Συζητήσεις τῶν Μεγάλων Ρώσων Πρεσβυτέρων 32

Ο Άγιος Γέροντας Αλέξιος Ζοσιμόφσκι

(1846–1928)

Ο Άγιος Αλέξιος, πρώην ιερέας του Καθεδρικού Ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Κρεμλίνο της Μόσχας, εισήλθε στο Σκήτη Ζωσιμά κατά τη διάρκεια της ηγουμενίας του Πατέρα Χέρμαν. Στις 30 Νοεμβρίου 1898, εκάρη μοναχός από τον Πατέρα Χέρμαν και ονομάστηκε Αλέξιος προς τιμήν του Αγίου Αλεξίου, Μητροπολίτη Μόσχας. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, ο Άγιος Αλέξιος παρείχε πνευματική καθοδήγηση στην Αγία Μάρτυρα Μεγάλη Δούκισσα Ελισάβετ Φεοντόροβνα και στις αδελφές της Μονής Μάρθας και Μαρίας, μέλη του Αυτοκρατορικού Οίκου, υψηλόβαθμους κρατικούς αξιωματούχους και ιεράρχες της Εκκλησίας.

Στον Γέροντα Αλέξιο εμπιστεύτηκε ο Γέροντας Βαρνάβας από τη Σκήτη της Γεθσημανής το πολυάριθμο ποίμνιό του.

Πνευματικές συνομιλίες του Αγίου Αλεξίου Ζοσιμόφσκι , ηχογραφημένες από την Έλενα Μαζούροβα

Ο πατέρας Αλέξιος ήταν αγαπητός και κοντά μου από την παιδική μου ηλικία. Οι γονείς μου με πήγαν στο Ησυχαστήριο Ζωσιμά από την ηλικία των έξι ετών. Ως κορίτσι, όταν πήγαινα να εξομολογηθώ τις αμαρτίες μου στον πατέρα Αλέξιο, έκλαιγα συχνά μπροστά του. Δεν με ρώτησε ποτέ γιατί έκλαιγα, αλλά έλεγε μόνο: «Κλάψε, αγαπητή μου, κλάψε. Σημαίνει ότι ο Χριστός σε επισκέπτεται και είναι ο πολύτιμος καλεσμένος μας».

Ο αείμνηστος ιερέας ήταν πάντα πολύ επιεικής απέναντι σε όσους πραγματικά επιθυμούσαν τη σωτηρία. Δεν υπήρχε αμαρτία που να μην συγχωρούσε ο πατήρ Αλέξιος, με εξαίρεση την πνευματική υπερηφάνεια. «Ταπείνωσα τον εαυτό μου και ο Κύριος με έσωσε», έλεγε ο πατήρ Αλέξιος. «Ξέρετε», δίδασκε, «γνωρίζετε, μου φαίνεται ότι οι άνθρωποι υποφέρουν μόνο επειδή δεν καταλαβαίνουν την αληθινή αυταπάρνηση στο όνομα Εκείνου που σταυρώθηκε για εμάς; Θυμηθείτε, όπου υπάρχει θλίψη, όπου υπάρχει ατυχία, πρέπει να είστε ο πρώτος. Ένας άνθρωπος χύνει πολλά δάκρυα μεταμελημένης καρδιάς για να γίνει ικανός να παρηγορήσει τους άλλους εν Κυρίω. Πρέπει να πάει κανείς εκεί που η πνευματική αγωνία βασανίζει έναν άνθρωπο τόσο πολύ που μπαίνει στον πειρασμό να αυτοκτονήσει. Αυτό δεν είναι εύκολο κατόρθωμα. είναι ένα κατόρθωμα που αγγίζει την αληθινή σταύρωση της αμαρτωλότητάς του, γιατί μόνο αυτός μπορεί να θεραπεύσει τον απελπισμένο που, με τη δύναμη του πνεύματός του, μπορεί να αναλάβει εκείνη τη στιγμή τον πνευματικό πόνο του άλλου». «Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι υποφέρετε», έλεγε συχνά ο πατήρ. «Πρέπει να υποφέρεις για να καταλάβεις τα βάσανα των άλλων. Να είσαι υπομονετικός. Ο Χριστός, όντας Αναμάρτητος, υπέμεινε τις μομφές της δημιουργίας, αλλά ποιος είσαι εσύ που δεν πρέπει να υποφέρεις; Ξέρεις ότι η ψυχή καθαρίζεται με τα βάσανα; Ξέρεις ότι ο Χριστός σε θυμάται όταν σε επισκέπτεται με θλίψεις; Σε θυμάται ιδιαίτερα; Το πιο δύσκολο πράγμα στη ζωή είναι να επιλέξεις για τον εαυτό σου. Μπαίνοντας στη ζωή, πρέπει να προσευχηθείς στον Κύριο να κατευθύνει το μονοπάτι σου. Αυτός, ο Ύψιστος, δίνει σε κάθε άνθρωπο τον σταυρό Του σύμφωνα με τις κλίσεις της ανθρώπινης καρδιάς. Ποιος σου είπε ότι ο Θεός τιμωρεί τους ανθρώπους για τις αμαρτίες τους, όπως συχνά λέμε όταν βλέπουμε έναν πλησίον σε μπελάδες ή ασθένειες; Όχι, ο Κύριος εργάζεται με μυστηριώδεις τρόπους. Εμείς οι αμαρτωλοί δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε γιατί ο Ύψιστος Χριστός επιτρέπει συχνά αδικίες σε αυτόν τον κόσμο που φαίνονται ακατανόητες στο ανθρώπινο μυαλό. Ξέρει τι κάνει και γιατί. Οι μαθητές του Χριστού ποτέ δεν πίστευαν ότι ο Χριστός θα τους έδινε ευτυχία με την έννοια της γήινης ευημερίας εδώ στη γη. Όχι, ήταν ευτυχισμένοι μόνο στην πνευματική κοινωνία με τον Γλυκύτατο Δάσκαλό τους. Άλλωστε, ο Ιησούς ήρθε στον κόσμο για να επιβεβαιώσει μέσω της ζωής Του τους οπαδούς Του στην ιδέα ότι η επίγεια ζωή είναι ένας αδιάκοπος αγώνας. Ο Χριστός θα μπορούσε να είχε αποφύγει τα βάσανά Του, αλλά πήγε οικειοθελώς στον Σταυρό. Ο Θεός αγαπά ιδιαίτερα εκείνους που οικειοθελώς υποφέρουν για χάρη του Χριστού. «Γιατί να μην ζήσω για τον εαυτό μου;» ρωτούσα συχνά τον πατέρα Αλέξιο. «Επειδή, αγαπητέ μου», έλεγε ο αείμνηστος ιερέας, «θα βρεις ειρήνη εν Κυρίω μόνο αν αφιερωθείς στην υπηρεσία του πλησίον σου».

Ο πατήρ Αλέξιος δεν έσπευδε ποτέ πολλούς από τους επισκέπτες του. Συχνά έλεγε: «Κύριε, Κύριε, ταξιδεύουν, ταξιδεύουν τόσα μίλια, για να έρθουν σε μένα, τον ανάξιο. Πώς μπορώ να τους βιαστώ;» Όσον αφορά τον κανόνα της προσευχής, μου έδινε πάντα μια πολύ συγκεκριμένη απάντηση: «Πάντα να λες την Προσευχή του Ιησού, ό,τι κι αν κάνεις. Αν αποσπαστείς την προσοχή σου, αναστενάζεις ενώπιον του Κυρίου και συνεχίζεις ξανά και ξανά». «Ο φόβος του Θεού - αυτό είναι που έχουν χάσει οι άνθρωποι», έλεγε ο πατήρ Αλέξιος. «Γι' αυτό οι άνθρωποι θρηνούν, επειδή νομίζουν ότι μπορούν να βοηθήσουν με τη δική τους δύναμη. Όχι, οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να πεθάνουν πνευματικά παρά να θυσιάσουν την αγάπη τους για τον εαυτό τους, την «ευγενή», όπως την αποκαλούν, υπερηφάνειά τους. Η υπερηφάνεια έδιωξε τον υπερήφανο Εωσφόρο από τον Παράδεισο, ο οποίος έχασε την ουράνια μεγαλειότητά του εξαιτίας της». Οι άνθρωποι νομίζουν ότι πρόκειται να επιτύχουν την επίγεια ευτυχία και ευημερία εδώ στη γη, χάρη στις δικές τους προσπάθειες, και εκπλήσσονται και λυπούνται όταν συμβαίνει το αντίθετο, ξεχνώντας ότι ο ίδιος ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τίποτα χωρίς το θέλημα του Παντοδύναμου. Ούτε μια τρίχα από το κεφάλι ενός ανθρώπου δεν πέφτει χωρίς το θέλημα του Θεού. Πιστεύετε πραγματικά ότι κάτι στις ζωές ολόκληρων εθνών συμβαίνει χωρίς το θέλημα του Δημιουργού; Είναι αλήθεια ότι συχνά μας φαίνεται ότι συμβαίνει κάτι ακατάλληλο, κάτι που έρχεται σε άμεση αντίθεση με τους θεϊκούς νόμους. Αλλά δεν ξέρουμε τι θα σημαίνει αυτό για την ψυχολογία αυτών των ψυχών που υποφέρουν. Δεν ξέρουμε ότι ίσως ο Χριστός αποφάσισε να καθαρίσει τους πάντες, όλους - θυμηθείτε, όλους - μέσα από αυτά τα φαινομενικά απάνθρωπα βάσανα. Ο Χριστός είναι αιώνια αγάπη, η αγάπη δεν εκλείπει ποτέ, και ο Χριστός από τον ουράνιο θρόνο Του δεν αφήνει ποτέ την αμαρτωλή γη με το βλέμμα Του ούτε για μια στιγμή, βλέπει τα πάντα, επιτρέπει τα πάντα, αλλά γιατί το επιτρέπει δεν είναι χρήσιμο για εμάς τους αμαρτωλούς να το γνωρίζουμε .

Να θυμάστε ένα πράγμα: είστε Χριστιανός και ενεργείτε πάντα έχοντας αυτό κατά νου. Ποιο είναι το καθήκον ενός Χριστιανού; Το καθήκον ενός Χριστιανού είναι να ομολογεί τον Χριστό άφοβα και να μην θέτει ποτέ σε κίνδυνο τη χριστιανική του συνείδηση ​​σε τίποτα. «Κοιτάξτε με», είπε στον εαυτό του ο Πατέρας Αλεξέι, «νόμιζα ποτέ ότι θα έπρεπε να παρηγορήσω τόσους πολλούς ανθρώπους; Ακόμα και τώρα νιώθω συχνά αδύναμος τόσο σωματικά όσο και πνευματικά, και εδώ αναλαμβάνω την ευθύνη τόσων πολλών αδύναμων. Άλλωστε, θεωρώ τους ανθρώπους που μου εμπιστεύονται τον εαυτό τους ως εγγυητές μου ενώπιον του Θεού, σαν να θα λογοδοτήσω γι' αυτούς ενώπιον του Θρόνου του Θεού. Δεν είναι αστείο, αγαπητέ μου, να αναλαμβάνω ενώπιον του Παντοδύναμου την ευθύνη εκατοντάδων ανθρώπων που εμπιστεύονται τον εαυτό τους στην πνευματική καθοδήγηση. Πολλοί σκέφτονται: «Ποια είναι η σημασία του να συμβουλεύω αυτό ή εκείνο;» Αλλά ξέρετε ότι ο Χριστός το βάζει στην καρδιά μου να δώσω αυτή ή εκείνη την απάντηση, αφού, όπως λένε, δεν είμαι ελεύθερος από μόνος μου». Είναι καλύτερα να μην ζητάς καθόλου τη συμβουλή ενός γέροντα παρά να μην ακολουθείς τη δική του. Ο εχθρός του Θεού περιμένει μόνο να μπλέκει τον άτυχο άνθρωπο στα δίχτυα του μέσω της συμβουλής του γέροντα για την ανυπακοή του.

