Ήταν κάποτε δύο αδέρφια σε ένα χωριό, που είχαν κάποιες διαφορές για ένα χωράφι, για το πώς θα το μοίραζαν. Είχαν φτάσει στο σημείο, ο ένας να πυροβολήσει τον άλλο.
Οι συγχωριανοί τους, βλέποντας ότι αυτό δεν μπορούσε να συνεχιστεί, αποφάσισαν να μεσολαβήσουν και ανέθεσαν να λύσει την διαφορά τους ένας σεβάσμιος γέροντας του χωριού, ο μπαρμπα-Νίκος, που όλοι τον σεβόντουσαν.
Συμφώνησε ο μπαρμπα-Νίκος, συμφώνησαν και τα αδέρφια να ακούσουν την συμβουλή του και να κάνουν ό,τι τους πει.
Συνοδεύομενος ο γέροντας από τα δύο αδέρφια, πήγαν στο χωράφι. Όταν τα αδέρφια τού υπέδειξαν το χωράφι, αυτός κινήθηκε προς τα εκεί και γονατίζοντας άρχισε να ψιθυρίζει κάτι. Τα αδέρφια ξαφνιάστηκαν και όταν τελείωσε ο γέροντας, τον ρώτησαν:
- Μπάρμπα-Νίκο, τι έκανες τόση ώρα εκεί γονατιστός;
- Ρώτησα τη γη, σε ποιόν από τους δυό σας, ανήκει αυτό το κομμάτι.
- Και σου απάντησε; ξαναρώτησαν τα αδέρφια.
- Ναι, και μου είπε να σας πω ότι δεν ανήκω εγώ σε αυτούς, αλλά αυτοί σε μένα.
Κόκκαλο τα δύο αδέρφια!
Έτσι είναι! Ο άνθρωπος ανήκει στη γη γιατί είναι χωματένιος και δεν ανήκει η γη στον άνθρωπο, αλλά στον Θεό.
Δεν είναι δικά μου, δεν είναι δικά σου, είναι δικά Του. Είναι του Θεού... Τίποτα δεν μας ανήκει πάνω στη γη. Απλώς είμαστε διαχειριστές των αγαθών, που μας παραχώρησε ο Θεός.
Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας †
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου