ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ
Η ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
«ΖΗΤΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΝ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»
Ὁ Θεὸς ἀγαπάει τὸ πλάσμα Του, τὴν εἰκόνα Του, καὶ τὸ φροντίζει γι᾿ αὐτὰ ποὺ τοῦ χρειάζονται. Μὰ καὶ ἂν ὁ Θεὸς δὲν δώση αὐτὰ τὰ ἐπίγεια, τὰ ὑλικὰ πράγματα, δὲν θὰ στενοχωρηθῆ ὁ ἄνθρωπος ποὺ ζῆ πνευματικά. Ἂν ζητᾶμε πρῶτα τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη μέριμνά μας, ὅλα τὰ ἄλλα θὰ μᾶς δοθοῦν. Θὰ ἀφήση ὁ Θεὸς τὸ πλάσμα Του; Τὸ μάννα ποὺ ἔρριχνε ὁ Θεὸς καθημερινὰ στοὺς Ἰσραηλίτες στὴν ἔρημο, ἂν τὸ κρατοῦσαν γιὰ τὴν ἄλλη μέρα, σάπιζε (1). Ἔτσι τὰ οἰκονόμησε ὁ Θεός, γιὰ νὰ ἔχουν ἐμπιστοσύνη στὴν θεία πρόνοια.
Ἀκόμη τὸ «ζητεῖτε πρῶτον τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (2) δὲν τὸ ἔχουμε καταλάβει. Ἢ πιστεύουμε ἢ δὲν πιστεύουμε. Ὅταν πῆγα νὰ μείνω στὸ Σινᾶ, δὲν εἶχα τίποτε. Δὲν σκέφθηκα ὅμως καθόλου τί θὰ γίνω στὴν ἔρημο μέσα σὲ ἄγνωστους ἀνθρώπους, τί θὰ φάω, πῶς θὰ ζήσω. Τὸ ἀσκητήριο τῆς Ἁγίας Ἐπιστήμης, ὅπου θὰ ἔμενα, ἦταν χρόνια ἐγκαταλελειμμένο, ἀκατοίκητο. Ἐπειδὴ δὲν ἤθελα νὰ ἐπιβαρύνω τὸ μοναστήρι, δὲν ζήτησα τίποτε. Μοῦ ἔφεραν λίγο ψωμὶ ἀπὸ τὸ μοναστήρι καὶ τὸ γύρισα πίσω. Γιατί νὰ ἀνησυχήσω, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς εἶπε: «Ζητεῖτε πρῶτον τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ»; Τὸ νερὸ καὶ αὐτὸ ἦταν ἐλάχιστο. Οὔτε ἐργόχειρο ἤξερα, γιὰ νὰ πῆς πὼς θὰ δούλευα καὶ θὰ ἔβγαζα τὸ ψωμί μου. Τὸ μόνο ἐργαλεῖο ποὺ εἶχα ἦταν ἕνα ψαλίδι. Τὸ χώρισα στὰ δύο, τὸ ἀκόνισα σὲ μιὰ πέτρα, πῆρα καὶ ἕνα ξύλο καὶ ἄρχισα νὰ φτιάχνω ξυλόγλυπτα εἰκονάκια. Δούλευα καὶ ἔλεγα καὶ τὴν εὐχή. Γρήγορα ἐξασκήθηκα.Ἔφτιαχνα συνέχεια τὸ ἴδιο σχέδιο, καὶ τὴν δουλειὰ ποὺ θὰ ἔκανα σὲ πέντε μέρες, τὴν ἔκανα σὲ ἕντεκα ὧρες, καὶ ὄχι μόνο δὲν στερήθηκα, ἀλλὰ βοηθοῦσα καὶ τὰ Βεδουϊνάκια.
Γιὰ ἕνα διάστημα ἔκανα ἐργόχειρο ἀρκετὲς ὧρες τὴν ἡμέρα. Ὕστερα εἶχα φθάσει σὲ μιὰ κατάσταση ποὺ δὲν ἤθελα νὰ κάνω ἐργόχειρο, ἀλλὰ ἔβλεπα καὶ τὴν ἀνάγκη ποὺ εἶχαν τὰ Βεδουϊνάκια. Ἕνα σκουφὶ καὶ ἕνα ζευγάρι πέδιλα νὰ τοὺς ἔδινες, ἦταν γι᾿ αὐτὰ πολὺ μεγάλη εὐλογία... Μοῦ πέρασε λοιπὸν ὁ λογισμός: «Ἦρθα ἐδῶ, γιὰ νὰ βοηθῶ τοὺς Βεδουΐνους ἢ γιὰ νὰ κάνω προσευχὴ γιὰ ὅλον τὸν κόσμο;». Ἔτσι ἀποφάσισα νὰ περιορίσω τὴν δουλειά, γιὰ νὰ εἶμαι πιὸ ἀπερίσπαστος καὶ νὰ προσεύχωμαι περισσότερο. Καὶ μήπως περίμενα ἀπὸ πουθενὰ βοήθεια; Οἱ Βεδουΐνοι δὲν εἶχαν οἱ ἴδιοι νὰ φᾶνε. Τὸ μοναστήρι ἦταν μακριά. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ἔρημος. Τὴν ἴδια μέρα ὅμως ποὺ περιόρισα τὴν δουλειά, γιὰ νὰ διαθέσω περισσότερο χρόνο στὴν προσευχή, ἔρχεται κάποιος καὶ μὲ βρίσκει ἔξω ἀπὸ τὸ ἀσκητήριο καὶ μοῦ λέει: «Νά, πάρε αὐτὲς τὶς ἑκατὸ λίρες, γιὰ νὰ βοηθᾶς τὰ Βεδουϊνάκια καὶ νὰ μὴ βγαίνης ἀπὸ τὸ πρόγραμμά σου καὶ νὰ προσεύχεσαι»! Δὲν ἄντεξα. Τὸν ἄφησα μόνον του γιὰ ἕνα τέταρτο καὶ πῆγα λίγο μέσα. Μοῦ εἶχε δημιουργήσει τέτοια κατάσταση ἡ πρόνοια καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ποὺ δὲν μποροῦσα νὰ συγκρατήσω τὰ δάκρυά μου. Βλέπεις πῶς ὁ Θεὸς οἰκονομάει, ὅταν ὑπάρχη ἡ καλὴ διάθεση; Γιατὶ ἐγὼ πόσα θὰ τοὺς ἔδινα; Ἔδινα σὲ ἕνα, ἐρχόταν τὸ ἄλλο, «ἐμένα δὲν μοῦ ἔδωσες, Πάτερ!», ἔλεγε, ὕστερα ἐρχόταν ἄλλο, «ἐμένα δὲν μοῦ ἔδωσες, Πάτερ!».
Ὁ διάβολος ρίχνει στάχτη στὰ μάτια τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ νὰ μὴ δῆ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Γιατί, ὅταν δῆ ὁ ἄνθρωπος τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, θὰ μαλακώση ἡ γρανιτένια καρδιά του, θὰ γίνη εὐαίσθητη καὶ θὰ ξεσπάση σὲ δοξολογία, καὶ αὐτὸ δὲν συμφέρει στὸν διάβολο.
1) Βλ. Ἔξ. 16, 19-20.
2) Βλ. Ματθ. 6, 33.
http://users.sch.gr/aiasgr/Paterika_keimena/Gerwn_Paisios_2/H_pronoia_tou_Theou_gia_ton_anthrwpo.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου