Πῶς θά ἔχουμε γνήσιες ἐμπειρίες τοῦ Θεοῦ στήν Θεία Λειτουργία.Πρίν τήν Θεία Λειτουργία

   ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

 ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΤΗ ΖΗΣΟΥΜΕ

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ:

ΠΩΣ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΓΝΗΣΙΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΟΥ

 ΘΕΟΥ ΣΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ: 
 

ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Πρίν τήν συμμετοχή μας σέ κάθε Θεία Λειτουργία καλούμαστε νά ἔχουμε μία βέβαιη, συνεπή καί σταθερή ὀρθόδοξη πίστη καθώς καί μία ἀνάλογη πνευματική ἀγωνιστική πορεία, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιώνει τήν ζωντάνια τῆς πίστεώς μας. Ἀναλύοντας τά ἀνωτέρω μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ἀπαιτεῖται μία συνεχής προσπάθεια γιά τήν:

Α)Καλλιέργεια καί τήν αὔξηση τῆς Πίστεώς μας

Β)Κάθαρση ἀπό τά πάθη μας

Γ)Ἀποκατάσταση τῆς Εἰρήνης μέ τόν Θεό, μέ τόν ἑαυτό μας καί μέ ὅλους τούς ἀνθρώπους. (Τίποτε δέν πρέπει νά κάνουμε μέ βιασύνη-ἄγχος. Τό ἄγχος φανερώνει μία δαιμονική κυριαρχία πάνω μας)

Δ)Ἀλληλοσυγχώρηση.

Ε)Καλλιέργεια τῆς Εὐγνωμοσύνης πρός τόν Θεό γιά τίς ἄπειρες εὐεργεσίες Του.

Στ)Καλλιέργεια τῆς Ἀγάπης πρός τόν Θεό καί ὅλους τούς ἀνθρώπους.

Ἄς τά δοῦμε πιό ἀναλυτικά :

Α)Πίστις.

Γιά νά ζήσουμε τήν Θεία Λειτουργία χρειάζεται συνεχής προσπάθεια γιά τήν καλλιέργεια καί τήν αὔξηση τῆς Πίστεώς μας.

Ζητεῖται πίστη ἀληθινή,γνήσια καί ζωντανή. Δηλαδή ζητεῖται ἀταλάντευτη καί ἀναμφίβολη ἐμπιστοσύνη στό Θεό καί στίς ἐντολές Του. Οἱ Εὐαγγελικές ἐντολές πρέπει νά θεωροῦνται ἀπό ἐμᾶς ὡς κανόνες ζωῆς.

«Δέν εἶναι δυνατόν», μᾶς λέγει ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, «μέ κανέναν ἂλλο νά ἐπιτύχουμε τή σωτηρία, πού μᾶς ὑποσχέθηκε ὁ Θεός. Διότι δέν ὑπάρχει κάτω ἀπό τόν οὐρανό καί πάνω στή γῆ, ἐκτός ἀπό τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ, κανένα ἄλλο ὄνομα,τό ὁποῖο νά ἒχει δοθεῖ ἀπό τό Θεό μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, μέ τό ὁποῖο μποροῦμε νά σωθοῦμε»¹.

Δέν ὑπάρχει ἄλλος Σωτήρας, ἄλλος Λυτρωτής.

Πρέπει νά τό ξεκαθαρίσουμε. Κανείς ἄλλος δέν μπορεῖ νά μᾶς σώσει. Ἀπό τή στιγμή, πού μέ τήν πτώση τοῦ Ἀδάμ, γκρεμιστήκαμε στή φθορά καί τό θάνατο, βρεθήκαμε στήν «περιοχή τῆς ἀπωλείας». Κανείς ἄνθρωπος δέν μποροῦσε νά μᾶς σώσει. Μόνον ὁ νεός Ἀδάμ, ὁ Κύριος Ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, «εὐδοκίᾳ τῆς ἀγαθότητός Του» ἔγινε ἄνθρωπος γιά μᾶς. Πτώχευσε γιά νά μᾶς πλουτήσει, πέθανε γιά νά μᾶς ζωοποιήσει, ἔγινε «ὑπερ ἡμῶν κατάρα» γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τήν κατάρα, πῆρε σάρκα φθαρτή ἀπό τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, γιά νά μᾶς χαρίσει σῶμα ἄφθαρτο καί αἰώνιο. Ὅλα αὐτά μᾶς τά χάρισε σάν δυνατότητες, σέ ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος.

Καθένας πού ἐπιζητεῖ τήν σωτηρία του θά πρέπει νά ἀξιοποιήσει αὐτές τίς δυνατότητες γιά τόν ἑαυτό του. Νά καρπωθεῖ προσωπικά,γιά τόν ἑαυτό του, τήν γενική λύτρωση ,πού χάρισε ὁ Σωτήρας μας στήν ἀνθρώπινη φύση. Αὐτή ἡ λύτρωση δέν εἶναι κάτι τό ἀφηρημένο καί νεφελῶδες, ἀλλά εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἕνωσή μας μέ τόν Λυτρωτή καί Σωτῆρα μας. Ἡ ἀπαλλαγή μας ἀπό τήν ἁμαρτία καί τά ὀδυνηρά ἐπακόλουθά της τήν φθορά καί τόν θάνατο ἐπιτυγχάνεται μόνο διά τοῦ Κ.Ἡ.Ἰ. Χριστοῦ. Ἡ ἕνωσή μας μαζί Του ἐξασφαλίζει τή νίκη κατά τοῦ ψυχικοῦ καί σωματικοῦ θανάτου, τή σωτηρία.

Γράφει ὁ ἃγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς (Φιλοκαλία, τομ. 4ος, σελ.94): «Ζωή τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἓνωση μέ τό Θεό. Αὐτή εἶναι ἡ κυρίως ζωή». Καί συνεχίζει ὁ ἅγιος: «Ὅπως καί ζωή τοῦ σώματος εἶναι ἡ ἓνωση μέ τήν ψυχή. Θάνατος φρικτός, πού εἶναι ὁ κυρίως θάνατος, εἶναι τό διαζύγιο τῆς ψυχῆς ἀπό τή θεία Χάρη καί ἡ ἓνωση μέ τήν ἁμαρτία...Ὃποιος φυλαχθῆ ἀπό τόν θάνατο τῆς ψυχῆς δέ φοβᾶται τό θάνατο τοῦ σώματος ὃταν ἒρθη, γιατί ἒχει ἒνοικον τήν ὂντως ζωή, τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος δέν ἐγκαταλείπει τόν σῶμα, ἒστω καί ἂν αὐτό χωρισθῆ ἀπό τήν ψυχή». Ὅποιος τό πιστεύει αὐτό τηρεῖ τίς ἐντολές, ὅλες τίς ἐντολές, κάνοντας ἕναν συνεχῆ καί ἔντονο πνευματικό ἀγῶνα (αὐτά εἶναι τά ἔργα τῆς πίστεως, τά ἔργα πού ὁδηγοῦν στήν κάθαρση ἀπό τίς πνευματικές ἀρρώστιες) πού εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά νά ζήσουμε τή Θεία Λειτουργία.

Μέ τήν ἒναρξη τῆς Θείας Λειτουργίας προβάλλεται ὁ Σταυρός.Ἡ συσταύρωση μέ τόν Κύριο, δηλ. ἡ νέκρωση τῶν παθῶν μας εἶναι ὁ τρόπος γιά νά λατρεψουμε ἀληθινά τόν Θεό γιά νά μποῦμε στή Θεία Λειτουργία καί νά τήν ζήσουμε. Μόνο οἱ σταυρωμένοι ὡς πρός τόν παλαιό ἄνθρωπο, δηλ. αὐτοί πού μετανοοῦν καί καθαίρονται μποροῦν νά εἰσέλθουν καί νά ζήσουν τήν «εὐλογημένη βασιλεία».Ὁ ἱερέας εὐλογεῖ καί μακαρίζει τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ πού εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία. Συγχρόνως κρατᾶ στά χέρια του τό ἱερό Εὐαγγέλιο καί κάνει μ' αὐτό τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ πάνω στήν Ἁγία Τράπεζα. Ἡ πρώτη πράξη τῆς Θείας Λειτουργίας εἶναι ὁ Σταυρός, πού εἶναι ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι τό ἱερό συμπόσιο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὃλης τῆς Ἐκκλησίας. Ὃσοι ἀπό μᾶς, πού ἀκόμη ἀγωνιζόμαστε στήν κοιλάδα αὐτή τοῦ κλαυθμῶνος πού λέγεται γῆ, μετέχουμε σ' αὐτήν, πεθαίνοντας πηγαίνουμε «ἀπό τράπεζα σέ τράπεζα, ἀπό αὐτήν, πού εἶναι ἀκόμη καλυμμένη, σ' αὐτήν, πού ἢδη ἒχει ἀρχίσει νά φανερώνεται». (Ἱερός Καβάσιλας, Μ 150, 625^Α: « ἀπό τραπέζης ἐπί τράπεζαν, τῆς ἒτι καλυπτομένης ἐπί τήν ἢδη φανερουμένην»)

Καί σ' αὐτήν τήν εὐλογημένη Βασιλεία μᾶς ὁδήγησε καί μᾶς ὁδηγεῖ ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ καί ἡ δική μας συσταύρωση μαζί Του, διά τῆς νεκρώσεως τῶν παθῶν μας. Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι ἡ πρόγευση τῆς Βασιλείας, ἡ ὁποία ἢδη φανερώθηκε· ἡ πρόγευση τῆς θέωσης, πού εἶναι ἡ ἀληθινή αἰώνια δόξα καί μακαριότητα, μετοχή τῆς ἂπειρης θεϊκῆς δόξας καί μακαριότητας.

Ἡ δική μας ἄνοδος στό Σταυρό εἶναι ἀπαραίτητη γιά νά λειτουργοῦμε εὐάρεστα ἐνώπιον τοῦ Κυρίου.

Γράφει ὁ ἃγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής: «Μήν πεῖς, ὃτι ἡ πίστη μόνη στόν Κύριό Μας Ἰησοῦ Χριστό μπορεῖ νά μέ σώσει. Διότι εἶναι ἀδύνατο αὐτό, ἐάν δέν ἀποκτήσεις μέ τά ἒργα καί τήν ἀγάπη πρός Αὐτόν... Ὃποιος πιστεύει στόν Κύριο φοβᾶται τήν κόλαση·ὃποιος φοβᾶται τήν κόλαση, ἐγκρατεύεται ἀπό τά πάθη·ὃποιος ἐγκρατεύεται ἀπό τά πάθη, ὑπομένει τά θλιβερά· ὃποιος ὑπομένει τά θλιβερά, θά ἀποκτήσει τήν πρός τόν Θεόν ἐλπίδα· ἡ δέ πρός τόν Θεόν ἐλπίδα, χωρίζει ἀπό κάθε γήϊνη προσπάθεια τόν νοῦ· ὃταν δέ ὁ νοῦς χωρισθεῖ ἀπό αὐτήν, τότε θά ἀποκτήσει τήν πρός τόν Θεόν ἀγάπη. Ὃποιος ἀγαπᾶ τόν Θεόν ζεῖ ἀγγελικό βίο στή γῆ,νηστεύοντας καί ἀγρυπνόντας, ψάλλοντας καί προσευχόμενος καί ἒχοντας πάντα καλούς λογισμούς γιά κάθε ἂνθρωπο»². Νά ἡ ἀγωνιστική πνευματική πορεία:πίστηφόβος τῆς κολάσεωςπεριορισμός τῶν παθῶνὑπομονή τῶν θλιβερῶνἐλπίδα στό Θεόἀπελευθέρωση τοῦ νοῦ ἀπό κάθε ὑλική προσκόλλησηἀγάπη στό Θεόλατρεία τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ζωντανή πίστη ὁδηγεῖ ἐξ’ αἰτίας τοῦ φόβου τῆς κολάσεως στήν ἐκκοπή τῶν παθῶν καί στήν καλλιέργεια τῶν ἀντιθέτων ἀρετῶν. Εἶναι αὐτά τά ἔργα τῆς πίστεως(ἤ ἔργα τῆς μετανοίας), τά ὁποῖα ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ πίστη μας εἶναι ζωντανή. Ἄς τά μελετήσουμε:

Τά ἔργα τῆς πίστεως

Τρεῖς εἶναι οἱ κοινοί ἐχθροί τῆς σωτηρίας μας:

1.Ὁ ἀνθρωποκτόνος διάβολος,

2.Ὁ παλαιός ἄνθρωπος, πού ἔχουμε μέσα μας καί

3.Ὁ κόσμος, τό κοσμικό πνεῦμα καί φρόνημα.

Πρέπει νά νικηθοῦν καί οἱ τρεῖς ἐχθροί.

Προδημοσίευση στό διαδίκτυο Γ΄ἔκδοσης (ἐπηυξημένης) τοῦ βιβλίου: (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου)-Τί εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία καί πῶς θά τή ζήσουμε

Σχῆμα μικρό ,Σελίδες: 162, Τιμή:5€, Παραγγελίες στό τηλέφωνο 6944577885 ἤ στό e- mail: hristospanagia@yahoo.gr 

1«Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία(Πρ. 4, 12) ͵ (παρά μόνον) ...ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου͵...οὐδὲ γὰρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς (Πρ. 4-10)»

2 «Καί σύ μή εἴπῃς, ὅτι ἡ ψιλή πίστις εἰς τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν δύναταί με σῶσαι. Ἀμήχανον γάρ τοῦτο, ἐάν μή καί τήν ἀγάπην εἰς αὐτόν διά τῶν ἔργων κτήσῃ. Τό δέ ψιλῶς πιστεύειν· Καί τά δαιμόνια πιστεύουσι καί φρίσσουσι.γ΄. Ὁ πιστεύων τῷ Κυρίῳ, φοβεῖται τήν κόλασιν· ὁ δέ φοβούμενος τήν κόλασιν, ἐγκρατεύεται ἀπό τῶν παθῶν· ὁ δέ ἐγκρατευόμενος ἀπό τῶν παθῶν, ὑπομένει τά θλιβερά· ὁ δέ ὑπομένων τά θλιβερά, ἕξει εἰς Θεόν ἐλπίδα· ἡ δέ εἰς Θεόν ἐλπίς, χωρίζει πάσης γηΐνης προσπαθείας τόν νοῦν· ταύτης δέ ὁ νοῦς χωρισθείς, ἕξει τήν εἰς Θεόν ἀγάπην μβ΄. Ὁ ἀγαπῶν τόν Θεόν, ἀγγελικόν βίον ἐπί γῆς ζῇ, νηστεύων καί ἀγρυπνῶν, ψάλλων καί προσευχόμενος, καί περί παντός ἀνθρώπου ἀεί καλά λογιζόμενος». (Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής Περί Αγάπης PG 90 Πρώτη ἑκατοντάς γ, μβ΄).