Περί Θείας Ἐγκαταλείψεως

❈ Ὁ Θεός ποτέ δέν μᾶς ἐγκαταλείπει, τό λέει στήν Ἁγία Γραφή «οὐ μή σε ἀνῶ οὐδ᾿ οὐ μή σε ἐγκαταλίπω» (Ἑβρ. 13,5). Δέν θά σέ ἀφήσω οὔτε θά σέ ἐγκαταλείψω ποτέ.

Ἀλλά τί συμβαίνει; Ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ὑπερηφανεύεται, τότε στήνει ἕνα τεῖχος πού τόν χωρίζει ἀπό τόν Θεό καί βιώνει αὐτή τήν ἀπομόνωση, στήν ὁποία ὁ ἴδιος ἔχει βάλει τόν ἑαυτό του, ὡς ἐγκατάλειψη τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά στήν πραγματικότητα ὁ ἴδιος ἔχει ἀπομονωθεῖ καί ἔχει φύγει ἀπό τόν Θεό.

Ὁ Θεός, ὁ ἥλιος, πού εἶναι πανταχοῦ παρών, ὑπάρχει… καί ἐκεῖ ὑπάρχει… καί δίπλα του εἶναι, ἀλλά ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος ἔχει περιχαρακωθεῖ μέ τό τεῖχος τῆς ὑπερηφάνειας, τοῦ ἐγωισμοῦ, δέν ἐπιτρέπει στόν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης νά τόν φωτίσει καί νά τόν ἀναζωογονήσει.

Γι’ αὐτό καί ὅταν ἀκοῦτε τόν ὅρο «Θεοεγκατάλειψη», μέ αὐτή τήν ἔννοια νά τόν ἐκλαμβάνετε. Ὄχι ὅτι ὁ Θεός ἔχει ἐγκαταλείψει τόν ἄνθρωπο, ἀλλά ὅτι ὁ ἄνθρωπος, λόγω ὑπερηφανείας, ἔχει χτίσει τεῖχος πού τόν ἀπομονώνει ἀπό τή Θεία βοήθεια καί τή Θεία Χάρη.

Καί ἐνῶ ἔρχεται ἡ Χάρις νά τόν βοηθήσει, δέν μπορεῖ νά τόν βοηθήσει, γιατί δέν τῆς τό ἐπιτρέπει ὁ ὑπερήφανος ἄνθρωπος.

Κάτι τέτοιο ἔγινε καί στόν *Ἅγιο Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ* καί βιώνοντας αὐτή τήν ἀπενεργοποίηση τῆς Χάρης στάθηκε χίλιες μέρες καί χίλιες νύχτες προσευχόμενος πάνω σέ μία πέτρα.

➤Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 7 – 3 – 2015)