Μετὰ τὴν παράβαση, λοιπόν, ἐμφανίστηκαν οἱ φθόνοι καὶ οἱ φιλονικίες καὶ ἡ δολερὴ τυραννία τοῦ διαβόλου, ποὺ παρασύρει πάντα μὲ τὴ λαιμαργία τῆς ἡδονῆς καὶ ξεσηκώνει τοὺς πιὸ τολμηροὺς ἐνάντια στοὺς πιὸ ἀδύνατους.
Μετὰ τὴν παράβαση, τὸ ἀνθρώπινο γένος χωρίστηκε σὲ διάφορες φυλὲς μὲ διάφορα ὀνόματα καὶ ἡ πλεονεξία κατακερμάτισε τὴν εὐγένεια τῆς φύσεως, ἀφοῦ πῆρε καὶ τὸ νόμο βοηθό της.
Ἐσύ, ὅμως, νὰ κοιτᾶς τὴν ἀρχικὴ ἑνότητα καὶ ἰσότητα, ὄχι τὴν τελικὴ διαίρεση· ὄχι τὸ νόμο ποὺ ἐπικράτησε, ἀλλὰ τὸ νόμο τοῦ Δημιουργοῦ. Βοήθησε, ὅσο μπορεῖς, τὴ φύση, τίμησε τὴν πρότερη ἐλευθερία, δεῖξε σεβασμὸ στὸν ἑαυτό σου, συγκάλυψε τὴν ἀτιμία τοῦ γένους σου, παραστάσου στὴν ἀρρώστια, σύντρεξε στὴν ἀνάγκη.
Παρηγόρησε ὁ γερὸς τὸν ἄρρωστο, ὁ πλούσιος τὸν φτωχό, ὁ ὄρθιος τὸν πεσμένο, ὁ χαρούμενος τὸν λυπημένο, ὁ εὐτυχισμένος τὸν δυστυχισμένο.
Δῶσε κάτι στὸ Θεὸ ὡς δῶρο εὐχαριστήριο, γιὰ τὸ ὅτι εἶσαι ἕνας ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ μποροῦν νὰ εὐεργετοῦν καὶ ὄχι ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ἀνάγκη νὰ εὐεργετοῦνται, γιὰ τὸ ὅτι δὲν περιμένεις ἐσὺ βοήθεια ἀπὸ τὰ χέρια ἄλλων, ἀλλ’ ἀπὸ τὰ δικά σου...
χέρια περιμένουν ἄλλοι βοήθεια.
Πλούτισε ὄχι μόνο σὲ περιουσία, μὰ καὶ σὲ εὐσέβεια, ὄχι μόνο σὲ χρυσάφι, μὰ καὶ σὲ ἀρετή, ἢ καλύτερα μόνο σὲ ἀρετή.
Γίνε πιὸ τίμιος ἀπὸ τὸν πλησίον μὲ τὴν ἐπίδειξη περισσότερης καλοσύνης. Γίνε θεὸς γιὰ τὸν δυστυχισμένο μὲ τὴ μίμηση τῆς εὐσπλαχνίας τοῦ Θεοῦ.
Δῶσε κάτι, ἔστω καὶ ἐλάχιστο, σ’ ἐκεῖνον ποὺ ἔχει ἀνάγκη. Γιατί καὶ τὸ ἐλάχιστο δὲν εἶναι ἀσήμαντο γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ὅλα τὰ στερεῖται, μὰ οὔτε καὶ γιὰ τὸ Θεό, ἐφόσον εἶναι ἀνάλογο μὲ τὶς δυνατότητές σου.
Ἀντὶ γιὰ μεγάλη προσφορά, δῶσε τὴν προθυμία σου. Κι ἂν δὲν ἔχεις τίποτα, δάκρυσε. Ἡ ὁλόψυχη συμπάθεια εἶναι μεγάλο φάρμακο γι’ αὐτὸν ποὺ δυστυχεῖ. Ἡ ἀληθινὴ συμπόνια ἀνακουφίζει πολὺ ἀπὸ τὴ συμφορά.
Δὲν ἔχει μικρότερη ἀξία, ἀδελφέ μου, ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ ζῶο, πού, ἂν χαθεῖ ἢ πέσει σὲ χαντάκι, σὲ προστάζει ὁ νόμος νὰ τὸ σηκώσεις καὶ νὰ τὸ περιμαζέψεις (Δεύτ. 22:1-4). Πόση εὐσπλαχνία, ἑπομένως, ὀφείλουμε νὰ δείχνουμε στοὺς συνανθρώπους μας, ὅταν ἀκόμα καὶ μὲ τ’ ἄλογα ζῶα ἔχουμε χρέος νὰ εἴμαστε πονετικοί;
«Δανείζει τὸ Θεὸ ὅποιος ἐλεεῖ φτωχό», λέει ἡ Γραφὴ (Παροιμ. 19:17). Ποιὸς δὲν δέχεται τέτοιον ὀφειλέτη, πού, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ δάνειο, θὰ δώσει καὶ τόκους, ὅταν ἔρθει ὁ καιρός; Καὶ ἀλλοῦ πάλι λέει: «Μὲ τὶς ἐλεημοσύνες καὶ μὲ τὴν τιμιότητα καθαρίζονται οἱ ἁμαρτίες» (Παροιμ. 15:27α).
Ἂς καθαριστοῦμε, λοιπόν, μὲ τὴν ἐλεημοσύνη, ἂς πλύνουμε μὲ τὸ καλὸ βοτάνι τὶς βρωμιὲς καὶ τοὺς λεκέδες μας, ἂς γίνουμε ἄσπροι, ἄλλοι σὰν τὸ μαλλὶ καὶ ἄλλοι σὰν τὸ χιόνι, ἀνάλογα μὲ τὴν εὐσπλαχνία τοῦ ὁ καθένας.
«Μακάριοι», λέει, «ὅσοι δείχνουν ἔλεος στοὺς ἄλλους, γιατί σ’ αὐτοὺς θὰ δείξει ὁ Θεὸς τὸ ἔλεός Του» (Μάτθ. 5:7). Τὸ ἔλεος ὑπογραμμίζεται στοὺς μακαρισμούς.
Καὶ ἀλλοῦ: «Μακάριος εἲν’ ἐκεῖνος ποὺ σπλαχνίζεται τὸν φτωχὸ καὶ τὸν στερημένο» (Ψάλμ. 40:2).
Καί: «Ἀγαθὸς ἄνθρωπος εἲν’ ἐκεῖνος ποὺ συμπονάει τοὺς ἄλλους καὶ τοὺς δανείζει» (Ψάλμ. 111:5).
Καί: «Παντοτινὰ ἐλεεῖ καὶ δανείζει ὁ δίκαιος» (Ψάλμ. 36:26).
Ἂς ἁρπάξουμε τὸ μακαρισμό, ἂς τὸν κατανοήσουμε, ἂς ἀνταποκριθοῦμε στὴν κλήση του, ἂς γίνουμε ἀγαθοὶ ἄνθρωποι. Οὔτε ἡ νύχτα νὰ μὴ διακόψει τὴ ἐλεημοσύνη σου.
Μὴν πεῖς, «Φύγε τώρα καὶ ἔλα πάλι αὔριο νὰ σοὺ δώσω βοήθεια» (Παροιμ. 3:28), γιατί μπορεῖ ἀπὸ σήμερα ὡς αὔριο νὰ συμβεῖ κάτι, ποὺ θὰ ματαιώσει τὴν εὐεργεσία.
Ἡ φιλανθρωπία εἶναι τὸ μόνο πράγμα ποὺ δὲν παίρνει ἀναβολή. «Μοίραζε τὸ ψωμί σου σ’ ἐκείνους ποὺ δὲν ἔχουν στέγη» (Ἤσ. 58:7). Καὶ αὐτὰ νὰ τὰ κάνεις μὲ προθυμία. «Ὅποιος ἐλεεῖ», λέει ὁ ἀπόστολος, «ἂς τὸ κάνει μὲ εὐχαρίστηση καὶ γλυκύτητα» (Ρώμ. 12:8).
Μὲ τὴν προθυμία, τὸ καλό σου λογαριάζεται σὰν διπλό. Ἡ ἐλεημοσύνη ποὺ γίνεται μὲ στενοχώρια ἢ ἐξαναγκασμό, εἶναι ἄχαρη καὶ ἄνοστη. Νὰ πανηγυρίζουμε πρέπει, ὄχι νὰ θρηνοῦμε, ὅταν κάνουμε καλοσύνες.
Μήπως νομίζεις πῶς ἡ φιλανθρωπία δὲν εἶναι ἀναγκαία, ἀλλὰ προαιρετική; Μήπως νομίζεις πὼς δὲν ἀποτελεῖ νόμο, ἀλλὰ συμβουλὴ καὶ προτροπή; Πολὺ θὰ τὸ ‘θελα κι ἐγὼ ἔτσι νὰ εἶναι. Καὶ ἔτσι τὸ νόμιζα.
Μὰ μὲ φοβίζουν ὅσα λέει ἡ Γραφὴ γιὰ ἐκείνους πού, τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, ὁ Δίκαιος Κριτὴς βάζει στ’ ἀριστερά Του, σὰν κατσίκια, καὶ τοὺς καταδικάζει (Μάτθ. 25:31-46).
Αὐτοὶ δὲν καταδικάζονται γιατί ἔκλεψαν ἢ λήστεψαν ἢ ἀσέλγησαν ἢ ἔκαναν ὁτιδήποτε ἄλλο ἀπ’ ὅσα ἀπαγορεύει ὁ Θεός, ἀλλὰ γιατί δὲν ἔδειξαν φροντίδα γιὰ τὸ Χριστὸ μέσω τῶν δυστυχισμένων ἀνθρώπων.
Ὅσο εἶναι καιρός, λοιπόν, ἂς ἐπισκεφθοῦμε τὸ Χριστό, ἂς Τὸν περιποιηθοῦμε, ἂς Τὸν θρέψουμε, ἂς Τὸν ντύσουμε, ἂς Τὸν περιμαζέψουμε, ἂς Τὸν τιμήσουμε.
Ὄχι μόνο μὲ τραπέζι, ὅπως μερικοί, ὄχι μόνο μὲ μύρα, ὅπως ἡ Μαρία, ὄχι μόνο μὲ τάφο, ὅπως ὁ Ἀριμαθαῖος Ἰωσήφ, ὄχι μόνο μὲ ἐνταφιασμό, ὅπως ὁ φιλοχριστὸς Νικόδημος, ὄχι μόνο μὲ χρυσάφι, λιβάνι καὶ σμύρνα, ὅπως οἱ μάγοι πρωτύτερα.
Μὰ ἐπειδὴ ὁ Κύριος τῶν ὅλων θέλει ἔλεος καὶ ὄχι θυσία καὶ ἐπειδὴ ἡ εὐσπλαχνία εἶναι καλύτερη ἀπὸ τὴ θυσία μυριάδων καλοθρεμμένων ἀρνιῶν, ἂς Τοῦ τὴν προσφέρουμε μέσου ἐκείνων ποὺ ἔχουν ἀνάγκη, μέσω ἐκείνων ποὺ βρίσκονται σήμερα σὲ δεινὴ θέση, γιὰ νὰ μᾶς ὑποδεχθοῦν στὴν οὐράνια βασιλεία, ὅταν φύγουμε ἀπὸ τὸν κόσμο τοῦτο καὶ πᾶμε κοντὰ στὸν Κύριό μας, τὸ Χριστό, στὸν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα στοὺς αἰῶνες. Ἀμήν.
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2020/06/blog-post_185.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου