Μιά φορά, θυμάμαι, ανέβαινα έναν ανήφορο καί είχα τριάντα κιλά στήν πλάτη μου. Ήμασταν στίς Σταγιάτες τότε. Λοιπόν, είχα βάρος στόν ώμο, είχα καί στά χέρια. Ήταν καταμεσήμερο, ζέστη, καί νά ανεβαίνης τον άνήφορο. Αλλά έλεγα με τό νου μου ότι τώρα ο Χριστός ανεβαίνει με τον Σταυρό. Πώς ανέβηκε ο Χριστός τον Γολγοθά; ’Έτσι καί ’γώ θά ανέβω. Καί ’κείνη τήν ώρα πού ανέβαινα μέ κόπο καί μόχθο καί δέν μπορούσα καί είχε γίνει τό πρόσωπό μου σάν τό μαύρο πανί, αισθάνθηκα δυο χέρια νά μου σηκώνουν τό βάρος από τό πίσω μέρος. Πώς μέ σπρώχνετε καμμιά φορά στόν ανήφορο γιά νά ανέβω; Έτσι ανέβηκα, τόσο εύκολα, ούτε νά ιδρώσω ούτε τίποτε, καί μετά αισθάνθηκα τόσο ελαφρωμένη! Μετά άφησα τό βάρος αυτό καί πήγα κι έκανα τετρακόσιες μετάνοιες. Πλημμύρισα από χαρά. Τί ήταν αυτό;
Ήταν μιά ξεκούρασι καί μιά πληρωμή από τον Θεό τό αισθάνθηκα στήν καρδιά μου. Δέν μπορώ νά τό ξεχάσω, αυτό μου έμεινε μέσα στήν ψυχή μου. Γι’ αυτό λοιπόν, τώρα πού έχετε δυνάμεις, κάντε ό,τι μπορείτε- όλα τα γράφει ο Θεός, όλα τά γράφει, και τήν τριχίτσα, τίποτε δεν πηγαίνει χαμένο, τίποτε. Όπως τά είδε η νονά της αδελφής Ευπραξίας καί ένα κουβαράκι μικρούτσικο πού είχε δώσει γιά νά καρυκώσουν τις φτέρνες από τις κάλτσες ενός μικρού παιδιού, καί ’ κείνο τό ελάχιστο βρέθηκε στον ουρανό. Καί είπε: «Μπά, κι αυτό βρέθηκε;». «Ναί, βρέθηκε. Είδες πού δέν πάει τίποτε χαμένο;», τής είπε ο Άγγελός της. Καί τά σπιρτάκια πού είχε δώσει, ό,τι είχε δώσει τά είδε όλα, ένα σωρό. Πήγε τίποτε χαμένο; Όλα τά είχε αποθηκευμένα ο Χριστός. Έτσι καί τά βήματα πού κάνει κανείς, όταν κοπιάζη, όλα, όλα καταγράφονται.
Τί ωραία όταν υπάρχουν δυνάμεις! Νά σηκώνεται κανείς νά συγυρίζη, νά σκουπίζη καί νά βολεύη καί όλα νά τά φτιάχνη! Ή Χάρις τού Θεού θά τού δίνη πολλή δύναμι καί πολλή χαρά στήν ψυχή του, όταν θά εργάζεται τον Χριστό. Κι ό,τι τρώη πάλι, γιά νά μή τό στέρηση ο Θεός, νά τό σταυρώνη. Νά σταυρώνουμε καί εμείς τό φαγητό καί νά λέμε «δόξα σοι ο Θεός», διότι είναι εύλογημένο' καί έτσι όλα θά είναι ευλογημένα. Ή Χάρις τού Θεού ενισχύει καί δυναμώνει τον άνθρωπο καί έρχεται πνευματική χαρά καί αγαλλίασι μέσα στήν ψυχή του. Όσο κοπιάζει κανείς, τόσο ο Θεός τον ανταμείβει. Οι μετάνοιες πού θά κάνουμε, τά σταυρωτά πού θά κάνουμε, πού θά σταθούμε όρθιες στις Ακολουθίες, όλα γράφονται. Τήν ώρα πού μιλάμε, πού συζητάμε, τήν ώρα πού άναφέρουμε τό όνομα τού Θεού είναι συνέχεια μπροστά μας, «πανταχού παρών καί τά πάντα πληρών». Όλα τά βλέπει, και τά καλά τά σημειώνει καί τά κακά τά σημειώνει, όλα.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ ΒΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ.ΛΟΓΙΑ ΚΑΡΔΙΑΣ.
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2017/02/blog-post_851.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου