Ἡ ἐπιθετικότητα τῶν ἀγαπολογούντων νεοορθοδόξων -μεταπατερικῶν θολολόγων

Ἡ ἐπιθετικότητα τῶν ἀγαπολογούντων

νεοορθοδόξων -μεταπατερικῶν θολολόγων

Οἱ μεταπατερικοί, ἐνῶ ἔχουν «πνεῦμα πλάνης», παρουσιάζονται ὡς ἄνθρωποι τῆς «καταλλαγῆς» καί τῆς ἀγάπης. Διακηρύσσουν ὅτι βιώνουν τόν θεῖο ἔρωτα μέσῳ τοῦ ἀνθρώπινου καί ἀγαπολογοῦν συνεχῶς. Συγχρόνως, ὅμως, ἐπιτίθενται ὑβριστικά ἐναντίον ὅλων ἐκείνων πού διατυπώνουν τίς ὀρθόδοξες πατερικές θέσεις. Τούς χαρακτηρίζουν ὡς «κολλημένους», «συντηρητικούς», «ταλιμπάν», «φανατικούς», «ἀκραίους», «φονταμενταλιστές», «πάσχοντας ἀπό συσσωρευμένη στέρηση», «παραδοσιαρχία», «ἀναχρονιστικούς» κ.λ.π.

Ὁ πανοσιολογιώτατος, θεόσοφος, Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης, ἀπαντώντας σέ ὑβριστικούς χαρακτηρισμούς τοῦ καθ. Γιανναρᾶ, παρατηρεῖ: «Ἕνας πού ἔχει τήν ἀληθινή ἀγάπη, τήν ἀληθινή ἀγάπη πρός τόν Κύριόν µας, εἶναι δυνατόν νά ἐκτρέπεται σέ ὕβρεις, εἶναι δυνατόν νά µή σέβεται ἕνα γέροντα µοναχό, πού εἶναι σαράντα καί πλέον χρόνια στήν ἄσκηση στό Ἅγιο Ὄρος; Καί τί λέει;

Τί χαρακτηρισµούς λέγει; «Θηριώδης ἐµπάθεια ἀπό συσσωρευµένη στέρηση». Σκεφθῆτε χαρακτηρισµό, πού λέει, πού ἔγραψε καί σέ µία ἡµερήσια[1], «αὐτό», λέει, «πού κάνει ὁ π. Θεόκλητος, εἶναι θηριώδης ἐµπάθεια ἀπό συσσωρευµένη στέρηση».

Ποῦ εἶναι ὁ ἐξαγιασµός τῆς ψυχῆς, ποῦ εἶναι ἡ καθαρότης τῆς ψυχῆς, ποῦ εἶναι ὁ θεῖος ἔρωτας; Ἕνας, πού εἶναι συνεπαρµένος ἀπό τόν θεῖο ἔρωτα, µπορεῖ νά πῆ τέτοιες ἐκφράσεις; Καί ἀκόµα ὅτι «ὑπεραµύνοµαι τῆς ἀτοµικῆς µου εἰδωλοποιηµένης στέρησης, ὁ ἀνέραστος ἐγωκεντρισµός µου µέ ἐγκλωβίζει στίς ἐρωτικές µου στερήσεις, πάσχοντας τήν ἐρωτική στέρηση τήν µετατρέπω σέ µανιασµένο πάθος αὐτοδικαίωσης καί ἡ τραγική µου στέρηση µετατρέπεται σέ ἐπιθετικότητα καί ἄλλες καί ἄλλες πολλές τέτοιες ἐκφράσεις, ὧν οὐκ ἔστι ἀριθµός µέ φροϋδικούς ὅρους, γύρω ἀπό τό σέξ, πού δείχνει τήν προσφιλῆ ἐνασχόλησή του. Ἀλλά οἱ φθάσαντες στίς κορυφές τοῦ θείου ἔρωτος, εἶχαν προηγουµένως ἐλευθερωθῆ ἀπό τά ψεκτά πάθη καί δέν ὕβριζαν. Ὅµως οἱ νεορθόδοξοι, δέσµιοι τῶν παθῶν τους καί ἐνεργούµενοι ὑπό τῶν δαιµόνων, πού τούς ἐµπαίζουν, ἐνῶ κυλίονται στόν βόρβορο τῶν ἡδονῶν, αἰσθάνονται µέσα στήν φιλήδονη βακχεία[2] τους ὅτι ἀπολαµβάνουν τόν θεῖο ἔρωτα». Τοῦτο εἶναι τό σκοτάδι τους, ἡ πλάνη τους»[3].

Ἀπόσπασμα ἀπό τό Βιβλίο:Ἐν Χριστῷ ἀγάπη ἤ Μεταπατερική θεολογία (Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου) – Νέο βιβλίο

[1]      Ἐνν. ἐφημερίδα.

[2]                      Βακχεία = βακχική μανία, ἐνθουσιασμός πού ἐκδηλώνεται μέ ἔκτροπα, ὀργιαστική τελετή (Δ. Δημητράκου, Νέον Ὀρθογραφικόν Ἑρμηνευτικόν Λεξικόν, Ἐκδόσεις Δέλτα 1964). Ἐδῶ: ἀκολασία.

[3]               π. Μάρκου Κ. Μανώλη (†), Εἶναι Ὀρθόδοξοι οἱ Νεορθόδοξοι; Ὁ π. Θεόκλητος ἀπαντᾶ εἰς τόν κ. Γιανναράν,ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, ΤΕΥΧΟΣ 2110,

 http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2017/03/blog-post_470.html#more.