Ὅταν πᾶς νά σταθεῖς στόν Ναό, θά εἶσαι στόν Ναό καί ὄχι κάπου ἀλλοῦ

Μπορεῖ σωματικά νά εἶσαι στήν Ἐκκλησία καί νά μήν εἶσαι στήν Ἐκκλησία (μέ τον νοῦ).

Ἦταν ἕνας πού ἦταν πολλά χρόνια στό Μοναστήρι, προϊστάμενος, καί ἕνας διορατικός Γέροντας πού θυμίαζε στόν Ἑσπερινό, δέν τόν θυμίασε. Αὐτός παρεξηγήθηκε καί τοῦ λέει:

- Παπά, γιατί δέν μέ θυμίασες;

- Δέν σέ εἶδα, λέει ἐκεῖνος.

- Πῶς δέν μέ εἶδες, λέει, ἐδῶ στό στασίδι ἤμουνα.

- Δέν σέ εἶδα, τοῦ λέει.

Τότε τοῦ λένε καί οἱ ἄλλοι:

- Πρόσεξε, γιατί ὁ παπάς εἶναι διορατικός, «βλέπει». Βλέπει τά τοῦ πνευματικοῦ κόσμου. Γιά ψάξου...

Σκέφτηκε αὐτός καί λέει:

- Πράγματι δέν ἤμουνα. Ἤμουνα στό μετόχι.

Δηλαδή, τήν ὥρα πού γινόταν ὁ Ἑσπερινός, σκεφτόταν τίς ὑποθέσεις στό μετόχι, ἐκτός τοῦ μοναστηριοῦ. Ὁπότε καί ὁ παπάς ὁ διορατικός, δέν τόν εἶδε, γιατί ἔλειπε. Ἔβλεπε δηλαδή ὁ παπάς πού εἶναι ὁ νοῦς, ὄχι τό σῶμα.

Στόν ἐκκλησιασμό δηλαδή να εἶναι ὁ νοῦς μας στήν καρδιά μας, ἐκεῖ πού εἶναι καί τό σῶμα καί νά μήν εἶναι ἀλλοῦ. Καί ὅταν πᾶς νά σταθεῖς στόν Ναό, θά εἶσαι στόν Ναό καί ὄχι κάπου ἀλλοῦ.