«Ο Χριστός ήρθε για να σώσει τους πάντες», μου έλεγε πάντα ο πατέρας όταν εξέφραζα τη λύπη μου για τους ανθρώπους που γνώριζα και δεν πίστευαν στον Θεό. «Να θυμάσαι αυτό», μου είπε κάποτε με ιδιαίτερη τόλμη, «να θυμάσαι ότι εσύ ο ίδιος πιστεύεις στον Θεό μόνο επειδή σου έδωσε πίστη — η πίστη, άλλωστε, είναι δώρο από τον Θεό. Κανείς δεν μπορεί να κριθεί επειδή δεν πιστεύει στον Θεό, αφού αυτό συμβαίνει συχνά κατ' ιδίαν. Ο Χριστός μπορεί να κάνει ένα θαύμα ακαριαία. Μπορεί ακαριαία να μεταμορφώσει έναν διώκτη σε ζηλωτή. Ο Απόστολος Παύλος, από τον μεγαλύτερο διώκτη, έγινε ο πιο ζηλωτής κήρυκας της αλήθειας του Χριστού. Αλλά μεγάλο, μεγάλο είναι το έργο της ομολογίας της αλήθειας του Χριστού, στον οποίο, φυσικά, δίνεται από Αυτόν. «Όποιος με ομολογήσει ενώπιον των ανθρώπων, κι εγώ θα τον ομολογήσω ενώπιον των αγγέλων του Θεού». Υπάρχουν δύο είδη μαρτυρίου. Το απροκάλυπτο, ανοιχτό μαρτύριο - όταν ένα άτομο βασανίζεται σωματικά, σταυρώνεται, τεμαχίζεται ή γενικά υποβάλλεται σε κάποιο είδος σωματικής ταλαιπωρίας για το όνομα του Χριστού - αυτοί ήταν οι πρώτοι μας μάρτυρες. Και ακόμη και σήμερα, υπάρχουν μάρτυρες που σταυρώνουν οικειοθελώς τη σάρκα τους με όλα τα πάθη και τις επιθυμίες της. Πάρτε, για παράδειγμα, τους πιο κοντινούς μας αγίους του Θεού: τον Σεραφείμ του Σάρωφ, τον Σέργιο του Ραντονέζ, ακόμη και τους πρεσβύτερους που δεν έχουν ακόμη δοξαστεί ανοιχτά από την Εκκλησία - τον Αμβρόσιο της Όπτινα και τον Ιωάννη της Κρονστάνδης . Άλλωστε, αυτοί οι δύο τελευταίοι έζησαν τόσο πρόσφατα, έζησαν ανάμεσά μας, κι όμως όλοι, όλοι, τους έχουν εκτιμήσει όπως τους άξιζε;

Υπήρχαν άνθρωποι που τους εκτιμούσαν και υπήρχαν εκείνοι που τους επέκριναν. Έτσι ήταν και θα είναι σε όλες τις εποχές και τα χρόνια, και κανείς δεν πρέπει ποτέ να εκπλήσσεται ή να αγανακτεί γι' αυτό, γιατί κι αυτό συμβαίνει με το θέλημα του Θεού.

Συχνά θρηνούσα ότι δεν ζούσα όπως θα ήθελα, ότι δεν ζούσα, όπως μου φαινόταν, μια ζωή του πνεύματος, ότι η ζωή με ανάγκαζε να σκέφτομαι μόνο το καθημερινό μου ψωμί. Ο πατέρας πάντα χαμογελούσε στις διαμαρτυρίες μου και έλεγε: «Λοιπόν, συνέχισε να θλίβεσαι, αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να καθαρθείς». «Αλλά πώς μπορώ να καθαριστώ, πατέρα, όταν βυθίζομαι όλο και πιο βαθιά;» «Ε, λοιπόν, εσύ θα βυθιστείς και μετά θα βγεις έξω. Ξέρεις, συμβαίνει και το αντίστροφο, μερικές φορές βγεις έξω και μερικές φορές κολλάς. Μην βιάζεσαι να βγεις έξω, αυτός είναι ο τρόπος. Πρέπει να γνωρίζεις όλη την κάτω πλευρά της ζωής, παρόλο που είσαι ένα ευαίσθητο λουλούδι». Μη φοβάστε τη βρωμιά, τη βρωμιά που είναι ορατή σε έναν άνθρωπο, σημαίνει ότι σώζεται όταν όλη η βρωμιά είναι προς τα έξω, δηλαδή όταν η πνευματική βρωμιά μέσα του είναι ήδη αισθητή, με αυτό εξιλεώνεται πλήρως για την αναξιότητά του, αλλά πρέπει να φοβάστε αυτή τη βρωμιά που είναι δύσκολο να φτάσει κανείς, αυτή τη βρωμιά που φωλιάζει στα μυστικά μέρη της καρδιάς μας, όπου καμία ανθρώπινη βοήθεια δεν μπορεί να την κάνει να αποκαλυφθεί σε όλη της τη στασιμότητα, όπου μόνο το δεξί χέρι του Θεού μπορεί να βοηθήσει.

https://apantaortodoxias.blogspot.com/2025/11/32_19.html