Οι Πατέρες της Εκκλησίας για τη Θεία Ευχαριστία (μέρος πρώτο)

Ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος συμβουλεύει τους μοναχούς: «Ας καταγινώμεθα, αδελφοί μου, εις την ησυχίαν, εις την νηστείαν, εις την προσευχήν, εις τα δάκρυα, εις το εργόχειρον, εις την συνομιλίαν των αγίων Πατέρων, εις την υπακοήν της αληθείας, εις την ακρόασιν των αγίων Γραφών, δια να μη χερσωθή η διάνοιά μας και φυτρώση ακάνθας των πονηρών λογισμών, και μάλιστα ας ποιήσωμεν εαυτούς αξίους δια την κοινωνίαν των θείων και αχράντων Μυστηρίων, ίνα καθαρισθή η ψυχή μας από τους λογισμούς της απιστίας και ακαθαρσίας και ίνα κατοικήση εις ημάς ο Κύριος και μάς λυτρώση από τον πονηρόν διάβολον». Το ίδιο ισχύει και για κάθε χριστιανό.Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης μάς συμβουλεύει να στοχαστούμε και τούτο: «ότι από μεν την τράπεζαν των κοινών φαγητών και ποτών, κανένας δεν απομένει όπου να μην φάγη κάθε ημέρα, ει δε τύχη και δεν φάγη πικραίνεται πολλά και του κακοφαίνεται. Από δε την πνευματικήν τράπεζαν του άρτου της ζωής και του ποτηρίου της αθανασίας αν απομείνωμεν και δεν μεταλάβωμεν, μάς φαίνεται η στέρησις αυτή ένα πράγμα αδιάφορον. Και γνωρίζοντες πόση δύναμιν και χάριν έχει η αγία Κοινωνία, ας καθαριζώμεθα όσον είναι δυνατόν, και ας μεταλαμβάνωμεν συχνώς... Και η συχνή αυτή Κοινωνία βεβαιότατα θέλει μάς βοηθήσει, διότι ανίσως και δεν συχνοκοινωνούμεν, αδύνατον να μη δουλωθώμεν εις τα πάθη. Η δε συχνή Κοινωνία θέλει να γίνη εις ημάς καλή συντροφία δια την ζωήν την αιώνιον». Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας πιστεύει ότι «οι της Εκκλησίας και της Κοινωνίας εαυτούς απομακρύνοντες εχθροί του Θεού γίνονται και δαιμόνων φίλοι». Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς συγκρίνοντας την ευχαριστιακή ένωση του πιστού με τον Κύριο και την ένωση, που πραγματοποιείται δια του γάμου παρατηρεί τα εξής: «Εκεί μεν ουν προσκολληθήσεται, φησί, εις σάρκα μίαν, αλλ’ ουχί και πνέυμα εν. Ημείς δε ου προσκολλώμεθα μόνον, αλλά και ανακυρνώμεθα τω του Χριστού σώματι δια της μεταλήψεως του θείου τούτου άρτου, και ου σώμα μόνον εν γινόμεθα, αλλά και πνεύμα εν. Οράς ότι το υπερβάλλον μέγεθος της εις ημάς αγάπης του Θεού δια της μεταδόσεως του άρτου και του ποτηρίου τούτου και γίνεται και δείκνυται». Ο μοναχός Ιώβ ο ομολογητής σχετικά με το θέμα της συχνής θείας Κοινωνίας λέγει: «Δίκαιον και πρέπον είναι συνεχώς πολλές φορές να αγιάζεται ο χριστιανός με την Αγίαν Μετάληψιν και περισσότερο από ανάγκη της αναπνοής να αισθάνεται την ανάγκη της θείας Κοινωνίας». Πολύ σοφά παριστάνει την ανάγκη αυτή, κάνοντας σύγκριση με την τροφή των Πρωτοπλάστων και ο Άγιος Γεννάδιος, Πατριάρχης Κων/πόλεως, λέγοντας «Φαγητόν σωματικόν ήτο εκείνο όπου, εις τον Παράδεισον μάς εχάλασε, φαγητόν σωματικόν είναι και η αγία Κοινωνία, ήτις τώρα μάς διαφυλάττει. Όμως από εκείνο μεν μας εμπόδιζεν ο Θεός να φάγωμεν, την δε αγίαν Κοινωνίαν αυτός ο ίδιος μάς δίδει και μας παρακινεί εις αυτήν. Και εκείνην με την βρώσιν μάς την εδίδαξεν ο πονηρός δαίμων, της δε αγίας Κοινωνίας, όχι μόνον διδάσκαλος και σύμβουλος είναι ο Υιός του Θεού, αλλά και ο ίδιος αυτός έγινε υπηρέτης και μάς την εχάρισε. Και εις εκείνη μεν ήτο κεκρυμμένον το φαρμάκι της παραβάσεως, εις δε την θείαν Μετάληψιν κρύπτεται αγαθών θησαυρός ανεκτίμητος». Την επίδραση, που έχει το ιερό μυστήριο στην ψυχή και το σώμα αυτού, που μεταλαμβάνει την αποκρυσταλλώνει ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος στον 28ο Λόγο του «Το ακάθαρτον και παροδικό αυτό σκήνωμα αφού ενώθηκε με το καθαρώτατο Δικό Σου σκήνωμα αφού ενώθηκε με το καθαρώτατο Δικό Σου Σώμα και αναμίχθηκε το αίμα μου με το Δικό Σου αίμα γνωρίζω πια ότι ενώθηκα με τη θεότητά Σου και έγινα δικό Σου καθαρώτατο Σώμα, ξέχωρο, λαμπερό μέρος του Σώματός Σου, πραγματικά άγιο, που φωτίζει μακρυά, κρυστάλλινο και λαμπερό. Βλέπω την ωραιότητα, βλέπω το απαστράπτον μεγαλείο Σου καθρεφτίζομαι μέσα στο φως της ευεργεσίας Σου και της χάριτος και μένω έκθαμβος από την άφατη γοητεία και απορώ γνωρίζοντας τον εαυτό μου, τι ήμουν και τι πραγματικό θαύμα έχει συντελεστεί μέσα μου. Και σέβομαι και τον εαυτό μου αισχύνομαι και όπως Εσένα, αρχίζω να τιμώ και να φοβούμαι τον εαυτό μου γιατί Σε κατέχει και με τη ντροπή μου αυτή βρίσκομαι σε αμηχανία που να εξασφαλίσω τα μέλη Σου, πού να πλησιάσω και πού να τοποθετήσω, σε ποια έργα, σε ποιες πράξεις. Όλως εξαιρετικά πρέπει να χρησιμοποιήσω τα φοβερά και θεία αυτά Δώρα!» Από το βιβλίο «Ευχαριστιακός Προσανατολισμός» Χριστιανική Ένωση Καβάλας επιμέλεια: enoriaka.gr Πηγή εἰκόνας: Ἱ. Ἡσ. Ἀνάστασις Χριστοῦ-Ἐμμαούς, Ἅγ. Βασίλειος Λαγκαδᾶ. http://www.enoriaka.gr/index.php?option=content&task=view&id=2550&Itemid=2