Ἡ ἀληθινὴ εὐσέβεια (γ).Δημιουργός: Ὁ Θεός ἤ ἐμεῖς;

π. Δημητρίου Μπόκου

Πολ λοὶ ἄν θρω ποι σή με ρα θὰ δι α φω νοῦ σαν μὲ τὴ στά ση τοῦ Ἰὼβ ἔ ναν τι τοῦ Θε οῦ κατὰ τὴν ὥρα τῆς φοβερῆς δοκιμασίας του (βλ. ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 383, Ἰ ούν. 2015). Καὶ αὐ τό, για τὶ σή με ρα ὅ λο καὶ λι γό τε ρο οἱ ἄν θρω ποι ἔ χουν τὴ δι ά θε ση νὰ ἐκ χω ρή σουν στὸν Θε ὸ δι και ώ μα τα ἐ πὶ τῶν κε κτη μέ νων τους. Δὲν τὸν ἀ να γνω ρί ζουν Κύ ριό τους.

Ἰ δι αί τε ρα ἰ σχύ ει αὐ τὸ προ κει μέ νου γιὰ τὰ παι διά τους. Οἱ γο νεῖς τὰ θε ω ροῦν ἀ πο κλει στι κὸ κτῆ μα τους. Δὲν ἐν νο οῦν νὰ ἀ φή σουν κα νέ να, οὔ τε τὸν Θε ό, νὰ πα ρεμ βλη θεῖ στὴ σχέ ση τους μα ζί τους. Τὰ θέ λουν ὁ λωσ δι ό λου δι κά τους. Ἰ δί ως ἂν τὰ ἀ πέ κτη σαν μὲ δυ σκο λί α, σύ νη θες πράγ μα σή με ρα. Γι’ αὐ τὸ καὶ τοὺς εἶ ναι ἀ δι α νό η το νὰ χαθεῖ κά ποι ο παι δί τους, νὰ τὸ πά ρει ὁ Θε ὸς πρὶν τὴν ὥ ρα του. Ἀ κό μα καὶ συ νει δη τοὶ Χρι στια νοὶ δείχνουν ἐ ξαι ρε τι κὴ δυ σκαμ ψί α στὸ ζή τη μα αὐ τό. Ἐ ξε γεί ρον ται καὶ δυ σα να σχε τοῦν ἐ ναν τίον τοῦ Θε οῦ, ὅ ταν ἐ πι συμ βεῖ κάτι τέτοιο. Ἡ λο γι κὴ τοῦ Ἰ ὼβ τοὺς φαί νε ται ἀ κα τα νό η τη.

Ἔ χου με δη λα δὴ τὴν αἴ σθη ση ὅ τι τὰ παι διὰ μᾶς ἀ νή κουν ἀ πο κλει στι κά. Ἐ μεῖς τὰ γεν νᾶ με, ἐ μεῖς τὰ με γα λώ νου με, ἐ μεῖς ὑ πο φέ ρου με νύ χτα-μέ ρα γι’ αὐ τά. Αὐ τὰ εἶ ναι ὁ λό κλη ρη ἡ ζω ή μας. Ξε χνᾶ με ὅ μως ὅ τι δὲν τὰ δη μι ουρ γοῦ με μό νοι μας. Μᾶς δι α φεύ γει ὅ τι ἀ πό λυ τος Δη μι ουρ γὸς εἶ ναι μό νο ὁ Θε ός. Πη γὴ τῆς ζω ῆς, τοῦ καλοῦ, τῆς κά θε ὕ παρ ξης, εἶ ναι μό νο ὁ Θε ός. Μό νο τὸ κα κὸ δὲν πη γά ζει ἀ πὸ τὸν Θε ό. Ὅ λα τὰ ὑ πό λοι πα, τὰ «κα λὰ λί αν» τῆς δη μι ουρ γί ας, τὰ γεννᾶ ἡ ἀ γά πη τοῦ Θε οῦ.

Ὁ Θε ὸς ὅ μως στὸ θέ μα τῆς γεν νή σε ως τῶν παι δι ῶν θέ λη σε νὰ μᾶς κά νει βο η θούς του. Ἀ πὸ συγ κα τά βα ση. Ὄ χι για τὶ ἀδυνατοῦσε ὁ ἴδιος. Ἀλ λὰ γιὰ νὰ τι μή σει ἐ μᾶς. Νὰ δώ σει ἀ ξί α στὰ πλά σμα τά του. Νὰ νοι ώ θου με ὅ τι εἴ μα στε ἀ πό λυ τα ση μαν τι κοὶ γι’ αὐ τόν. Ὅτι κάτι κάνουμε κι ἐμεῖς. Γι’ αὐ τὸ μᾶς ἔ κα με τὴν τι μὴ νὰ εἴ μα στε συν δη μι ουρ γοί του. Νὰ ἔ χου με τὴν ἀ προ σμέ τρη τη χα ρὰ καὶ ἱ κα νο ποί η ση νὰ φτι ά χνου με μα ζί του τὸν νέ ο ἄν θρω πο. Νὰ γινόμαστε κι ἐμεῖς γονεῖς. Ἀ να θέ τει λοιπὸν σὲ μᾶς νὰ δί νου με σάρ κα καὶ ὀ στᾶ, τὸ σῶ μα. Κι Ἐ κεῖ νος χτί ζει τὴν ψυ χὴ μὲ τὸ ἐμ φύ ση μα τοῦ Ἁ γί ου Πνεύ μα τος, ὅ πως ἔ κα με καὶ μὲ τὸν πρῶ το ἄν θρω πο, τὸν Ἀ δάμ. Καὶ ἔ τσι γί νε ται «ψυ χὴ ζῶ σα» ὁ νέ ος ἄν θρω πος, τὸ παι δί μας.

Ὁ Θε ὸς δὲν δη μι ουρ γεῖ τὴν ψυ χὴ πρὶν πλά σου με ἐ μεῖς, μὲ τὴ δι κή Του βέ βαι α συ ναί νε ση, τὸ σῶ μα. Καὶ τὰ δυ ὸ μα ζί, ψυ χὴ καὶ σῶ μα, χτί ζον ται ταυ τό χρο να, ὅ ταν θε λή σει ὁ Θε ός, ὁ μό νος κα τ’ οὐ σί αν Δη μι ουρ γός. Ἡ ζω ὴ τοῦ νέ ου ἀν θρώ που ξε κι νά ει μὲ τὴν ἕ νω ση αὐ τὴ τῆς ψυ χῆς καὶ τοῦ σώ μα τος καὶ τε λει ώ νει, ὅ ταν πά λι ἡ ψυ χὴ χω ρι σθεῖ ἀ πὸ τὸ σῶ μα. Ὁ Θε ὸς καὶ ὄ χι ἐ μεῖς ὁ ρί ζει τὴν εἴ σο δό μας καὶ τὴν ἔ ξο δό μας ἀ πὸ τὸν κό σμο αὐ τόν.

Πρῶ τα λοι πὸν εἶ ναι τοῦ Θε οῦ τὰ παι διά μας καὶ με τὰ δι κά μας. Ὅ λοι ἔ χου με τὸν Θε ὸ πα τέ ρα μας, πλά στη μας, δη μι ουρ γό μας. Αὐ τὸς μᾶς ἔ δω σε τὸ δι καί ω μα νὰ τὸν προ σφω νοῦ με: «Πά τερ ἡ μῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐ ρα νοῖς». Αὐ τὸς εἶ ναι ὁ Κύ ριος τῆς ζω ῆς μας, «θα να τοῖ καὶ ζω ο γο νεῖ» (Α΄ Βασ. 2, 7), σ’ αὐ τὸν ἀ πο κλει στι κὰ ἀ νή κου με. Ὅ ποι ος δὲν τὸ ἀ να γνω ρί ζει αὐ τό, δεί χνει ἁ πλῶς τὴ μι κρό νοι ά του.

Ἐ μεῖς ἂς τὸν εὐ χα ρι στοῦ με πάν το τε. «Ἐ πὶ ταῖς εἰ σό δοις ἡ μῶν ταῖς εἰς τὸν κό σμον τοῦ τον, καὶ ταῖς ἐ ξό δοις». Καὶ γιὰ τὴν εἴσοδό μας στὴν παροῦσα ζωὴ καὶ γιὰ τὴν ἔξοδό μας.

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 384, Ἰούλιος 2015)

(Συνεχίζεται)

Ἀ ν τ ι ύ λ η

Ἱ. Ναὸς Ἁγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα

Τηλ. 26820-25861/23075/6980.898.504

e-mail: antiyli.gr@gmail.com