Τό ἄνοιγμα τῶν ὀφθαλμῶν τῆς ψυχῆς εἶναι ἔργο αὐτῆς ἐδῶ τῆς πρόσκαιρης ζωῆς, μόνο σ’ αὐτὴν ἐδῶ τὴν ζωὴ γίνεται...

❈ Κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία, ἐκεῖ τότε ὅλοι θὰ δοῦμε τὸν Θεὸ· θὰ Τὸν δοῦμε ὅλοι καὶ οἱ σεσωσμένοι καὶ οἱ κολασμένοι. Ἡ διαφορὰ θὰ εἶναι στὸ πῶς θὰ Τόν δοῦμε.

Ἂν ἔχουμε μάτια πνευματικὰ ἀνοιχτά, (τὰ πνευματικὰ μάτια τὰ ἀνοιχτὰ εἶναι ὁ νοῦς ὁ κεκαθαρμένος), θὰ Τὸν δοῦμε τόν Θεόν ὡς Φῶς γλυκύτατο.

Ἄν, ὅμως ἔχουμε μάτια πνευματικά κλειστά, δηλαδὴ ἔχουμε νοῦ σκοτισμένο ἀπὸ τὰ πάθη (ἐπειδή δὲν τὰ ἄνοιξαμε, ἐπειδή δὲν φρόντισαμε νὰ ἀνοίξουμε τὰ πνευματικά μας μάτια διὰ τῆς Μετανοίας ὅσο ἤμασταν σ’ αὐτὴν ἐδῶ τὴν ζωή) θὰ Τὸν δοῦμε πάλι, ἀλλ’ ὡς «πῦρ καταναλίσκον», ὡς φωτιὰ ποὺ κατακαίει!

Πρέπει νά σημειώσουμε ὅτι τό ἄνοιγμα τῶν ὀφθαλμῶν τῆς ψυχῆς εἶναι ἔργο αὐτῆς ἐδῶ τῆς πρόσκαιρης ζωῆς, μόνο σ’ αὐτὴν ἐδῶ τὴν ζωὴ γίνεται – ὄχι στὴν ἄλλη ζωή, τὴν αἰώνια· καί πρέπει νά γίνει ἀπό ἐμᾶς σέ συνεργασία μέ τήν Θεία Χάρη.

Σκεφτεῖτε ἕναν τυφλό, ποὺ τὸν βγάζουμε μέρα μεσημέρι στὸν ἥλιο. Βλέπει; Δὲν βλέπει,… ἀλλὰ αἰσθάνεται τὸ καῦμα καί ὑποφέρει… Ἀντίθετα ἕνας ποὺ ἔχει τά μάτια του ἀνοιχτά, χαίρεται τὸ Φῶς καὶ ὅλη τὴν ὀμορφιὰ τοῦ Θεοῦ.

Αὐτὴ εἶναι ἡ διαφορὰ καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας: Νὰ μᾶς δώσει τί; Πνευματικὰ μάτια. Νὰ μᾶς δώσει πνευματικὰ αἰσθητήρια γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ἀπολαμβάνουμε ἀπ’ αὐτὴν ἐδῶ τὴν ζωὴ τὸν Θεὸ ὡς Φῶς γλυκύτατο.

➤Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 25 – 5 – 2008)