Τα θρησκευτικά αντίδοτο στην απειλή των Σεκτών

ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ - ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ ΜΑΘΗΜΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ
ΩΣ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΣΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ ΤΩΝ ΣΕΚΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΑΣ
 

του κ. Κωνσταντίνου Παπαχριστοδούλου,
Προέδρου του Δ.Σ. τής Π.Ε.Γ.

Μεγάλη συζήτηση γίνεται εσχάτως στην ελληνική κοινωνία ακόμα και μέσα στην εκπαιδευτική κοινότητα των Θεο­λόγων όσον αφορά στο περιεχόμενο του μαθήματος των Θρησκευτικών και τον τρόπο της διδασκαλίας του. Γίνεται λόγος για μείωση των ωρών διδασκαλίας, την μετατροπή του σε επιλεγόμενο, ακόμα και σε κατάργηση του (από ορισμένες, ευτυ­χώς, μειοψηφίες). Ως προς το περιεχόμενό του ζητείται η αλλαγή του προσανατολι­σμού σε Θρησκειολογικό, ανθρωπιστικό ή κοινωνιολογικό, χωρίς σαφή Ορθόδοξο προσανατολισμό. Το ίδιο το μάθημα χα­ρακτηρίζεται ως ομολογιακό, αμιγώς κα­τηχητικό, ενώ μερικοί κάνουν λόγο ακόμα και για «προσηλυτισμό». Νομίζουμε ότι για κάθε ένα χαρακτηρισμό πρέπει να γί­νει ιδιαίτερη αναφορά κατατείνοντας στην άποψη ότι τελικώς το μάθημα πρέπει να είναι ομολογιακό, με στοιχεία θρησκειο­λογίας, χωρίς ποτέ να χάνει τον Ορθόδοξο προσανατολισμό του:

Α. Η Κατήχηση αποτελεί την συστημα­τική διδασκαλία των χριστιανικών δογμά­των και αληθειών της πίστεως. Αυτός που δέχεται την κατήχηση δεν αποτελεί οπωσ­δήποτε ένα συνειδητό μέλος της Εκκλησί­ας, διότι η οδός της σωτηρίας δεν απαιτεί μόνο γνώση αλλά και εμπειρία. Η τελευ­ταία αποκτάται μόνο εντός της Εκκλησίας. Η κατήχηση όμως θεωρείται προϋπόθεση. Υπ' αυτή την έννοια το μάθημα των θρη­σκευτικών δεν μπορεί παρά να έχει και στοιχεία κατήχησης. Αλλά δεν μπορεί να είναι μόνο κατήχηση.

Β. Ο όρος «προσηλυτισμός» που χρησι­μοποιούν μερικοί για να χαρακτηρίσουν το μάθημα είναι αδόκιμος και υποκρύπτει δόλο. Προσηλυτισμό ασκεί κάποιος με αθέ­μιτα πολλές φορές μέσα, εκμεταλλευόμε­νος την άγνοια, την ανάγκη, την κουφό­τητα κάποιου, προκειμένου να αλλοιώσει και τελικά να αλλάξει την πίστη του, το θρησκευτικό του πιστεύω. Το μάθημα των θρησκευτικών όμως απευθύνεται σε βα­πτισμένους ορθόδοξους χριστιανούς άρα, εξ ορισμού, δεν μπορεί να αποτελεί προ­σηλυτισμό. Οι μαθητές δε, που ανήκουν σε άλλα δόγματα η θρησκείες έχουν, από πολλών ετών, το δικαίωμα να απαλλαγούν από το μάθημα.

Γ. Το μάθημα, λένε πολλοί ότι, πρέπει να είναι αμιγώς θρησκειολογικό ώστε ο μα­θητής να διδάσκεται τον Χριστιανισμό με κάθε ομολογιακή απόκλιση και εξ ίσου με τις άλλες μεγάλες θρησκείες (Μουσουλμανισμό, Εβραϊσμό, Ινδουισμό κλπ). Σε πρώ­τη φάση καλό είναι ο μαθητής να γνωρίζει τις διδασκαλίες και τις ιδιαιτερότητες των άλλων θρησκειών και δογμάτων. Μάλιστα το αναλυτικό πρόγραμμα ορίζει την διδα­σκαλία των θρησκευμάτων στην Β' Λυκεί­ου (μέχρι σήμερα). Όπως προείπαμε όμως, το μάθημα απευθύνεται σε βαπτισμένους ορθοδόξους χριστιανούς και όχι σε αβάπτιστους αγνωστικιστές που θα πρέπει να ακούσουν για όλες τις θρησκείες και μετά να διαλέξουν. Ακόμα και ένας ορθόδοξος καθηγητής που διδάσκει Θρησκειολογία, σύμφωνα με τον μακαριστό π. Αντώνιο Αλεβιζόπουλο, θα πρέπει να έχει ορθό­δοξο φρόνημα και προσανατολισμό και να μην αντιμετωπίζει όλες τις θρησκείες «αντικειμενικά». Αν δηλαδή πιστεύει ότι η μόνη οδός της σωτηρίας είναι η Ορθόδο­ξη Εκκλησία, αυτό πρέπει να προβάλλει. Διότι κάθε άλλη άποψη (ότι δηλ. στον ίδιο Θεό πιστεύουμε όλοι και ότι ψήγματα της αλήθειας υπάρχουν σε όλες τις θρησκείες) αποτελεί αίρεση και καταδικάζεται από την Εκκλησία μας.

Δ. Επικρατεί σήμερα μεταξύ πολλών θε­ολόγων, η άποψη ότι το μάθημα δεν πρέπει να είναι ομολογιακό διότι ως τέτοιο κινδυ­νεύει να καταργηθεί. Διαβάζουμε σε σχετι­κό άρθρο: «Το κράτος, ως κυρίαρχος θεσμός, οι φορείς και τα πρόσωπα που το απαρτίζουν, αποδοκιμάζουν την μονοδιάστατη θρησκευ­τική ομολογιακή κατεύθυνση του μαθήμα­τος και ζητούν την υποβάθμισή του, καθώς αυτό που κυριαρχεί είναι η αντίληψη ότι θρησκευτική ελευθερία και ομολογιακός χαρακτήρας δεν συμβαδίζουν».  Η άποψή μας διαφέρει ως προς το εξής: Επειδή το κράτος, στην παρούσα συγκυρία, αποδοκιμάζει τον ομολογιακό χαρακτήρα του μαθήματος θα πρέπει να αρχίσουν οι εκπτώσεις; Σίγουρα το μάθημα μπορεί να διανθιστεί με πλήθος θεμάτων που άπτονται της χριστιανικής τέχνης, της κοινωνιολογίας, του θρησκευ­τικού, εν γένει, φαινομένου, τη σχέση του χριστιανισμού στην εξέλιξη του πολιτισμού κ.ο.κ. Όλα αυτά είναι σαφώς χρήσιμα και δίδουν άλλη διάσταση στο μάθημα. Δεν θα πρέπει όμως κατ' ουδένα τρόπο να χαθεί ο ομολογιακός χαρακτήρας των θρησκευτι­κών και οπωσδήποτε η ορθόδοξη μαρτυρία. Η πολιτεία μπορεί να αντιδρά αλλά οι συ­νειδητά ορθόδοξοι πολίτες και η Εκκλησία, ως μέρος αυτού του κρατικού οργανισμού, πρέπει όχι μόνο να αντισταθούν αλλά και να απαιτήσουν. Αν μη τι άλλο η Εκκλησία δεν πρέπει να έχει λόγο στο περιεχόμενο του μαθήματος των θρησκευτικών;

Ε. Και ερχόμαστε σε ένα άλλο σπουδαίο θέμα που κανείς δεν συζητά και ουδέποτε ετέθη σε συνάφεια με το μάθημα των θρη­σκευτικών. Πρόκειται για την απειλή των παραθρησκευτικών ομάδων ή κατά την δι­εθνή ορολογία «σεκτών», «καταστροφικών λατρειών» ή «θρησκειών της νεότητας» (γιατί απευθύνονται κυρίως στους νέους). Είναι τόσο μεγάλη σήμερα η εξάπλωση τους που όσοι μελετούν το «σκηνικό», γνωρίζουν ότι έχει ασχοληθεί με το θέμα, από ετών και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, καθώς και το Συμβούλιο της Ευρώπης, αλλά και Κυβερνήσεις Ευρωπαϊκών κρα­τών, όπως η Γαλλία και η Γερμανία, το Βέλγιο, η Αυστρία κ.ά. (Βλ. Ψήφισμα της 29ης Φεβρουαρίου 1996 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με τις «Σέκτες» στην Ευρώπη). Μάλιστα η «Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης» με το ψήφισμα 1178/92, ζήτησε από τα κρά­τη μέλη να λάβουν νομοθετικά, διοικητικά και εκπαιδευτικά μέτρα για την προστασία των πολιτών και ειδικά της νεολαίας. Στο σημαντικότατο αυτό κείμενο αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Το πρόγραμμα του συ­στήματος γενικής παιδείας πρέπει να περι­λαμβάνει συγκεκριμένη και αντικειμενική πληροφόρηση επί των μεγάλων θρησκειών και επί των σπουδαιότερων αποκλίσεων από αυτές (variants-variantes: κατά λέξη «παραλ­λαγών»), επί των άρχων που προϋποθέτει η μελέτη της συγκρίσεως των θρησκειών, ως και επί της ηθικής και των προσωπικών και κοινωνικών δικαιωμάτων». Πρόκειται για πραγματική Λαίλαπα που μαστίζει σαν ένα είδος «ψυχοναρκωτικού», κυρίως τη νεολαία.

Ήδη στη Γαλλία λειτουργεί μόνιμο Διυ­πουργικό όργανο, παρά τω Πρωθυπουργώ, με τον τίτλο: «Επιτροπή Επαγρύπνησης και Αγώνα κατά των Παρεκτροπών των Σεκτών» (Miviludes), για τη συνεχή πα­ρακολούθηση της δράσης των νεοφανών αιρέσεων και της παραθρησκείας. Πολύ πρόσφατα, η επιτροπή αυτή κυκλοφόρησε ειδικό Οδηγό με τίτλο: «Η προστασία των ανηλίκων από τις παρεκτροπές των αιρέ­σεων». Ένα πόνημα που έχει σκοπό να βοηθήσει τους επαγγελματίες που έχουν επιφορτισθεί με την ευθύνη των παιδιών, στο να ανιχνεύουν την διανοητική και κατ' επέκταση, ψυχική κακοποίηση εις βάρος τους. Ο Πρόεδρος της εν λόγω επιτροπής Georges Fenech σε συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα LE FIGARO (13-10-2010) αποκάλυψε ότι στη Γαλλία, το πλήθος των παιδιών που υφίσταται τις συνέπειες των παρεκτροπών των αιρέσεων, βρίσκεται με­ταξύ 50.000 και 60.000.

Αξίζει εδώ να αναφέρουμε ότι το Υπουρ­γείο Παιδείας του Γερμανικού κρατιδίου του Μεκλεμβούργου-Πομερανίας έχει συν­τάξει ειδική έκθεση για τις αιρέσεις και τις κοσμοθεωριακές ομάδες εξετάζοντας τις μεθόδους πλύσεως εγκεφάλου και τις συνέπειες στην οικογενειακή, επαγγελμα­τική και κοινωνική δομή του ανθρώπου. Διαβάζουμε χαρακτηριστικά: «Τα μέλη της ομάδας αλληλο-παρακολουθούνται και αλληλο-ελέγχονται. Η καλύτερη πίστη είναι η απόλυτη υποταγή. Η επιστήμη και η προσω­πική σκέψη απορρίπτονται ως μη φωτισμέ­νες ή και ως σατανικές...».

Πολλές φορές μέσα από το περιοδικό μας «ΔΙΑΛΟΓΟΣ», έχουμε καταδείξει τους τρό­πους και τις μεθόδους με τις οποίες οι οργανώσεις αυτές παραπλανούν τα θύματά τους. Καταργούν κάθε έννοια προσωπικής ελευθερίας και δημιουργούν άβουλα όντα που τα χρησιμοποιούν ακόμα και για πα­ράνομους σκοπούς. Σήμερα στην Ελλάδα έχουν καταγραφεί επίσημα περισσότερες από 400 τέτοιες οργανώσεις ενώ ανεπίση­μα ο αριθμός τους υπερβαίνει κατά πολύ. Οι ομάδες αυτές αλιεύουν θύματα μεταξύ των νέων κυρίως ανθρώπων, που δεν έχουν πυξίδα και πνευματικό προσανατολισμό στη ζωή τους συνήθως. Αφού πλησιάσουν με πολλούς τρόπους ένα νέο άνθρωπο μπο­ρούν με μεθοδευμένες ενέργειες να τον με­τατρέψουν σε πειθήνιο ρομπότ.

Είναι γνωστό ότι αμέσως μετά την κα­τάρρευση του κομμουνισμού, στις πρώην χώρες του ανατολικού μπλοκ εισέβαλαν στις χώρες αυτές χιλιάδες τέτοιες ομάδες προσδοκώντας να καλύψουν το ιδεολογικό κενό. Το ίδιο γίνεται και στη δυτική Ευρώ­πη η οποία έχει κατά κάποιο τρόπο, έχει χάσει τον χριστιανικό της προσανατολισμό, είτε γιατί ο «Χριστιανισμός» της (Παπικοί, Αγγλικανοί, Προτεστάντες), αδυνατεί να προ­σφέρει αληθινό νόημα ζωής, είτε γιατί ο υλισμός του σύγχρονου δυτικού άνθρωπου τον έχει αποκόψει από κάθε τι πνευματι­κό. Στην Ελλάδα παρ' όλα αυτά υπάρχει ακόμα αντίσταση. Αυτή που προσφέρει η Ορθόδοξη ιδιοπροσωπία του λαού μας -κάτι που πάει δυστυχώς να χαθεί μέσα από την κακώς εννοούμενη «πολύ-πολιτισμικότητα-, ο άρρηκτος δεσμός των Ελ­λήνων με την Εκκλησία τους και φυσικά η υποχρεωτική διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Αν αυτή η αν­τίσταση καμφθεί και η ελληνική πολιτεία αποχριστιανοποιήσει την εκπαίδευση είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι το κενό θα καλύ­ψουν κάθε είδους παραθρησκευτικές ομά­δες και άλλα θρησκευτικά ρεύματα που λόγω και της ανεξέλεγκτης μετανάστευ­σης, κατακλύζουν την Ελλάδα.

Διάλογος Τέυχος 62
Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2010
Ενημερωτικό Περιοδικό Διορθοδόξου Συνδέσμου
Πρωτοβουλιών Γονέων
http://www.impantokratoros.gr/thrhskeytika-sektes-parathrhskeies.el.aspx