«Στο Άγιον Όρος είμαι 65 χρόνια. Ήλθα από ηλικίας 24 ετών. Δεν ήσαν και τόσο ευσεβείς οι γονείς μου. Αλλά δεν ξέρω πώς οικονόμησε ο Θεός και μ’ έφερε η Παναγία μας εδώ. Είχα βέβαια και άλλα αδέλφια. Γεννήθηκα το 1916.
Πώς αποφάσισα να γίνω καλόγηρος θα σου πω. Το υποσχέθηκα στον Θεό. Τότε ήμουν στρατιώτης και επέστρεφα τραυματίας από τον πόλεμο. Ήμουν στην Αθήνα. Ήλθαν αεροπλάνα και βομβάρδιζαν. Έπεσα κάτω από μία πέτρα και είπα: «Παναγιά μου, σώσε με και θα γίνω μοναχός».
Πράγματι, δεν έπαθα τίποτε. Τακτοποίησα κάτι εκκρεμότητες με το εργοστάσιο στο οποίο δούλευα. Κατέβηκα στη Ναύπακτο, στο πατρικό μου σπίτι. Και από εκεί βρέθηκα στο Άγιον Όρος. Εδώ είχα έλθει άλλη μία φορά το 1936, αλλά έφυγα διότι ήταν η κλάση μου να πάω για φαντάρος και βγήκα έξω.
Στην αρχή έψαχνα να βρω μέρος να μείνω επί 40 ημέρες. Πήγα στην Αγία Άννα. Το πλοίο με κατέβασε από την Αγία Άννα στη Μονή Διονυσίου. Το πρώτο βράδυ, αφού έφαγα κάτι και έκανα τον Σταυρό μου, κοιμήθηκα. Τότε είδα την Παναγία ολοζώντανη μέσα στην εκκλησία της. Καθόταν μία νέα μοναχή σε μία καρέκλα δίπλα στην Εικόνα της. Στο δάπεδο της εκκλησίας ήσαν πολλά κατά σειράν φέρετρα και οι άνθρωποι που ήσαν μέσα έδιναν μία άσχημη υποψία για τη ζωή τους. Την ερώτησα: «Τι είναι αυτό το θέαμα;» «Έτσι θα γίνεις και συ, παιδί μου». Και εννοούσε η Παναγία μας τη νέκρωση των παθών μέσω της μοναστικής οδού. «Την νέκρωσιν του Κυρίου εν τω σώματι ημών περιφέροντες». Μ’ αυτό όνειρο ήθελε η Παναγία να μου πει ότι «Εγώ σε έφερα».
Γέροντας Θεόκλητος Διονυσιάτης
http://apantaortodoxias.blogspot.com/2020/10/blog-post_18.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου