Σελίδες

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ
ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ

ΟΙ ΟΜΙΛΙΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΚΑΤΕΒΑΣΜΑ ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΣΑΣ





ΟΔΗΓΙΕΣ: ΚΑΝΕΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟ:

Δίπλα από το όνομα Κύριος Ιησούς Χριστός που υπάρχει ένα μικρό βελάκι , πατάμε εκεί και μας βγάζει διάφορες επιλογές από τις οποίες πατάμε το Download .
Και γίνεται η εκκίνηση να κατέβουν όλες οι ομιλίες.

Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

4º DOMINGO DEL CUARESMA, EVANGELIO MARC 9,17-31.Κυριακή Δ´ Νηστειῶν ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ Μάρκ. θ΄ 17-31 Παιδί, το σπουδαιότερο πρόβλημα (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου)


4º DOMINGO DEL CUARESMA, EVANGELIO MARC 9,17-31

El niño, el problema más importante.
Παιδί, τὸ σπουδαιότερο πρόβλημα

Cristo preguntó al padre: ¿Cuánto tiempo hace que le sucede esto? Y él dijo: de niño, desde la infancia (Marc 9,21)
«καὶ ἐπηρώτησε τὸν πατέρα αὐτοῦ· πόσος χρόνος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέγονεν αὐτῷ; ὁ δὲ εἶπε· παιδιόθεν» (Μᾶρκ. 9,21)

Nuestra tierra, queridos míos, es pobre, los recursos escasos. ¿Cómo vamos a vivir, cómo progresaremos? Los especialistas se rompen las cabezas y proponen distintos planes; uno detrás del otro propone lo suyo. Y se puede hacer todo que proponen, pero otra vez nuestra patria no encontrará la felicidad. Porque la felicidad no es carreteras, plazas, fábricas...
τόπος μας, ἀγαπητοί μου, εἶνε φτωχός· οἱ πόροι ἐλάχιστοι. Πῶς νὰ ζήσουμε, πῶς νὰ ἀναπτυχθοῦμε; Σπάζουν τὰ κεφάλια τους οἱ εἰδικοὶ καὶ προτείνουν διάφορα σχέδια· ἕνας τὸ ἕνα, ἄλλος τὸ ἄλλο, καθένας τὸ δικότου. Καὶ μπορεῖ ὅλα ὅσα προτείνουν νὰ γίνουν, ἀλλὰ καὶ πάλι πατρίδα μας θὰ γίνῃ εὐτυχής; Διότι εὐτυχία δὲν εἶνε οἱ δρόμοι, οἱ πλατεῖες, τὰ ἐργοστάσια, βιομηχανία κ.τ.λ..


La felicidad reside en otra parte. Nuestro problema es otro. El secreto de la felicidad está escondido dentro en el Evangelio que hemos escuchado hoy. Está en una palabra, que si pudiéramos sentirla y hacerla bandera nacional, nuestra patria sería la más feliz de la tierra. ¿Cuál es esta palabra, el “botón” que al pulsarlo veremos el cambio verdadero? Es la palabra: «Παιδιόθεν (pediozen) de niño», (Mr 9,21). Porque con una palabra del Evangelio basta para sanarnos y salvarnos.
εὐτυχία εἶνε κάπου ἀλλοῦ. Τὸ πρόβλημά μας εἶνε ἄλλο. Τὸ μυστικὸ τῆς εὐτυχίας εἶνε κρυμμένο μέσα στὸ εὐαγγέλιο ποὺ ἀκούσαμε σήμερα. Εἶνε σὲ μία λέξι του, ποὺ ἂν μπορούσαμε νὰ τὴ νιώσουμε ὅλοι καὶ νὰ τὴν κάνουμε ἐθνικὸ σύνθημα , ἡ πατρίδα μας θὰ γινόταν ἡ εὐτυχέστερη χώρα. Ποιά εἶνε λοιπὸναὐτὴ ἡ λέξι, τὸ «κουμπὶ» ποὺ ἂν τὸ πατήσουμε θὰ δοῦμε ἀληθινὴ ἀλλαγή; Εἶνε τὸ «Παιδιόθεν» (Μᾶρκ. 9,21). Προσέξτε αὐτὴ τὴ λέξι. Διότι καὶ μιὰ λέξι τοῦ Εὐαγγελίου φτάνει γιὰ νὰ μᾶς σώσῃ.

«Παιδιόθεν (pediozen) de niño», es decir, desde la infancia, desde la cuna. Esta palabra, que el Señor obligó al padre del joven desgraciado a decir, es la inspección de los mayores. Este «Παιδιόθεν (pediozen) desde niño» significa que de los problemas que hay en una nación, lo más importante es el niño, la infancia, la educación de la nueva generación, la infantil.  
«Παιδιόθεν», δηλαδὴ «ἀπὸ παιδί», ἀπὸ τὴν κούνια. Αὐτὴ ἡ λέξι, ποὺ ὁ Κύριος ἀνάγκασε τὸν πατέρα τοῦ δυστυχισμένου νέου νὰ πῇ, εἶνε ἔλεγχος ὅλων τῶν μεγάλων. Αὐτὸ τὸ «Παιδιόθεν» σημαίνει, ὅτι ἀπὸ ὅσα προβλήματα ἔχει ἕνας τόπος τὸ σπουδαιότερο εἶνε τὸ παιδί, ἡ ἀνατροφὴ τῆς νέας γενεᾶς.

El niño de la lectura evangélica de hoy, desde muy temprana edad fue capturado por la influencia demoníaca. Unas veces caía al agua, otras al fuego, a veces crujía los dientes y sacaba saliva. Corrían detrás de él, lo cogían y otra vez lo mismo. El niño se estaba torturando pero más se torturaba el padre. El evangelio no nos dice cuál era el estado económico del padre. Puede ser que tuviera casas y fortuna y fuera rico; pero por supuesto que lo daría todo para que su hijo se curara. Por lo tanto la felicidad de la casa no estaba en los bienes materiales que tenía, sino principalmente en la salud del cuerpo y la psique del niño.
Τὸ παιδὶ τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου ἀπὸ μικρὴ ἡλικία κατελήφθη ἀπὸ δαιμονικὴ ἐπήρεια. Ἄλλοτε ἔπεφτε στὸ νερό, ἄλλοτε στὴ φωτιά· ἄφριζε, ἔτριζε τὰ δόντια. Ἔτρεχαν, τὸ ἔπιαναν, ἀλλὰ καὶ πάλι ἡ ἴδια κατάστασι. Βασανιζόταν τὸ παιδί, μὰ περισσότερο βασανιζόταν ὁ πατέρας. Δὲν μᾶς λέει τὸ εὐαγγέλιο ποιά ἦταν ἡ οἰκονομικὴ κατάστασι τοῦ πατέρα. Μπορεῖ νὰ εἶχε σπίτια καὶ περιουσία, νὰ ἦταν πλούσιος· ἀλλ᾿ ἀσφαλῶς ὅλα αὐτὰ θὰ τὰ ἔδινε, γιὰ νὰ γίνῃ τὸ παιδί του καλά. Ἄρα ἡ εὐτυχία τοῦ σπιτιοῦ του ἦταν ὄχι στὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ ποὺ εἶχε, ἀλλὰ κυρίως στὴν ὑγεία τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς τοῦ παιδιοῦ του .

Esto, pues, lo «Παιδιόθεν (pediozen) de niño », que hemos escuchado hoy tiene gran importancia para nosotros. Este joven que lo torturaban los demonios, es la fotografía también de la juventud actual, el tipo representativo de los jóvenes y los niños de hoy, cómo viven, cómo se comportan y en general cuál es la educación de ellos. Echad un vistazo a vuestro alrededor. Uno insulta al otro, otro es malhablado, otro peor aún blasfema lo divino, otro sale por la noche y molesta, asusta las chicas, otro levanta la mano y pega a sus padres, otro fuma, se droga, otro... Generalmente nuestros jóvenes hoy hacen una vida que provoca gran inquietud. No tienen vergüenza y hacen cosas feas por la calle, como los perros rabiosos y los caballos indomables. Crímenes uno detrás de otro, sobre todo jóvenes entre los 15 a 30 años.
Αὐτὸ λοιπὸν τὸ «Παιδιόθεν», ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, ἔχει μεγάλη σημασία καὶ γιὰ μᾶς.Αὐτὸς νέος, ποὺ τὸν βασάνιζαν τὰ δαιμόνια, εἶνε φωτογραφία καὶ τῆς συγχρόνου νεότητος, ἀντιπροσωπευτικὸς τύπος τῶν παιδιῶν καὶ τῶν νέων καὶ τῆς σημερινῆς γενεᾶς. Ῥίξτε μιὰ ματιά. Κοιτάξτε τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς νέους πῶς ζοῦν, πῶς συμπεριφέρονται, ποιά εἶνε ἡ ἐν γένει διαγωγή τους. Ὁ ἕνας βρίζει, ὁ ἄλλος αἰσχρολογεῖ, ὁ τρίτος ἀναιδέστερος βλαστημάει τὰ θεῖα, ὁ τέταρτος βγαίνει τὴ νύχτα καὶ δὲν τολμάει νὰ περάσῃ κορίτσι, ὁ πέμπτος σηκώνει χέρι καὶ χτυπᾷ τὴ μάνα καὶ τὸν πατέρα του, ὁ ἄλλος… Γενικὰ οἱ νέοι μας ζοῦν σήμερα ἕνα βίο ποὺ προκαλεῖ μεγάλη ἀνησυχία. Δὲν ντρέπονται νὰ κάνουν ἀσχημίες μέσ᾿ στὸ δρόμο, σὰν σκυλιὰ λυσσασμένα καὶ σὰν ἄλογα ἀχαλίνωτα. Ἐγκλήματα πάνω στὰ ἐγκλήματα, ποὺ τὰ διαπράττουν ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον νέοι ἡλικίας 15 ἕως 30 ἐτῶν.

Muchos se extrañan, ¿cómo se ha degradado así la juventud helena (y la española), cómo se ha demonizado así, peor de lo que hemos escuchado hoy en el evangelio? Yo no me extraño. A mí me extraña una otra cosa; me sorprende y admiro cómo algunos jóvenes creen en Dios, van a la Iglesia y aman a sus padres. Esto es lo que a mí me extraña. Porque, -confesémoslo- todos nosotros somos causantes y responsables por la cuesta abajo que vivimos, todos hemos corrompido nuestra juventud; unos directamente y otros indirectamente. El niño desde el momento que salga de su casa hasta el momento que vuelva, está dentro de las tentaciones. ¡Y qué he dicho? Me he equivocado. ¡Peligra hasta dentro de su casa!
Πολλοὶ ἀποροῦν, πῶς κατήντησε Ἑλληνικὴ νεολαία ἔτσι, πῶς ἔγινε δαιμονισμένη, χειρότερη ἀπὸ τὸ νέο ποὺ ἀκούσαμε σήμερα. Ἀποροῦν; Ἐγὼ δὲν ἀπορῶ. Ἐγὼ ἀπορῶ γιὰκάτι ἄλλο· ἀπορῶ καὶ θαυμάζω, πῶς κατορθώνουν ἀκόμα μερικὰ παιδιὰ καὶ πιστεύουν στὸ Θεὸ καὶ ἐκκλησιάζονται καὶ ἀγαποῦν τοὺς γονεῖς τους. Ἐγὼ αὐτό ἀπορῶ. Διότιἂς τὸ ὁμολογήσουμεὅλοι μας εἴμαστε ὑπαίτιοι γι᾿αὐτὸ τὸν κατήφορο, ὅλοι διαφθείραμε τὴ νεολαία · ἄλλοι ἀμέσως καὶ ἄλλοι ἐμμέσως. Τὸ παιδί, ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ θὰ βγῇ ἀπὸ τὸ σπίτι μέχρι τὴν ὥρα ποὺ θὰ γυρίσῃ, εἶνε μέσ᾿στοὺς πειρασμούς . Τί εἶπα; Λάθος ἔκανα. Εἶπα «ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ θὰ βγῇ ἀπὸ τὸ σπίτι».Ὄχι· καὶ μέσα στὸ σπίτι ἀκόμα κινδυνεύει!

Peligra de los malos prototipos o modelos que ve. Además, nada más que toque una tecla, todos los demonios del universo vienen dentro en la casa. Peligra dentro de la casa. Pero cuando sale peligra aún más. Porque afuera esperan los grandes demonios. Dentro de la casa los pequeños, afuera los grandes demonios. ¿Afuera de casa, quién espera- a quién?
Κινδυνεύει ἀπὸ τὰ κακὰ πρότυπα ποὺ βλέπει. Ἄλλωστε, ἕνα κουμπὶ νὰ πατήσῃ, ὅλοι οἱ δαίμονες τῆς ὑφηλίου ἦρθαν μέσα στὸ σπίτι. Κινδυνεύει μέσα στὸ σπίτι. Ἀλλὰ μόλις βγῇ κινδυνεύει ἀκόμη περισσότερο. Γιατὶ ἔξω τὸ περιμένουν τὰ μεγάλα δαιμόνια· μέσα τὰ μικρά, ἔξω τὰ μεγάλα δαιμόνια. Ἀπ᾿ ἔξω ἀπὸ τὸσπίτι τὸν περιμένει πρῶτα - πρῶτα – ποιός;

El amigo malo. Él dirá la primera palabra. Y la primera palabra es que no haga caso a su madre y su padre, no dé importancia a las palabras de los padres. Así empieza la cuesta abajo.
κακὸς φίλος. Αὐτὸς θὰ πῇ τὸν πρῶτο λόγο. Καὶ πρῶτος λόγος εἶνε, νὰ μὴν ἀκούῃ τὴ μάνα καὶ τὸν πατέρα, νὰ μὴ δίνῃ σημασία στὰ λόγια τῶν γονέων. Ἔτσι ἀρχίζει κατήφορος.

Después del amigo malo, esperan las mujeres corruptas. Tenemos los centros más corruptos. Esto que lo escuchen los padres.
Μετὰ τὸν κακὸ φίλο τὸ περιμένουν τὰ διεφθαρμένα γύναια. Ἔγραψαν ὅτι ἔχουμε τὰ πιὸ διεφθαρμένα κέντρα. Πήχτωσε τόπος. Ἂς τ᾿ ἀκούσουν οἱ γονεῖς.

Otro demonio que espera afuera al joven es la revista vulgar, asquerosa y los anuncios obscenos.
Ἄλλο, δαιμόνιο ποὺ περιμένει ἔξω τὸ νέο εἶνε τὸ χυδαῖο ἔντυπο , τὸ αἰσχρὸ περιοδικό.

Otras grandes “escuelas” de corrupción, escuelas con... diplomas, son los espectáculos, el cine y la televisión.
Ἀλλὰ τὰ μεγάλα «σχολεῖα» τῆς διαφθορᾶς, σχολεῖα μὲδιπλώματα, εἶνε τὰ θεάματα · ὁκινηματογράφος, τὸ θέατρο, τηλεόρασι.

El mal lo completan los campos de fútbol, los juegos de azar, los botellones, las cartas, las loterías, los casinos, bingos, tragaperas, toda la basura y la corrupción.
Τὸ κακὸ συμπληρώνουν τὰ γήπεδα μὲ τὰμάτς, οἱ ἐκδρομές, τὰ διάφορα τυχερὰ παιχνίδια, τὰ χαρτιά, τὰ λαχεῖα, ὅλη διαφθορά.

Mil diablos empujan al joven a caer. No sólo estos jóvenes, sino hasta san Antonio el Magno si viviera hoy, dentro en esta sociedad sería tentado. Mientras pues, empujan al joven al mal, después se extrañan como se ha degradado la juventud. Por eso os digo que yo me extraño cómo existen aún jóvenes que mantienen a lo alto su fe y su honor. Es un milagro de Dios. Sólo la mano de Dios los detiene.
Χίλιοι διαβόλοι σπρώχνουν τὸ νέο νὰ πέσῃ. Ὄχι αὐτὰ τὰ παιδιά, ἀλλὰ καὶ Μέγας Ἀντώνιος ἀκόμη νὰ ζοῦσε σήμερα, μέσα σ᾿ αὐτὴτὴν κοινωνία θὰ ἐπειράζετο. Ἐνῷ λοιπὸν ὅλοι σπρώχνουν τὸ παιδὶ στὸ κακό, κατόπιν ἀποροῦν πῶς κατήντησε ἔτσι ἡ νεότης. Γι᾿ αὐτὸ σᾶς λέω, ὅτι ἐγὼ ἀπορῶ πῶς ὑπάρχουν ἀκόμη νέοι ποὺ κρατᾶνε ψηλὰ τὴν πίστι καὶ τὴν τιμή τους. Εἶνε θαῦμα Θεοῦ. Μόνο χέρι Θεοῦ τοὺς κρατάει.

-Pero, ¿el estado, no hace nada, me diréis? ¿No ve a dónde va la juventud? Deja el estado. Tal y como lo dijimos antes, todos somos culpables. Tiene la culpa también el cura, el maestro, el obispo, pero la mayor responsabilidad es de los padres. ¿Por qué? porque el padre y la madre están cerca del niño. Porque padre y madre se llaman porque le han parido, no se llama a otra persona. Dice san Juan el Crisóstomo: Parir un hijo es fácil. También los animales paren hijos, es la ley biológica dentro de la creación. ¿Qué es pues lo difícil? ¡Oh, Dios mío! Lo difícil es tomar este trozo de “carne” que caerá del vientre de su madre y hacerlo crecer, educarlo y convertirlo en hombre con altos ideales. El ser padre bueno es educarlo bien, no parirlo.
-Μὰ τὸ κράτος , θὰ πῆτε, δὲν κάνει τίποτε; Δὲν βλέπει ποῦ πάει ἡ νεολαία;…Τὸ κράτος; Ἄσ᾿ το τὸ κράτος. Τὸ κράτος εἴμαστε ὅλοι. Καὶ ὅπως εἴπαμε προηγουμένως ὅλοι φταῖμε. Φταίει κι ὁ παπᾶς, κι ὁ δάσκαλος,κι ὁ δεσπότης· ἀλλὰ τὴ μεγαλυτέρα εὐθύνητὴν ἔχουν οἱ γονεῖς . Γιατί; Γιατὶ οἱ γονεῖς εἶνε κοντὰ στὸ παιδί. Γιατὶ πατέρας καὶ μάνα δὲνλέγεται κάποιος ἁπλῶς διότι γέννησε. Τὸ νὰγεννήσῃς, λέει ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, εἶνε εὔκολο. Γεννοῦν καὶ τὰ ζῷα, εἶνε νόμος βιολογικὸς μέσα στὴν πλάσι. Τὸ νὰ γεννήσῃςλοιπὸν εἶνε τὸ εὔκολο. Ποιό εἶνε τὸ δύσκολο·νὰ πάρῃς –ὦ Θεέ μου!–αὐτὸ τὸ κομμάτι τὸ«κρέας», ποὺ θὰ πέσῃ ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς μάνας, νὰ τὸ μεγαλώσῃς, νὰ τὸ μορφώσῃς, νὰ τὸ κάνῃς ἄνθρωπο μὲ ὑψηλὰ ἰδανικά. Ὄχι δηλαδὴ ἁπλῶς τὸ νὰ γεννήσῃς, ἀλλὰ τὸ νὰ ἀναθρέψῃς σωστά, αὐτὸ σὲ κάνει πατέρα καὶ μάνα.

¡Qué gran responsabilidad tienen los padres! Pero qué hacen los padres desgraciados; ¿lo llevan el niño a la catequesis, lo llevan a confesar...? ¿Qué puede hacer sólo el kerigma? Cuando yo construyo y el otro destruye, cómo se construirá la casa entonces. Pues, afirmativamente, esto es lo que pasa aquí hoy.
Τί μεγάλη εὐθύνη ἔχουν οἱ γονεῖς! Μὰ τί νὰ κάνουν οἱ γονεῖς οἱ δυστυχισμένοι; Τὸ παιδί τους τὸ πᾶνε κατηχητικό, τὸ πᾶε στὴν ἐξομολόγησιΤί νὰ σοῦ κάνῃ ὅμως καὶ τὸ κατηχητικό, τί νὰ σοῦ κάνῃ καὶ τὸ κήρυγμα; Δὲ μοῦ λέτε, ὅταν ἐγὼ χτίζω κι ἄλλος γκρεμίζῃ, μπορεῖ νὰ χτιστῇ σπίτι;  αὐτόγίνεται ἐδῶ.

Unos construyen y otros destruyen. La Iglesia construye con las catequesis, la madre, el padre, el maestro construyen; pero viene el diablo, da una patada y pone todo patas arriba. ¿Entonces cómo la culpa es de los padres?
Ἄλλοι χτίζουν κι ἄλλοι γκρεμίζουν. Χτίζει Ἐκκλησία μὲ τὰ κατηχητικά, χτίζει μάνα κι πατέρας, χτίζει δάσκαλος· ἔρχεται διάβολος, δίνει μιὰ κλωτσιὰ καὶ τὰ κάνει ἄνω - κάτω. Πῶς φταῖνε τότε οἱ γονεῖς;
Pero hay asociaciones de padres. ¿Cómo aceptan y toleran estas cosas desastrosas? Dicen algunos.
-Μὰ ὑπάρχουν, σοῦ λένε, σύλλογοι γονέων. Πῶς ἀνέχονται νὰ βλέπουν αὐτὸ τὸ χάλι;

¡Padres y madres! Os diré ahora cuál es la llave de la cuestión. Nuestra tierra los últimos tiempos ha visto muchas movilizaciones y manifestaciones para cuestiones serias y menos serias, pequeñas e insignificantes. Pero una cosa no ha visto. Si queremos que esta tierra siga viva, se debe hacer la mayor movilización y manifestación. Las mujeres que dejen la cocina, los hombres sus fábricas y sus despachos, juntarse todos y gritar –qué. No por los alquileres, ni para puentes y plazas, nada de todo esto. Que vayan al ministerio de educación y al obispado con una pancarta grande que tenga escritas las palabras de Cristo, las palabras del Evangelio: «Παιδιόθεν (pediozen) de niño»
Γονεῖς, μανάδες, πατεράδες! Θὰ σᾶς πῶ τώρα ποιό εἶνε τὸ κλειδὶ τῆς ὑποθέσεως. Πόσα συλλαλητήρια ἔχει δεῖ ὁ τόπος μας; Στὰ χρόνια μας εἶδε πολλά· συλλαλητήρια γιὰ σοβαρὰ ζητήματα, ἀλλὰ καὶ γιὰ ἄλλα, μικρὰ καὶ ἀσήμαντα πράγματα. Ἕνα δὲν εἶδε. Ἂν θέλουμε λοιπὸν ὁ τόπος αὐτὸς νὰ ζήσῃ, πρέπεινὰ γίνῃ τὸ μεγαλύτερο συλλαλητήριο . Ν᾿ ἀφήσουν οἱ γυναῖκες τὴν κουζίνα καὶ οἱ ἄντρες τὰ ἐργοστάσια καὶ τὰ γραφεῖα τους, νὰ μαζευτοῦν ὅλοι, καὶ νὰ φωνάξουν – γιὰτί; Οὔτε γιὰ ἐνοίκια, οὔτε γιὰ γεφύρια, οὔτε γιὰ πλατεῖες, οὔτε γιὰ τίποτε ἀπ᾿ αὐτά. Νὰ πᾶνε στὸ ὑπουργεῖο παιδείας, στὴν ἀρχιεπισκοπή, νὰ πᾶνε καὶ στὸν πρωθυπουργὸ τῆς χώρας, νὰ κρατᾶνε μιὰ ταμπέλλα μεγάλη καὶ πάνω νὰγράφουν τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, τὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελίου· «Παιδιόθεν» .

Y si alguno de esos grandes que nos gobiernan sale en la ventana y preguntan: qué son estos, qué les pasa, qué piden; nosotros decirlos: ¡«Παιδιόθεν (pediozen) de niño»! Y si preguntan: qué significa «Παιδιόθεν (pediozen) de niño», nosotros explicarlos y analizarlos qué significa esto. «Παιδιόθεν (pediozen) de niño», significa protección de las jóvenes generaciones. Primero pedimos que haya inspección y prohibición de los espectáculos miserables; es una vergüenza que se presenten aquí este tipo de basuras. Segundo, la policía que recoja y delimita estas mujeres corruptas y malas que con sus actos arruinan al hombre. Tercero...cuarto...quinto... sexto... Padres haced ésto; ¡ho! ¡Qué alegría!. Entonces dormiréis tranquilos. Si se toman estas medidas revolucionarias, entonces en pocos años – y yo os lo firmo como contrato- nuestra patria será la nación más feliz. De otra manera lo «Παιδιόθεν (pediozen) de niño», será inspección y maldición para nosotros. Amín
Κι ἂν βγῇ ἀπ᾿ τὸ παράθυρο κανένας μεγάλος ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺμᾶς διοικοῦν καὶ ποῦν, –Τί πάθανε, τί ζητᾶνε αὐτοί; νὰ τοὺς ποῦμε· – «Παιδιόθεν»! Κι ἂν ρωτήσουν, ―Τί σημαίνει «Παιδιόθεν»; νὰ τοὺς ἀναλύσουμε· ―«Παιδιόθεν» θὰ πῇ προστασία τῆς νέας γενεᾶς . Ζητοῦμε πρῶτον νὰ γίνεται ἔλεγχος καὶ ν᾿ ἀπαγορεύωνται ὅλα τὰ ἄθλια θεάματα· εἶνε ντροπή μας νὰ παρουσιάζωνται ἐδῶ τέτοια «σκουπίδια». Δεύτερον,μιὰ νύχτα ἡ ἀστυνομία νὰ μαζέψῃ καὶ νὰ περιορίσῃ ὅλα τὰ διεφθαρμένα γύναια ποὺ μὲ τὴ δρᾶσι τους ἐκμαυλίζουν κάθε ἄνθρωπο.Τρίτον…, τέταρτον…, πέμπτον…, ἕκτον…Γονεῖς, τὸ κάνετε αὐτό; ὤ χαρά! τότε θὰκοιμᾶστε ἥσυχοι. Ἐὰν ληφθοῦν ῥιζικὰ μέτρα,τότε μέσα σὲ λίγα χρόνια –ἐλᾶτε νὰ σᾶς ὑπογράψω συμβόλαιο–ἡ πατρίδα μας θὰ γίνῃ ἡ πιὸ εὐτυχισμένη χώρα. Διαφορετικά, τὸ «Παιδιόθεν» θά ᾿νε ἔλεγχος καὶ κατάρα γιὰ μᾶς.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος- (+)Obispo Agustín (un loco de Cristo)
Homilía grabada en el templo de san Elefzerio (Libertario), Atenas 19-3-1961.
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ὁποία ἔγινε στὸν . ναὸ Ἁγ. Ἐλευθερίου Γκύζη - Ἀθηνῶν τὴν 19-3-1961.

Traducido por: χΧ jJ http://logosortodoxo.wordpress.com/ (En español)

Κυριακή Δ´ Νηστειών ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ Μάρκ. θ΄ 17-31
Παιδί, το σπουδαιότερο πρόβλημα
(+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

4º DOMINGO DEL CUARESMA, EVANGELIO MARCO 9,17-31

El niño, el problema más importante.
Παιδί, τὸ σπουδαιότερο πρόβλημα

Cristo preguntó al padre: ¿Cuánto tiempo hace que le sucede esto? Y él dijo: de niño, desde la infancia (Marc 9,21)
«καὶ ἐπηρώτησε τὸν πατέρα αὐτοῦ· πόσος χρόνος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέγονεν αὐτῷ; ὁ δὲ εἶπε· παιδιόθεν» (Μᾶρκ. 9,21)

Nuestra tierra, queridos míos, es pobre, los recursos escasos. ¿Cómo vamos a vivir, cómo progresaremos? Los especialistas se rompen las cabezas y proponen distintos planes; uno detrás del otro propone lo suyo. Y se puede hacer todo que proponen, pero otra vez nuestra patria no encontrará la felicidad. Porque la felicidad no es carreteras, plazas, fábricas...
la felicidad reside en otra parte. Nuestro problema es otro. El secreto de la felicidad está escondido dentro en el Evangelio que hemos escuchado hoy. Está en una palabra, que si pudiéramos sentirla y hacerla bandera nacional, nuestra patria sería la más feliz de la tierra. ¿Cuál es esta palabra, el “botón” que al pulsarlo veremos el cambio verdadero? Es la palabra: «Παιδιόθεν (pediozen) de niño», (Mr 9,21). Porque con una palabra del Evangelio basta para sanarnos y salvarnos.

«Παιδιόθεν (pediozen) de niño», es decir, desde la infancia, desde la cuna. Esta palabra, que el Señor obligó al padre del joven desgraciado a decir, es la inspección de los mayores. Este «Παιδιόθεν (pediozen) desde niño» significa que de los problemas que hay en una nación, lo más importante es el niño, la infancia, la educación de la nueva generación, la infantil.  
El niño de la lectura evangélica de hoy, desde muy temprana edad fue capturado por la influencia demoníaca. Unas veces caía al agua, otras al fuego, a veces crujía los dientes y sacaba saliva. Corrían detrás de él, lo cogían y otra vez lo mismo. El niño se estaba torturando pero más se torturaba el padre. El evangelio no nos dice cuál era el estado económico del padre. Puede ser que tuviera casas y fortuna y fuera rico; pero por supuesto que lo daría todo para que su hijo se curara. Por lo tanto la felicidad de la casa no estaba en los bienes materiales que tenía, sino principalmente en la salud del cuerpo y la psique del niño.
Esto, pues, lo «Παιδιόθεν (pediozen) de niño », que hemos escuchado hoy tiene gran importancia para nosotros. Este joven que lo torturaban los demonios, es la fotografía también de la juventud actual, el tipo representativo de los jóvenes y los niños de hoy, cómo viven, cómo se comportan y en general cuál es la educación de ellos. Echad un vistazo a vuestro alrededor. Uno insulta al otro, otro es malhablado, otro peor aún blasfema lo divino, otro sale por la noche y molesta, asusta las chicas, otro levanta la mano y pega a sus padres, otro fuma, se droga, otro... Generalmente nuestros jóvenes hoy hacen una vida que provoca gran inquietud. No tienen vergüenza y hacen cosas feas por la calle, como los perros rabiosos y los caballos indomables. Crímenes uno detrás de otro, sobre todo jóvenes entre los 15 a 30 años.
Muchos se extrañan, ¿cómo se ha degradado así la juventud helena (y la española), cómo se ha demonizado así, peor de lo que hemos escuchado hoy en el evangelio? Yo no me extraño. A mí me extraña una otra cosa; me sorprende y admiro cómo algunos jóvenes creen en Dios, van a la Iglesia y aman a sus padres. Esto es lo que a mí me extraña. Porque, -confesémoslo- todos nosotros somos causantes y responsables por la cuesta abajo que vivimos, todos hemos corrompido nuestra juventud; unos directamente y otros indirectamente. El niño desde el momento que salga de su casa hasta el momento que vuelva, está dentro de las tentaciones. ¡Y qué he dicho? Me he equivocado. ¡Peligra hasta dentro de su casa!
Peligra de los malos prototipos o modelos que ve. Además, nada más que toque una tecla, todos los demonios del universo vienen dentro en la casa. Peligra dentro de la casa. Pero cuando sale peligra aún más. Porque afuera esperan los grandes demonios. Dentro de la casa los pequeños, afuera los grandes demonios. ¿Afuera de casa, quién espera- a quién?
El amigo malo. Él dirá la primera palabra. Y la primera palabra es que no haga caso a su madre y su padre, no dé importancia a las palabras de los padres. Así empieza la cuesta abajo.
Después del amigo malo, esperan las mujeres corruptas. Tenemos los centros más corruptos. Esto que lo escuchen los padres.
Otro demonio que espera afuera al joven es la revista vulgar, asquerosa y los anuncios obscenos.
Otras grandes “escuelas” de corrupción, escuelas con... diplomas, son los espectáculos, el cine y la televisión.
El mal lo completan los campos de fútbol, los juegos de azar, los botellones, las cartas, las loterías, los casinos, bingos, tragaperas, toda la basura y la corrupción.
Mil diablos empujan al joven a caer. No sólo estos jóvenes, sino hasta san Antonio el Magno si viviera hoy, dentro en esta sociedad sería tentado. Mientras pues, empujan al joven al mal, después se extrañan como se ha degradado la juventud. Por eso os digo que yo me extraño cómo existen aún jóvenes que mantienen a lo alto su fe y su honor. Es un milagro de Dios. Sólo la mano de Dios los detiene.
-Pero, ¿el estado, no hace nada, me diréis? ¿No ve a dónde va la juventud? Deja el estado. Tal y como lo dijimos antes, todos somos culpables. Tiene la culpa también el cura, el maestro, el obispo, pero la mayor responsabilidad es de los padres. ¿Por qué? porque el padre y la madre están cerca del niño. Porque padre y madre se llaman porque le han parido, no se llama a otra persona. Dice san Juan el Crisóstomo: Parir un hijo es fácil. También los animales paren hijos, es la ley biológica dentro de la creación. ¿Qué es pues lo difícil? ¡Oh, Dios mío! Lo difícil es tomar este trozo de “carne” que caerá del vientre de su madre y hacerlo crecer, educarlo y convertirlo en hombre con altos ideales. El ser padre bueno es educarlo bien, no parirlo.
¡Qué gran responsabilidad tienen los padres! Pero qué hacen los padres desgraciados; ¿lo llevan el niño a la catequesis, lo llevan a confesar...? ¿Qué puede hacer sólo el kerigma? Cuando yo construyo y el otro destruye, cómo se construirá la casa entonces. Pues, afirmativamente, esto es lo que pasa aquí hoy.
Unos construyen y otros destruyen. La Iglesia construye con las catequesis, la madre, el padre, el maestro construyen; pero viene el diablo, da una patada y pone todo patas arriba. ¿Entonces cómo la culpa es de los padres?
-Pero hay asociaciones de padres. ¿Cómo aceptan y toleran estas cosas desastrosas? Dicen algunos.
¡Padres y madres! Os diré ahora cuál es la llave de la cuestión. Nuestra tierra los últimos tiempos ha visto muchas movilizaciones y manifestaciones para cuestiones serias y menos serias, pequeñas e insignificantes. Pero una cosa no ha visto. Si queremos que esta tierra siga viva, se debe hacer la mayor movilización y manifestación. Las mujeres que dejen la cocina, los hombres sus fábricas y sus despachos, juntarse todos y gritar –qué. No por los alquileres, ni para puentes y plazas, nada de todo esto. Que vayan al ministerio de educación y al obispado con una pancarta grande que tenga escritas las palabras de Cristo, las palabras del Evangelio: «Παιδιόθεν (pediozen) de niño»
Y si alguno de esos grandes que nos gobiernan sale en la ventana y preguntan: qué son estos, qué les pasa, qué piden; nosotros decirlos: ¡«Παιδιόθεν (pediozen) de niño»! Y si preguntan: qué significa «Παιδιόθεν (pediozen) de niño», nosotros explicarlos y analizarlos qué significa esto. «Παιδιόθεν (pediozen) de niño», significa protección de las jóvenes generaciones. Primero pedimos que haya inspección y prohibición de los espectáculos miserables; es una vergüenza que se presenten aquí este tipo de basuras. Segundo, la policía que recoja y delimita estas mujeres corruptas y malas que con sus actos arruinan al hombre. Tercero...cuarto...quinto... sexto... Padres haced ésto; ¡ho! ¡Qué alegría!. Entonces dormiréis tranquilos. Si se toman estas medidas revolucionarias, entonces en pocos años – y yo os lo firmo como contrato- nuestra patria será la nación más feliz. De otra manera lo «Παιδιόθεν (pediozen) de niño», será inspección y maldición para nosotros. Amín

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος- (+)Obispo Agustín (un loco de Cristo)
Homilía grabada en el templo de san Elefzerio (Libertario), Atenas 19-3-1961.
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ὁποία ἔγινε στὸν . ναὸ Ἁγ. Ἐλευθερίου Γκύζη - Ἀθηνῶν τὴν 19-3-1961.

Traducido por: χΧ jJ http://logosortodoxo.wordpress.com/ (En español)



Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ

1.Μπορεῖτε νά δεῖτε τίς προηγούμενες δημοσιεύσεις τοῦ ἱστολογίου μας πατώντας τό: Παλαιότερες ἀναρτήσεις (δεῖτε δεξιά)

2.Καλλίτερη θέαση τοῦ ἱστολογίου μέ τό Mozilla.

3.Ἐπιτρέπεται ἡ ἀναδημοσίευση τῶν ἀναρτήσεων μέ τήν προϋπόθεση ἀναγραφῆς τῆς πηγῆς

4.Ἐπικοινωνία:
Kyria.theotokos@gmail.com .
Γιά ἐνημέρωση μέσῳ ἠλεκτρονικοῦ ταχυδρομείου στεῖλτε μας τό e- mail σας στό
Kyria.theotokos@gmail.com .
Home of the Greek Bible