Γέροντας Εὐσέβιος Γιαννακάκης - Περί προσευχῆς

                                           

Η νοερά προσευχή πρέπει να γίνεται ανά πάσαν στιγμή. Δεν έχει σημασία αν είναι εντατική η αδύνατη. Στο δρόμο, στο αυτοκίνητο που ξέρει ο καθένας τι κάνεις, αν είσαι προσηλωμένος στο

Θεό; Νους, στόμα, καρδιά κύκλο η νοερά προσευχή. Χάνεται ο λογισμός. Απομονώνεται, εξαφανίζεται.

Η προσευχή να γίνεται. Έστω και τυπική, που σου ψιθυρίζει ο διάβολος ότι είναι ξηρή και τυπική.

«Είσελθε εις το ταμιείον σου, όταν προσεύχη, και… αποδώσει σοι εν τω φανερώ». (Ματθ. 6, 6). Να κλείσουμε όχι μόνο την πόρτα του δωματίου μας, όταν θέλουμε να προσευχηθούμε, αλλά να

κλείσουμε και τα αυτιά μας και τη σκέψη και όλες τις αισθήσεις του εαυτού μας.

Να τα ξεχάσουμε όλα, να είναι νεκρά τη στιγμή εκείνη και μόνο με το Θεόν τον Άπειρο, τον Ένα, τον Πολυέλεο, τον Πολυεύσπλαγχνο Θεό να μιλούμε. Εκείνη τη στιγμή να ζούμε μόνο τον Θεό.

Κατά το σώμα να μη ζούμε. Αυτό ζητά, όταν λέει «κλείσας την θύραν σου» τη θύρα των αισθήσεών μας εννοεί.

Να προσευχώμεθα, να προσευχώμεθα, να προσευχώμεθα. Στην εργασία μας, στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, παντού. Το πρωί, όταν ξυπνήσουμε, πρώτα προσευχή, πάντα προσευχή. Την ευχή να

λέμε πολλές φορές, στο δρόμο, στο σχολείο, στην εργασία μας. Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με, τον αμαρτωλόν. Τότε νιώθουμε τον εαυτό μας γεμάτο και ο Θεός δίνει πλούσια τη Χάρη Του…

Η Χάρις του Θεού «η τα ασθενή θεραπεύουσα»

Όταν εμείς αγωνιζόμαστε για αγνή και καθαρή ζωή, με προσευχή, Εξομολόγηση, θεία Κοινωνία, τότε δίνει πλούσια τη Χάρη Του, που αρδεύει την ψυχή, όπως το νερό ζωογονεί τα πάντα. Ο

αδύναμος άνθρωπος που πέφτει, τρεκλίζει, όσο κι αν τον πολιορκεί η αμαρτία, να αγωνίζεται. Να μην το βάζει κάτω. Να λέει: ο Θεός είναι κοντά μου, μαζί μου, δεν θα μ’ αφήσει…

«Πνεύμα… περιέργειας και αργολογίας μη μοι δως»

Βάλαμε ποτέ κανένα βράδυ τον εαυτό μας, αδελφοί μου, στο σκαμνί να τον εξετάσουμε γι’ αυτά τα δύο;

Περιέργεια: Προσπαθούμε να δούμε, ν’ ακούσουμε τι κάνει ο α, πως κινείται ο β, κ.λπ. Και ύστερα απ’ αυτό σχηματίζονται στο μυαλό μας τόσες άσχημες εικόνες, που δεν μπορούμε να

προσευχηθούμε.

Αργολογία: «Παν ρήμα αργόν ο εάν λαλήσωσιν οι άνθρωποι, αποδώσουσι λόγον εν ημέρα κρίσεως» (Ματθ. 12, 36). Η αργολογία συνορεύει με την κατάκριση, με τη συκοφαντία. Λέμε -

λέμε, αραδιάζουμε, ψάχνουμε να βρούμε το κουσούρι του καθενός και είμαστε έτοιμοι να εξαπολύσουμε φαρμακερές, καυτές, δαγκωτές κουβέντες εναντίον του.

Από κάθε γωνιά της γης τόσες άσχημες αναθυμιάσεις ανεβαίνουν στο θρόνο Του… Κι όμως ο Θεός αγαπάει, ανέχεται, μακροθυμεί. Με τον πόνο, με τη δοκιμασία επισκέπτεται τους ανθρώπους,

και όσοι έχουν καλή διάθεση ομολογούν τα σφάλματά τους ενώπιόν του Πνευματικού, χύνουν δάκρυα, γίνονται άλλοι άνθρωποι. αυτοί, που, αν τους γνωρίζαμε λίγα χρόνια πριν, θα τους

βομβαρδίζαμε με τα λόγιά μας.

Στα Μοναστήρια αφιερώνουν τη μία ημέρα για τους αρρώστους, την άλλη για τη νεολαία, την άλλη για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα. Προσεύχονται και κάνουν κομποσχοίνια… Ας

αφιερώσουμε κι εμείς μία ημέρα την εβδομάδα, την Τετάρτη η την Παρασκευή, να μη μιλάμε, αλλά να κάνουμε προσευχή για την κατάσταση τη σημερινή. Να μη μιλάμε καθόλου. μόνο τα αναγκαία,

τα επαγγελματικά να λέμε. Να γονατίσουμε, να προσευχηθούμε, να κάνουμε κομποσχοίνι. να δείτε, θαύμα θα γίνει, αδελφοί μου…

Να σηκώνεται το πρωί ο πιστός, να γονατίζει και να λέει: «Κύριε φύλαξε με από την περιέργεια και την αργολογία. Θέλω να είμαι οικοδομητικός, και για τον εαυτόν μου και για τους άλλους. Να

οικοδομούμαι και να οικοδομώ. Με την εμφάνισή μου, με τα λόγιά μου, με την προβολή μου, με τη γλώσσα μου να οικοδομούμαι και να οικοδομώ τους άλλους». Πόσο ωραίο θα ήταν! Τι κοινωνία θα

είχαμε, τι Εκκλησία θα είχαμε!

Οι ιερείς είναι ταχυδρόμοι του ουρανού. Εμείς τι κάνουμε; Όταν ο ταχυδρόμος φέρνει το γράμμα, βλέπουμε τον ταχυδρόμο ή το γράμμα; Ο ιερέας είναι φωτιά που καίει.

«Εν όλη ψυχή σου ευλαβού τον Κύριον και τους ιερείς αυτού θαύμαζε» (Σοφ. Σειρ. ζ’, 29). Όποιος δεν ευλαβείται με όλην την δύναμιν του είναι του τον Κύριον και δεν είναι υποτεταγμένος στους

ιερείς, δεν έχει την χάριν του Θεού και επομένως είναι μακριά από την Εκκλησίαν του Χριστού.

Πηγή: Από το βιβλίο «Σύντομο Βιογραφικό και Πατρικές Νουθεσίες
του πολυχαρισματούχου Γέροντος Ευσέβιου Γιαννακάκη»

* Ευχαριστούμε θερμά την πολυσέβαστη Γερόντισσα Επιστήμη, τη μοναχή  Αικατερίνα, ιατρόν και όλες τις πολύ αγαπητές μας αδελφές της Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στο Βερίνο Αιγιαλείας, όπου βρίσκεται και ο τάφος του οσίου γέροντα Ευσέβιου Γιαννακάκη, για τις θαυμαστές εμφανίσεις και θεραπείες του οποίου  σε πιστούς πληθαίνουν συνεχώς οι μαρτυρίες,  για την άδεια αναδημοσίευσης του κειμένου, τη δωρεάν των βιβλίων του αγίου γέροντος, την απαράμιλλη φιλοξενία τους, την προσευχή τους, το ταπεινό τους φρόνημα και την ανεξάντλητη ειλικρινή αγάπη τους προς όλους ανεξαιρέτως αλλά και προς τη δική μου αναξιότητα, όπως εδιδάχθησαν πρωτίστως από τον μακαριστό τους γέροντα Ευσέβιο, τον ταπεινό οδηγό της εν Χριστώ λυτρωτικής αγάπης.

http://agiopneymatika.blogspot.gr/2015/09/blog-post_7.html