Σελίδες

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ
ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ

ΟΙ ΟΜΙΛΙΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΚΑΤΕΒΑΣΜΑ ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΣΑΣ





ΟΔΗΓΙΕΣ: ΚΑΝΕΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟ:

Δίπλα από το όνομα Κύριος Ιησούς Χριστός που υπάρχει ένα μικρό βελάκι , πατάμε εκεί και μας βγάζει διάφορες επιλογές από τις οποίες πατάμε το Download .
Και γίνεται η εκκίνηση να κατέβουν όλες οι ομιλίες.

Κυριακή 15 Ιουλίου 2018

Κυριακή Ἁγίων Πατέρων τῆς Δ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Ματθ. 5, 14-19).Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Μέρος Δεύτερο


Αποτέλεσμα εικόνας για Κυριακή Αγίων Πατέρων της Δ Οικουμενικής συνόδου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ (Ματθ. 5,14-19):Μέρος δεύτερο

Eπιλεγμένα αποσπάσματα από τον υπομνηματισμό του αγίου Ιωάννου, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου στην ευαγγελική περικοπή της Κυριακής των αγίων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου (ομιλία ΙΓ΄ από το υπόμνημα του αγίου στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο)

Μέρος δεύτερο: υπομνηματισμός των εδαφίων Ματθ. 5,17-19
«Μ νομίσητε τι λθον καταλσαι τν νόμον τος προφήτας(:Μη νομίσετε ότι ήλθα να καταλύσω τον νόμο του Μωυσή ή την διδασκαλία των προφητών)»[ Ματθ.5,17]
Ποιος εξέφρασε αυτήν την υποψία ή ποιος διατύπωσε αντίστοιχη κατηγορία εναντίον του Ιησού, ώστε να δώσει την απάντηση αυτήν; Διότι όσα προηγουμένως είχαν ειπωθεί δεν δημιουργούσαν βέβαια αυτήν την υποψία. Διότι οι εντολές να είμαστε πράοι και επιεικείς και ελεήμονες και καθαροί από κάθε αμαρτία και να αγωνιζόμαστε για τη δικαιοσύνη, δεν περιείχαν καμία τέτοια ένδειξη, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Γιατί λοιπόν είπε αυτά; Όχι τυχαία, ούτε χωρίς λόγο, αλλά επειδή επρόκειτο να καθιερώσει σπουδαιότερες από τις παλαιές εντολές με τα εξής λόγια: «κούσατε τι ἐῤῥέθη τος ρχαίοις, ο φονεύσεις· ς δ᾿ ν φονεύσ, νοχος σται τ κρίσει. γ δ λέγω μν τι πς ργιζόμενος τ δελφ ατο εκ νοχος σται τ κρίσει· ς δ᾿ ν επ τ δελφ ατο ακά, νοχος σται τ συνεδρί· ς δ᾿ ν επ μωρέ, νοχος σται ες τν γέενναν το πυρός(:Ακούσατε ότι ελέχθη από τον Θεό στους αρχαίους, στους προγόνους σας· Δεν θα φονεύσεις· εκείνος που θα φονεύσει, θα είναι ένοχος και θα παραπεμφθεί στο μικρό επταμελές συνέδριο, που λέγεται ‘’κρίσις’’. Εγώ όμως σας λέγω ότι καθένας που οργίζεται αδίκως και χωρίς σοβαρό πνευματικό λόγο εναντίον του αδελφού του, έχει την ιδία ενοχή, όπως εκείνος που δικάζεται για φόνο στο επταμελές συνέδριο. Εκείνος δε που θα υβρίσει τον αδελφό του και θα του πει με περιφρόνηση “ανόητε, τιποτένιε”, είναι ένοχος εγκλήματος βαρυτέρου, από εκείνα που δικάζει το μεγάλο συνέδριο, το ανώτατο δηλαδή δικαστήριο των Εβραίων. Εκείνος δε που θα πει με μίσος στον αδελφό του “άμυαλε, τρελέ”, είναι βαρύτατα ένοχος και άξιος να τιμωρηθεί με την στον Άδη γέεννα του πυρός)»[Ματθ.5,21-22].
Επρόκειτο ακόμη να ανοίξει το δρόμο προς μία θεία και ουράνια ζωή. Για να μην καταπλήξει ο πρωτάκουστος λόγος Του τις ψυχές των ακροατών Του και τους κάνει να αντιμετωπίζουν με καχυποψία τα λεγόμενα, προβαίνει σε αυτήν την προειδοποίηση.
Διότι, αν και δεν εφάρμοζαν τον Μωσαϊκό νόμο, είχαν μεγάλη ευθιξία γι’ αυτόν και, αν και τον παρέβαιναν καθημερινά με τις πράξεις τους, ήθελαν να παραμένει απολύτως αμετάβλητο το γράμμα του και να μην προσθέσει κανείς τίποτε σε αυτό. Ορθότερο είναι όμως ότι δεν είχαν αντίρρηση να προσθέτουν οι αρχηγοί της συναγωγής, όχι όμως προς το καλύτερο, αλλά προς το χειρότερο. Έτσι π.χ. μείωναν με τις προσθήκες τους τον σεβασμό προς τους γονείς. Και πολλές άλλες από τις διατάξεις του καταργούσαν με τις ακατάλληλες αυτές προσθήκες. Επειδή λοιπόν ο Χριστός δεν ανήκε σε κανένα ιερατικό γένος, και όσα επρόκειτο να διδάξει, αποτελούσαν προσθήκη, η οποία βεβαίως δεν ελάττωνε, αλλά αύξανε την αρετή, επειδή γνώριζε εκ των προτέρων ότι επρόκειτο να τους ενοχλήσουν και τα δύο αυτά, προσπαθεί, προτού να κάνει τις θαυμαστές προσθήκες Του, να εξαφανίσει ό,τι επρόκειτο να δημιουργήσει στην ψυχή τους υποψίες.
Αλλά τι ήταν εκείνο που δημιουργούσε υποψίες και αντιδράσεις; Νόμιζαν ότι με τη διδασκαλία Του αυτήν ενεργούσε για την κατάργηση του Μωσαϊκού νόμου. Αυτήν την υποψία λοιπόν επιθυμεί να θεραπεύσει. Και δεν το κάνει μόνο εδώ, αλλά και αλλού. Επειδή π.χ. Τον θεωρούσαν ότι είναι ασεβής για τον λόγο ότι δεν τηρούσε την αργία του Σαββάτου, ήθελε να σβήσει αυτήν την υποψία τους και φροντίζει να παρουσιάσει δικαιολογίες, άλλοτε σύμφωνες με τη θεία φύση Του, όπως π.χ. όταν λέγει: «« πατήρ μου ως ρτι ργάζεται, κγ ργάζομαι (:“ο Πατήρ μου εργάζεται ακατάπαυστα έως τώρα (διότι δεν δημιούργησε μόνο, αλλά και κυβερνά τον κόσμο). Και εγώ ο Υιός Του εργάζομαι συνεχώς για τη σωτηρία των ανθρώπων (χωρίς να διακόπτω το έργο μου ούτε και το Σάββατο))»[Ιω.5,17]· άλλοτε με μεγάλη συγκατάβαση, όταν π.χ. όταν φέρει ως παράδειγμα πρόβατο που χάθηκε το Σάββατο και αποδεικνύει ότι παραβαίνεται ο νόμος, για να σωθεί εκείνο, και υπενθυμίζει την περιτομή, που οδηγεί στο ίδιο συμπέρασμα [Η περιτομή γινόταν την ογδόη ημέρα από τη γέννηση ,έστω και αν συνέπιπτε να είναι Σάββατο(βλ.Ιω.7,22: «Μωϋσς δέδωκεν μν τν περιτομήν, οχ τι κ το Μωϋσέως στίν, λλ᾿ κ τν πατέρων, κα ν σαββάτ περιτέμνετε νθρωπον(:Ο Μωυσής σας έδωσε την περιτομή. Για την ακρίβεια, δεν έχει καθιερωθεί από τον Μωυσή η περιτομή, αλλά από την παράδοση των παλαιοτέρων προγόνων σας. Και εάν τύχει η ογδόη ημέρα από την γέννηση του βρέφους να είναι Σάββατο, και τότε κάνετε περιτομή στον άνθρωπο)»].
Για να αντικρούσει λοιπόν την ψευδή γνώμη ότι είναι ασεβής, χρησιμοποιεί πολλές φορές απλά λόγια[ π.χ. βλ. [Ματθ.12,11-12]: « δ επεν ατος· τίς σται ξ μν νθρωπος ς ξει πρόβατον ν, κα ἐὰν μπέσ τοτο τος σάββασιν ες βόθυνον, οχ κρατήσει ατ κα γερε; πόσ ον διαφέρει νθρωπος προβάτου; στε ξεστι τος σάββασι καλς ποιεν(: Ο δε Ιησούς τους είπε· “ποιος άνθρωπος από σας, που θα έχει ένα πρόβατο, εάν πέσει το πρόβατο κατά την ημέρα του Σαββάτου σε λάκκο, δεν θα το πιάσει και δεν θα το βγάλει από εκεί; Πόσο, λοιπόν, διαφέρει ο άνθρωπος από το πρόβατο; Ασυγκρίτως περισσότερο. Ώστε εάν επιτρέπεται να κάνουμε καλό στα ζώα κατά την ημέρα του Σαββάτου, πόσο μάλλον στον άνθρωπο;”)»]. Για τον λόγο αυτό Αυτός που ανέστησε χιλιάδες νεκρούς με μία λέξη μόνο, πρόσθεσε και προσευχή όταν κάλεσε τον Λάζαρο να σηκωθεί από τον τάφο του[Ιω.11,41: «ραν ον τν λίθον ο ν τεθνηκς κείμενος. δ ησος ρε τος φθαλμος νω κα επε· πάτερ, εχαριστ σοι τι κουσάς μου(:Σήκωσαν, λοιπόν, τον λίθο από την είσοδο του σπηλαίου, όπου είχε τεθεί ο πεθαμένος Λάζαρος. Ο δε Ιησούς σήκωσε τα μάτια του επάνω και είπε· “Πάτερ μου, σ' ευχαριστώ, διότι με άκουσες και θα γίνει και τούτο το θαύμα)»]. Έπειτα, για να μη θεωρηθεί κατώτερος από τον Πατέρα, φρόντισε να εξουδετερώσει την υποψία και πρόσθεσε ότι: ««γ δ δειν τι πάντοτέ μου κούεις· λλ δι τν χλον τν περιεσττα επον, να πιστεύσωσιν τι σύ με πέστειλας(:Εγώ γνώριζα πολύ καλά ότι πάντοτε με ακούς, αλλά είπα αυτό, για να ακούσει ο λαός που στέκεται εδώ γύρω και να πιστέψουν ότι Εσύ με έχεις στείλει”)»[Ιω.11,42].
Ωστόσο δεν ενεργεί πάντα σαν να είναι αυτεξούσιος, για να θεραπεύσει την ασθένειά του.Ούτε ενεργεί πάντα κατόπιν προσευχής, για να μη δώσει αφορμή στους μεταγενέστερους να υποψιασθούν ότι στερείτο δυνάμεως και εξουσίας, αλλά χρησιμοποιεί πότε τον ένα και πότε τον άλλο τρόπο. Και δεν το κάνει ούτε αυτό κατά τύχη, αλλά με τη σύνεση που Του ταιριάζει. Διότι απευθύνεται προς τον ουρανό όταν κάνει κάτι μικρό, ενώ για τα μεγαλύτερα ενεργεί με απόλυτη εξουσία. Όταν π.χ. συγχωρεί αμαρτίες και αποκαλύπτει μυστικά και ανοίγει τον παράδεισο και διώχνει τα δαιμόνια και θεραπεύει λεπρούς και χαλιναγωγεί τον θάνατο και επαναφέρει στη ζωή χιλιάδες νεκρούς, ενεργεί με μία απλή προσταγή σε όλες αυτές τις περιπτώσεις. Όταν όμως πολλαπλασίαζε τους ολίγους άρτους, πράγμα πολύ κατώτερο από τα προηγούμενα, τότε απευθυνόταν στον ουρανό και έκανε κατανοητό ότι ενεργεί έτσι όχι από αδυναμία. Διότι πώς είναι δυνατόν να χρειάζεται να προσευχηθεί για τα μικρά, αφού μπορούσε να κάνει τα μεγαλύτερα με απόλυτη εξουσία; Αλλά, όπως είπα, αυτό το κάνει, για να χαλιναγωγήσει την αναισχυντία τους. Πρέπει λοιπόν να σκέπτεσαι τα ίδια και για τα λόγια Του, όταν Τον ακούς να διδάσκει με απλά λόγια. Διότι είναι πολλά τα αίτια των λόγων και των πράξεών Του, όπως π.χ. να μη θεωρείται ότι δεν είναι ίδιος με τον Θεό, να διδάσκει και να θεραπεύει τους πάντες, να διδάσκει την ταπεινοφροσύνη, να έχει ανθρώπινο σώμα, να μην μπορούν οι Ιουδαίοι να διδαχθούν τα πάντα συγχρόνως, να τους διδάσκει να μην περιαυτολογούν ποτέ. Για τον λόγο αυτόν είπε πολλές φορές ο ίδιος πολλά ταπεινά για τον εαυτό Του και άφησε να λέγουν άλλοι τα μεγάλα.
Αυτός π.χ. απευθυνόμενος προς τους Ιουδαίους έλεγε: «μν μν λέγω μν, πρν βραμ γενέσθαι γώ εμι(:“σας διαβεβαιώνω, ότι πριν λάβει ύπαρξη ο Αβραάμ εγώ υπάρχω (:δηλαδή προαιώνια υπάρχω)”)»[Ιω.8,58]. Ο μαθητής Του όμως δε λέγει έτσι, αλλά: « ν ρχ ν Λόγος, κα Λόγος ν πρς τν Θεόν, κα Θες ν Λόγος(:Στην αρχή της πνευματικής και υλικής δημιουργίας, άναρχος και προαιώνιος, υπήρχε ο Υιός και Λόγος του Θεού. Και ο Λόγος ήταν πάντοτε αχώριστος από τον Θεό και πλησιέστατα προς Αυτόν, και ο Λόγος ήταν Θεός απειροτέλειος, όπως ο Πατήρ και το Άγιο Πνεύμα)»[Ιω.1,1]. Επίσης ο Ίδιος δεν είπε πουθενά σαφώς ότι Αυτός δημιούργησε τον ουρανό και τη γη και τη θάλασσα και όλα τα ορατά και τα αόρατα. Ο μαθητής όμως το λέγει και μία και δυο και πολλές φορές, με πολλή σαφήνεια, χωρίς κανένα δισταγμό. Γράφει: «πάντα δι᾿ ατο γένετο, κα χωρς ατο γένετο οδ ν γέγονεν(:Όλα τα δημιουργήματα έγιναν δι' Αυτού και χωρίς Αυτόν δεν έλαβε ύπαρξη κανένα, από όσα έχουν γίνει)»[Ιω.1,3]. Και παρακάτω: «ν τ κόσμ ν, κα κόσμος δι᾿ ατο γένετο, κα κόσμος ατν οκ γνω(:Ήταν εξαρχής στον κόσμο, ως δημιουργός και κυβερνήτης, και ο κόσμος όλος, ορατός και αόρατος, έλαβε ύπαρξη δι' Αυτού. Και όμως όταν το φως, ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος, ο κόσμος δεν Τον ανεγνώρισε και δεν Τον δέχθηκε)»[Ιω.1,10].
Γιατί σου κάνει εντύπωση ότι άλλοι είπαν γι’ Αυτόν περισσότερα από όσα είπε ο Ίδιος, αφού είναι γνωστό ότι ενώ έδειχνε συχνά τη δύναμή Του με τα έργα Του, δεν την παρουσίαζε καθαρά με τα λόγια Του; Με τη θεραπεία του τυφλού π.χ. έδειξε σαφώς ότι Αυτός έπλασε τον άνθρωπο. Όταν όμως ομιλούσε για τη δημιουργία του ανθρώπου γενικώς, δεν είπε «Εγώ τον έπλασα», αλλά: «οκ νέγνωτε τι ποιήσας π᾿ ρχς ρσεν κα θλυ ποίησεν ατος κα επεν νεκεν τούτου καταλείψει νθρωπος τν πατέρα ατο κα τν μητέρα κα κολληθήσεται τ γυναικ ατο, κα σονται ο δύο ες σάρκα μίαν;(: “δεν διαβάσατε στο πρώτο βιβλίο της Γραφής ότι ο Δημιουργός ευθύς εξαρχής έπλασε άνδρα και γυναίκα, ως ένα ανδρόγυνο και είπε·’’ Ένεκα τούτου θα εγκαταλείψει ο άνθρωπος τον πατέρα και την μητέρα του και θα προσκολληθεί στη γυναίκα του και θα είναι οι δύο μία σάρκα, ένα σώμα;)»[Ματθ.19,4] και: «κα ποίησεν Θες τν νθρωπον, κατ᾿ εκόνα Θεο ποίησεν ατόν, ρσεν κα θλυ ποίησεν ατούς(:Και πράγματι ο απειροτέλειος Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, τον οποίο προίκισε με δικά Του χαρακτηριστικά γνωρίσματα, ώστε να είναι με αυτά εικόνα του Θεού. Δημιούργησε απ' αρχής άνδρα και γυναίκα)»[ Γεν.1,27].
Απέδειξε επίσης με τα θαύματα του πολλαπλασιασμού των ιχθύων, της μεταβολής του νερού σε κρασί, του πολλαπλασιασμού των άρτων, της γαληνεύσεως της θάλασσας, των ακτίνων του ηλίου, που τις ανάγκασε, όταν βρισκόταν επάνω στο σταυρό, να μη φωτίζουν τη γη, και πολλών άλλων, ότι δημιούργησε τον κόσμο και όλα τα εγκόσμια. Με λόγια όμως δεν το είπε πουθενά καθαρά, αλλά οι μαθητές το λέγουν πολλές φορές, και ο Ιωάννης και ο Παύλος και ο Πέτρος. Αφού λοιπόν εκείνοι, που Τον άκουγαν ημέρα και νύκτα να ομιλεί και Τον έβλεπαν να κάνει θαύματα, και τους έλυσε ειδικότερα πολλές απορίες και τους έδωσε τόση δύναμη, ώστε και νεκρούς να επαναφέρουν στη ζωή, και τους κατήχησε τόσο, ώστε να εγκαταλείψουν τα πάντα γι΄ Αυτόν, δεν είχαν τη δύναμη προτού να φωτιστούν από το άγιο Πνεύμα, παρά την τόση αρετή και πίστη τους, να κατανοήσουν τα πάντα, πώς θα επείθετο ο Ιουδαϊκός λαός, ο οποίος δεν είχε την απαιτούμενη νοημοσύνη και δεν είχε τόση αρετή και παρευρισκόταν σποραδικά και κατά τύχη κατά τις ομιλίες και τα θαύματά Του, ότι Αυτός δεν είναι άλλος από τον Θεό του παντός, αν δεν κατέβαλλε με κάθε τρόπο τόση προσπάθεια για να Τον κατανοήσουν; Για τον λόγο αυτόν ακριβώς και, όταν δεν τηρούσε την αργία του Σαββάτου, δε διετύπωσε αμέσως αυτήν την εντολή, αλλά παρουσιάζει πολλές και ποικίλες δικαιολογίες. Και αφού χρησιμοποιεί τόσο μετρημένα λόγια προκειμένου να κάνει να τονίσει μία εντολή, για να μην ερεθίσει τους ακροατές Του ήταν επόμενο να ενεργήσει με περισσότερη λεπτότητα και προσοχή όταν πρόσθετε ολόκληρη άλλη νομοθεσία σε όλο τον Μωσαϊκό νόμο, για να μην αντιδράσουν οι ακροατές Του.
Είναι φανερό ότι γι΄ αυτόν ακριβώς τον λόγο δε διδάσκει παντού με σαφήνεια για τη θεϊκή φύση Του. Διότι, αφού τους ενοχλούσε τόσο πολύ κάθε προσθήκη στον Μωσαϊκό νόμο, θα τους ενοχλούσε πολύ περισσότερο να παρουσιάσει τη θεϊκή φύση Του. Για τον λόγο αυτόν λέγει πολλά κατώτερα από την αξία Του. Και στο σημείο αυτό, που πρόκειται να συμπληρώσει τον νόμο, λαμβάνει πολλά προφυλακτικά μέτρα. Για τον λόγο αυτόν δεν είπε μία φορά «Δεν καταργώ τον νόμο», αλλά το επανέλαβε και για δεύτερη φορά. Αφού δηλαδή είπε «Μ νομίσητε τι λθον καταλσαι τν νόμον τος προφήτας(:Μη νομίσετε ότι ήλθα να καταλύσω τον νόμο του Μωυσή ή την διδασκαλία των προφητών)», πρόσθεσε: «οκ λθον καταλσαι, λλ πληρσαι(:Δεν ήλθα να καταλύσω αυτά, αλλά να τα τηρήσω, να τα εκπληρώσω και να τα ολοκληρώσω σε ένα τέλειο νόμο)».Αυτό δεν εξουδετερώνει μόνο την αναίδεια των Ιουδαίων, αλλά κλειδώνει και τα στόματα των αιρετικών εκείνων που λέγουν ότι της Παλαιάς Διαθήκης συντάκτης είναι ο διάβολος. Διότι, αφού ήλθε στον κόσμο ο Χριστός για να εξαφανίσει την εξουσία του διαβόλου, πώς όχι μόνο δεν την καταργεί ο Χριστός, αλλά και τη συμπληρώνει; Για τον λόγο αυτόν δεν είπε απλώς: «Δεν την καταλύω», αν και αυτό ήταν αρκετό, αλλά είπε: «Τη συμπληρώνω». Αυτό αποδεικνύει ότι όχι μόνο δεν την καταπολεμούσε, αλλά και ότι τη δεχόταν.
«Αλλά πώς δεν την κατήργησε;», θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς. «Με ποιον τρόπο συμπλήρωσε τον νόμο και τους προφήτες;». Τους προφήτες, διότι επιβεβαίωσε εμπράκτως όλα όσα είπαν γι΄Αυτόν. Για τον λόγο αυτόν έλεγε σε κάθε περίπτωση ο ευαγγελιστής: «Τοτο δ λον γέγονεν να πληρωθ τ ηθν π το Κυρίου δι το προφήτου λέγοντος(:Και όλο αυτό το θαυμαστό και μοναδικό γεγονός έγινε, για να πραγματοποιηθεί και επαληθεύσει αυτό, που είχε λεχθεί από τον Κύριο δια του προφήτου)». Και πρόσθετε αυτό το συμπλήρωμα και όταν γεννήθηκε[βλ. Ματθ.1,22-23: «Τοτο δ λον γέγονεν να πληρωθ τ ηθν π το Κυρίου δι το προφήτου λέγοντος: ‘’ δο παρθένος ν γαστρ ξει κα τέξεται υόν, κα καλέσουσι τ νομα ατο μμανουήλ, στι μεθερμηνευόμενον μεθ᾿ μν Θεός’’(:Και όλο αυτό το θαυμαστό και μοναδικό γεγονός έγινε, για να πραγματοποιηθεί και επαληθεύσει αυτό, που είχε λεχθεί από τον Κύριο δια του προφήτου Ησαΐου: “Ιδού η αγνή και άμωμος παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει υιό, χωρίς να γνωρίσει άνδρα, και θα ονομάσουν Αυτόν Εμμανουήλ, όνομα που σημαίνει: ‘’Ο Θεός είναι μαζί μας”)» και όταν έψαλλαν τα παιδιά τον θαυμαστό εκείνον ύμνο προς Αυτόν[Ματθ.21,9: «σανν τ υἱῷ Δαυΐδ· ελογημένος ρχόμενος ν νόματι Κυρίου· σανν ν τος ψίστοις(:“δόξα και ύμνος στον ένδοξο απόγονο του Δαυίδ· ευλογημένος ας είναι αυτός που έρχεται εν ονόματι του Κυρίου, δια να σώσει τον λαό· δοξολογίες και ύμνους στον Μεσσία ας ψάλλουν οι στρατιές των αγγέλων, που είναι στους ουρανούς”)» -- Ματθ.21,16: «κα επον ατ· κούεις τί οτοι λέγουσιν; δ ησος λέγει ατος· ναί· οδέποτε νέγνωτε τι κ στόματος νηπίων κα θηλαζόντων κατηρτίσω ανον;(: και είπαν σε Αυτόν· “ακούς, τι λέγουν αυτά τα παιδιά;” Ο δε Ιησούς τους είπε· “ναι, ακούω· αλλά γιατί εσείς ενοχλείστε; Δεν έχετε, λοιπόν, ποτέ αναγνώσει στη Γραφή, που προλέγει ότι από στόμα νηπίων και βρεφών, που θηλάζουν ακόμη, συνέθεσες, ω Θεέ, δοξολογία;”)»] και όταν κάθισε επάνω στο γαϊδουράκι[βλ.Ματθ.21,5: τοτο δ λον γέγονεν να πληρωθ τ ηθν δι το προφήτου λέγοντος· επατε τ θυγατρ Σιών, δο βασιλεύς σου ρχεταί σοι πραΰς κα πιβεβηκς π νον κα πλον υἱὸν ποζυγίου(:Όλο δε αυτό έγινε, για να εκπληρωθεί εκείνο που ελέχθη δια του προφήτου Ζαχαρίου, ο οποίος είπε: “να πείτε στη θυγατέρα Σιών, την Ιερουσαλήμ: ιδού ο βασιλεύς σου έρχεται προς εσένα, πράος και ταπεινός, καθήμενος επάνω σε όνο και σε πουλάρι, γέννημα υποζυγίου”)» και σε πολλές άλλες περιπτώσεις. Αυτά όλα θα έμεναν απραγματοποίητα, αν δε λάμβανε ανθρώπινη μορφή.
Τον νόμο εξάλλου τον τελειοποίησε όχι μόνο με ένα τρόπο, αλλά και με δεύτερο και με τρίτο. Ο πρώτος είναι ότι δεν παρέβη καμία διάταξή του. Άκουσε τι λέγει στον Ιωάννη τον Βαπτιστή, για να δεις ότι τον εφάρμοσε πάντοτε: «φες ρτι· οτω γρ πρέπον στν μν πληρσαι πσαν δικαιοσύνην· τότε φίησιν ατόν(:“έτσι είναι, αλλά άφησε τώρα τις αντιρρήσεις και μη φέρνεις δυσκολίες στο βάπτισμά μου, διότι έτσι πρέπει, και για μένα και για σένα, να εκπληρώσω κάθε εντολή του Θεού· μία από τις εντολές είναι και αυτή”. Τότε ο Ιωάννης τον άφησε να βαπτιστεί)»[Ματθ.3,15].Και στους Ιουδαίους έλεγε: ««τίς ξ μν λέγχει με περ μαρτίας; ε δ λήθειαν λέγω, διατί μες ο πιστεύετέ μοι;(: Ποιος από σας είναι δυνατόν να με ελέγξει έστω και για την παραμικρότερη αμαρτία; Εάν δε εγώ, καθόσον είμαι αναμάρτητος, λέγω πάντοτε την αλήθεια, γιατί εσείς δεν με πιστεύετε;)»[Ιω.8,46].Και στους μαθητές επίσης: ««οκέτι πολλ λαλήσω μεθ᾿ μν· ρχεται γρ το κόσμου ρχων, κα ν μο οκ χει οδέν(:Δε θα πω πλέον πολλά μαζί σας. Δεν έχω τον καιρό. Διότι τώρα ο διάβολος, που κυριαρχεί στον αμαρτωλό κόσμο, έρχεται με μανία και λύσσα εναντίον μου, για να εξαπολύσει τον μεγαλύτερο πειρασμό και πόλεμο. Αλλά σε εμένα δεν έχει καμία απολύτως εξουσία, κανένα απολύτως δικαίωμα)»[Ιω.14,30].Και ο προφήτης έλεγε παλαιότερα ότι ο Εμμανουήλ δεν επρόκειτο να κάνει καμία αμαρτία: «κα δώσω τος πονηρος ντ τς ταφς ατο κα τος πλουσίους ντ το θανάτου ατο· τι νομίαν οκ ποίησεν, οδ ερέθη δόλος ν τ στόματι ατοῦ(:Εγώ δε σε εκδίκηση του αδίκου θανάτου και της ταφής Του, θα τιμωρήσω και θα παραδώσω σε θάνατο τους κακούς ανθρώπους και για τον θάνατο Αυτού θα παραδώσω τους πονηρούς πλουσίους και άρχοντας. Διότι ο Παις μου Αυτός δεν διέπραξε καμία παρανομία, ούτε βρέθηκε ποτέ δόλος και ψεύδος στο στόμα Του[Ησ. 53,9].
Αυτός λοιπόν είναι ο ένας τρόπος συμπληρώσεως. Άλλος είναι το ότι τον συμπλήρωσε και μέσω εμάς. Το σπουδαίο δηλαδή είναι ότι όχι μόνο ο Ίδιος τον εφάρμοσε, αλλά ζήτησε να κάνουμε και εμείς το ίδιο. Τούτο διδάσκει και ο Παύλος με τα εξής λόγια: « τέλος γρ νόμου Χριστς ες δικαιοσύνην παντ τ πιστεύοντι(:Διότι σκοπός του Νόμου αλλά και τέρμα της αποστολής του Νόμου είναι ο Χριστός, ο οποίος δίδει την δικαίωση στον καθένα, που πιστεύει σε Αυτόν)»[Ρωμ.10,4]. Και για την αμαρτία λέγει: «να τ δικαίωμα το νόμου πληρωθ ν μν τος μ κατ σάρκα περιπατοσιν, λλ κατ πνεμα(:Για να εκπληρωθούν πλέον με την χάρη του Θεού όλες οι διατάξεις του Νόμου και από εμάς, οι οποίοι ζούμε και φερόμαστε τώρα, όχι σύμφωνα με τις αμαρτωλές επιθυμίες της σαρκός, αλλά σύμφωνα προς τα παραγγέλματα του Ευαγγελίου και τις υπαγορεύσεις του Αγίου Πνεύματος)»[Ρωμ.8,4].Και αλλού: «νόμον ον καταργομεν δι τς πίστεως; μ γένοιτο, λλ νόμον στμεν(:Λοιπόν, θα ρωτήσει κανείς, καταργούμε τον Νόμο εν ονόματι της πίστεως; Μη γένοιτο! Όχι μόνο δεν καταργούμε τον Νόμο, αλλά αντιθέτως τον στηρίζουμε και του δίδουμε κύρος (διότι ακριβώς δια του Χριστού πραγματοποιήθηκαν προς σωτηρία μας οι προφητείες και οι επαγγελίες του Νόμου και αποδείχθηκε έτσι αυτός αληθής)»[Ρωμ.3,31].Επειδή δηλαδή ο νόμος είχε σκοπό να κάνει δίκαιο τον άνθρωπο, αλλά δεν εφαρμοζόταν, ήλθε ο Κύριος, μας δίδαξε ότι η αρετή έχει θεμέλιο την πίστη και έδωσε ισχύ στις εντολές του νόμου. Και κατόρθωσε δια της πίστεως ό,τι δεν κατόρθωσε ο νόμος με τις εντολές του. Για τον λόγο αυτόν λέγει: «Μ νομίσητε τι λθον καταλσαι τν νόμον(:Μη νομίσετε ότι ήλθα να καταλύσω τον νόμο του Μωυσή)».
Αν εξετάσει κανείς με προσοχή, θα βρει και τρίτο τρόπο, με τον οποίο έγινε αυτό. Ποιος είναι αυτός; Η μέλλουσα νομοθεσία, την οποία επρόκειτο να καθιερώσει. Διότι η διδασκαλία Του δεν καταργούσε τα προηγούμενα, αλλά τα επεξέτεινε και τα συμπλήρωνε. Διότι η εντολή να μην οργιζόμαστε δεν καταργεί την εντολή να μη φονεύουμε, αλλά τη συμπληρώνει και την τελειοποιεί. Το ίδιο συμβαίνει και με όλες τις άλλες. Για τον λόγο αυτόν ακριβώς, επειδή έριχνε τότε απλώς τον σπόρο των νέων εντολών χωρίς να δημιουργείται καχυποψία, φροντίζει να προλάβει την παρεξήγηση, διότι επρόκειτο να Τον υποψιάζονται αργότερα, ένεκα της συγκρίσεως των νέων προς τις παλαιές εντολές, ότι θέλει να καταργήσει τις δεύτερες. Έριξε λοιπόν από τώρα έμμεσα τον σπόρο με τη διδασκαλία Του αυτή. Διότι η εντολή: «Μακάριοι ο πτωχο τ πνεύματι (:“Μακάριοι και τρισευτυχισμένοι είναι εκείνοι, που συναισθάνονται την πνευματική πτωχεία τους (και εξαρτούν τον εαυτό τους με ταπείνωση και πίστη από τον Θεό)»[Ματθ.5,3] ισοδυναμεί με την εντολή: «Να μην οργίζεσθε». Και η εντολή: «Μακάριοι ο καθαροί τ καρδίᾳ(:Μακάριοι όσοι έχουν καθαρά και αμόλυντη την καρδιά τους)» ισοδυναμεί με την εντολή: «Να μη στρέψεις το βλέμμα σου προς γυναίκα με πόθο σαρκικό». Και η εντολή να μη συγκεντρώνουμε θησαυρούς επί της γης ισοδυναμεί με το «μακάριοι ο λεήμονες(: Μακάριοι οι ευσπλαχνικοί και ελεήμονες, που συμπονούν και ελεούν τον πάσχοντα)[Ματθ.5,7]». Και οι εντολές να πενθούμε, να καταδιωκόμαστε, να υβριζόμαστε, ισοδυναμούν με την εντολή να περνούμε από τη στενή πύλη. Και η εντολή να πεινούμε και να διψούμε τη δικαιοσύνη δε σημαίνει τίποτε άλλο, παρά εκείνο που λέγει στη συνέχεια: ««Πάντα ον σα ν θέλητε να ποισιν μν ο νθρωποι, οτω κα μες ποιτε ατος· οτος γάρ στιν νόμος κα ο προφται(:Λοιπόν, όσα θέλετε να κάνουν σε σας οι άνθρωποι, παρόμοια και εσείς να κάνετε σε αυτούς. Διότι αυτός είναι ο νόμος και οι προφήτες, (δηλαδή να αγαπάτε τους άλλους και να φέρεσθε με αγάπη, όπως θέλετε να σας αγαπούν και να φέρονται προς εσάς οι άλλοι[Ματθ.7,12].
Kaι όταν μακάρισε τον ειρηνοποιό, είπε πάλι το ίδιο σχεδόν με τις εντολές που έδωσε να αφήσουμε το δώρο μας κοντά στο θυσιαστήριο και να τρέξουμε να συμφιλιωθούμε με εκείνον που αδικήσαμε κα να είμαστε επιεικείς προς τους αντιπάλους μας. Αλλά εκεί καθόρισε την αμοιβή εκείνων που εκτελούν τις εντολές, εδώ δε την τιμωρία εκείνων που τις παραβαίνουν. Για τον λόγο αυτόν έλεγε εκεί ότι, όσοι διακρίνονται για την αυτοκυριαρχία τους, θα λάβουν ως κληρονομία τη γη της επαγγελίας, εδώ δε ότι, όποιος υβρίσει τον αδελφό του, θα τιμωρηθεί με την αιώνια κόλαση. Έλεγε ακόμη εκεί ότι οι αναμάρτητοι θα δουν τον Θεό. Εδώ δε λέγει ότι είναι τέλειος μοιχός, όποιος απλώς κοιτάξει με πονηρία μια γυναίκα. Και ενώ εκεί χαρακτήρισε τους ειρηνοποιούς ‘’παιδιά του Θεού’’, εδώ αντιθέτως φοβερίζει με τα εξής λόγια: «μήποτέ σε παραδ ντίδικος τ κριτῇ».
Το ίδιο συμβαίνει και με εκείνους που πενθούν για τις αμαρτίες τους και καταδιώκονται για την αρετή τους, που τους μακαρίζει πρώτα και έπειτα προσπαθεί να επιτύχει το ίδιο αποτέλεσμα και τους απειλεί με αφανισμό αν δεν ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο. Διότι λέγει ότι όσοι βαδίζουν στην ευρεία λεωφόρο, καταστρέφονται μέσα σε αυτήν. Και η εντολή ««Οδες δύναται δυσ κυρίοις δουλεύειν· γρ τν να μισήσει κα τν τερον γαπήσει, νς νθέξεται κα το τέρου καταφρονήσει. ο δύνασθε Θε δουλεύειν κα μαμωνᾷ(: Κανείς δεν μπορεί να υπηρετεί συγχρόνως δύο κυρίους· διότι ή θα μισήσει τον ένα και θα αγαπήσει τον άλλον ή θα προσκολληθεί στον ένα και θα καταφρονήσει τον άλλο. Και εσείς δεν είναι δυνατό να υπηρετείτε τον Θεό και τον πλούτο· ή θα αγαπήσετε τον Θεό και θα περιφρονήσετε τους επιγείους θησαυρούς ή θα υποδουλωθείτε σε αυτούς και θα καταφρονήσετε τον Θεό)»[Ματθ.6,24], νομίζω ότι ισοδυναμεί με την εντολή ««μακάριοι ο λεήμονες(: Μακάριοι οι ευσπλαχνικοί και ελεήμονες, που συμπονούν και ελεούν τον πάσχοντα)[Ματθ.5,7]» και «ο πεινντες κα διψντες τν δικαιοσύνην(:όσοι πεινούν και διψούν για να αποκτήσουν οι ίδιοι, να επικρατήσει δε και στον κόσμο η δικαιοσύνη και η αρετή)»[Ματθ. 5,6]. Αλλά επειδή πρόκειται να μιλήσει καθαρότερα, όπως είπα και παραπάνω, και όχι μόνο καθαρότερα, αλλά να προσθέσει και άλλα ακόμη (διότι π.χ. δε ζητεί απλώς να είμαστε ελεήμονες, αλλά αξιώνει να προσφέρουμε ακόμη και τα ενδύματά μας. Ούτε να είμαστε απλώς ήρεμοι, αλλά να στρέφουμε και το άλλο μάγουλο σε όποιον θέλει να μας κτυπήσει) φροντίζει να απαλείψει εκ των προτέρων τη γνώμη ότι καταπολεμεί τον Μωσαϊκό νόμο. Για τον λόγο αυτόν, όπως είπα και παραπάνω, δεν το λέγει μία φορά, αλλά και δεύτερη. Αφού είπε δηλαδή: «Μ νομίσητε τι λθον καταλσαι τν νόμον», πρόσθεσε: «λλ πληρσαι».
«μν γρ λέγω μν, ως ν παρέλθ ορανς κα γ, ἰῶτα ν μία κεραία ο μ παρέλθ π το νόμου ως ν πάντα γένηται(:Διότι σας διαβεβαιώνω με κάθε επισημότητα, ότι έως ότου υπάρχει ο ουρανός και η γη, ούτε ένα γιώτα ή ένα κόμμα, δεν θα παραπέσει από τον νόμο, μέχρι την στιγμή που όλα θα επαληθεύσουν και θα πραγματοποιηθούν στη ζωή και το έργο μου)». Εκείνο που εννοεί είναι το εξής: «Είναι αδύνατον να μείνουν ανεκτέλεστα αυτά, αλλά θα εφαρμοσθούν και οι μικρότερες λεπτομέρειες του νόμου». Τούτο ακριβώς εφάρμοσε ο Ίδιος, αφού μάλιστα τον συμπλήρωσε με κάθε λεπτομέρεια. Εδώ μάλιστα μας γνωστοποιεί εμμέσως και ότι θα αλλάξει μορφή ο κόσμος όλος. Και δεν το αναφέρει αυτό άνευ λόγου, αλλά για να παρακινήσει τον ακροατή και να του αποδείξει ότι ορθώς εισηγείται νέο τρόπο ζωής, αφού βεβαίως πρόκειται να μεταβληθεί προς το καλύτερο όλη η κτίση και να προσκληθεί το ανθρώπινο γένος σε άλλη πατρίδα και να προετοιμαστεί για ηθικότερη ζωή.
«ς ἐὰν ον λύσ μίαν τν ντολν τούτων τν λαχίστων κα διδάξ οτω τος νθρώπους, λάχιστος κληθήσεται ν τ βασιλεί τν ορανν (:Εκείνος λοιπόν, που θα παραβεί μία από τις εντολές αυτές, που φαίνονται μικρές και ασήμαντες, και διδάξει έτσι τους ανθρώπους, θα ονομαστεί ελάχιστος στη βασιλεία των ουρανών)».
Αφού δηλαδή, απάλλαξε τον εαυτό Του από την πονηρή υποψία και αποστόμωσε εκείνους που ήθελαν να έχουν διαφορετική γνώμη, τότε πλέον εκφοβίζει και καθορίζει μεγάλη απειλή για την τήρηση της μελλοντικής νομοθεσίας. Ότι βέβαια, δεν το είπε αυτό για τους νόμους της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά υπέρ εκείνων, τους οποίους ο Ίδιος σκόπευε να νομοθετήσει, άκουσε τα ακόλουθα: « λέγω γρ μν τι ἐὰν μ περισσεύσ δικαιοσύνη μν πλεον τν γραμματέων κα Φαρισαίων, ο μ εσέλθητε ες τν βασιλείαν τν ορανν(:Διότι σας λέγω και τούτο· εάν η αρετή σας δεν ξεπεράσει πολύ την επιφανειακή και τυπική αρετή των Γραμματέων και Φαρισαίων, δεν θα εισέλθετε στην βασιλεία των ουρανών)» [Ματθ.5,20]. Εάν όμως διετύπωνε τις απειλές για τους παλαιούς νόμους, τότε γιατί έλεγε «εάν δεν περισσεύσει»; Διότι εκείνοι οι οποίοι έκαναν τα ίδια με τους γραμματείς και τους φαρισαίους, δεν ήταν δυνατόν να είναι ανώτεροι αυτών, όσον αφορά την αρετή. Αλλά ποιο ήταν το περισσό; Το να μην οργίζονται, το να μην κοιτάζουν γυναίκα με ακόλαστο βλέμμα.
Για ποιο λόγο,όμως, ονόμασε αυτές τις εντολές «ελάχιστες», μολονότι είναι τόσο σπουδαίες και υψηλές; Επειδή επρόκειτο να εισαγάγει τη νομοθεσία ο Ίδιος. Όπως ακριβώς, δηλαδή, ταπείνωσε τον εαυτό Του και σε πολλές περιπτώσεις μίλησε με μετριοφροσύνη για το άτομό Του, κατά τον ίδιο τρόπο ομιλεί και για τη νομοθεσία Του, διδάσκοντάς μας και με αυτό να είμαστε πάντοτε μετριόφρονες. Εξάλλου, επειδή υπήρχε και κάποια υποψία ότι καινοτομεί, χρησιμοποιεί χαμηλό ύφος στον λόγο Του.
Όταν όμως ακούσεις ότι κάποιος θα ονομαστεί «ελάχιστος» στη βασιλεία των ουρανών να μη σκέπτεσαι τίποτε άλλο, παρά γέενα και κόλαση. Διότι βασιλεία συνηθίζει να ονομάζει όχι μόνο την απόλαυση των αγαθών, αλλά και τον καιρό της αναστάσεως και τη φοβερή εκείνη παρουσία Του. Επειδή πώς θα ήταν λογικό, εκείνος μεν, που είπε τον αδελφό του μωρό και παραβίασε την εντολή, να καταδικαστεί στη γέενα[ πρβ. Ματθ.5,22: «γ δ λέγω μν τι πς ργιζόμενος τ δελφ ατο εκ νοχος σται τ κρίσει· ς δ᾿ ν επ τ δελφ ατο ακά, νοχος σται τ συνεδρί· ς δ᾿ ν επ μωρέ, νοχος σται ες τν γέενναν το πυρός(:Εγώ όμως σας λέγω ότι καθένας που οργίζεται αδίκως και χωρίς σοβαρό πνευματικό λόγο εναντίον του αδελφού του, έχει την ίδια ενοχή, όπως εκείνος που δικάζεται για φόνο στο επταμελές συνέδριο. Εκείνος δε που θα υβρίσει τον αδελφό του και θα του πει με περιφρόνηση “ανόητε, τιποτένιε”, είναι ένοχος εγκλήματος βαρυτέρου, από εκείνα που δικάζει το μεγάλο συνέδριο, το ανώτατο δηλαδή δικαστήριο των Εβραίων. Εκείνος δε που θα πει με μίσος στον αδελφό του “άμυαλε, τρελέ”, είναι βαρύτατα ένοχος και άξιος να τιμωρηθεί με την στον Άδη γέενα του πυρός)», ενώ εκείνος που παραβίασε όλες τις εντολές και παρέσυρε και άλλους στην παρανομία αυτή, να βρίσκεται στη βασιλεία; Δεν εννοεί αυτό, λοιπόν, αλλά ότι κατά τον καιρό εκείνο της κρίσεως θα είναι ελάχιστος, δηλαδή παραπεταμένος, τελευταίος. Ο δε τελευταίος οπωσδήποτε, τότε θα ριφθεί στη γέενα. Διότι επειδή ήταν Θεός γνώριζε εκ των προτέρων τη ραθυμία των πολλών και ότι μερικοί θα νόμιζαν ότι οι λόγοι Του ήταν υπερβολικοί και συλλογιζόμενοι τους νόμους θα έλεγαν: «Εάν λοιπόν ονομάσει κάποιος τον συνάνθρωπό του ‘’ανόητο’’ τιμωρείται; Εάν πάλι κανείς κοιτάξει μόνο μία γυναίκα, γίνεται μοιχός;». Για τον λόγο αυτόν λοιπόν, καταργώντας εκ των προτέρων την αδιαφορία αυτήν, διετύπωσε μεγάλη απειλή και για τους δύο, δηλαδή, και για τους παραβάτες των εντολών ου και για όσους παρασύρουν και άλλους στην παράβαση αυτήν.
Συνεπώς, αφού γνωρίζουμε την απειλή,ούτε οι ίδιοι να παραβαίνουμε τις εντολές του Κυρίου, ούτε να παρωθούμε προς την αδιαφορία εκείνους, που επιθυμούν να τις εφαρμόζουν. «ς δ᾿ ν ποιήσ κα διδάξ, οτος μέγας κληθήσεται ν τ βασιλεί τν ορανν(:Εκείνος όμως που θα αγωνιστεί να τηρήσει όλες τις εντολές και διδάξει την τήρηση αυτών και στους ανθρώπους, αυτός θα ανακηρυχτεί μέγας στην βασιλεία των ουρανών)».
Δεν είναι αρκετό να είμαστε χρήσιμοι στους εαυτούς μας μόνο, αλλά πρέπει να οφελούμε και τους άλλους. Διότι ο μισθός εκείνου που αρκείται στην προσωπική του αρετή δεν είναι ίσος προς τον μισθό εκείνου που εκτός της δικής του αρετής καθιστά και άλλον ενάρετο. Όπως ακριβώς, δηλαδή, η διδασκαλία, που δεν ακολουθείται από την εφαρμογή των όσων λέγονται, καταδικάζει τον διδάσκαλο, « ον διδάσκων τερον σεαυτν ο διδάσκεις;(: Συ λοιπόν, που διδάσκεις τον άλλον, δεν διδάσκεις και δεν συνετίζεις τον εαυτό σου;)[Ρωμ.2,21], έτσι και η εφαρμογή των εντολών, χωρίς την καθοδήγηση και άλλων προς την αρετή, ελαττώνει την αμοιβή. Πρέπει λοιπόν και στα δύο να είναι κανείς τέλειος και αφού κατά πρώτον εκπληρώσει ο ίδιος τις εντολές, τότε να προχωρήσει στη φροντίδα των άλλων. Διότι για τον λόγο αυτό και ο Ιησούς έθεσε την ποίηση πριν από τη διδασκαλία, για να δείξει ότι έτσι προπάντων θα μπορέσει να φέρει σε πέρας το διδακτικό έργο και κατ΄ουδένα τρόπο διαφορετικά. Διότι θα ακούσει: « Λουκ. 4,23». Πραγματικά, όποιος δεν μπορέσει να διδάξει τον εαυτό του και επιχειρεί να διορθώσει τους άλλους, αυτός θα έχει πολλούς που θα τον διακωμωδήσουν. Μάλλον, όμως, ούτε να διδάξει θα κατορθώσει ο άνθρωπος, επειδή θα του αντιστρατεύονται τα έργα του. Εάν όμως είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος και από τις δύο απόψεις[ δηλαδή και εφαρμόζει τις εντολές και τις διδάσκει και σε άλλους], «οτος μέγας κληθήσεται ν τ βασιλεί τν ορανν».
« Λέγω γρ μν τι ἐὰν μ περισσεύσ δικαιοσύνη μν πλεον τν γραμματέων κα Φαρισαίων, ο μ εσέλθητε ες τν βασιλείαν τν ορανν(:Διότι σας λέγω και τούτο· εάν η αρετή σας δεν ξεπεράσει πολύ την επιφανειακή και τυπική αρετή των Γραμματέων και Φαρισαίων, δεν θα εισέλθετε στην βασιλεία των ουρανών)» [Ματθ.5,20],στην προκειμένη περίπτωση «δικαιοσύνη» ονομάζει την αρετή εν γένει, όπως έλεγε και όταν έκανε λόγο για τον Ιώβ: «νθρωπος τις ν ν χώρ τ Ασίτιδι, νομα ώβ, κα ν νθρωπος κενος ληθινός, μεμπτος, δίκαιος, θεοσεβής, πεχόμενος π παντς πονηρο πράγματος(:Στην Αυσίτιδα χώρα ζούσε ένας άνθρωπος ο οποίος ονομαζόταν Ιώβ. Ήταν ευθύς και έντιμος, άμεμπτος, δίκαιος απέναντι όλων, ευσεβής προς τον Θεό, απέφευγε κάθε πονηρό πράγμα, κάθε αμαρτωλή πράξη)»[Ιώβ, 1,1]. Σύμφωνα με αυτήν τη σημασία της λέξεως, ονόμασε και ο Παύλος «δίκαιο» εκείνον, για τον οποίο έλεγε ότι δεν ισχύει ο νόμος: «εδς τοτο, τι δικαίῳ νμος ο κεται, νμοις δ κα νυποτκτοις, σεβσι κα μαρτωλος, νοσοις κα βεβλοις, πατρολαις κα μητρολαις, νδροφνοις(:ξέροντας αυτό: ότι για τον δίκαιο ο νόμος δεν τίθεται, αλλά για τους άνομους και για τους ανυπότακτους, για τους ασεβείς και για τους αμαρτωλούς, για τους ανόσιους και για τους βέβηλους, για τους πατροκτόνους και για τους μητροκτόνους, για τους φονιάδες)»[Α΄Τιμοθ.1,9], λέγει. Και σε πολλές άλλες περιπτώσεις θα συναντήσει κανείς τη λέξη «δικαιοσύνη» να χρησιμοποιείται προς δήλωση της καθόλου αρετής.
Εσύ όμως πρόσεξε την πρόοδο της χάριτος, όταν τους νεοφώτιστους μαθητές Του, θέλει να είναι ανώτεροι από τους διδασκάλους της Παλαιάς Διαθήκης. Διότι εδώ τους γραμματείς και φαρισαίους δεν ανέφερε απλώς ως παρανόμους, αλλά με την έννοια των εναρέτων, καθόσον, εάν δεν ήσαν ενάρετοι, δε θα έλεγε ότι έχουν δικαιοσύνη, ούτε θα συνέκρινε την ανύπαρκτη δικαιοσύνη προς την υπάρχουσα.
Πρόσεξε ακόμη εδώ με ποιο τρόπο συνιστά την Παλαιά Διαθήκη, αφού συγκρίνει αυτήν προς την Καινή, πράγμα το οποίο αποδεικνύει ότι αυτή είναι ομόφυλος και συγγενής προς εκείνη, διότι και το ανώτερο και το κατώτερο είναι του ίδιου γένος. Δε διαβάλλει, λοιπόν, την Παλαιά Διαθήκη, αλλά επιθυμεί να επιταθεί αυτή. Εάν όμως ήταν πονηρή, δε θα ζητούσε το ανώτερο από αυτήν, ούτε θα τη διόρθωνε, αλλά θα την απέρριπτε τελείως. «Και γιατί, αφού είναι τέτοια», θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος, «δεν έχει τη δύναμη να εισάγει τους ανθρώπους που την εφαρμόζουν στη βασιλεία των ουρανών;». Τώρα δεν εισάγει ασφαλώς όλους εκείνους που έζησαν σύμφωνα με αυτήν.
Πραγματικά, λέγει ότι «λέγω δ μν τι πολλο π νατολν κα δυσμν ξουσι κα νακλιθήσονται μετ βραμ κα σακ κα ακβ ν τ βασιλεί τν ορανν(: Αληθινά δε σας λέγω ότι από τις χώρες της Ανατολής και της Δύσεως, από όλα τα μέρη της οικουμένης, θα έλθουν πολλοί και θα παρακαθίσουν στο πνευματικό δείπνο μαζί με τον Αβραάμ και τον Ισαάκ και τον Ιακώβ στην βασιλεία των ουρανών)»[ Ματθ.8,11]. Και ο Λάζαρος,που απολαμβάνει τα μεγάλα έπαθλα, φαίνεται να διατρέφεται στους κόλπου του Αβραάμ[πρβλ. Λουκά 16,26]. Και όλοι εκείνοι οι οποίοι διακρίθηκαν υπερβολικά στην Παλαιά Διαθήκη έλαμψαν όλοι τους με την εφαρμογή της. Αλλά και ο Χριστός εάν η Παλαιά Διαθήκη ήταν κακή και ξένη προς Αυτόν, δε θα την εφάρμοζε στο σύνολό της, όταν ήλθε. Εάν όμως το έκανε αυτό μόνο για να προσελκύσει τους Ιουδαίους και όχι για να δείξει ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι συγγενής και σύμφωνη προς την Καινή, τότε ποιον λόγο δεν τηρούσε και τους νόμους και τις συνήθειες των ειδωλολατρών, για να προσελκύσει και τους ειδωλολάτρες;
Συνεπώς, είναι φανερό από πάσης απόψεως ότι όχι επειδή είναι πονηρά η Παλαιά Διαθήκη δεν εισάγει στη βασιλεία των ουρανών όσους την τηρούν, αλλά επειδή είναι καιρός για υψηλότερες εντολές. Το γεγονός επίσης ότι είναι πιο ατελής από την Καινή, δεν αποδεικνύει ούτε αυτό ότι είναι πονηρή, επειδή σύμφωνα με τη σκέψη αυτήν, θα πάθει το ίδιο ακριβώς και η Καινή. Διότι πραγματικά η γνώση την οποία προσφέρει αυτή,όταν συγκριθεί προς τη μελλοντική, αποδεικνύεται μερική και ατελής και θα καταργηθεί, όταν έλθει εκείνη[βλ. Α΄Κορινθ. 13,10: «ταν δ λθ τ τέλειον, τότε τ κ μέρους καταργηθήσεται(:Όταν δε στην μέλλουσα ζωή της αιωνιότητας έλθει το τέλειο και πάρουμε από τον Θεό την τέλεια γνώση, τότε το επί μέρους και περιορισμένο καταργείται. (Τώρα είμαστε σαν νήπια ως προς την γνώση, τότε θα είμαστε ώριμοι και προοδευμένοι σαν άνδρες)»], πράγμα το οποίο έπαθε ακριβώς και η Παλαιά από την Καινή Διαθήκη. Αλλά όμως εξαιτίας αυτού δεν κατηγορούμε αυτήν, μολονότι και αυτή παραθεωρείται, όταν επιτύχουμε τη βασιλεία. «Διότι τότε το μερικό θα καταργηθεί», λέγει. Αλλά υποστηρίζουμε ότι είναι μεγάλη.
Αφού λοιπόν τα έπαθλα είναι μεγαλύτερα και πλουσιότερη η δύναμη, την οποία δίνει ο Πατήρ, κατά φυσική ακολουθία απαιτεί και μεγαλύτερους αγώνες. Πραγματικά δεν υπόσχεται πλέον γη ρέουσα γάλα και μέλι, ούτε γήρας ζωηρό, ούτε πολλά τέκνα, ούτε σίτο και οίνο, και κοπάδια και αγέλες, αλλά προσφέρει τον ουρανό και τα αγαθά του ουρανού, την υιοθεσία, την αδελφότητα προς τον Μονογενή Υιό, τη συμμετοχή στην κληρονομία και το δικαίωμα να συνδοξασθούμε και να συμβασιλεύσουμε και τα αναρίθμητα εκείνα βραβεία. Το ότι δε λάβαμε μεγαλύτερη βοήθεια εκ μέρους του Θεού, άκουσε τον Παύλο να λέγει: « Οδν ρα νν κατάκριμα τος ν Χριστ ησο μ κατ σάρκα περιπατοσιν, λλ κατ πνεμα. γρ νόμος το πνεύματος τς ζως ν Χριστ ησο λευθέρωσέ με π το νόμου τς μαρτίας κα το θανάτου(:Επομένως δεν υπάρχει τώρα καμία καταδίκη σε όσους πιστεύουν και έχουν ενωθεί με τον Ιησού Χριστό, οι οποίοι ζουν και πολιτεύονται όχι σύμφωνα με τις αμαρτωλές επιθυμίες της σαρκός, αλλά σύμφωνα με τις εντολές του Πνεύματος. Διότι ο Νόμος του Πνεύματος, η χάρη, ο φωτισμός και η δύναμις του Αγίου Πνεύματος, που μεταδίδει και καλλιεργεί και αναπτύσσει την κατά Χριστό ζωή, με απελευθέρωσε από τον νόμο και την κυριαρχία της αμαρτίας και του θανάτου)»[Ρωμ.8,1-2].
ΠΗΓΕΣ:
  • https://greekdownloads3.files.wordpress.com/2014/08/in-matthaeum.pdf
  • Ιωάννου του Χρυσοστόμου Άπαντα τα έργα, Υπόμνημα στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, ομιλία ΙΣΤ΄, Πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»(ΕΠΕ), εκδ. οίκος «Το Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 1978, τόμος 9, σελίδες 522-537.
  • Βιβλιοθήκη των Ελλήνων, Άπαντα των αγίων Πατέρων, Ιωάννου Χρυσοστόμου έργα, τόμος 64, σελ. 75-85 (ή: 34- 39 του PDF) .
https://drive.google.com/file/d/0ByZQkrKg4yKLUnhXelZwYTVqWWs/view
  • Π. Τρεμπέλα, Η Καινή Διαθήκη με σύντομη ερμηνεία (απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2014.
  • Η Καινή Διαθήκη, Κείμενον και ερμηνευτική απόδοσις υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τριακοστή τρίτη, Αθήνα 2009.
  • Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα, Κείμενον και σύντομος απόδοσις του νοήματος υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2005.
  • http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Kainh_Diathikh.htm
ΠΗΓΗ:ἠλεκτρονικό ταχυδρομεῖο

Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ

1.Μπορεῖτε νά δεῖτε τίς προηγούμενες δημοσιεύσεις τοῦ ἱστολογίου μας πατώντας τό: Παλαιότερες ἀναρτήσεις (δεῖτε δεξιά)

2.Καλλίτερη θέαση τοῦ ἱστολογίου μέ τό Mozilla.

3.Ἐπιτρέπεται ἡ ἀναδημοσίευση τῶν ἀναρτήσεων μέ τήν προϋπόθεση ἀναγραφῆς τῆς πηγῆς

4.Ἐπικοινωνία:
Kyria.theotokos@gmail.com .
Γιά ἐνημέρωση μέσῳ ἠλεκτρονικοῦ ταχυδρομείου στεῖλτε μας τό e- mail σας στό
Kyria.theotokos@gmail.com .
Home of the Greek Bible