Κάποια αδελφή έλεγε
κάποτε θλιμμένη στο στάρετς Ζωσιμά:
-Τι να κάνω, γέροντα,
που νικιέμαι από τη γλώσσα μου και φλυαρώ και ματαιολογώ; Στεναχωριέμαι πολύ
γι’ αυτό και παίρνω κάθε τόσο απόφαση να διορθωθώ, αλλά πάλι πέφτω.
-Να θυμάσαι ότι, όπως
είπε ο Κύριος, για κάθε περιττό μας λόγο θα μας ζητηθεί ευθύνη την ημέρα της
Κρίσεως. Κατάφυγε στη βοήθειά Του. Και όποτε αμαρτάνεις να μετανοείς. Χίλιες
φορές έπεσες; Χίλιες να μετανοήσεις.
- Κάποιες φορές λέω
κάτι χρήσιμο ή ψυχωφελές. Ενώ όμως αρχίζω με πνευματικούς λόγους, σε λίγο,
χωρίς να το καταλάβω, ξεγλιστράω στην αργολογία ή την κατάκριση ή την
περιέργεια ή τον κομπασμό… Μετά από όλα αυτά με κυριεύει κατάθλιψη και
αθυμία. Τι να κάνω; Δεν μπορώ να διορθωθώ…
- Για να μάθεις
να μιλάς καλά και προσεκτικά, πρέπει πρώτα να μάθεις να σωπαίνεις, τη
συμβούλεψε ο γέροντας. Όσο θερμό κι αν είναι το κελί μας, αν ανοίγουμε
συχνά τα παράθυρα θα παγώσει. Κι αν ανοίγουμε κάθε τόσο ένα μπουκάλι με
άρωμα, σύντομα θα εξατμιστεί. Γι’ αυτό ο προφήτης λέγει «ἐκωφώθην καὶ ἐταπεινώθην καὶ ἐσίγησα ἐξ ἀγαθῶν» (Ψαλμ. Λη’2). Ακούς; «ἐσίγησα ἐξ ἀγαθῶν». Αποφάσισα δηλαδή να μην ξεστομίζω ούτε αγαθούς
λόγους. Και τότε, συνεχίζει, «ἐθερμάνθη ἡ καρδία μου ἐντός μου».
Όπως γράφει ο
Κάλλιστος Καταφυγιώτης, ο καλός λόγος είναι κατώτερος από τη σιωπή με
διάκριση. Βέβαια, κι από τη σιωπή του στόματος ανώτερη είναι η σιωπή του
νου-τόσο ανώτερη, όσο και η ψυχή από το σώμα. Γιατί είναι δυνατό, ενώ τηρείται
σιωπή του στόματος, εσωτερικά ο νους να σχηματίζει λογισμούς και νοήματα.
Απόσπασμα από το
Βιβλίο
«Το γεροντικό του Βορρά»
του Πέτρου Μπότση
«Το γεροντικό του Βορρά»
του Πέτρου Μπότση
http://imverias.blogspot.gr/2012/12/blog-post_4141.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου