαμίας
http://anavaseis.blogspot.com/2011/01/blog-post_12.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου