«Ἱνατι περίλυπος εἶ, ἡ ψυχή μου, καί ἱνατί συνταράσσεις με; ἔλπισον ἐπί τόν Θεόν, ὅτι ἐξομολογήσομαι αὐτῷ· σωτήριον τοῦ προσώπου μου καί ὁ Θεός μου»

ΚΕΙΜΕΝΟ

«Ἱνατι περίλυπος εἶ, ἡ ψυχή μου, καί ἱνατί συνταράσσεις με; ἔλπισον ἐπί τόν Θεόν, ὅτι ἐξομολογήσομαι αὐτῷ· σωτήριον τοῦ προσώπου μου καί ὁ Θεός μου»

ΕΡΜΗΝΕΙΑ

«Διατί εἶσαι περίλυπος, ὦ ψυχή μου;Καί διατί μέ τούς στεναγμούς σου μέ συνταράσεις; Ἔλπισον εἰς τόν Θεόν, διότι ἀσφαλῶς θά ἔλθῃ ἡμέρα, κατά τήν ὁποίαν θά τόν δοξολογήσω εὐγνωμόνως· Αὐτόν ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ σωτηρία τῆς προσωπικότητός μου καί ὁ μόνος Θεός πού λατρεύω καί προσκυνῶ»( Ἀπό τήν «ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙασ», τόμος 10ος, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)

ΣΧΟΛΙΟ

«Ἡ ψυχή τοῦ θείου ψαλμωδοῦ εἶναι περίλυπος. Θλίψεις καί δοκιμασίαι ἡ μιά κατόπιν τῆς ἄλλης τόν ἔχουν διαποτίσει μέ πικρίαν πολλήν. Οἱ ἐχθροί του, ἄνθρωποι τοῦ μίσους καί τῆς κακίας, τόν επιβουλεύονται. Πολλοί καί ἀπό τούς φίλους του τόν ἔχουν ἐγκαταλείψει. Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θά ἠμποροῦσαν νά τόν βοηθήσουν δέν φαίνονται πουθενά. Ἐκπατρισμένος, μακράν ἀπό τήν οἰκογενειακήν θαλπωρήν, μακράν ἀπό τά ἱερά σκηνώματα τοῦ Θεοῦ, εἰς τα ὁποῖα μεταβαίνων θά ἠμποροῦσε νά ἀφήση τήν καρδίαν του νά ἐκχυθῆ εἰς δέησιν θερμήν, εἶναι ἠναγκασμένος νά καταπίνη τά δάκρυά του καί νά ἀκούη μόνος του τούς στεναγμούς του. Τά σχέδιά του ἐναυάγησαν. Τά ὡραῖα ὄνειρά του διά τό μέλλον διελύθησαν. Οἱ πόθοι του παραμένουν ἀνεκπλήρωτοι. Τό μέλλον τό προβλέπει ζοφερόν. Τά προβλήματα πού τόν ἀπασχολοῦν τοῦ παρίστανται ὡς ἄλυτα. Τά ἐμπόδια πού συναντᾶ εἰς τήν πορείαν του τά θεωρεῖ ἀνυπέρβλητα: Πόνος καί λύπη, ἀπελπισία καί ὀδύνη καί ἀπογοήτευσις βαθεῖα κυριαρχοῦν εἰς τό ἐσωτερικόν του. Συναισθήηματα καταθλιπτικά θολώνουν τήν σκέψιν του. Ὁ οὐρανός τοῦ φαίνεται κατασκότεινος. Ὁ ὁρίζων τῆς ψυχῆς του ἔχει στενέψει ὑπερβολικά. Ἔχει φθάσει εἰς τό ἀπροχώρητον. Τί θά γίνη λοιπόν;…

Ἀλλ’ ἐνῶ ἡ ψυχή του κλυδωνίζεται εἰς τό θυελλῶδες πέλαγος τῶν κακῶν, πραγματικῶν καί φανταστικῶν, αἴφνης ἀκτίς φωτός διαλύει τό σκότος καί ἐμπνέει τό ἀνακουφιστικόν συναίσθημα τῆς ἐλπίδος. Ὦ, διατί ἐλησμόνησε τόν Θεόν; Διατί ἐξέχασεν, ὅτι ὑπεράνω ὅλων τῶν ἀνθρωπίνων ἐνεργειῶν κυβερνᾶ τό σύμπαν ὁλόκληρον καί τήν ζωήν τοῦ κάθε ἀνθρώπου ἡ πάνσοφος καί πανάγαθος πρόνοια τοῦ Θεοῦ; Ναί! Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἕρμαιον τῆς τυφλῆς τύχης. Ὁ ἄνθρωπος ἐξαρτᾶται ἀπό τόν Θεόν. Ἡ πατρική τοῦ Θεοῦ ἀγάπη παρακολουθεῖ καί γνωρίζει καί κανονίζει καί τάς λεπτομερείας ἀκόμη τῆς ζωῆς μας. Καί καθώς ἡ σκέψις αὐτή ἐφώτισε τήν ἕως τότε σκοτισμένην διάνοιάν του, παρεκίνησε συγχρόνως καί τήν γλῶσσαν καί ἤνοιξε τό στόμα τοῦ θείου ψαλμωδοῦ, διά νά εἶπῆ τά τόσον παραστατικά καί τόσον διδακτικά ἐκεῖνα λόγια. «Ἱνατί περίλυπος εἶ, ἡ ψυχή μου, καί ἱνατί συνταράσσεις με; Ἔλπισον ἐπί τόν Θεόν». Ψυχή μου πολυβασανισμένη, διατί ἔχεις περιπέσει εἰς τόσην λύπην; Διατί ἔχεις φθάσει εἰς τόσην μελαγχολίαν; Διατί εεἶσαι ἀναστατωμένη καί ἀνήσυχος; Ἐλησμόνησες λοιπόν τόν Θεόν; Ἐξέχασες, ὅτι ἀγρυπνεῖ ἄνωθέν σου ὁ παντοδύναμος Κυβερνήτης τοῦ κόσμου, ὁ «σωτήρ πάντων ἀνθρώπων, μάλιστα πιστῶν»; (Α’ Τιμ. δ’ 10). Καί τό λέγει καί τό ἐπαναλαμβάνει ὁ πολύπαθης προφήτης. «Ἔλπισον ἐπί τον Θεόν». Καί παίρνει θάρρος. Καί ἀναπτερώνονται αἱ ἐλπίδες του. Καί ἀνακουφίζεται. Καί ἐλπίζει. Καί ἱκετεύει θερμά τόν Θεόν. Καί ἡ δοκιμασία παρέρχεται. Καί ἡ περίοδος τῶν δεινῶν τελειώνει. Καί ἡ ἐλπίς εἰς τόν Θεόν θριαμβεύει. Καί τό στόμα τοῦ θείου ψαλμωδοῦ χαρίζει καί εἰς ἡμᾶς τήν πολύτιμον συμβουλήν. «Ἔλπισον ἐπί τόν Θεόν».

« Ἔλπισον ἐπί τόν Θεόν». Ὦ, ἀλήθεια, πόσες φορές καί ἡμεῖς εὑρισκόμεθα εἰς παρομοίαν κατάστασιν μέ ἐκείνην, εἰς τήν ὁποίαν εὑρέθη τότε ὁ ἱερός ψαλμωδός! Σκοτεινιάζει καί τῆς ἰδικῆς μας ψυχῆς ὁ ὁρίζων καί μᾶς φαίνεται ὁ οὐρανός κλειστός καί ἡ κατάστασις ἀδιόρθωτος. Καί δέν θά ἀρνηθῶμεν βέβαια, ὅτι θλίψεις καί στενοχωρίαι εἶναι ὁ ἀχώριστος σύντροφος τῆς ζωῆς μας. Ἄλλοτε περισσότεροι καί ἄλλοτε ὀλιγώτεραι, ἄλλοτε συχνότεροι καί ἄλλοτε ἀραιότεροι δημιουργοῦνται εἰς τήν οἰκογενειακήν ἤ τήν ἐπαγγελματικήν μας ζωήν καταστάσεις δυσάρεστοι καί ἀνεπιθύμητοι. Ἀσθένειαι, οἰκονομικαί δυσκολίαι, μέριμναι διά τό μέλλον τῶν παιδιῶν, δυσμενεῖς συνθῆκαι ἐργασίας, ἐνδεχομένως δέ καί ἐχθρικαί διαθέσεις καί ἐνέργειαι ἄλλων ἀνθρώπων μᾶς κάμνουν νά περιπίπτωμεν εἰς ἀθυμίαν καί λύπην πολλήν, νά φανταζώμεθα δέ ἀναπόφευκτον τό ναυάγιον καί προσεγγίζουσαν τηήν καταστροφήν. Ἀλλ’ ἐδῶ ἀκριβῶς εἶναι πού δέν σκεπτόμεθα ὀρθῶς καί δέν συμπεριφερόμεθα ὡς πιστοί Χριστιανοί. Τήν ὕπαρξιν τῶν δυσαρέστων γεγονότων οὐδείς τήν ἀρνεῖται. Διατί ὅμως νά προσκολλᾶται ἡ ψυχή μας μονομερῶς εἰς τά κάτω, εἰς τά συμβαίνοντα περί ἡμᾶς, εἰς τήν γῆν, καί νά μή ὑψώνωμεν τό βλέμμα πρός τάα ἄνω, πρός τόν οὐρανόν; Διατί νά λησμονῶμεν ὅτι καί κατά τάς νεφοσκεπεῖς καί μελαγχολικάς χειμερινάς ἡμέρας ἄνωθεν τῶν νεφῶν διφρηλατεῖ ὁ ἥλιος, ἔστω καί ἄν δέν εἶναι ὁρατός ἀπό τήν γῆν; Ἀκόμη δέ καί κατά τάς θυελλώδεις ἐκείνας νύκτας, κατά τάς ὁποίας οἱ κεραυνοί ἐκρήγνυνται ὁ ἕνας κατόπιν τοῦ ἄλλου καί οἱ καταρράκται τοῦ οὐρανοῦ κατακλύζουν τήν ἐπιφάνειαν τῆς γῆς, ὁ ἥλιος δέν παύει νά ὑπάρχη καί νά ἐξαποστέλλη τό φῶς καί τήν θερμότητά του πρός τήν γῆν. Ἐάν δι’ ὀλίγας ὥρας ἔχη ἀποκρυβῆ ἀπό τούς ὀφθαλμούς μας, ὅμως καί πάλιν θά ἀνατείλη, ὁλοφώτεινος καί ζωογόνος, γίγας αὐτός τοῦ στερέωματος. Καί πῶς λοιπόν ὁ παντοδύναμος Δημιουργός τοῦ ἡλίου, ὁ Ἄναρχος καί Αἰώνιος καί Παντοδύναμος τοῦυ κόσμου Κυβερνήτης, ὁ ὁποῖος γνωρίζει τάς ἀνάγκας μας καί ἠξεύρει πόσαι εἶναι καί αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς μας (Ματθ. Γ 30), πώς Ἐκεῖνος δέν θά διαλύση τό σκότος πού περιβάλλει τήν ψυχήν μας; Ὦ, πόσον μᾶς χρειάζεται εἰς τάς περιστάσεις αὐτάς νά ἐπαναλαμβάνωμεν καί ἡμεῖς τούς λόγους τοῦ ψαλμωδοῦ. «Ἱνατί περίλυπος εἶ, ἡ ψυχή μου, καί ἱνατί συνταράσσεις με; Ἔλπισον ἐπί τόν Θεόν».

Ἀδελφέ μου, τό ἀκούεις, τό προσέχεις; «Ἔλπισον ἐπί τόν Θεόν». Μή τά χάνης. Μή ἀπογοήτευεσαι. Ὁ καλός κυβερνήτης καί κατά τήν ὥραν τῆς σφοδροτέρας καταιγίδος εὑρίσκεται εἰς τήν θέσιν του. Δέν τόν φοβίζουν τά κύματα. Δέν τόν τρομάζει ὁ συριγμός τοῦ ἀνέμου. Δέν τόν ἐκπλήττουν οἱ κλυδωνισμοί τοῦ πλοίου. Κρατεῖ καλά τό πηδάλιον καί ὁδηγεῖ το πλοῖον του ἀσφαλῶς εἰς τόν λιμένα. Ἔτσι καί σύ. Νά σκέπτεσαι, ὅτι ἐπάνω ἀπό ὅλα ὅσα μᾶς συμβαίνουν ὑπάρχει «ὁ Θεός τῆς ἐλπίδος» (Ρωμ. ιέ 13). Ἐκεῖνος πού ἐλπίζει καί καταφεύγει μέ πίστιν καί εὐλάβειαν θερμήν εἰς τόν ἀληθινόν Θεόν, δέν καταισχύνεται, ἀλλά πάντοτε νικᾶ καί θριαμβεύει.

Ἔλα λοιπόν, ἀδελφέ μου, ἅς ἀποδιώξωμεν τήν ὀλιγοπιστίαν καί τήν ἀπελπισίαν πού μᾶς βασανίζει καί μέ πίστιν θερμήν καί ἐλπίδα βεβαίαν ἅς ἐπαναλάβωμεν καί ἡμεῖς τήν ἱκεσίαν τοῦ θείου ψαλμωδοῦ.

« Ἐπάκουσον ἡμῶν, ὁ Θεός, ὁ σωτήρ ἡμῶν, ἡ ἐλπίς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς καί τῶν ἐν θαλάσσῃ μακράν» (Ψαλμ. ξδ’ 6). Σύ μόνος, Κύριε, εἶσαι «ἡ βοήθεια τῶν ἀβοηθήτων, ἡ ἐλπίς τῶν ἀπηλπισμένων, ὁ τῶν χειμαζόμενων σωτήρ, ὁ τῶν πλεόντων λιμήν, ὁ τῶν νοσούντων ἰατρός». Προστάτευσέ μας εἰς ὥρας κινδύνων καί θλίψεων καί πειρασμῶν καί πάσης ἀνάγκης καί εἰς ὅλους χάρισαι τό πλούσιον ἔλεος Σου. «Ἐλεήμων γάρ καί φιλάνθρωπος Θεός ὑπάρχεις καί Σοί τήν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν». 

(Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου «ΕΛΠΙΣΟΝ ΕΠΙ ΤΟΝ ΘΕΟΝ», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)

https://www.osotir.org/2012/06/22/23-2012-19/