Άνθρωπε, υπερηφανεύεσαι και
κομπάζεις χωρίς λόγο. Καμαρώνει κανείς για κάτι που του ανήκει και όχι για το
δανεικό. Καυχιέσαι, λοιπόν, αλλά για ποιό λόγο; Δεν έχεις τίποτε δικό σου. Κάθε
τι που νομίζεις πως είναι δικό σου, στην πραγματικότητα είναι δανεικό και
πρέπει να το επιστρέψεις στον δανειστή σου.
Καμαρώνεις για την
εξωτερική σου ομορφιά; Πήγαινε στο νεκροταφείο, έξω από την πόλη, να δεις που
είναι πεταμένη η εξωτερική ομορφιά. Καμαρώνεις για τα ωραία σου μάτια και για τα
ωραία σου χείλη; Ποιος ξέρει άραγε πόσες φορές καθάρισες τη λάσπη από τα παπούτσια
σου βαριεστημένα και μονότονα χωρίς να σκεφτείς ότι αυτή ή λάσπη είναι τα μάτια
και τα χείλη ανθρώπων που διάβηκαν τον δρόμο που εσύ περπατάς;
Καυχιέσαι για τα πλούτη
σου; Σκέψου, για να αποκτήσεις αυτά τα πλούτη τι έπραξες; Σκέψου, πώς θα σου είναι άχρηστα αυτά τα πλούτη σαν πεθάνεις.
Καμαρώνεις για τα κοσμήματα σου;
Για τα διαμάντια, τα μπριλάντια, τα ρουμπίνια,
τα σμαράγδια και τα μαργαριτάρια; Όταν πεθαμένο θα σε ξαπλώσουν στο φέρετρο, δεν
θα έχει καμία διαφορά για σένα, αν θα σου κρεμάσουν στο λαιμό σου περιδέραιο από
μαργαριτάρια ή από βαλανίδια. Πεθαμένος δεν θα καταλάβεις διαφορά, αν θα
βάλλουν στις τσέπες σου διαμάντια ή αν θα σου βάλλουν στάχτη. Το ίδιο θα είναι για
σένα, αν σκεπάσουν την σορό σου με βελούδινο ύφασμα ή με καλαμένια ψάθα. Όλα
όσα πήρες δανεικά από το χώμα, στο χώμα θα επιστρέψουν είτε το θέλεις είτε όχι.
Για ποιό λόγο λοιπόν καυχιέσαι; Υπερηφανεύεσαι λοιπόν για τα δανεικά;
Μήπως κομπάζεις για τη δόξα
και τη δύναμη που απέκτησες; Τώρα με ένα σου λόγο ολόκληροι στρατοί κινούνται,
άλλοτε προς δεξιά και άλλοτε προς αριστερά, όπου εσύ τους διατάζεις. Τώρα με
ένα σου λόγο χτίζονται πόλεις, σκάβονται τούνελ, φτιάχνονται δρόμοι. Τώρα
χιλιάδες άνθρωποι περνάνε κάτω από το παράθυρό σου προσπαθώντας να σε δουν,
θέλοντας μετά να παινευτούν και να πουν πως σε είδαν με τα ίδια τους τα μάτια.
Αύριο όμως
σαρανταποδαρούσες και σαύρες θα έρπουν πάνω από το κρύο μέτωπό σου και εσύ δεν θα
μπορείς να κουνήσεις το χέρι σου για να τις διώξεις.
Υπερηφανεύεσαι για την
μόρφωσή σου ή κομπάζεις για τα έργα σου; Πρόσεχε μη χάσεις τα λογικά σου, όπως ο αυτοκράτορας Ναβουχοδονόσωρ.
Άκουσε αυτή την ιστορία και
πες την στα παιδιά σου και σε αυτούς που αγαπάς και τους εύχεσαι καθετί καλό.
Κάποτε ο αυτοκράτορας Ναβουχοδονόσωρ έχτισε μία μεγάλη πόλη, την Βαβυλώνα. Αυτή
την πόλη την διακόσμησε με πολλούς κρεμαστούς κήπους και με πανύψηλους πύργους.
Έκανε αυτή την πόλη πρωτεύουσα του κράτους του. Η πόλη αυτή ήταν τόσο όμορφη
που καμία άλλη πόλη στον κόσμο δεν μπορούσε να συγκριθεί μαζί της. Μια μέρα
καθώς έκανε την βόλτα του ο αυτοκράτορας, ο Ναβουχοδονόσωρ, σε έναν από τους
πύργους του, κοίταξε από ψηλά την Βαβυλώνα και γεμάτος περηφάνια φώναξε: Δεν
είναι αυτή η Βαβυλώνα, η μεγάλη, η οποία εγώ έχτισα με τη μεγάλη δύναμή μου, για
να γίνει ο θρόνος της αυτοκρατορίας μου, η δόξα της μεγαλειότητάς μου; (Δανιήλ
4, 29). Αυτά τα λόγια είπε ο αυτοκράτορας και εκείνη την ώρα δεν θυμήθηκε τον
Θεό, τον Δημιουργό. Λησμόνησε να τον ευχαριστήσει για την βοήθειά του. Δεν
ταπείνωσε τον εαυτό του μπροστά στο Θεό -καθήκον όλων των κυβερνητών- αντίθετα
ανύψωσε τόσο τον εαυτό του σαν να ήταν ό ίδιος Θεός, σαν να ήταν ο αυτοκράτορας
των αυτοκρατόρων.
Αδελφοί μου, τί συνέβη στην
συνέχεια; Αφού το στόμα του αυτοκράτορα ξεστόμισε αυτά τα περήφανα λόγια,
ακούστηκε φωνή από τον ουρανό να λέει: Αυτοκράτορα Ναβουχοδονόσωρ, σε σένα
μιλάω, μάθε πως από τώρα και στο έξης θα χάσεις την αυτοκρατορία σου. Από εδώ και
πέρα θα ζεις μόνος σου και αποδιωγμένος. Θα ζεις παρέα με τα άγρια θηρία και θα
τρέφεσαι όπως το βόδι με φυτά. Η τιμωρία σου θα κρατήσει επτά χρόνια. Έτσι θα
καταλάβεις πως ο Θεός είναι ο μόνος κυβερνήτης των ανθρώπων, Αυτός κυβερνάει την
αυτοκρατορία των ανθρώπων και Αυτός αποφασίζει σε ποιόν θα δώσει εξουσία να
κυβερνήσει.
Εκείνο που έγινε στη
συνέχεια είναι πραγματικά δύσκολο να ειπωθεί. Ο περήφανος αυτοκράτορας έχασε τα
λογικά του και έφυγε τρέχοντας στα βουνά. Εκεί έζησε σαν θηρίο, παρέα με τα
άγρια ζώα. Για επτά χρόνια τρεφόταν όπως το βόδι με φυτά. Όλο του το σώμα
καλύφθηκε με τρίχωμα και στα δάκτυλά του φύτρωσαν νύχια, σαν τα νύχια των
πουλιών.
Μόνο, όταν πέρασαν επτά
χρόνια, ήλθε στα λογικά του και αλλαγμένος πια προσκύνησε το Θεό και την
μεγαλοσύνη Του. Από τότε και μέχρι το θάνατο του κυβέρνησε μετανοιωμένος πλέον,
σαν αληθινός δούλος του Θεού.
Πιθανόν να πείτε πως αυτή η
ιστορία είναι πολύ παλιά και πως δεν έχει καμία σχέση με σας. Αναρωτιέστε πώς
μπορεί αυτή η ιστορία, που έχει συμβεί πριν δυόμιση χιλιάδες χρόνια, να σας αφορά;
Αδελφοί μου, όλοι μας
κάποτε θα πεθάνουμε και εγώ πρέπει να σας πω την αλήθεια.
Έχετε δίκιο, αυτή η ιστορία
συνέβη πολύ παλιά πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια, στην μακρινή χώρα της
Βαβυλωνίας. Αυτή η ιστορία όμως επαναλαμβάνεται και σήμερα στην Ευρώπη, στην
βαπτισμένη στο όνομα του Χριστού Ευρώπη! Είναι πραγματικά θλιβερό!
Οι άνθρωποι σήμερα
απέκτησαν μεγάλη δύναμη. Περηφανεύονται για τα έργα πού έχτισαν με τα χέρια
τους. Είναι περήφανοι για τις πόλεις τους, για τους δρόμους τους, για τα τρένα
τους, για τα πλοία τους, για τα οχήματά τους, για τις ηλεκτρικές τους μηχανές.
Τοποθέτησαν όμως τον εαυτό τους πάνω από τον Ύψιστο Θεό και άρχισαν, αντί του Θεού,
να λατρεύουν τον εαυτό τους και την κουλτούρα τους.
Αδελφοί μου, οι νέοι
Ναβουχοδονόσοροι έβγαλαν τον Θεό από τον θρόνο Του. Η τιμωρία τους όμως είναι ίδια
με την τιμωρία του Ναβουχοδονόσορα.
Ο Θεός τους έκανε να χάσουν
τα λογικά τους και να τρελαθούν.
Χωρίστηκαν σε αντίπαλα
στρατόπεδα και στράφηκαν ο ένας εναντίον του άλλου. Έχυσαν άφθονο αίμα και
διέπραξαν αναρίθμητες αμαρτίες. Ο Θεός τους τιμώρησε να ζουν σε σκοτεινή
ζούγκλα παρέα με τα θηρία, αφού αυτοί έπαψαν να τον θεωρούν Δημιουργό τους, αφού
αυτοί ισχυρίστηκαν πως προέρχονταν από το γένος των ζώων, των μαϊμούδων.
Μέχρι πότε, Κύριε, θα τους
τιμωρείς;
Μέχρι να ταπεινώσουν τον
εαυτό τους και μέχρι να καταλάβουνε, όπως ο αυτοκράτορας Ναβουχοδονόσωρ, πως ό
Θεός είναι ο μόνος κυβερνήτης των ανθρώπων, και Αυτός αποφασίζει σε ποιόν θα
δώσει εξουσία να κυβερνήσει. Αδελφοί μου, αυτοί οι νέοι κάτοικοι της Βαβυλώνας αποτρέλαναν
και εμάς τούς Σέρβους και μας οδήγησαν μακριά από τον Χριστό.
Το ερώτημα για μας είναι: Θα
ακολουθήσουμε τον δρόμο του Χριστού ή θα κάνουμε ότι κάνουν οι νέοι Βαβυλώνιοι;
Θα επιλέξουμε τον πολιτισμό των Ευρωπαίων ή τον Θεό;
Να επιλέξουμε με προσοχή και
ας σκεφτούμε τί μας έχει συμβεί έως τώρα. Ας μην κάνουμε τα ίδια λάθη.
Δόξα ανήκει στο Θεό εις
τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.
ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ.
Πηγή: http://apantaortodoxias.blogspot.com/2012/02/blog-post_16.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου