Ἡ προσευχή, ὅπως λέγουν οἱ ἅγιοι Πατέρες, δὲν εἶναι ἕνα καθῆκον, δὲν εἶναι μία ὑποχρέωση τοῦ Χριστιανοῦ. Ἡ προσευχὴ εἶναι μιὰ συνάντηση. Συνάντηση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό. Καὶ ὅταν συναντᾶται ὄντως ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεό, ὅταν πραγματικὰ προσεύχεται, τότε ἡ ἐνέργειά της, ἡ δύναμή της εἶναι καταπληκτική! Ἕνας προσευχόμενος ἄνθρωπος ἔχει τὴν δύναμη, κοινῶς θὰ λέγαμε, νὰ ἀναποδογυρίσει τὸν κόσμο!
Ἕνας Ἁγιορείτης, ὁ μακαριστὸς πατὴρ Γαβριὴλ ὁ Καρουλιώτης, ἕνας μεγάλος ἀσκητής, ὅταν μιλοῦσε γιὰ τὴν προσευχή, μοῦ ἔλεγε κάποτε: «Πάτερ, τί εἶναι ἡ ἀτομικὴ ἐνέργεια; Τί εἶναι; Ἔχουμε ἐμεῖς τὸ ἀτομικό μας ὅπλο!». Ἦταν πολὺ ζωντανὸς ἄνθρωπος καὶ ἐκινεῖτο ὁλόκληρος, ὅταν μιλοῦσε... «Ἔχουμε τὸ ἀτομικό μας ὅπλο», ἔλεγε, «ποὺ καταστρέφει ὅλα τὰ κακά, νικάει τὰ πάντα. Εἶναι ἡ προσευχή! Ἔπειτα ἀπὸ τὴν προσευχὴ βγαίνει κανεὶς σὰν τὸ λιοντάρι γεμᾶτος φωτιά, πῦρ πνέων».
Ἔτσι ἀκριβῶς εἶχε πεῖ. Γεμᾶτος φλόγα. Βέβαια ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ζοῦσε τὴν προσευχὴ καὶ εἶχε ἐμπειρία τῆς προσευχῆς. Γνώριζε «τί ἐστὶ» προσευχή, διότι εἶχε βιώματα, εἶχε ζωή. Ἐμεῖς ἴσως ξέρουμε ἀπὸ τὸ σχολεῖο ὅ,τι μᾶς εἶπαν, ὅ,τι διαβάσαμε, ἔ, ἴσως λίγο γευθήκαμε καὶ νιώσαμε τί εἶναι προσευχή.
Τί εἶναι προσευχή; Εἶναι πραγματικὰ ἐνέργεια καταπληκτική, δύναμη μεγάλη ἡ προσευχή, ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστὸς ἐκεῖνος Γέροντας. Καὶ ἐπιπλέον εἶναι ὁ καθρέφτης τῆς χριστιανικῆς μας ζωῆς, τοῦ πνευματικοῦ μας ἀγῶνα. Ἀπὸ τὸ πόσο προσεύχεται καὶ πῶς προσεύχεται ὁ Χριστιανὸς δείχνει, φανερώνει πόσο πνευματικὰ ἐργάζεται ἢ δὲν ἐργάζεται.
Ἡ Ἐκκλησία ἔχει τὴν κοινὴ λεγομένη προσευχὴ μέσα στὸν ναό. Πρὸ ὀλίγου εἴχαμε μιὰ κοινὴ προσευχή, τὴν ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ. Σὲ αὐτὴ τὴν κοινὴ προσευχὴ θὰ πρέπει νὰ προσέξει κανεὶς νὰ περικλείσει τὴν σκέψη του, νὰ βάλει τὴν σκέψη του μέσα στὰ λόγια ποὺ ἀκούονται, νὰ κρατήσει τὰ λόγια, νὰ σκέπτεται τὴν σημασία τῶν λεγομένων εἴτε τῶν ψαλτῶν εἴτε τῶν ἱερέων. Ὁ ἀγῶνας του κατ’ ἀρχὰς αὐτὸς θὰ εἶναι.
Αὐτὸ φυσικὰ δὲν εἶναι πολὺ ἁπλό. Ὅποιος θὰ τὸ ἐπιχειρήσει θὰ δεῖ ὅτι κάθε τόσο ἡ σκέψη του θὰ φεύγει. Ἐνῷ θὰ προσπαθεῖ, ὄχι ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ καταλαβαίνει τὸ νόημα... Διότι λέμε ὅτι δὲν ξέρουμε τὸ νόημα αὐτῶν ποὺ λέγονται καὶ ζητᾶμε νὰ τὰ ἀλλάξουμε, νὰ τὰ μεταφέρουμε στὴν ἁπλή, νὰ τὰ ποῦμε στὴν δική μας γλῶσσα, τὴν δημοτική. Καὶ ἂν τὰ ποῦμε στὴν δική μας γλῶσσα, τὴν δημοτική, πάλι τὸ ἴδιο θὰ συμβαίνει. Γιατί ἔρχεται «ὁ κλέπτης» καὶ μᾶς κλέβει τὴν προσευχή. Γιατί πουθενὰ ἀλλοῦ δὲν θὰ μᾶς πολεμήσει ὁ διάβολος τόσο, ὅσο θὰ μᾶς πολεμήσει, ὅταν θὰ θελήσουμε νὰ προσευχηθοῦμε. Γιατί ἐμεῖς δὲν ξέρουμε, δὲν καταλαβαίνουμε πόσο θὰ ἐνδυναμωθοῦμε στὴν προσευχή. Ὁ σατανᾶς τὸ ξέρει. Γι’ αὐτό, ὅταν δὲν προσεύχεσαι, εἶσαι ἥσυχος, δὲν ἔχεις ἴσως λογισμούς. Ὅταν πᾶς νὰ προσευχηθεῖς, σὲ κυκλώνουν οἱ λογισμοί. Θυμᾶσαι πράγματα ποὺ δὲν τὰ θυμόσουν ἢ ἔρχονται στὸ μυαλό σου πράγματα ποὺ ποτὲ δὲν σοῦ εἶχαν ἔρθει καὶ ἐκεῖ στὴν προσευχὴ περισσότερο σὲ βασανίζουν. Ὅσοι ἐπιχείρησαν νὰ προσευχηθοῦν ἔχουν πεῖρα αὐτῶν τῶν πραγμάτων. Ἀλλὰ ἡ ἐπιμονὴ τοῦ προσευχομένου εἶναι νὰ στηρίξει τὶς σκέψεις του στὸ νόημα, στὴν σημασία τῶν λεγομένων. Καὶ φυσικὰ ὄχι μόνο αὐτό.
Λέγει κάποιος Πατέρας ὅτι μπορεῖ νὰ θέλεις νὰ συγκεντρώσεις τὶς σκέψεις σου στὴν προσευχή, ἀλλά, ὅταν εἶσαι μπερδεμένος μὲ τὸ νῆμα τῆς μνησικακίας, τότε δὲν μπορεῖς νὰ προσευχηθεῖς. Ὅσο καὶ ἂν προσπαθεῖς, ὅσο καὶ ἂν κοπιάζεις, ὅσο καὶ ἂν θέλεις νὰ προσευχηθεῖς, δὲν προσεύχεσαι, δὲν σοῦ εἶναι δυνατόν. Ἐὰν μέσα σου ὑπάρχει μνησικακία, ἐὰν δὲν συγχωρεῖς τὸν ἀδελφό σου, ἐὰν κρατᾶς κάτι γιὰ τὸν ἀδελφό σου, ἔστω γι’ αὐτὸν ποὺ σὲ ἔβλαψε, ὄχι γι’ αὐτὸν ποὺ ἔβλαψες ἐσύ, αὐτὸν ποὺ σὲ ἔβλαψε, ἐὰν δὲν τὸν συγχώρησες, πρὶν πᾶς στὴν Ἐκκλησία, δὲν θὰ μπορέσεις νὰ προσευχηθεῖς.
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2024/11/blog-post_71.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου