Ἡ Ἀγάπη οὐκ ἀσχημονεῖ - Τά Χαρακτηριστικά τῆς Ἀληθινῆς Ἀγάπης ̎ ̎ Α΄ Κορ. Κεφ. 13, στίχος 5, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

̎Ἡ Ἀγάπη οὐκ ἀσχημονεῖ - Τά Χαρακτηριστικά τῆς Ἀληθινῆς Ἀγάπης ̎ ̎

Α΄Κορ. Κεφ. 13, στίχος 5

Ὁμιλία σέ νέους στίς 23-8-2017

Θά ἀνοίξουμε τήν πρός Κορινθίους Α΄ ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στό 13^ο Κεφάλαιο: «ἀδελφοί, ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τό κακόν, οὐ χαίρει ἐπί τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δέ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει».

Ἡ ἀγάπη λέει μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, δηλαδή εἶναι πάντοτε χρηστή, εἶναι πάντοτε καλοσυνάτη. Πάντοτε ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει ἀγάπη εἶναι χρηστός, καλός, εἶναι ἀγαθός καί εἶναι καί χρήσιμος, πραγματικά χρήσιμος στούς ἄλλους ἀνθρώπους. Ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ. Δέν ζηλεύει ἡ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται. Δέν κομπάζει, δέν ὑπερηφανεύεται, δέν καυχιέται. Οὐ φυσιοῦται. Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει ἀγάπη δέν ἔχει φουσκωμένα τά μυαλά του. Φυσίωσις εἶναι αὐτό πού λέμε ἔχει πάρει ἀέρα τό κεφάλι του, ἔχει ὑπερηφάνεια, ἔχει μεγάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό του. Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει ἀληθινή ἀγάπη δέν ἔχει ὑπερηφάνεια. Οὐκ ἀσχημονεῖ. Ἡ ἀγάπη δέν ἀσχημονεῖ, δέν κάνει ἄσχημα πράγματα. Οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς. Ἡ ἀληθινή ἀγάπη δέν ζητεῖ τά δικά της. Δέν ζητάει ὁ ἄνθρωπος πού ἀγαπάει τό δικό του συμφέρον ἀλλά τό συμφέρον τοῦ ἄλλου. Ἡ ἀγάπη οὐ παροξύνεται. Δέν παροργίζεται ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει ἀγάπη, δέν φτάνει σέ παροξυσμό, δέν χάνει τόν ἔλεγχο τοῦ ἑαυτοῦ του. Οὐ λογίζεται τό κακόν. Ἡ ἀγάπη δέν βάζει κακό λογισμό γιά τόν ἄλλον. Οὐ χαίρει ἐπί τῇ ἀδικίᾳ. Δέν χαίρεται μέ τήν ἀδικία, ἀλλά συγχαίρει, πραγματικά χαίρεται μέ τή χαρά τοῦ ἄλλου καί λυπᾶται μέ τή λύπη τοῦ ἄλλου. Πάντα στέγει. Στεγάζει τά πάντα. Πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει, αὐτός πού ἔχει ἀληθινή ἀγάπη.

«Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει». Ποτέ δέν ξεπέφτει ἡ ἀληθινή ἀγάπη. Μιά ἀγάπη πού στήν πορεία χάνεται, δέν εἶναι ἀληθινή ἀγάπη. Βλέπουμε ὅλες αὐτές οἱ ἀγάπες πού κυκλοφοροῦν σήμερα στόν κόσμο, δέν εἶναι ἀληθινές ἀγάπες, γιατί ἀκριβῶς ἐκπίπτουν, ξεπέφτουν. Βλέπεις ἕνας ἄνθρωπος πού λέει ὅτι λατρεύει -κακῶς τό λέει κι αὐτό τό ρῆμα λατρεύει - ἀγαπάει ὑπερβολικά τήν γυναίκα του, τήν ἄλλη ὥρα μπορεῖ νά τή χωρίσει ἤ μπορεῖ καί νά τή σκοτώσει ἀκόμα. Γιατί αὐτό; Γιατί ἡ ἀγάπη ἡ ἀληθινή, παιδιά, εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι στοιχεῖο τοῦ καρποῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Λέει κάπου ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅτι «ὁ καρπός τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία» (Γαλ. 5,22) καί ὅλα τά ὑπόλοιπα καλά, τά ὁποῖα ἀπαριθμεῖ ἐκεῖ ὁ Ἀπόστολος, εἶναι στοιχεῖα τοῦ καρποῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δηλαδή εἶναι προϊόντα, πηγάζουν ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἕνας δηλαδή πού θέλει νά ἔχει ἀληθινή ἀγάπη, θά πρέπει νά ἔχει τό Ἅγιο Πνεῦμα μέσα του. Ἀλλά θυμάστε χθές πού εἴπαμε:

- Πῶς μποροῦμε νά ἔχουμε μέσα μας τόν Θεό; Πότε ἔρχεται ὁ Θεός καί μένει μέσα μας;

Ὅταν Τόν ἀγαπήσουμε. Γιατί λέει «ἐκεῖνος εἶναι πού Μέ ἀγαπάει, πού τηρεῖ τίς ἐντολές Μου» καί τότε λέει ὁ Κύριος «ὁ Πατήρ Μου θά τόν ἀγαπήσει καί Ἐγώ θά τόν ἀγαπήσω καί θά ἔρθουμε καί θά μείνουμε μέσα του» (Ἰω. 14,23). Καί τό Ἅγιο Πνεῦμα φυσικά. Ὅπου εἶναι ὁ Πατέρας καί ὁ Υἱός εἶναι καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί ὅταν ἔχουμε τό Ἅγιο Πνεῦμα, τότε ἔχουμε καί τήν ἀληθινή ἀγάπη. Λέγαμε πώς ὑπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις.

- Γιά νά ἔρθει ὁ Θεός μέσα μας τί χρειάζεται, θυμάστε; Πότε ὁ Θεός δέν μπορεῖ νά ἔρθει καί νά ἑνωθεῖ μαζί μας;

Ὅταν δέν ὑπάρχει μέσα μας καθαρότητα, ὅταν ὑπάρχει βρωμιά. Λέει ἕνας ἅγιος, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, αὐτό εἶναι ἀδύνατο γιά τόν Θεό. Ποιό; Νά ἑνωθεῖ μέ ἕναν νοῦ βρώμικο, μέ ἕναν νοῦ ἀκάθαρτο. Καί ὅταν λέει νοῦ, νά τό ποῦμε ἁπλά, γιά νά τό καταλάβουμε, ἐννοεῖ τήν ψυχή. Ὁ νοῦς εἶναι ἡ σπουδαιότερη δύναμη τῆς ψυχῆς πού ἔχει ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά μποροῦμε νά ποῦμε καί ὅλη ἡ ψυχή. Γιά νά ἑνωθεῖ ὁ νοῦς μέ τόν Θεό, γιά νά ἔρθει ὁ Θεός νά μπεῖ μέσα στήν ψυχή μας, χρειάζεται καθαρότητα καί γιά νά γίνει καθαρός ὁ ἄνθρωπος χρειάζεται νά κάνει ἐκεῖνα τά τρία βήματα, τά τρία α΄. Ποιός τά θυμᾶται τά τρία α΄;

- «Ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι» (Μαρκ. 8,34).

Δηλαδή ὁ ἄνθρωπος θά πρέπει νά ἀρνηθεῖ τό θέλημά του. Γιατί αὐτό πού κατεξοχήν βρωμίζει τόν ἄνθρωπο εἶναι τό ὅτι κάνει τά δικά του θελήματα, ὅτι ἔχει δικό του θέλημα, ὅτι πιστεύει στόν λογισμό του, ἄρα εἶναι ὑπερήφανος. Ἡ πιό μεγάλη ἀκαθαρσία στόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια. Εἶναι, αὐτό πού λέει ἐδῶ ὁ Ἀπόστολος, ἡ φυσίωση. Φυσίωση... ἔχει φουσκώσει τό μυαλό τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τά πολλά μπράβο - μπράβο πού ἀκούει ἀπό γονεῖς πολλές φορές, ἀπό συγγενεῖς, ἀπό τό σχολεῖο καί ἀπό τόν ἑαυτό του! Ἔρχεται ὁ κακός ἑαυτός μας καί μᾶς λέει «μπράβο.. τί καλή πού εἶσαι..». Αὐτοθαυμάζεται, αὐτοϋψώνεται καί γίνεται πολύ βρώμικος ὁ ἄνθρωπος. Αὐτός ὁ βρώμικος, ὁ ὑπερήφανος ἄνθρωπος, μετά ἀσχημονεῖ, κάνει ἄσχημα πράγματα. Ὑπάρχουν παιδιά στό σχολεῖο πού παίρνουν τό θρανίο καί τό σπάζουν ἄς ποῦμε. Εἶναι ὡραῖο πράγμα αὐτό; Γιατί τό σπᾶς τό θρανίο; Χτυπᾶνε τήν πόρτα.... τήν σπάζουν τήν πόρτα. Παίρνουν ἕνα κουτί μπογιά καί βάφουν καί λερώνουν τούς τοίχους. Οὐκ ἀσχημονεῖ, λέει, ἡ ἀληθινή ἀγἀπη. Ἕνα παιδί πού φτάνει καί κάνει αὐτά τά πράγματα σημαίνει πώς δέν ἐκτιμάει, δέν ἀγαπάει οὔτε τόν Θεό οὔτε τά δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ. Γιατί ὅλα τά πράγματα, ἀκόμα κι αὐτά πού φτιάχνει ὁ ἄνθρωπος, ἀπό τόν Θεό εἶναι φτιαγμένα. Ὁ Θεός φωτίζει τόν ἄνθρωπο καί τά φτιάχνει.

- Γιατί λοιπόν ἐσύ δέν τά σέβεσαι; Γιατί δέν τά ἐκτιμᾶς;

Κι ἄν δέν ἐκτιμᾶς τά πράγματα πόσο μᾶλλον δέν θά ἐκτιμήσεις καί τούς ἀνθρώπους. Καί τό βλέπουμε αὐτό, ἔ; Πῶς φέρονται οἱ ὑπερήφανοι ἄνθρωποι, μέ τί ἀναίδεια, μέ τί ἀδιαντροπιά καί στούς μεγαλύτερους. Ἐνῶ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο τί λέει; «Τίμα τόν πατέρα καί τήν μητέρα σου» (Ἐξ. 20,12). Νά τιμᾶς τούς γονεῖς σου, νά τιμᾶς τούς μεγαλύτερους. Μετά λέει, νά ὑπακούετε στούς Πνευματικούς σας πατέρες, «νά πείθεσθε καί νά ὑπακούετε» (Ἑβρ. 13,17). Σήμερα βλέπουμε μιά τρομερή θρασύτητα, ἰδίως στά νέα παιδιά. Νομίζουν ὅτι ὅλα εἶναι δεδομένα, ὅτι εἶναι ὑποχρεωμένοι οἱ ἄλλοι νά τούς τά δίνουν ὅλα, ὅτι οἱ γονεῖς εἶναι ὑποχρεωμένοι νά δουλεύουνε καί αὐτοί νά ἀπολαμβάνουν. Νά μήν κάνουν τίποτε καί νά βρίζουν κιόλας τούς γονεῖς ἤ νά κάνουν κριτική «αὐτό δέν μ’ ἀρέσει, αὐτό δέν εἶναι καλό... γιατί δέν μοῦ φέρνεις τό νερό στό κρεβάτι μου;... γιατί εἶναι τό φαγητό κρύο;..». Ἀπαιτήσεις, ἀπαιτήσεις, ἀπαιτήσεις. Αὐτός εἶναι ὁ βρώμικος ἄνθρωπος, παιδιά, ὁ ἄνθρωπος ὁ ὑπερήφανος.

Εἶναι ἀναγκαῖο λοιπόν, νά κάνουμε αὐτά τά τρία βήματα. Ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν, νά ἀρνηθοῦμε τό θέλημά μας, τό σπουδαιότερο πράγμα, δηλαδή νά ἀρνηθοῦμε οὐσιαστικά τόν ἐγωισμό μας, αὐτό πού λέει ἐδῶ ὁ Ἀπόστολος τήν φυσίωση. Δέν μποροῦμε νά ἔχουμε τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, ὁπότε δέν μποροῦμε νά ἔχουμε τήν ἀληθινή ἀγάπη. Κι ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος, πού δέν ἀγαπάει ἀληθινά, δέν μπορεῖ νά ἑνωθεῖ μέ τόν Θεό, δέν μπορεῖ νά βρεῖ χαρά. Ὅπως ὅλοι αὐτοί οἱ ἐγωιστές πού ἔχουνε καί τό ἀνάλογο ὕφος... τό παίζουνε μεγάλοι, σπουδαῖοι καί λένε ‘κοίταξε καλά, ποιός εἶμαι ἐγώ.., ὅ,τι λέω ἐγώ θά γίνει’ καί ἔρχονται μέ ἀπαιτήσεις, μέ ἀναίδεια, νά ἐπιβάλλουν τήν γνώμη τους στόν ἄλλο καί βρίζουν καί βλασφημοῦν καί κατακρίνουν τούς πάντες καί τά πάντα, λές καί εἶναι οἱ κριτές τῆς οἰκουμένης...

Ἀλλά νά μήν ξεχνᾶμε τίς προϋποθέσεις γιά νά φτάσουμε σ’ αὐτή τήν ἀγάπη πού λέει ὁ Ἀπόστολος, ὅτι χρειάζονται αὐτά τά τρία α΄: Ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ἄρση τοῦ σταυροῦ μας, δηλαδή νά πάρουμε ἀπόφαση νά σταυρώσουμε τόν κακό ἑαυτό μας, τίς ἀδυναμίες μας, τά ἐλαττώματά μας, τά πάθη μας, τήν ὑπερηφάνειά μας, τόν ἐγωισμό μας, τό θέλημά μας. Θέλω, θέλω, θέλω... Πολλές φορές τό λέω, πώς δέν φταῖνε τά παιδιά, φταῖνε οἱ μεγάλοι πού κάνουν λάθος ἀγωγή. Κάνουν λάθος ἀγωγή οἱ μεγάλοι στά παιδιά καί τά μαθαίνουν νά θέλουν. Ἐνῶ στήν Ἐκκλησία μαθαίνουμε νά μή θέλουμε. Νά μή θέλουμε τίποτα δικό μας, ἀλλά νά θέλουμε ὅ,τι θέλει ὁ Χριστός. Αὐτό πού μᾶς εἶπε ὁ Χριστός μας στό Πάτερ ἡμῶν: γενηθήτω... τί λέει μετά;

- Τό θέλημά Σου.

Τό θέλημά Σου λέει. Δέν λέει τό θέλημά μου. Νά λέμε Πατέρα, νά γίνει τό θέλημά μου, νά γίνει αὐτό πού θέλω... Ἀλλά τί μᾶς λέει νά λέμε;

- Γενηθήτω τό θέλημά Σου.

Ἔτσι. Νά γίνει τό δικό Σου θέλημα, λέμε στόν Θεό. Πού σημαίνει ὅτι ἐγώ δέν ἔχω δικό μου θέλημα. Παρακαλάω τόν Θεό στή ζωή μου, σέ ὁτιδήποτε, νά γίνεται τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καταλάβατε; Ὄχι νά λέω, Θεέ μου, ἐγώ θέλω.. ἐγώ θέλω.. κοίταξε μή τυχόν καί δέν μοῦ τό κάνεις... μετά θά τά χαλάσουμε... μετά ἐγώ δέν θά ξανάρθω στήν Ἐκκλησία... δέν θά ξαναπάω στό κατηχητικό... δέν θά ξανανηστέψω... Καί τά λένε αὐτά στούς γονεῖς, στούς καλούς γονεῖς, μερικά παιδιά. Τούς ἀπειλοῦν. Ἐγώ δέν ξαναπάω στήν Ἐκκλησία...  δέν ξαναπάω κατηχητικό...

- Εἶναι κατόρθωμα αὐτό πού λές; Ἤ ἀπειλεῖς τή μαμά καί τόν μπαμπά μ’ αὐτά τά πράγματα;

Αὐτό εἶναι μεγάλη ὑπερηφάνεια, μεγάλος ἐγωισμός, μεγάλη ἰδέα ἔχουμε γιά τόν ἑαυτό μας. Νομίζουμε ὅτι μποροῦμε νά τά βάλουμε καί μέ τόν Θεό. Θυμάστε οἱ δαιμονισμένοι πού λέγανε «ἔα, τί ἦρθες νά μᾶς βασανίσεις πρό καιροῦ; (Ματθ. 8,29). Θά λέγαμε, «ἄ, τί ἦρθες ἐδῶ νά μᾶς βασανίσεις...». Ἔτσι μιλάει ὁ διάβολος. Καί ὅσοι ἔχουν ἀναίδεια, μιμοῦνται τόν διάβολο. Γι’ αὐτό, ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἔλεγε, ἡ ἀναίδεια εἶναι μιά μορφή βλασφημίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ ἀναιδής ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού βλασφημεῖ τό Ἅγιο Πνεῦμα, γι’ αὐτό καί δέν συγχωρεῖται αὐτή ἡ ἁμαρτία. Γιατί ὁ ἀναιδής ἄνθρωπος, δύσκολα μετανοεῖ. Δέν μετανοεῖ. Αὐτός πού βλασφημεῖ τό Ἅγιο Πνεῦμα, δέν μετανοεῖ.

Προσοχή λοιπόν παιδιά, νά θυμόμαστε τίς προϋποθέσεις, νά ἀπαρνηθοῦμε τό θέλημά μας, νά ἄρουμε τόν σταυρό μας, νά ποῦμε: τί θέλει ὁ Χριστός; Νά ἀρχίσω νά τό κάνω. Αὐτό θά πονέσει λίγο, θά μᾶς δυσκολέψει, θά κουραστοῦμε, θά ματώσουμε. Γιατί, ὅταν ἀρχίζεις, ἔλεγε ἕνας Γέροντας, νά ξεριζώνεις τά πάθη σου, εἶναι σάν νά τραβᾶς ἀπό τήν καρδιά σου τά ριζίδια τοῦ κακοῦ πού ὑπάρχει μέσα σου κι αὐτό δημιουργεῖ πόνο. Πονάει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ξεριζώνει τά πάθη του. Ἀλλά μετά ξέρετε τί ἐλευθερία νιώθει; Πολύ μεγάλη ἐλευθερία! Καί φτάνει τότε σ’ αὐτά πού λέει ἐδῶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀφοῦ ἀπαρνηθεῖ τόν ἑαυτό του καί ἄρει τόν σταυρό του καί ἀκολουθήσει τόν Χριστό.

Αὐτή ἡ ἄρση τοῦ σταυροῦ ἔχει καί μία ἄλλη διάσταση. Τό εἴπαμε, νά εἴμαστε ἀποφασισμένοι καί νά πεθάνουμε ἀκόμα, προκειμένου νά μήν ἁμαρτήσουμε, προκειμένου νά μήν στενοχωρήσουμε τόν Χριστό, προκειμένου νά μήν ἀρνηθοῦμε τόν Χριστό. Γιατί ἀρνοῦμαι τόν Χριστό δέν σημαίνει μόνο νά ἔρθει ἕνας ἐδῶ μ’ ἕνα αὐτόματο καί νά μᾶς πεῖ ‘κοιτάξτε, ἄν δέν πατήσετε τίς εἰκόνες, ἐγώ θά σᾶς σκοτώσω ὅλους’ καί νά ποῦμε, ὄχι δέν τό κάνουμε αὐτό, σκότωσέ μας. Ἐντάξει κι αὐτό εἶναι ἄρνηση Χριστοῦ νά πατήσεις τίς εἰκόνες, νά βλασφημήσεις τόν Χριστό, νά πεῖς δέν πιστεύω στόν Χριστό. Ἀλλά ἄρνηση Χριστοῦ, παιδιά, εἶναι καί ἡ ἀναίδεια. Ἄρνηση Χριστοῦ εἶναι καί νά μήν σέβεσαι τούς μεγαλύτερους. Ἄρνηση Χριστοῦ εἶναι καί τό νά μήν σέβεσαι τά πράγματα. Μοῦ λέγανε γιά ἕνα φροντιστήριο πού εἶχε ἡ Ἐκκλησία ἐδῶ στήν Ἔδεσσα καί τά παιδιά τό κατέστρεψαν. Πηγαίνανε δωρεάν τά παιδιά στό κοινωνικό αὐτό φροντιστήριο πού τό ἔκανε ἡ Ἐκκλησία καί κατέστρεψαν τά θρανία.. τό κτίριο ἄχρηστο.. Μά τί εἶναι αὐτό τό πράγμα; Δέν εἶναι αὐτό ἀναίδεια; Δέν εἶναι αὐτό ἀσχημοσύνη; Τί εἶναι αὐτό; Σημαίνει πώς δέν ἐκτιμᾶνε τίποτε. Σοῦ προσφέρεται ὁ ἄλλος καί δωρεάν καί ἐσύ νά τά καταστρέφεις..;

Λοιπόν, ἡ ἀγάπη οὐκ ἀσχημονεῖ. Νά τό θυμάστε αὐτό, δέν ἀσχημονεῖ. Πρέπει νά στεκόμασε μέ πολύ σεβασμό καί στά πράγματα. Πολύ περισσότερο στά πρόσωπα, στούς μεγαλύτερους καί στούς συνομηλίκους μας. Βλέπετε πῶς μιλᾶνε μεταξύ τους τά παιδιά... Δέν λένε ‘βρέ, φίλε’.. Ξέρετε τί λένε... μιά βρώμικη λέξη καί ἀποκαλοῦν τόν ἄλλον μέ αἰσχρότατα ἐπίθετα καί χαρακτηρισμούς. Δέν σεβόμαστε τόν ἄλλον ὡς εἰκόνα Θεοῦ.

- Μπορεῖς ἔτσι νά πεῖς τόν Χριστό;

Οὔτε βλάκα δέν μπορεῖς νά πεῖς τόν ἄλλον. Ἡ Ἁγία Γραφή τί λέει; «Ἅμα πεῖς τόν ἄλλον βλάκα, πᾶς στήν κόλαση» (Ματθ. 5,22). Θά πεῖς μέ ἕνα «βλάκα»; Ναί, γιατί ὁ ἄλλος εἶναι εἰκόνα Θεοῦ. Βλέπετε πῶς φαίνεται, ἄν ἔχουμε ἀγάπη ἤ ὄχι; Ἄν ἔχουμε ταπείνωση ἤ ὄχι; Γιατί ὅλα αὐτά πᾶνε πακέτο, ὅλα αὐτά πᾶνε μαζί.

«Ἀδελφοί», λοιπόν, «ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται». Ἀλλά πῶς θά τά καταφέρεις ὅλα αὐτά, ὅταν ἔχεις θέλημα; Ὅταν δέν ἔχεις πάρει ἀπόφαση νά σταυρώσεις τόν ἑαυτό σου, νά νικήσεις τά πάθη σου, τήν ὑπερηφάνειά σου, ὅταν δέν ἔχεις πάρει ἀπόφαση νά πεθάνεις ἀκόμα, γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ; Τί νά πεθάνουμε...; Ἐδῶ δέν θέλουμε νἀ ἀρνηθοῦμε μιά μικρή μας ξεκούραση καί ἀμέσως μόλις μᾶς δυσκολέψει κάτι, ἀρχίζουμε καί γκρινιάζουμε καί τά βάζουμε μέ τή μαμά μας, μέ τό μπαμπά μας... Λές κι αὐτοί εἶναι ὑπηρέτες μας καί μᾶς κάνουν ὅ,τι θέλουμε καί ἐμεῖς σάν μαχαραγιάδες ἀπολαμβάνουμε.

- Ξέρετε πόσα παιδιά ἀπό 8-9 χρονῶν δουλεύουνε μέ πάρα πολύ σκληρές συνθῆκες;

Ἐμεῖς δέν τό ἔχουμε περάσει αὐτό τά τελευταῖα χρόνια. Παλιά στήν πατρίδα μας δέν ἦταν ἔτσι. Τά παιδιά ἀπό πολύ μικρά πηγαίνανε καί βοηθοῦσαν τόν πατέρα στό χωράφι καί ἐκτιμοῦσαν μερικά πράγματα. Ὅ,τι ἔρχεται στό σπίτι, δέν ἔρχεται ἔτσι, χωρίς κόπο, χωρίς μόχθο. Ὅλα ἔχουν κόπο καί πρέπει μέ πολύ σεβασμό νά τά ἀντιμετωπίζουμε.

Ἡ ἀγάπη, λοιπόν, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ. Δέν ἀσχημονεῖ ποτέ. «Ὅσα καλά», λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κάπου ἀλλοῦ, «ὅσα σεμνά, ὅσα εὔφημα, ὅσα ἁγνά, αὐτά κι ἐσεῖς νά ἐγκολπώνεστε, αὐτά νά υἱοθετεῖτε» (Φιλ. 4,8). Ὅ,τι εἶναι καλό, ὅ,τι εἶναι εὐγενικό, ὅ.τι εἶναι ὡραῖο, αὐτό τό υἱοθετεῖ ὁ χριστιανός. Ἀλλά ὄχι αὐτά πού λέει ὁ κόσμος, τά κοσμικά καλά καί ὡραῖα, ἀλλά τά καλά καί ὡραῖα τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἀγάπη οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς. Κι αὐτό εἶναι πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό. Προσέξτε παιδιά, ἡ ἀληθινή ἀγάπη εἶναι ἀνιδιοτελής. Δηλαδή τί; Ὄχι μόνο δέν ἔχει ἀναίδεια ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει ἀγάπη, δέν ἔχει ἀπαίτηση... καμιά ἀπαίτηση! Ὁ χριστιανός, νά ξέρετε, δέν ἀπαιτεῖ τίποτε ἀπό κανέναν, δέν ζητάει τίποτα ἀπό κανέναν. Αὐτός εἶναι ὁ ἀληθινός χριστιανός. Μόνο δίνει. Μόνο δίνει καί προσέξτε τί λέει ἐδῶ: δίνει χωρίς νά ζητάει ἀνταπόδοση. Αὐτό σημαίνει ἡ ἀγάπη οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς. Ἐμεῖς, πολλές φορές, κάποια παιδιά καί κάποιοι μεγάλοι, ὄχι μόνο δέν δίνουμε ἀλλά καί ἀπαιτοῦμε ἀπό τούς ἄλλους. Τό θεωροῦμε καί δικαίωμα... καί λένε, τά ἀνθρώπινα δικαιώματα... νά μοῦ ἀναγνωρίσεις τά δικαιώματά μου...

- Ναί, ἀλλά δέν ἔχεις καμιά ὑποχρέωση;

Ἔχεις... καί ὁ χριστιανός, ὅσο περισσότερο γίνεται χριστιανός, ἔλεγε ὁ Γέροντας Παΐσιος, τόσο περισσότερο καταλαβαίνει ὅτι δέν ἔχει κανένα δικαίωμα καί ἔχει μόνο ὑποχρεώσεις. Καί ἡ ὑποχρέωση πού ἔχουμε ὅλοι εἶναι ἡ ἀγάπη καί αὐτή τήν ὑποχρέωση δέν μποροῦμε νά τήν ἐξοφλήσουμε ποτέ, εἶναι πάντοτε ἀνεξόφλητη. Ὀφείλουμε πάντα νά ἀγαπᾶμε καί νά μή ζητᾶμε ἀνταπόδοση στήν ἀγάπη μας. Βλέπετε, αὐτές οἱ ἀγάπες πού κυκλοφοροῦν στόν κόσμο, ἀκόμα κι αὐτό πού λένε ἔρωτας, φιλία, ζητάει ἀνταπόδοση. Δέν εἶναι σωστή ἀγάπη. Ρωτάει ἡ σύζυγος τόν σύζυγο: - Μ’ ἀγαπᾶς; Λάθος ἐρώτηση! Ἡ σωστή ἐρώτηση εἶναι νά ρωτήσει: - Ἐγώ τόν ἀγαπῶ; Νά μή ζητᾶμε, παιδιά, τήν ἀγάπη τῶν ἄλλων. Αὐτό εἶναι πολύ χαμερπές, πολύ γύφτικο, ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος. Νά ζητᾶς ἐσύ νά ἀγαπήσεις τόν ἄλλον. Εἴδατε καί ὁ Χριστός μας δέν εἶπε: νά κάνετε ὅ,τι μπορεῖτε νά σᾶς ἀγαπήσουν οἱ ἄλλοι. Τί λέει; Ἐσεῖς νά ἀγαπᾶτε, νά ἀγαπᾶτε ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Μή ζητᾶτε νά σᾶς ἀγαποῦν.

Σκόπιμα τά λέω ὅλα αὐτά, γιατί, ξέρετε, σήμερα κυκλοφορεῖ πολλή ψυχολογία, ἡ ὁποία διδάσκει ἀκριβῶς τά ἀνάποδα ἀπό αὐτά πού λέει τό Εὐαγγέλιο.

- Οἱ ψυχολόγοι τί λένε;

Πρέπει νά ἀγαπᾶς τόν ἑαυτό σου, γιά νά εἶσαι καλά. Νά κοιτᾶς τόν ἑαυτό σου. Μά ἀκριβῶς αὐτό εἶναι ὁ ἐγωισμός, αὐτό εἶναι ὑπερηφάνεια, αὐτό εἶναι ἡ φυσίωση. Αὐτό σέ πάει στήν ἀναίδεια, αὐτό σέ πάει στίς ἀπαιτήσεις, αὐτό σέ κάνει αὐτοφυλακισμένο ἄνθρωπο... μόνο μέ τόν ἐγωισμό σου... ἐγώ, ἐγώ, ἐγώ...

- Ξέρετε πῶς λένε οἱ κοινωνιολόγοι τήν σύγχρονη γενιά;

Ἡ γενιά τῶν τριῶν «ἐγώ». Ἐγώ, ἐγώ, ἐγώ... Τίποτα ἄλλο δέν ὑπάρχει γιά τήν σύγχρονη γενιά, μόνο τό ἐγώ. Ἡ προηγούμενη γενιά ἤτανε ἡ γενιά τοῦ ἑνός «ἐγώ». Τώρα ἔχουμε ἐξελιχθεῖ... πήγαμε στή γενιά τῶν τριῶν «ἐγώ». Γι’ αὐτό καί εἴμαστε τόσο ἄρρωστοι, παιδιά. Γιατί, ὅσο ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἐγωιστής, δηλαδή ὅσο κλείνεται στόν ἑαυτό του, τόσο παθαίνει ψυχολογικά. Καί γι’ αὐτό ἡ σύγχρονη ἀρρώστια, τό λένε οἱ ἐπιστήμονες -ἄν δέν ἔχει γίνει, θά γίνει πολύ γρήγορα- ἡ πιό σπουδαία αἰτία ἀναπηρίας καί θανάτου, ξέρετε ποιά θά εἶναι στόν κόσμο; Ἡ κατάθλιψη! Ἔχετε ἀκούσει γιά ἀνθρώπους πού ἔχουν κατάθλιψη; Ὁ ἄλλος ἔχει κατάθλιψη... νέο παιδί ἔχει κατάθλιψη καί παίρνει χάπια...

- Ἀπό ποῦ πηγάζουν ὅλα αὐτά νομίζετε;

Ἀπό τόν ἐγωισμό, ἀπό τόν πολύ μεγάλο ἐγωισμό. Τό λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι τό λένε. Γιατί ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι φτιαγμένος νά λειτουργεῖ ἔτσι, νά κλείνεται στό ἐγώ του. Εἶναι φτιαγμένος νά ἀγαπάει καί νά ἀγαπάει ἀνιδιοτελῶς, δηλαδή χωρίς νά ζητάει ἀνταπόδοση. Ὁ ἐγωιστής ὄχι μόνο δέν ἀγαπάει κανέναν ἀλλά ἀπαιτεῖ ἀπό τόν ἄλλον νά τόν ἀγαπάει. Καί γκρινιάζει συνέχεια καί λέει «δέν μ’ ἀγαπάει κανένας, εἶμαι μόνος μου» καί ὅλο μυξοκλαίει. Τελείως ἀρρωστημένη κατάσταση. Κι ὅμως, ἔρχεται ἡ ψυχολογία καί λέει: αὐτό πρέπει νά κάνεις, νά ἀγαπᾶς τόν ἑαυτό σου. Γι’ αὐτό σᾶς λέω, μήν ἀκοῦτε τήν ψυχολογία, τά λέει ὅλα ἀνάποδα. Ὅλα ἀνάποδα καί ἀντί νά θεραπεύει, ἀρρωσταίνει τούς ἀνθρώπους. Ἀπόδειξη εἶναι ὅτι ὅσο πάει ὁ κόσμος καί χειροτερεύει. Ἄν λειτουργοῦσε ἡ ψυχολογία θεραπευτικά, οἱ ἄνθρωποι θά γινόντουσαν ὑγιέστεροι. Ἔτσι δέν εἶναι; Ὅλο καί πιό καταθλιμμένοι γίνονται οἱ ἄνθρωποι, γιατί ἀκοῦν δυστυχῶς αὐτές τίς διδασκαλίες, τίς ὑποτίθεται ἐπιστημονικές. Ἀλλά ἡ ἐπιστήμη δέν λυτρώνει τόν ἄνθρωπο, παιδιά. Νά τό θυμάστε αὐτό... Ἡ πίστη λυτρώνει τόν ἄνθρωπο, ὄχι ἡ ἐπιστήμη.

- Τήν ἐπιστήμη ξέρετε ποιοί τήν προβάλουνε;

Οἱ μασόνοι. Οἱ μασόνοι ἔχουν κάνει θεό τήν ἐπιστήμη καί τό ἔχουν περάσει καί σέ μᾶς.

- Ἡ ἐπιστήμη καί ἡ τεχνολογία ξέρετε ἀπό ποιούς ξεκίνησαν;

Ἀπό τόν Κάιν, πού σκότωσε τόν Ἄβελ. Οἱ ἀπόγονοι τοῦ Κάιν φτιάξανε τήν τεχνολογία καί τήν ἐπιστήμη. Γι’ αὐτό δέν πρέπει νά λατρεύουμε τήν ἐπιστήμη καί νά θεωροῦμε ὅτι ἡ ἐπιστήμη εἶναι τό πᾶν. Βέβαια κάποια πράγματα μποροῦμε νά τά χρησιμοποιήσουμε, ἀλλά μέχρι ἐκεῖ. Δέν θά μᾶς λυτρώσει ἡ ἐπιστήμη οὔτε οἱ γνώσεις, ἀλλά θά μᾶς σώσει ἡ πίστη στόν Χριστό. Ὁ Χριστός εἶναι πού λυτρώνει καί θεραπεύει.

Ἡ ἀγάπη, λοιπόν, οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς. Αὐτά ὅλα, παιδιά, εἶναι συνταγές ὑγείας. Θέλεις νά ἔχεις ὑγεία; Πρέπει νά ἔχεις αὐτή τήν ἀγάπη. Μιλάω γιά ψυχική ὑγεία... καί γιά σωματική ὑγεία. Ἄν δέν ἔχεις αὐτή τήν ἀγάπη εἶσαι ψυχικά ἄρρωστος καί σοῦ φταῖνε ὅλα καί κρίνεις τούς πάντες καί κατακρίνεις τούς πάντες καί κριτικάρεις τά πάντα. Ἀκόμα καί ἐδῶ στό μοναστήρι θά ἔρθεις καί θά λές, ἄ, γιατί τό κάνουν αὐτό ἔτσι;.. ἐγώ δέν συμφωνῶ. Τί θά πεῖ ὑπακοή; Τί θά πεῖ νά πάω νά πάρω εὐχή; Ὄχι, δέν παίρνω εὐχή ἀπό κανέναν...

- Πηγαίνεις σ’ ἕνα σπίτι γιά νά μείνεις καί δέν θέλεις νά χαιρετίσεις τόν οἰκοδεσπότη; Ἐπιτρέπεται; Δέν εἶναι ἀναίδεια αὐτό τό πράγμα; Δέν εἶναι ὑπερηφάνεια;

Ἡ ἀγάπη, οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς. Ἡ ἀγάπη οὐ παροξύνεται. Δέν παροργίζεται. Ἡ ἀγάπη οὐ λογίζεται τό κακόν, δέν βάζει κακό λογισμό. Προσέξτε κι αὐτό, παιδιά. Ξέρετε, μερικές φορές, μᾶς πιάνουν λογισμοί ὅτι ὁ ἄλλος τά ἔχει ἐναντίον μας, χωρίς νά μᾶς πεῖ τίποτα. Ἤ μπορεῖ νά μᾶς πεῖ κάτι καί νά νομίσουμε ἐμεῖς ὅτι τά ἔχει ἐναντίον μας, ἐνῶ δέν εἶναι ἔτσι. Ἤ νά μᾶς κοιτάξει λίγο περίεργα... ἤ νά μή μᾶς μιλήσει... ἤ νά πεῖ κάτι ἄσχετο, πού ὁ ἴδιος τό εἶπε μέ ἁπλότητα, καί ἐσύ νομίζεις ὅτι τά ἔχει ἐναντίον σου.

- Αὑτό παιδιά ξέρετε πῶς λέγεται;

Κατάκριση. Κατακρίνουμε τόν ἄλλον ὅτι εἶναι κακός καί τά ἔχει μαζί μας. Ἄν εἴχαμε πραγματική ἀγάπη, δέν θά βάζαμε κακό λογισμό. Ἡ ἀγάπη, λέει, οὐ λογίζεται τό κακό, δέν βάζει κακό λογισμό γιά τόν ἄλλον, ὅτι ὁ ἄλλος τά ἔχει ἐναντίον μας, ὅτι ὁ ἄλλος δέν μᾶς θέλει, ὅτι ὁ ἄλλος εἶναι ἐχθρός μας. Ὄχι! Οἱ Ἅγιοι μᾶς λένε πώς ὅλους πρέπει νά τούς θεωροῦμε ἁγίους. Νά τούς βλέπουμε σάν ἁγίους. Ἐπιτέλους, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος δέν σοῦ εἶπε ὅτι σέ ἐχθρεύεται, ὅτι σέ μισεῖ, γιατί τόν βάζεις αὐτόν τόν κακό λογισμό; Ἅμα σοῦ τό πεῖ, βάλε του καί μιά μετάνοια καί πές συγχώρεσέ με. Καί πάντα νά φροντίζεις νά εἰρηνεύεις μέ ὅλους. Μή βάζεις κακό λογισμό γιά κανέναν, μήν κατακρίνεις κανέναν, γιά νά ἔχεις αὐτή τήν ἀληθινή ἀγάπη.

Ἡ ἀγάπη οὐ χαίρει ἐπί τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δέ τῇ ἀληθείᾳ. Ἡ ἀγάπη δέν χαίρεται μέ τήν ἀδικία οὔτε ἀπέναντι στόν Θεό οὔτε ἀπέναντι στόν πλησίον. Ἀλλά χαίρεται ἀληθινά μέ τήν χαρά τοῦ ἄλλου.

Καί φτάνουμε σ’ αὐτό πού λέει στό τέλος «ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει», τό ὁποῖο εἶναι χαρακτηριστικό τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης, παιδιά. Δηλαδή, ἀκόμα κι ἄν ὁ ἄλλος μᾶς μισήσει, ἐμεῖς δέν παύουμε νά τόν ἀγαπᾶμε. Αὐτό εἶναι πάρα πάρα πολύ σημαντικό. Ἔχετε ἀκούσει πού καί οἱ οἰκογένειες ἔχουν μεταξύ τους προβλήματα; Ὁ ἄνδρας μέ τήν γυναῖκα. Λοιπόν..

- Πότε σώζεται ἡ οἰκογένεια καί δέν διαλύεται;

Ὅταν ὑπάρχει αὐτή ἡ ἀγάπη, ἡ ἀγάπη ἡ ἀνιδιοτελής, ἡ ἀγάπη πού δέν ἀσχημονεῖ καί ἡ ἀγάπη πού ποτέ δέν ἐκπίπτει. Σήμερα ὅλες οἱ οἰκογένειες διαλύονται, ἔτσι δέν εἶναι; Βλέπετε παντρεύονται καί μετά ἀπό λίγο χωρίζουν. Μία γυναίκα πού ἀγαπάει τόν ἄνδρα της μέ τήν ἐν Χριστῷ ἀγάπη, θά τόν κάνει ὑπομονή σέ ὅλα. Λέει ὁ Χριστός μας ὅτι τό διαζύγιο δέν ἐπιτρέπεται ποτέ. Μόνο σέ μιά περίπτωση ἐπιτρέπεται. Ξέρεται πότε ἐπιτρέπεται;

- Στήν περίπτωση τῆς μοιχείας.

Στήν μοιχεία μόνο. Μόνο τότε ἐπιτρέπεται διαζύγιο, σέ καμιά ἄλλη περίπτωση. Σήμερα ἔχουν βρεῖ οἱ ἄνθρωποι ἕνα σωρό λόγους διαζυγίου. Λάθος! Ὁ Χριστός εἶπε μόνο ἕναν λόγο, καί ἀπό τή στιγμή πού κανείς θά χωρίσει, λέει πάλι ὁ Κύριος, δέν ἐπιτρέπεται μετά νά ξαναπαντρευτεῖ.

Αὐτό πού λέει πώς μπορεῖς νά χωρίσεις, ὅταν ὑπάρξει μοιχεία, τί λέτε εἶναι ὑποχρωτικό ἤ εἶναι προαιρετικό; Προαιρετικό εἶναι. Καλύτερα εἶναι νά μήν χωρίσεις. Νά μή χωρίσεις... Ἔνας πού ἀγαπάει μ’ αὐτή τήν ἀγάπη πού δέν ἐκπίπτει, καί τότε ἀκόμα δέν θά χωρίσει, θά κάνει ὑπομονή καί θά προσπαθήσει νά ἐπαναφέρει τόν σύζυγο/τήν σύζυγο ἀντίστοιχα πού παρεκτράπηκε καί νά τόν/τήν σώσει.

Βλέπετε πόσο διαφορετικά εἶναι τά πράγματα στό Εὐαγγέλιο ἀπό αὐτά πού λέει ὁ κόσμος; Εἶναι ἀκριβῶς τά ἀνάποδα. Ὁ κόσμος θά σοῦ πεῖ: τί.. συνέχεια μέ τόν ἴδιο ἄνθρωπο θά εἶσαι;... νά ἀλλάξεις τή ζωή σου... Συγγνώμη πού τά λέω ἔτσι, ἀλλά τά λένε, ἔ; Εἶναι οἱ δαιμονικές διδασκαλίες, ἡ ἀναίδεια. Δηλαδή ὁ ἄλλος τί εἶναι; Τόν χρησιμοποιεῖς γιά λίγο καί μετά τόν πετᾶς... καί παίρνεις τόν ἑπόμενο. Τόν χρησιμοποιεῖς γιά λίγο, τόν πετᾶς καί ἐκεῖνον. Βλέπετε; Τελεία ἔλλειψη σεβασμοῦ... ἀσχημοσύνη, ἀσέβεια, ἀναίδεια.. δαιμονική κατάσταση.

Λοιπόν, παιδιά, προσοχή πολλή, νά μήν ἐπηρεαστοῦμε. Αὐτό εἶναι τό πνεῦμα τοῦ κόσμου. Δέν θά ἐπηρεαστοῦμε ἀπ’ αὐτό τό πνεῦμα. Ἐμεῖς ἔχουμε τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, τό Πνεῦμα τό Ἅγιο. Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο εἶναι πνεῦμα ταπείνωσης, εἶναι πνεῦμα ἀγάπης, εἶναι πνεῦμα σεβασμοῦ, εἶναι πνεῦμα τιμῆς στόν ἄλλον. Λέει ὁ Ἀπόστολος: «τή τιμή ἀλλήλους προηγούμενοι» (Ρωμ. 12,10), δηλαδή νά προλαμβάνετε ὁ ἕνας τόν ἄλλον στήν τιμή. Νά τιμᾶτε ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Ὄχι νά τόν κολακεύετε ψεύτικα, νά τοῦ δείχνετε τιμή, γιατί εἶναι εἰκόνα Θεοῦ.

Βλέπετε τώρα τό ἀντίθετο πού γίνεται στόν κόσμο. Ὁ ἕνας ὑποτιμάει τόν ἄλλον, καταπιέζει τόν ἄλλον, βλασφημεῖ τόν ἄλλον, βρίζει τόν ἄλλον. Ἀκόμα καί οἱ φίλοι μεταξύ του ἀντί νά ποῦνε τό ὄνομα ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου, βρίζουν ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί λένε πώς εἶναι φίλοι καί κολλητοί, ἔ; Πόσο ὁ διάβολος ἔχει διαστρέψει τή ζωή μας!

Λοιπόν, ἐγώ δέν ἔχω νά πῶ κάτι ἄλλο. Θέλετε κάτι νά ρωτήσετε ἤ νά συζητήσουμε πάνω σ’ αὐτά;

Ἐρ. : .........................

Ἀπ. : Ναί, εἶναι κακή συνήθεια. Ὅπως καί ἄλλοι ἔχουν ἀκόμα πιό κακή συνήθεια, δυστυχῶς, νά βλασφημοῦν τόν Θεό. Ἀπό συνήθεια... Ἤ νά στέλνουνε στόν διάβολο, νά λένε τή γνωστή ἔκφραση, πήγαινε στό... Ἀπό συνήθεια, ἀλλά εἶναι κακή συνήθεια. Δέν εἶναι φιλικότητα αὐτό τό πράγμα, αὐτό εἶναι ἀπαξίωση τοῦ προσώπου τοῦ ἄλλου. Καί ἄλλα πολλά τέτοια κάνουμε... Μᾶς βάζει ὁ διάβολος καί τά κάνουμε παιδιά.

Ἔχετε ἀκούσει τήν ἔκφραση πού λέει «φτού, νά μήν βασκαθεῖς» καί σέ φτύνουνε... σέ σαλιώνουνε.. Ξέρετε τί εἶναι αὐτό; Αὐτό εἶναι προσβολή στήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Καί σοῦ λέει, ὄχι, γιά καλό τό κάνω γιά νά μήν τήν πιάσει τό μάτι... Βλέπετε, πῶς ὁ διάβολος μᾶς πλανάει; Φτύνεις τόν ἄλλον; Εἶναι σάν νά φτύνεις μιά εἰκόνα. Μπορεῖς νά φτύσεις μιά εἰκόνα; Γι’ αὐτό προσοχή, παιδιά, δέν θά ὑποταχτοῦμε στίς κακές συνήθειες.

Εἶναι, λέει, παράδοση. Μπορεῖ νά εἶναι παράδοση. Εἶναι καλή παράδοση; Ὅλες οἱ παραδόσεις δέν εἶναι καλές. Κάνουν γλέντι, ἄς ποῦμε, μετά τόν ἑσπερινό. Ἐνῶ εἶναι νηστεία βγάζουν κρέατα. Λένε, εἶναι παράδοση, θά κάνουμε λαϊκό πανηγύρι πρός τιμή τοῦ Ἁγίου. Βέβαια τοῦ Ἁγίου! Ποιοῦ Ἁγίου; Γιά τιμή τῆς κοιλιᾶς καί τῆς ἀνηθικότητας. Τίς κακές παραδόσεις καί τίς κακές συνήθειες δέν πρέπει νά τίς κρατᾶμε, παιδιά. Οὔτε νά συμμετέχουμε καί νά μπαίνουμε στόν τρόπο ζωῆς τοῦ κόσμου καί νά ἀκολουθοῦμε τήν μόδα, ὅπως λέγαμε. Τότε εἶσαι σκλάβος.

Ἔτσι θά ἐκφράσεις τήν ἀγάπη σου στόν ἄλλον; Βρίζοντάς τον; Δέν εἶναι σχιζοφρενικό αὐτό; Ἀλλά ἐκεῖ μᾶς βάζει ὁ διάβολος παιδιά. Μιά ζωή σχιζοφρενική. Τό καλό τό κάνει κακό καί τό κακό τό παρουσιάζει σάν καλό. Νά τώρα τά παιδιά αὐτά τήν βρισιά τήν παρουσιάζουν σάν φιλία. Δέν εἶναι σχιζοφρένεια αὐτό; Γι’ αὐτό καί ξέρετε ὁ ὑπερήφανος ἄνθρωπος εἶναι ὁ πιό βρώμικος ἄνθρωπος, εἶναι ἕνα σκαλοπάτι πρίν τήν τρέλα. Τό ἑπόμενο σκαλοπάτι εἶναι ἡ τρέλα. Ὅσο ἐπιμένει ὁ ἄνθρωπος στήν ὑπερηφάνειά του καί δέν ταπεινώνεται καί δέν κόβει τό θέλημά του, σέ λίγο, εἶναι θέμα χρόνου νά χάσει καί τά μυαλά του. Ναί, ἀλήθεια εἶναι αὐτό. Τό λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος. Τό προηγούμενο σκαλοπάτι τῆς ὑπερηφάνειας ξέρετε ποιό εἶναι; Πρίν τήν ὑπερηφάνεια; Ἕνα σκαλοπάτι πιό κάτω, πολύ κοντά, εἶναι ἡ κενοδοξία, ἡ ματαιοδοξία. Στολίζεται ἡ γυναίκα ἔ; Φρού-φρού, ἀρώματα, κομμώσεις... Κενοδοξία! Νά φανεῖ, νά κάνει ἐντύπωση. Νά τῆς ποῦνε «τί, ὡραῖο look ἔχεις σήμερα! Μπράβο... εἶσαι καί ἡ πρώτη». Καί νά τό πάρει ἐπάνω της, νά ἀνεβεῖ. Νά τῆς ἀνεβάσεις λέει... Ἀνοησίες. Κενοδοξία. Φοβερό πάθος. Νά κάνουμε ἐντύπωση στούς ἄλλους, νά ἀρέσουμε. Μετά ἀπ’ τήν κενοδοξία ἔρχεται ἡ ὑπερηφάνεια. Ἄρχίζει ἡ γυναίκα/ὁ ἄντρας καί λέει «ἐγώ καί ἄλλος κανένας... πάνω ἀπό ὅλους..». Καί πάνω ἀπ’ τήν ὑπερηφάνεια τό ἑπόμενο σκαλοπάτι; Ἡ τρέλα. Μετά πάει στό ψυχιατρεῖο, μετά παίρνει χάπια. Καταλάβατε παιδιά ποῦ μᾶς πάει ὁ διάβολος; Ἐκεῖ θέλει νά μᾶς πάει.

Λοιπόν, νά εὐχαριστήσουμε τόν Θεό καί νά θυμόμαστε παιδιά: «ἡ ἀγάπη οὐκ ἀσχημονεῖ». Νά τό θυμάστε αὐτό. Τρεῖς λεξοῦλες: ἡ ἀγάπη οὐκ ἀσχημονεῖ. Ποτέ δέν κάνει ἄσχημα πράγματα οὔτε λέει οὔτε σκέφτεται. «Ἡ ἀγάπη οὐκ ἀσχημονεῖ».

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

https://hristospanagia3.blogspot.gr/