Τὰ ἄθεα κοινωνικὰ συστήματα βοηθοῦν νὰ λύσουμε μερικὰ κοινωνικὰ καὶ
οἰκονομικὰ προβλήματα, ἀλλὰ ὄχι νὰ συναντήσουμε ἀληθινὰ καὶ οὐσιαστικὰ
τὸ Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο.
Δὲν ἀπαντοῦν ἱκανοποιητικὰ στὰ ὑπαρξιακά μας ἐρωτήματα καὶ ἰδίως στὸ
κεντρικὸ πρόβλημα τοῦ θανάτου. Ὁ κόσμος τακτοποιεῖται "ὡραῖα" γιὰ νὰ
πεθάνει.
Τὰ συστήματα αὐτά, παρὰ τὶς καλὲς καὶ ἁγνὲς προθέσεις πολλῶν εὐγενῶν
ἀνθρώπων ποὺ ἀγωνίζονται καὶ θυσιάζονται γιὰ τὰ ἰδεώδη τους, στὸ βάθος
εἶναι κατὰ τοῦ ἀνθρώπου.
Ἐν ὀνόματι μιᾶς καλύτερης καὶ δικαιότερης κοινωνίας ἐμποδίζουν τὸν
ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν πλήρη θεανθρώπινη κοινωνία, ποὺ μόνη τελικὰ ἀναπαύει καὶ
ὁλοκληρώνει τὴ φύση του, τὸν ἐγκλωβίζουν στὶς περιορισμένες διαστάσεις
ἑνὸς κλειστοῦ μηχανοκρατουμένου ἀπρόσωπου ὑλιστικοῦ σύμπαντος, τοῦ
στεροῦν τὴ θέα τοῦ Οὐρανοῦ.
Πηγή
https://paraklisi.blogspot.gr/2016/09/blog-post_483.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου