Ἐπιστροφή στήν Κωνσταντινούπολη καί σφοδρή ἀναταραχή τῆς Ἐκκλησίας.

Αφού έγιναν όλα αυτά, ο αυτοκράτορας απαιτούσε από τον Πάπα τον προ πέντε μηνών οφειλόμενο μισθό (σιτηρέσιο), ενώ μόλις και εδόθηκε αυτό την τελευταία ημέρα, καθώς οι ανατολικοί αναχωρούσαν. Αναχώρησε τελευταίος από τη Φλωρεντία και ο αυτοκράτορας μαζί με τους απολειφθέντες Έλληνες και έφθασε στη Βενετία την 6^η Σεπτεμβρίου του έτους 1439 παίρνοντας μαζί του και τον Άγιο Μάρκο, τον οποίο κράτησε κοντά του, για να τον προφυλάξει από τη λατινική απειλή κατά της ζωής του, κι έτσι τον διέσωσε. Έπειτα, αφού τον ενεβίβασε στο πλοίο με το οποίο ταξίδευε και ο ίδιος, για ασφάλεια και ανάπαυση, επέστρεψαν στην Κωνσταντινούπολη. (Συρόπουλος σελ. 314 και Νεκτ. Ιεροσολ.)

Όσον αφορά την επάνοδο του βασιλιά και των δικών του ανθρώπων, συμφώνησε ο Πάπας με Βενετούς εμπόρους, ώστε να τους μεταφέρουν στην Κωνσταντινούπολη με τέσσερα πλοία, εκ των οποίων τα δύο ήταν γεμάτα εμπορεύματα, ενώ στη Φλωρεντία ο Πάπας υποσχόταν εγγράφως ότι επρόκειτο να διαθέσει δεκαπέντε πλοία για την επάνοδό τους και ότι με δική του δαπάνη θα τους συνοδεύουν είκοσι πολεμικά πλοία για ασφάλεια.

«Εκείνος υποσχέθηκε να μας επαναφέρει σώους στην Κωνσταντινούπολη με πολλή άνεση και με πολλές υπηρεσίες και με πολλές τιμές, ενώ στην πραγματικότητα είχαμε τέτοια άνεση στα φορτηγά καράβια, όση έχουν οι Τσαρκάσιοι ή Σκύθες δούλοι που μεταφέρονται με πλοία εκ του Καφά ή εκ του Ασπροπύργου», αναφέρει ο Συρόπουλος.

Αφού επιβιβάστηκαν σε τέτοια πλοία (στα οποία αντί για Βενετούς ναύτες υπήρχαν Βούλγαροι δούλοι που δεν είχαν καμία ναυτική γνώση), απέπλευσαν από τη Βενετία την 19^η Οκτωβρίου του έτους 1349, ενώ είχαν ήδη συμπληρώσει ολόκληρη διετία στην Ιταλία, έφθασαν στην Κωνσταντινούπολη έπειτα από μεγάλους κινδύνους και πολλές ταλαιπωρίες την 1 Φεβρουαρίου μέσα στην εβδομάδα της Τυρινής.

Δεν επέστρεψαν μαζί τους, εκτός από τον Ιωσήφ τον Πατριάρχη, ο οποίος πέθανε στη Φλωρεντία, άλλοι τρεις που έμειναν πίσω. Ο Μητροπολίτης Σάρδεων που έμεινε στη Φερραρία, ο Νικαίας Βησσαρίων και ο Ρωσίας Ισίδωρος, οι οποίοι έγιναν Καρδινάλιοι του Πάπα.

Και επειδή η φήμη ήδη είχε προλάβει να κηρύξει τους αγώνες του Αγίου, ο λαός έτρεξε, όχι για να προϋπαντήσει τον αυτοκράτορα, αλλά έσπευσε να υποδεχθεί τον ιερό τούτο αριστέα και λαμπρό ήρωα της Εκκλησίας. Άλλοι τον ονόμαζαν στύλο ακλόνητο της Εκκλησίας, άλλοι Αθανάσιο, άλλοι Κύριλλο, άλλοι νέο Ιωάννη Θεολόγο, του οποίου και τον ιερώτατο θρόνο κατείχε, δηλαδή της Εφέσου.

Πηγή: «Εις έναντι μυρίων - ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός και οι αγώνες του», μοναχού Καλλίστου Ζωγράφου Αγιορείτου Εφεσίου, επιμ. Δημητρίου Παναγόπουλου.

Μετάφραση στη δημοτική: Ιστολόγιο Μακκαβαίος

http://makkavaios.blogspot.gr/2016/07/blog-post_0.html