ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ Δ΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ[:Ματθ. 5,14-19]
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ
Μέρος πέμπτο: υπομνηματισμός των εδαφίων Ματθ.5,19β-20
«Ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν(:εκείνος όμως που θα εφαρμόσει όλες ανεξαιρέτως τις εντολές και θα διδάξει και τους άλλους να τις τηρούν, αυτός θα ανακηρυχτεί μεγάλος στη βασιλεία των ουρανών. Και αυτές λοιπόν τις εντολές που οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι παραμερίζουν με τις ανθρώπινες παραδόσεις τους, πρέπει να τις προσέχετε και να τις εφαρμόζετε)»[Ματθ.5,19].
Δεν είναι επομένως αρκετό να είμαστε χρήσιμοι στους εαυτούς μας μόνο, αλλά πρέπει να ωφελούμε και τους άλλους· διότι ο μισθός εκείνου που αρκείται στην προσωπική του αρετή, δεν είναι ίσος προς τον μισθό εκείνου που εκτός της δικής του αρετής καθιστά και άλλον ενάρετο. Όπως ακριβώς, δηλαδή, η διδασκαλία, που δεν ακολουθείται από την εφαρμογή των όσων λέγονται, καταδικάζει τον διδάσκαλο[βλ. Ρωμ.2,21: «ὁ οὖν διδάσκων ἕτερον σεαυτὸν οὐ διδάσκεις;(:εσύ λοιπόν που διδάσκεις τον άλλο, δεν διδάσκεις καλύτερα τον εαυτό σου; Εσύ που κηρύττεις στους άλλους να μην κλέβουν, κλέβεις;)»], έτσι και η εφαρμογή των εντολών, χωρίς την καθοδήγηση και άλλων προς την αρετή, ελαττώνει την αμοιβή. Πρέπει λοιπόν και στα δύο να είναι κανείς τέλειος και αφού κατά πρώτον εκπληρώσει ο ίδιος τις εντολές, τότε να προχωρήσει στη φροντίδα των άλλων· διότι για τον λόγο αυτό και ο Ιησούς έθεσε την εφαρμογή των εντολών από εμάς τους ίδιους πρώτα πριν από τη διδασκαλία τους στους άλλους από εμάς, για να δείξει ότι έτσι προπάντων θα μπορέσει να φέρει σε πέρας το διδακτικό έργο και κατ΄ουδένα τρόπο διαφορετικά.
Διότι θα ακούσει: «Πάντως ἐρεῖτέ μοι τὴν παραβολὴν ταύτην· ἰατρέ, θεράπευσον σεαυτόν· ὅσα ἠκούσαμεν γενόμενα ἐν τῇ Καπερναούμ, ποίησον καὶ ὧδε ἐν τῇ πατρίδι σου(:οπωσδήποτε θα μου πείτε την παροιμία αυτή: Γιατρέ, θεράπευσε τον εαυτό σου. Υπόσχεσαι να μας θεραπεύσεις από τις αθλιότητές μας. Θεράπευσε την ασημότητά σου και στήριξε τη θέση και το κύρος σου πρώτα στην πατρίδα σου. Κάνε κι εδώ όσα θαύματα ακούσαμε ότι έκανες στην Καπερναούμ)» [Λουκ. 4,23]. Πραγματικά, όποιος δεν μπορέσει να διδάξει τον εαυτό του και επιχειρεί να διορθώσει τους άλλους, αυτός θα έχει πολλούς που θα τον διακωμωδήσουν. Μάλλον, όμως, ούτε να διδάξει θα κατορθώσει ο άνθρωπος, επειδή θα του αντιστρατεύονται τα έργα του. Εάν όμως είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος και από τις δύο απόψεις[δηλαδή και εφαρμόζει τις εντολές και τις διδάσκει και σε άλλους], «οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν».
«Λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι ἐὰν μὴ περισσεύσῃ ἡ δικαιοσύνη ὑμῶν πλεῖον τῶν γραμματέων καὶ Φαρισαίων, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν(:διότι σας λέω ότι εάν η αρετή σας δεν υπερτερήσει και δεν ξεπεράσει κατά πολύ την εξωτερική αρετή των γραμματέων και Φαρισαίων, δεν θα εισέλθετε στη βασιλεία των ουρανών)» [Ματθ.5,20],στην προκειμένη περίπτωση «δικαιοσύνη» ονομάζει την αρετή εν γένει, όπως έλεγε και όταν έκανε λόγο για τον Ιώβ: «Ἄνθρωπος τις ἦν ἐν χώρᾳ τῇ Αὐσίτιδι, ᾧ ὄνομα Ἰώβ, καὶ ἦν ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ἀληθινός, ἄμεμπτος, δίκαιος, θεοσεβής, ἀπεχόμενος ἀπὸ παντὸς πονηροῦ πράγματος(:στην Αυσίτιδα χώρα ζούσε ένας άνθρωπος ο οποίος ονομαζόταν Ιώβ. Ήταν ευθύς και έντιμος, άμεμπτος, δίκαιος απέναντι όλων, ευσεβής προς τον Θεό, απέφευγε κάθε πονηρό πράγμα, κάθε αμαρτωλή πράξη)»[Ιώβ, 1,1].
Σύμφωνα με αυτήν τη σημασία της λέξεως, ονόμασε και ο Παύλος «δίκαιο» εκείνον, για τον οποίο έλεγε ότι δεν ισχύει ο νόμος: «Εἰδὼς τοῦτο, ὅτι δικαίῳ νόμος οὐ κεῖται, ἀνόμοις δὲ καὶ ἀνυποτάκτοις, ἀσεβέσι καὶ ἁμαρτωλοῖς, ἀνοσίοις καὶ βεβήλοις, πατρολῴαις καὶ μητρολῴαις, ἀνδροφόνοις(:ας γνωρίζει λοιπόν αυτό όποιος χρησιμοποιεί τον μωσαϊκό νόμο, ότι δηλαδή ο νόμος δεν ορίστηκε ούτε είναι αναγκαίος για τον δίκαιο· διότι αυτός έχει οδηγό του τον έμφυτο ηθικό νόμο, που φυσικά είναι γραμμένος στην καρδιά του. Ο νόμος ορίστηκε για τους άνομους και τους ανυπότακτους, για τους ασεβείς και αμαρτωλούς, για εκείνους που δεν έχουν ιερό και όσιο και βεβηλώνουν τα πάντα, για όσους κακοποιούν και σκοτώνουν τον πατέρα τους και τη μητέρα τους, για τους φονιάδες)»[Α΄Τιμ.1,9], λέγει. Και σε πολλές άλλες περιπτώσεις θα συναντήσει κανείς τη λέξη «δικαιοσύνη» να χρησιμοποιείται προς δήλωση της καθόλου αρετής.
Εσύ όμως πρόσεξε την πρόοδο της χάριτος, όταν τους νεοφώτιστους μαθητές Του, θέλει να είναι ανώτεροι από τους διδασκάλους της Παλαιάς Διαθήκης· διότι εδώ τους Γραμματείς και Φαρισαίους δεν ανέφερε απλώς ως παρανόμους, αλλά με την έννοια των εναρέτων, καθόσον, εάν δεν ήσαν ενάρετοι, δεν θα έλεγε ότι έχουν δικαιοσύνη, ούτε θα συνέκρινε την ανύπαρκτη δικαιοσύνη προς την υπάρχουσα.
Πρόσεξε ακόμη εδώ με ποιο τρόπο συνιστά την Παλαιά Διαθήκη, αφού συγκρίνει αυτήν προς την Καινή, πράγμα το οποίο αποδεικνύει ότι αυτή είναι ομόφυλος και συγγενής προς εκείνη, διότι και το ανώτερο και το κατώτερο είναι του ίδιου γένους. Δεν διαβάλλει, λοιπόν, την Παλαιά Διαθήκη, αλλά επιθυμεί να επιταθεί αυτή. Εάν όμως ήταν πονηρή, δεν θα ζητούσε το ανώτερο από αυτήν, ούτε θα τη διόρθωνε, αλλά θα την απέρριπτε τελείως. «Και γιατί, αφού είναι τέτοια», θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος, «δεν έχει τη δύναμη να εισάγει τους ανθρώπους που την εφαρμόζουν στη Βασιλεία των ουρανών;». Τώρα δεν εισάγει ασφαλώς όλους εκείνους που έζησαν σύμφωνα με αυτήν.
Πραγματικά, λέγει ότι «λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἥξουσι καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν(: σας διαβεβαιώνω λοιπόν ότι πολλοί σαν τον εκατόνταρχο θα έλθουν από ανατολή και δύση, απ’ όλα τα μέρη του κόσμου, και θα καθίσουν μαζί με τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ στο ευφρόσυνο δείπνο της βασιλείας των ουρανών)»[Ματθ.8,11]. Και ο φτωχός Λάζαρος, που απολαμβάνει τα μεγάλα έπαθλα, φαίνεται να διατρέφεται στους κόλπους του Αβραάμ «καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν (:και εκτός απ’ όλα αυτά υπάρχει ανάμεσα σε μας και σε σας μεγάλο χάσμα, ώστε πολλοί που θέλουν να διαβούν από εδώ σε σας να μην μπορούν, αλλά ούτε κι όσοι είναι από εκεί να μπορούν να περάσουν απέναντι σε μας)»[βλ. Λουκά 16,26]. Και όλοι εκείνοι οι οποίοι διακρίθηκαν υπερβολικά στην Παλαιά Διαθήκη έλαμψαν όλοι τους με την εφαρμογή της. Όμως και ο Χριστός εάν η Παλαιά Διαθήκη ήταν κακή και ξένη προς Αυτόν, δεν θα την εφάρμοζε στο σύνολό της, όταν ήλθε. Εάν όμως το έκανε αυτό μόνο για να προσελκύσει τους Ιουδαίους και όχι για να δείξει ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι συγγενής και σύμφωνη προς την Καινή, τότε για ποιον λόγο δεν τηρούσε και τους νόμους και τις συνήθειες των ειδωλολατρών, για να προσελκύσει και τους ειδωλολάτρες;
Συνεπώς, είναι φανερό από πάσης απόψεως ότι όχι επειδή είναι πονηρά η Παλαιά Διαθήκη δεν εισάγει στη βασιλεία των ουρανών όσους την τηρούν, αλλά επειδή είναι καιρός για υψηλότερες εντολές. Το γεγονός επίσης ότι είναι πιο ατελής από την Καινή, δεν αποδεικνύει ούτε αυτό ότι είναι πονηρή, επειδή σύμφωνα με τη σκέψη αυτήν, θα πάθει το ίδιο ακριβώς και η Καινή· διότι πραγματικά η γνώση την οποία προσφέρει αυτή,όταν συγκριθεί προς τη μελλοντική, αποδεικνύεται μερική και ατελής και θα καταργηθεί, όταν έλθει εκείνη[βλ. Α΄Κορ. 13,10: «ὅταν δὲ ἔλθῃ τὸ τέλειον, τότε τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται(:όταν όμως στην άλλη ζωή έλθει το τέλειο και μας δοθεί η τέλεια γνώση, τότε το μερικό και ατελές θα καταργηθεί)»], πράγμα το οποίο έπαθε ακριβώς και η Παλαιά από την Καινή Διαθήκη. Αλλά όμως εξαιτίας αυτού δεν κατηγορούμε αυτήν, μολονότι και αυτή παραθεωρείται, όταν επιτύχουμε τη βασιλεία· «διότι τότε το μερικό θα καταργηθεί», λέγει. Αλλά υποστηρίζουμε ότι είναι μεγάλη.
Αφού λοιπόν τα έπαθλα είναι μεγαλύτερα και πλουσιότερη η δύναμη, την οποία δίνει ο Πατήρ, κατά φυσική ακολουθία απαιτεί και μεγαλύτερους αγώνες. Πραγματικά δεν υπόσχεται πλέον γη ρέουσα γάλα και μέλι, ούτε γήρας ζωηρό, ούτε πολλά τέκνα, ούτε σίτο και οίνο, και κοπάδια και αγέλες, αλλά προσφέρει τον ουρανό και τα αγαθά του ουρανού, την υιοθεσία, την αδελφότητα προς τον Μονογενή Υιό, τη συμμετοχή στην κληρονομία και το δικαίωμα να συνδοξαστούμε και να συμβασιλεύσουμε και τα αναρίθμητα εκείνα βραβεία.
Σχετικά επίσης με το ότι λάβαμε μεγαλύτερη βοήθεια εκ μέρους του Θεού, άκουσε τον Παύλο τι λέγει: «Οὐδὲν ἄρα νῦν κατάκριμα τοῖς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ μὴ κατὰ σάρκα περιπατοῦσιν, ἀλλὰ κατὰ πνεῦμα. ὁ γὰρ νόμος τοῦ πνεύματος τῆς ζωῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἠλευθέρωσέ με ἀπὸ τοῦ νόμου τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου(:ως προς το γεγονός όμως ότι πεθάναμε ως προς τον νόμο εξάγεται και άλλο συμπέρασμα: ότι δηλαδή δεν υφίσταται πλέον κανένα είδος καταδίκης γι’ αυτούς που είναι ενωμένοι με τον Ιησού Χριστό και δεν πολιτεύονται σύμφωνα με τις επιθυμίες της σαρκός, αλλά σύμφωνα με τις υπαγορεύσεις του Πνεύματος· διότι η δύναμη του Αγίου Πνεύματος, που είναι ζωή και μεταδίδει ζωή σε αυτούς που είναι ενωμένοι με τον Ιησού Χριστό, μαζί με όλους αυτούς ελευθέρωσε και εμένα από τον νόμο και τη δύναμη της αμαρτίας και του θανάτου)»[Ρωμ.8,1-2].
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,
επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΕΣ:
· https://greekdownloads3.files.wordpress.com/2014/08/in-matthaeum.pdf
· Ιωάννου του Χρυσοστόμου Άπαντα τα έργα, Υπόμνημα στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, ομιλία ΙΣΤ΄, πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»(ΕΠΕ), εκδ. οίκος «Το Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 1978, τόμος 9, σελίδες 541-545.
· Βιβλιοθήκη των Ελλήνων, Άπαντα των αγίων Πατέρων, Ιωάννου Χρυσοστόμου έργα, τόμος 64, σελ. 85-89 .
https://drive.google.com/file/d/0ByZQkrKg4yKLUnhXelZwYTVqWWs/view
· Π. Τρεμπέλα, Η Καινή Διαθήκη με σύντομη ερμηνεία (απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2014.
· Η Καινή Διαθήκη, Κείμενον και ερμηνευτική απόδοσις υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τριακοστή τρίτη, Αθήνα 2009.
· Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα, Κείμενον και σύντομος απόδοσις του νοήματος υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2005.
· http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Kainh_Diathikh.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου