Ὁ παπα-Μηνᾶς καί ἡ ἁρπαγή τοῦ νοός στά οὐράνια

 Ο ΠΑΠΑ ΜΗΝΑΣ ΚΑΙ Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΟΥ ΝΟΟΣ ΣΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ

Όταν έμαθε ο παπά Μηνάς την ελληνική διάλεκτο, εις άλλο τι δεν κατεγίνετο, παρά εις το να διαβάζει λόγους θεολογικούς και νηπτικούς των αγίων Πατέρων. Καθώς δε διάβαζε βίους Αγιορειτών Πατέρων, ηρπάζετο τελείως ο νους του μακράν απο κάθε γήινο φρόνημα και εισέδυεν εις τον έβδομο ουρανό. Ο δε Γέρο Ονούφριος τον έβλεπε και του πρότεινε ερωτήσεις. Η απάντησής του όμως ήτο: «Δεν δύναμαι να σου απαντήσω».

Μίαν ημέρα ενώ έτρωγαν, ο παπά Μηνάς άφησε το χουλιάρι (κουτάλι) σιωπών, διότι αρπάγη ο νους του εις ύψη ουράνια. Μόλις επανήλθε, με δάκρυα εις τους οφθαλμούς και με άκραν ευλάβεια τον ρώτησε ο Γέρο Ονούφριος λέγων: «-Γέροντά μου, γνωρίζεις πολύ καλά, ότι η Πορταΐτισσα με έφερε εις τας χείρας σου. Σε παρακαλώ λοιπόν πολύ, δίδαξέν με και είπε μοι λόγο Θεού, διά να έχων τους λόγους σου παρακαταθήκη εις τον βίον τούτον, όπου είναι θλίψις και στενοχώρια».

Βλέπων ο παπά Μήνας την ευλάβειά του και τας δάκρυα, αν και τον γνώριζε από καιρόν δια το έπακρον της εκκοπής του θελήματος και φρονήματος, άνοιξε το στόμα του και με ταπεινή φωνή άρχισε να τον διδάσκει:
«-Γέρο Ονούφριε, η Μοναχική Πολιτεία είναι αγγελική. Ο δε Μοναχός αν και φέρει σώμα υλικό, αξιούται να είναι επίγειος άγγελος δια της διδαχής των προηγουμένων ημών πατέρων και του παραδείγματος αυτών, ενθυμούμενος εν ώρα προσευχής ή και φαγητού εις ποίον ύψος ήτο και που εξέπεσαν δια της παρακοής.

» Οφείλει ο Μοναχός να είναι ενθυμούμενος υψηλοτάτη θεωρία, η οποία λέγεται υπερκόσμιος και γεννάται από την αγάπη του Θεού. Φθάσας δε εις τον θείον έρωτα ο νους του δεν αναπαύεται εις τον εδώ κόσμο, άλλα θέλει να συναναστρέφεται με τους υπερουρανίους Νόας ευχαριστών και δοξολογών τον Τρισυπόστατο Θεό, ο οποίος είναι εγκάτοικος της καρδίας του. Εις την ουράνιο αυτήν θεωρία, άλλου Μοναχού ο νους μένει ημέρας ολοκλήρους, άλλου δε μένει τόσον, όσον διαρκεί μία ριπή οφθαλμού».
«-Γέροντά μου, σε παρακαλώ, δίδαξέν με, τι εστί αρπαγή νοός και πώς γίνεται;», είπε ο Γέρο Ονούφριος.
«-Ο Μοναχός – συνέχισεν ο παπά Μηνάς – όταν υπάγη εις το Μοναστήριον, πρέπει να σκεφθή ότι είναι ουδέν και ότι εκείνος, εις τον οποίον θα υποταχθή, είναι αντιπρόσωπος του θεανθρώπου Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και οφείλει να υπακούη εις τας συμβουλάς του.

» Βλέπεις, τί απήλαυσεν ο απόστολος Πέτρος με την υπακοή όπου έκαμε εις τον Δεσπότη Χριστό, ο οποίος του είπε να ρίψη πάλιν τα δίκτυα εις την λίμνη; “Διδάσκαλε, είπε, δεν πιάσαμε όλη την νύκτα τίποτε, αλλά υπακούων εις το πρόσταγμά σου ρίπτω το δίκτυον”. Και η υπακοή του, η οποία είναι θυγατέρα της ταπεινοφροσύνης, έπιασε πλήθος ιχθύων. Ούτω και ο υποτακτικός, εάν θέλει να γευθή αρπαγής νοός και να συνδιαιτάται με τας υπερκοσμίους Ιεραρχίας, πρέπει να υπακούη εις τον Πνευματικόν του Πατέρα και οδηγόν, εις τον οποίον ο Θεός ενεπιστεύθη την ψυχή του.
» Ο υποτακτικός δια της υπακοής αποκτά πρώτον καθαρά καρδία δια των δακρύων, φθάνων και εις αυτά τα δάκρυα της χαράς και αγαλλιάσεως, και επιθυμεί η ψυχή του ακροτάτην ησυχία. Ο Πνευματικός του οδηγός εννοεί νοερώς, ότι ο υποτακτικός του αφηρέσας το “διατί έτσι κι όχι αλλιώς”, τον βλέπει να διψά ωσάν ελάφι, και παρακαλεί τον πανάγαθο Θεό να του φωτίσει τον νου, ο οποίος είναι η δύναμις της ψυχής, και να δωρίσει εις αυτόν το ωφέλιμο.

» Ευρισκόμενος ο υποτακτικός μέσα εις την εκκλησία κατά την ώραν της φρικτής μυσταγωγίας ακούει από τους ψάλλοντας το: “Άγιος ο Θεός… “, και αισθάνεται ότι η ψυχή του είναι εντός εις το σώμα, ο νους όμως είναι ανενέργητος διά κάθε γήινο πράγμα και γίνεται ωσάν το νερό. Μένει εκστατικός, βλέπει όλη την κτίσιν εν τη φύσει της, και ενεός ο νους ακούει με τα ώτα της ψυχής τα αδόμενα άσματα ενθυμούμενος την εκκλησία. Ακούει συνάμα και φωνάς αγγελικάς υπερμυριάδας άδουσας ομού με την στρατευόμενη Εκκλησία τον Τρισάγιο Ύμνο.Η ψυχή σκιρτά και αγάλλεται, ο νους ηδύνεται εις τας θεωρίας αυτάς, βλέπει τας πάντα και δεν θέλει να κατέλθει εις την γην όλως διόλου, αλλά ακούει τους ιεροψάλτες να ψάλλουν: “Οι τας Χερουβίμ μυστικώς εικονίζοντες…”.

» Αυτή είναι η πρώτη δωρεά του τελείου υποτακτικού. Τον βλέπει ο Γέροντάς του, τον βλέπουν οι συνασκούμενοι αδελφοί και πατέρες και θαυμάζουν, πως ηξιώθη τοιαύτης αρπαγής του νοός. Η αρπαγή του νοός όταν αρχίζει να γίνεται, επιθυμεί ο αξιωθείς ταύτης να εύρη τοιαύτη ησυχία, ώστε να μη τον ανησυχεί ούτε το φύλλον της λεμονέας, όπου ευρίσκεται έξωθεν του παρεκκλησίου μας, της Μεταμορφώσεως.

» Βλέπεις τον άγιο Γρηγόριο της Θεσαλονίκης, τον Παλαμά, τί έκαμνε; Μετά την θείαν Λειτουργία της Κυριακής, όπου εγίνετο εις το Μοναστήριον της Μεγίστης Λαύρας μετ’ Αγρυπνίας, ανεχώρει. Δεν ελάμβανε μαζί του ουδέν, ούτε ψωμί, ούτε νερό, και μετέβαινε εις το Κάθισμα του άγιου Σάββα, το οποίον αργότερο ωνομάσθη “Κάθισμα του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά”. Εκεί ησύχαζε όλη την εβδομάδα δίδοντας τον νουν του εις την θεωρία. Εις άλλο τι δεν ενετρύφα όλος ο εσωτερικός του άνθρωπος, παρά μόνον εις το κάλλος του Θεού.

» Κατήρχετο δε ο Άγιος εις το Μοναστήριον και το πρόσωπόν του ήτο ολολαμπές. Τον έβλεπαν οι πατέρες μας και χαίροντες έλεγαν ο εις εις τον άλλον: “Βλέπετε τους καρπούς της υπακοής; Βλέπετε τους καρπούς της εκκοπής του θελήματος και φρονήματος; Αυτός άρχων ων της Κωνσταντινουπόλεως δεν επήγε να εύρη άνθρωπο της θύραθεν κοσμικής παιδείας, αλλά ευρήκε Γέροντα γυμνό της έξω σοφίας, ενδεδυμένο όμως την έσωθεν θεϊκή σοφία, η οποία είναι η καρδιακή προσευχή. Ούτε σταγόνα ύδατος δεν έβαζε εις τα χείλη του να δροσίσει την γλώσσα του, άνευ της αδείας του πνευματικού του οδηγού. Τι ηξιώθη; Ηξιώθη να τρώγει άρτο Αγγέλων, τον οποίον επιθυμεί κάθε άνθρωπος. Και ποίος είναι ο άρτος Αγγέλων; Είναι το γλυκύτατο όνομα του Δεσπότου Χριστού, είναι η καρδιακή προσευχή, ήτοι η ευχή: “Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον ημάς”.
» Ούτως ο άγιος Γρηγόριος με το παράδειγμά του, την μυστική εργασία του και την καρδιακή προσευχή του έτρεφε όλους τους πατέρας, οι οποίοι τον πλησίαζαν. Πολλοί δε άρχισαν να τον μιμούνται».

Πηγή:. ΙΕΡΟΜ. ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ ΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΟΥ: ΓΕΡΟΝΤΙΚΑΙ ΕΝΘΥΜΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ.

ΕΚΔΟΣΗ Ι.Μ. ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ. ΜΩΛΟΣ ΛΟΚΡΙΔΟΣ.
http://opougis.blogspot.gr/2012/07/blog-post_2386.html