«ΔΕΝ ΔΙΣΤΑΣΕ ΝΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΞΕΙ ΚΑΤΑ ΠΡΟΣΩΠΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» (Ἅγ. Μεγαλομ. Ἀρτέμιος)

ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ἡ τεράστια ἀπόσταση ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸ φρόνημα καὶ τὴν γενναιότητα τῶν Ἁγίων Μαρτύρων. 

+Μητροπ. Σερβίων καὶ Κοζάνης Διονυσίου Λ. Ψαριανοῦ,
«Εἰκόνες Ἔμψυχοι»,
Ἔκδ. Ἀποστ. Διακονίας, σ. 138

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΤΕΜΙΟΣ

.        Σήμερα (20 Ὀκτωβρίου) ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει καὶ τιμᾶ τὴν ἱερὴ μνήμη τοῦ ἁγίου καὶ ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Ἀρτεμίου. Ὁ ἅγιος Ἀρτέμιος ἦταν στρατιωτικὸς στὰ χρόνια τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου. Γιὰ τὴν ἀρετή του καὶ τὶς ἄλλες ἱκανότητές του, ὁ πρῶτος χριστιανὸς αὐτοκράτορας τὸν ἀνέβασε στὰ ἀνώτατα κρατικὰ ἀξιώματα καὶ στὰ 330 ὁ Ἀρτέμιος ἦταν Αὐγουστάλιος, δηλαδὴ μικρὸς αὔγουστος καὶ βασιλέας τῆς Ἀλεξανδρείας καὶ τῆς Αἰγύπτου. Ὅταν ὁ διάδοχος τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου Κωνστάντιος, ποὺ ἦταν ἀρειανός, ἐδίωκε τὸν ἅγιο Ἀθανάσιο κι ἤθελε νὰ τὸν συλλάβει, ὁ ἅγιος Ἀρτέμιος διευκόλυνε τὸν μεγάλο πρόμαχο τῆς Ὀρθοδοξίας νὰ φύγει καὶ νὰ κρυφτεῖ στὰ μοναστήρια τῆς Αἰγύπτου.
.        Στὰ 361, ὓστερ’ ἀπὸ τὸν θάνατο τοῦ Κωνσταντίου, στὸν αὐτοκρατορικὸ θρόνο ἀνέβηκε ὁ Ἰουλιανός, ποὺ ἦταν ἀνεψιὸς τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ὁ Ἰουλιανὸς εἶναι ἕνας τραγικὸς ἄνθρωπος τῆς ἱστορίας. Ὓστερ’ ἀπὸ πενήντα χρόνια, ποὺ ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἐλεύθερη, ὁ Ἰουλιανὸς θέλησε νὰ ξαναφέρει πίσω τὴν εἰδωλολατρία καὶ νὰ διώξει τοὺς χριστιανούς. Ἦταν πρῶτα χριστιανός, εἶχε δεχθεῖ τὸ βάπτισμα καὶ γιὰ λίγον καιρὸ μάλιστα ἦταν στὰς Ἀθήνας συμφοιτητὴς μὲ τὸν Ἅγιο Βασίλειο καὶ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο. Πολλὲς αἰτίες τὸν ἔκαμαν γιὰ νὰ πιστέψει πὼς ἡ ἐπάνοδος στὴν εἰδωλολατρία θὰ ἦταν γιὰ τὸ καλο τῆς αὐτοκρατορίας. Στὴν ἱστορία ἔμεινε τὸ ὄνομά του Ἰουλιανὸς ὁ παραβάτης ἢ ἀποστάτης.
.        Ὁ Ἰουλιανὸς βασίλεψε μόνο δυὸ ἢ δυόμιση χρόνια, γιατί σκοτώθηκε σὲ ἡλικία 32 ἐτῶν στὴν Περσία, στὸν πόλεμο ποὺ ἄνοιξε ἐναντίον τῶν Περσῶν. Στὸ λίγον καιρὸ τῆς βασιλείας του πολὺ ταλαιπωρήθηκε ἡ Ἐκκλησία· οἱ εἰδωλολάτρες ξαναπῆραν θάρρος καὶ μαζὶ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἀρχίσανε νὰ διώκουν τοὺς ὀρθοδόξους. Θύμα αὐτῶν τῶν διωγμῶν εἶναι καὶ ὁ ἅγιος Ἀρτέμιος.
.        Ἦταν τώρα ἀνώτατος ἀξιωματοῦχος τοῦ κράτους στὴ Συρία, κι ὅταν εἶδε νὰ διώκονται οἱ χριστιανοί, νὰ ἁρπάζονται καὶ νὰ δημεύονται τὰ ἐκκλησιαστικά, παρουσιάστηκε στὸν αὐτοκράτορα καὶ δὲν δίστασε νὰ τὸν ἐλέγξει κατὰ πρόσωπον, γιὰ τὴν ἀλλαξοπιστία του καὶ γιὰ τὴν περιφρόνηση τῆς Ἐκκλησίας.
.        Αὐτὸ ἦταν ἀρκετό, γιὰ νὰ ἐξοργισθεῖ ὁ Ἰουλιανὸς καὶ νὰ διατάξει νὰ τὸν βασανίσουν. Τότε ξανάρχισαν τὰ μαρτύρια τῶν ἀρχαίων διωγμῶν καὶ ὁ ἅγιος Ἀρτέμιος, ὁ ἀνώτατος πρῶτα κρατικὸς ἀξιωματοῦχος, πάλευε τώρα μὲ τὴν ὀργὴ τοῦ αὐτοκράτορα, ἀφημένος στὰ χέρια σκληρῶν καὶ ἀπάνθρωπων δημίων. Τὸν ἔδειραν σκληρά, τοῦ ξέσκισαν τὸ σῶμα, τὸν πέτρωσαν κάτω ἀπὸ μία μεγάλη καὶ βαριὰ πλάκα, ποὺ βγῆκαν τὰ μάτια του καὶ ξεχύθηκαν τὰ σπλάγχνα του καὶ τελευταία τὸν ἀποκεφάλισαν. Ἔπειτα ἀπὸ πενήντα χρόνια, ποὺ εἶχαν πάψει οἱ διωγμοὶ κατὰ τῶν χριστιανῶν, οἱ εἰδωλολάτρες σὰν καὶ νὰ ἔπαιρναν τώρα ἐκδίκηση κι ἔδειχναν ὅλη τους τὴν κακία καὶ τὸ μίσος.
.        Ἡ ἀπόπειρα τοῦ Ἰουλιανοῦ νὰ ξαναφέρει τὴν εἰδωλολατρία εἶναι ἡ πρώτη, ἂλλ’ ὄχι καὶ ἡ τελευταία. Λέγεται ὅτι, ὅταν ὁ παραβάτης τραυματισμένος βαριὰ στὸν πόλεμο, ἔβλεπε νὰ πλησιάζει τὸ τέλος του, πῆρε μὲ τὸ χέρι του ἀπὸ τὸ αἷμα του, ράντισε γύρω καὶ εἶπε· «Νενίκηκας, Χριστέ. Κορέσθητι, Ναζωραῖε». Καὶ ὅτι βέβαια ὁ Χριστὸς νίκησε καὶ τότε καὶ νικᾶ πάντα εἶναι γεγονός, ὄχι ὅμως ὅτι καὶ χαίρει στὰ αἵματα τῶν διωκτῶν του. Ἡ Ἐκκλησία διώκεται καὶ σηκώνει τὸ μαρτύριο γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ κι ὄχι μόνο δὲν χαίρει στὶς συμφορὲς τῶν ἐχθρῶν της, ἀλλὰ καὶ εὔχεται γι’ αὐτοὺς νὰ ἀνανήψουν καὶ νὰ μετανοήσουν. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εὐχότανε γιὰ κείνους ποὺ τὸν σταύρωσαν «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς,..».
.        Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ποὺ ἔζησε τὴν ἀποτυχημένη ἐκείνη ἀπόπειρα τοῦ παραβάτη, σὲ δυὸ στηλιτευτικοὺς λόγους του κατὰ τοῦ Ἰουλιανοῦ, περιγράφει τὴν ταλαιπωρία καὶ τὸν διωγμὸ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ χαρακτηρίζει γενικότερα τὸ τραγικὸ τόλμημα τῆς ἐπαναφορᾶς τῆς εἰδωλολατρίας” «… τὸ πειράσθαι τὰ χριστιανῶν μετατιθέναι καὶ παρακινεῖν οὐδὲν ἕτερον ἢ τὴν Ρωμαίων παρασαλεύειν ἀρχήν», δηλαδὴ κάθε ἀπόπειρα ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας εἶναι εἰς βάρος τοῦ κράτους. Ἂν αὐτὸ ἴσχυε γιὰ τότε, πολὺ περισσότερο γιὰ τώρα, ποὺ οἱ λαοὶ καὶ τὰ κράτη εἶναι πιὰ ἀπὸ παράδοση χριστιανικά, κι ἔτσι ἢ ἀλλιῶς ζοῦνε μέσα στὴν πίστη, γιὰ τὴν ὁποία μαρτύρησε ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυρας Ἀρτέμιος. Ἀμήν.

 ΠΗΓΗ: vatopaidi.wordpress.com
http://christianvivliografia.wordpress.com/2011/10/20/%ce%b4%e1%bd%b2%ce%bd-%ce%b4%ce%af%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b5-%ce%bd%e1%bd%b0-%cf%84%e1%bd%b8%ce%bd-%e1%bc%90%ce%bb%ce%ad%ce%b3%ce%be%ce%b5%ce%b9-%ce%ba%ce%b1%cf%84%e1%bd%b0-%cf%80%cf%81%cf%8c/